ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ
ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΧΟΛΕΡΑΣ
Η χολέρα είναι μια από τις πλέον
εξολοθρευτικές βακτηριακές νόσους που προσβάλουν τον άνθρωπο. Είναι ένα νόσημα
που προκαλείται από το βακτήριο ‘’Δονάκιο της χολέρας’’, (Vibrio cholerae), και τα
συμπτώματά του είναι εξαιρετικά έντονα και πάρα πολύ επικίνδυνα για την υγεία
του ατόμου που έχει προσβληθεί. Αυτά εκδηλώνονται με έντονη διάρροια, ναυτία,
εμετός, αφυδάτωση, αίσθημα δίψας, υπόταση, υψηλός πυρετός, υπνηλία, σπασμοί. Η
νόσος απαιτεί άμεση θεραπεία διότι οποιαδήποτε καθυστέρηση οδηγεί αναπόφευκτα
τον ασθενή στο θάνατο μέσα σε λίγες μέρες. Σε κάποια δε πολύ σοβαρά περιστατικά
λόγω της απώλειας του οργανισμού τεράστιας ποσότητας υγρών και ηλεκτρολυτών, ο
θάνατος επέρχεται μέσα σε λίγες ώρες. Η ύπουλη αυτή ασθένεια που μεταδίδεται
συνήθως από μολυσμένο νερό και έχει έξαρση σε περιοχές με κακές συνθήκες
υγιεινής, μπορεί να εκδηλωθεί ακόμη και μετά από 14 ημέρες. Η επιδημικές
επελάσεις της χολέρας στους ανθρώπους έχουν ένα αραιό περιοδικό χαρακτήρα,
είναι όμως ιδιαίτερα θανατηφόρες επιφέροντας δεκάδες χιλιάδες ή ακόμα και
εκατοντάδες χιλιάδες θύματα στο πέρασμά τους. Δικαίως λοιπόν η ανθρωπότητα έχει
συνταυτίσει τη νόσο της χολέρας με οτιδήποτε άλλο που επιφέρει επάρατα
καταστροφικά και μη επουλωμένα αποτελέσματα σε μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες
ανθρώπων.
Διαχρονικά η συμπεριφορά της Γερμανίας όπως
αποδεικνύεται ιστορικώς και σε πλήρη αντιστοιχία με όλα τα ανωτέρω εκτιθέμενα,
έχει ακριβώς εκείνα τα χαρακτηριστικά μιας άκρως επικίνδυνης επιδημίας χολέρας
που επέρχεται συνήθως περιοδικά επί των λαών της Ευρώπης. Αυτό δεν υπέχει
απολύτως καμία υπερβολή και δια του λόγου το αληθές ας δούμε με σοβαρότητα και
ψυχραιμία πως ακριβώς έχουν τα πράγματα.
Το γερμανικό έθνος είναι ένα ιδιόρρυθμο
έθνος, περιχαρακωμένο σε ιδιόμορφες αντιλήψεις περί της ανωτερότητας της αριάς
φυλής, μεγαλοϊδεατισμού, μιλιταριστικών αντιλήψεων και ηγεμονικών εμμονών. Ας
αρχίσουμε από τον 19ο αιώνα όπου η γερμανική πολιτική φιλοσοφία, το
αναπόδραστο πεπρωμένο της Γερμανίας, ξεκινά από την Πρωσία. Ο πρωσικός
μιλιταρισμός μεταφυτεύτηκε σε όλη την Γερμανία, διαπότισε ανεξίτηλα την
ψυχολογία της γερμανικής κοινωνίας και διαμόρφωσε τον γερμανικό ηγεμονισμό. Ο
απόλυτος εκφραστής και ενσαρκωτής όλης αυτής της πνευματικής και πολιτικής
κίνησης, ήταν ο πρώσος πολιτικός Otto von Bismarck, (1815 – 1898). Ο
συγκεντρωτισμός και ο αυταρχισμός, είναι τα κύρια χαρακτηρίστηκα γνωρίσματα των
αντιλήψεών του. Αυτός καλλιέργησε την ιδέα της γερμανικής υπεροχής και την
ιδιαιτερότητα της άριας φυλής την οποία θα κυβερνούσε μια ομάδα επιλέκτων. Η
όλη του προσπάθεια και η όλη του ευφυΐα εξαντλείτο στο να αναδείξει την
Γερμανία ως ηγεμονική δύναμη της Ευρώπης, «deutsche über alles», όμως έκανε την Γερμανία μεγάλη,
αλλά μικρούς τους γερμανούς, που σημαίνει ότι δεν είχε σπουδαία γνώμη για τον
γερμανικό λαό. Η μιλιταριστική του ιδεολογία αποτυπώνεται με περισσή ενάργεια
στα όσα εξόχως ανησυχητικά είχε διατυπώσει. «Ο πόλεμος είναι πολιτική δι’ άλλων
μέσων», «η δύναμη είναι συνώνυμη του δικαίου», το 1862 στον πρώτο λόγο του προς
την Βουλή είχε διακηρύξει, «Τα μεγάλα
ζητήματα του παρόντος, δεν είναι δυνατόν να λυθούν με λόγους και ψηφοφορίες,
αλλά με αίμα και σίδηρο». Δι’ αυτού η Γερμανία ζητούσε επίμονα, «lebenstraum», δηλαδή ζωτικό
χώρο, διότι πίστευε ότι ασφυκτιούσε στα στενά όρια της Ευρώπης. Ήταν αυτός που
προετοίμασε την Γερμανία για την μεγάλη ρήξη του 1914, τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο
και ως θιασώτης του ολοκληρωτικού πολέμου, εμφύσησε στην γερμανική κοινωνία των
άκρατο γερμανικό ιμπεριαλισμό.
Ο πόλεμος αυτός, ο οποίος υπήρξε ο
μεγαλύτερος πόλεμος που γνώρισε η Ευρώπη μέχρι τότε., είχε σαν απώτερη επιδίωξη
της Γερμανίας, να επεκτείνει τα οικονομικά της συμφέροντα προς ανατολάς,
αφού πρώτα κυριαρχήσει στην Ευρώπη. Ο
πόλεμος αυτός τελικά χάθηκε αλλά εμφυτεύτηκε ο ρεβανσισμός στην γερμανική πλευρά που από τούδε και στο εξής θα έχει
καθοδηγητική σημασία στην εξελικτική πορεία
του γερμανικού έθνους. Ο ρεβανσισμός αναδύεται κατά καιρούς στην επιφάνεια
από διάφορα πρόσωπα και κινήματα και μολύνει την γερμανική κοινωνία. Αυτός όμως
ο οποίος συγκεκριμενοποίησε, οργάνωσε και εξέφρασε τον ρεβανσισμό ως ιδεολογία,
ήταν από το 1933 ο Adolf
Hitler,
(1889 – 1945). O
Hitler
και με ότι αυτός πρέσβευε είναι η πλέον νοσηρή εξέλιξη στην θεωρία περί
γερμανικού ηγεμονισμού, ενός νοσηρού ιδιοπαθούς ολοκληρωτισμού, με απάνθρωπα
χαρακτηριστικά και με εντελώς πρωτόφαντες θεωρίες περί υπεροχής των Αρίων,
έναντι των άλλων φυλών. Τότε διατυπώθηκε και η εντελώς ανυπόστατη και παράλογη
ιστορική άποψη, ότι οι Άριες φυλές πέρασαν απ’ την Αίγυπτο και δημιούργησαν τον
αιγυπτιακό πολιτισμό, από την Ελλάδα και δημιούργησαν αντίστοιχα τον ελληνικό
πολιτισμό και εν συνεχεία από τη Ρώμη, όπου αναπτύχθηκε ο ρωμαϊκός πολιτισμός.
Στην συνέχεια εγκαταστάθηκαν στην Βόρεια
Ευρώπη. Η νοσηρότητα του Hitler, τον οδήγησε στο να συλλάβει την ιδέα της
παγκόσμιας δύναμης της Γερμανία, η οποία θα κυριαρχούσε για 1000 χρόνια.
Αναμφισβήτητα, οι ακρότητες αυτές της μεγαλομανίας του Hitler, βαυκάλισαν την συντριπτική
πλειοψηφία του γερμανικού λαού. Όμως πρέπει με καθαρότητα να παραδεχτούμε ότι ο
Hitler
δεν ήταν μια σκοτεινή παρένθεση στην γερμανική ιστορία. Ούτε είναι δυνατόν να
παραπλάνησε ένα ολόκληρο λαό και μάλιστα τον γερμανικό λαό, με τέτοια βαθιά
κουλτούρα και με τέτοια υψηλή πνευματική διανόηση. Άρα ο γερμανικός λαός με
διαυγή συνείδηση και πλήρη συναίσθηση των πράξεών του, ακολούθησε
πειθήνιος τα κελεύσματα του Führer του, και ως εκ τούτου είναι εξίσου
υπόλογος και συνυπεύθυνος για όλα τα πεπραγμένα του Hitler και της ηγετικής του ομάδας εντός του
ναζιστικού εθνικοσοσιαλιστικού κόμματός του. Ο αταβισμός υφέρπει στην ψυχολογία
του γερμανικού λαού όπως μαρτυρεί η ιστορία. Ο χιτλερικός ολοκληρωτισμός,
βύθισε την Ευρώπη στο σκοτάδι και την καταστροφή. Τα θύματα του Β΄ Παγκοσμίου
πολέμου υπολογίζονται σε 45.000.000. Για τους γερμανούς όμως άλλαξε κάτι ; Ο πρώτος καγκελάριος της Γερμανίας μετά
τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο Conrad Adenauer, (1876 – 1967),
είπε : «Ανησυχώ για το μέλλον της Γερμανίας μετά τον θάνατό μου». Η φράση του
αυτή υποδηλεί ότι η Γερμανία με
μεγάλη ευκολία διολισθαίνει προς τα
άκρα. Είναι διάχυτη η άποψη των λαών της Ευρώπης ότι ο ναζισμός κατανικήθηκε,
αλλά τα υπολείμματά του εντός της Γερμανίας είναι τόσα πολλά και ισχυρά, που
κάποτε θα αναβιώσουν.
Θα πρέπει όμως κάπου εδώ να επαναφέρουμε
στη μνήμη μας, με μια ειλικρινή ερευνητική διάθεση χωρίς κανένα ίχνος
εμπάθειας, εκδικητικότητας ή μικρόνοιας, τα δεινά που επέφερε στον ελληνικό λαό
ο κατά άλλους πολιτισμένος γερμανικός λαός, κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου
πολέμου και της τετράχρονης γερμανικής κατοχής. Εδώ υπάρχει ένα αρνητικό ρεκόρ
! Πως κατορθώθει μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια ένας εξευγενισμένος (sic), ευρωπαϊκός λαός, να εξανδραποδίσει,
να εξαχρειώσει και να εξολοθρεύσει έναν άλλο ευρωπαϊκό λαό τονίζοντας μάλιστα
με μειλίχια αλλά σαδιστικής υφής υποκρισία, ότι σέβεται το ένδοξο παρελθόν του,
είναι ιστορικό ζητούμενο. Στην Ελλάδα του ’40 – ’41, έχουμε την επανάληψη ενός
γεγονότος που με γλαφυρότητα περιγράφουν οι βιβλικές γραφές. Τον Δαυίδ εναντίων
του Γολιάθ, τον φιλήσυχο, φιλεργατικό και ελευθερόφρονα ελληνικό λαό, να
βάλλεται αναίτια από βαρβαρικές ορδές Ούννων ανεγκέφαλων βανδάλων, υποταγμένων
στο νοσηρό θέλημα του παρανοϊκού μιλιταριστή αρχηγού τους. Σύσσωμος ο ελληνικός
λαός εναντιώθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη στις αρρωστημένες ονειρώξεις του ιταλού
δικτάτορα Mussolini
και αργότερα του Hitler
και τους είπε ΟΧΙ ! ( Ένας γρίφος με βασανίζει διαρκώς, επηρεασμένος βέβαια από
την σημερινή αξιοθρήνητη ποιότητα του πολιτικού δυναμικού της χώρας μας, πως αν
τότε η Ελλάδα δεν είχε την δικτατορία της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη
Μεταξά, (1871 – 1941), και είχε κάποιο
άλλο πολιτικό πρόσωπο στον πρωθυπουργικό θώκο, θα είχαμε την ίδια εξέλιξη των
πραγμάτων ; ). Βεβαίως μετά το ένδοξο ΟΧΙ είναι γνωστά τα ηρωικά και
συνάμα τραγικά αποτελέσματα για τον ελληνικό λαό. Η Ελλάδα πλήρωσε βαρύτατο
φόρο αίματος και σε πληθυσμιακό ποσοστό απωλειών έχει τα πρωτεία από όλες τις
χώρες που ενεπλάκησαν στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Το εγκληματικό μένος του
γερμανικού έθνους εναντίον του ελληνικού
λαού είναι ιδιαίτερα νωπό στη μνήμη όλων μας και εύκολα καταγραφόμενο. Τα τερατουργηματικά γεγονότα
εκείνης της εποχής μπορούν να συνταυτιστούν μόνο με σκηνές της Αποκάλυψης.
Ιθύνων νους όλων των ειδεχθών εγκληματικών πράξεων που διεπράχθησαν σε όλη την
έκταση του ελληνικού χώρου από τα γερμανικά στίφη, είναι ο ίδιος ο Hitler και τα συν αυτώ άβουλα εκτελεστικά
του όργανα. Σκηνές Κολάσεως εκτυλίχθηκαν σε όλη την ελληνική ύπαιθρο και έχουν
καταγραφεί 92 μαρτυρικές τοποθεσίες, (πόλεις και χωριά), που πέρασε ως
δρεπανοφόρο ρωμαϊκό άρμα ο γερμανικός Αρμαγεδδών. Είναι φτωχά τα λόγια για να
αποδώσουν την ανοσιουργηματική τακτική
των γερμανικών τερατόμορφων πλασμάτων που ήθελαν να επιβάλουν τον δικό τους
ατελέστατο μονολιθικό και ολοκληρωτικής νοοτροπίας πολιτισμό.
Μερικές επισημάνσεις από εκείνη την επική
περίοδο έχουν την ιστορική τους σημασία και καλό θα είναι να μην λησμονούνται
ώστε να υπάρχει μια ολοκληρωμένη εικόνα
από την τότε κατάσταση. Τις πρώτες νίκες κατά του Άξονα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο
πόλεμο τις κατήγατε ένδοξα η Ελλάδα εναντίον της φασιστικής Ιταλίας στο
Αλβανικό μέτωπο. Η κατάπληξη ήταν μεγάλη, τόσο σε ολόκληρο τον κόσμο για την
Ελλάδα, όσο και στα συμμαχικά στρατιωτικά επιτελεία. Πρώτος ο Jan Smuts, (1870 – 1950), ηγέτης της Νοτίου
Αφρικής, δήλωσε ότι η μάχη της Πίνδου
άλλαξε τον ρουν της Ιστορίας. Ο Philip Noel Baker, Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας της Μεγάλης Βρετανίας, την 28η
Οκτωβρίου 1942, έκανε την ακόλουθη δήλωση : « Εάν η μικρή Ελλάδα ενέδιδε στο
τελεσίγραφο του Mussolini,
κανείς δεν θα είχε το δικαίωμα να την κατηγορήσει. Το λέγω αυτό ενώ γνωρίζαμε
τότε και γνωρίζουμε και σήμερα ακόμη καλύτερα, τι θα σήμαινε για μας και για
τον αγώνα μας η συνθηκολόγηση αυτή. Ο Άξονας θα είχε από τότε στην διάθεσή του όλη την Ευρώπη για να αναπτύξει
τις γραμμές των συγκοινωνιών του και τα
αεροπλάνα και τα υποβρύχιά του θα κυριαρχούσαν έκτοτε από τις ακτές της Ελλάδος
σε ολόκληρη την Μεσόγειο. Το έργο της
άμυνάς μας στην Αίγυπτο θα γίνονταν πολύ δυσκολότερο. Η Συρία το Ιράκ και η Κύπρος θα καταλαμβάνοντο από τον Άξονα.
Οι πετρελαιοπηγές της εγγύς Ανατολής θα ήταν στην διάθεσή του. Δεν
δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι θα χάναμε ολόκληρη την Μέση Ανατολή και ίσως
και αυτόν τον πόλεμο. Χάρις στην Ελληνική άμυνα, μας δόθηκε ο καιρός να
αποκρούσουμε αρχικά και να συντρίψουμε έπειτα την Ιταλική στρατιά που κινήθηκε
από τη Λιβύη εναντίον της Αιγύπτου, να εκκαθαρίσουμε την Ερυθρά θάλασσα από τα
εχθρικά πλοία, να μεταφέρουμε την Αμερικανική βοήθεια προς την Εγγύς Ανατολή
και να εξουδετερώσουμε έτσι την εχθρική απειλή εναντίον μας. Τα αποτελέσματα
της Ελληνικής άμυνας γίνονται αισθητά ακόμη και σήμερα στους αγώνες μας. Εάν το
Στάλινγκραντ και ο Καύκασος κρατούν σήμερα, αυτό δεν είναι άσχετο με την
Ελληνική άμυνα, από την οποίαν επωφελούμεθα ακόμη, ύστερα από την πάροδο δύο
ολόκληρων ετών. Ο κόσμος πραγματικά, δεν δικαιούται να λησμονήσει τα
κατορθώματα των Ελλήνων κατά την ιστορική εκείνη στιγμή».
Τον Φεβρουάριο του 1941 ο Anthony Eden, (1897 – 1977), Υπουργός Εξωτερικών
της Μεγάλης Βρετανίας, ήλθε στη Βαλκανική με στόχο να πείσει την Γιουγκοσλαβία
και την Τουρκία να συνεργασθούν με την Ελλάδα και να αποκρούσουν τους
Γερμανούς. Η Γιουγκοσλαβία και η Τουρκία αρνήθηκαν. Όταν κατόπιν ο A. Eden πληροφόρησε τον Έλληνα Πρωθυπουργό Ι.
Μεταξά για την άρνηση των Γιουγκοσλάβων και
των Τούρκων, ο Έλληνας Πρωθυπουργός, παρά το γεγονός ότι ήλθε τηλεφώνημα
από τον Πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας Winston Churchill, (1874 – 1965), να
μην πιεστεί η Ελλάδα να λάβει μέρος σε άπελπι αγώνα, ο Έλληνας Πρωθυπουργός
απάντησε ότι η Ελλάδα θα πολεμήσει και μόνη κατά της Γερμανίας. Η επίθεση των
Γερμανών κατά της Ελλάδος δεν έγινε τέλος Μαρτίου διότι την 28η
Μαρτίου 1941 ο Γιουγκοσλαβικός στρατός ανέτρεψε την Κυβέρνηση του Βασιλέως
Παύλου που είχε υπογράψει την 25η Μαρτίου 1941 Σύμφωνο Φιλίας με την
Γερμανία, με συνέπεια ο Hitler να αναβάλει την επίθεση για την 6η
Απριλίου 1941 και επιτέθηκε κατά Ελλάδος, μέσω της Βουλγαρίας, της οποίας η τότε φασιστική
κυβέρνησή της με κάποια ανταλλάγματα, επέτρεψε την διέλευση των γερμανικών
στρατευμάτων από το έδαφός της, (Οχυρά Μακεδονίας Θράκης), αλλά και κατά της
Γιουγκοσλαβίας, (η οποία υπέκυψε σε 48 ώρες).
Η αντίσταση των Ελλήνων στα Οχυρά της
Μακεδονίας κατέπληξε τους Γερμανούς και απομυθοποίησε το αήττητο των Γερμανών.
Ομιλών στο Reichstag,
(Γερμανική Βουλή), ο Hitler την 5η Μαΐου 1941 δήλωσε : «Η
ιστορική δικαιοσύνη με υποχρεώνει να διατυπώσω ότι από όλους τους αντιπάλους
τους οποίους αντιμετωπίσαμε ο Ελληνικός Στρατός πολέμησε με ηρωισμό και
αυτοθυσία και συνθηκολόγησε μόνον όταν η περαιτέρω αντίσταση ήταν αδύνατη και κατά
συνέπεια μάταια».
Ακολούθησε η Μάχη της Κρήτης, η μοναδική
από μέρους της Γερμανίας καθ΄ όλη την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, λόγω
των μεγάλων απωλειών που υπέστη, αερομεταφερόμενη επιχείρηση, και η Ελλάδα που πολέμησε 216 ημέρες εναντίον
δύο αυτοκρατοριών κατελήφθη και ο
ελληνικός λαός υπέστη τριπλή κατοχή (Γερμανών, Ιταλών, Βουλγάρων), με βαρύτατες
θυσίες αλλά συνέχισε τον πόλεμο με την αντίσταση και με τις ένοπλες δυνάμεις
εκτός Ελλάδος.
Συνέπεια της Γερμανικής επίθεσης κατά της Ελλάδος,
ήταν η καθυστέρηση στην σχεδιαζόμενη επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης με
το σχέδιο ‘’Μπαρμπαρόσα’’, όπως και η δέσμευση αξιόλογων δυνάμεων για την
κατοχή της. Άμεση επιβεβαίωση αποτελεί η δήλωση του Hitler τόσο στη γνωστή κινηματογραφίστρια φίλη
του Leni
Riefenstahl,
ότι : «Η επίθεση της Ιταλίας κατά της Ελλάδος υπήρξε καταστροφική για την
Γερμανία. Αν οι Ιταλοί δεν είχαν επιτεθεί
στην Ελλάδα και δεν χρειάζονταν τη βοήθειά μας, ο πόλεμος θα είχε
διαφορετική τροπή. Θα είχαμε προλάβει να
κατακτήσουμε το Λένινγκραντ και τη Μόσχα, πριν μας πιάσει το ρωσικό ψύχος», όσο
και στην Πολιτική Διαθήκη του που
υπαγόρευσε προ του θανάτου του, όπου κατηγορηματικά αποδίδει την αποτυχία του στην καταστρεπτική για τον Άξονα επίθεση του Mussolini κατά της Ελλάδος.
Ανάλογες θέσεις έλαβε και ο στρατάρχης και αρχηγός της ανώτατης διοίκησης των
γερμανικών ενόπλων δυνάμεων Wilhelm Keitel, (1882 – 1946), που υπήρξε από τους
πιο αφοσιωμένους και έμπιστους συνεργάτες του Hitler, αλλά και ο κύριος εκφραστής των
επιθυμιών του, στη Δίκη της
Νυρεμβέργης.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας σε
εκπομπή του την εποχή εκείνη είχε πει : « Άοπλοι εναντίον πανόπλων ενικήσατε.
Μικροί εναντίων μεγάλων υπερισχύσατε. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά διότι
είστε Έλληνες. Οι Ρώσοι, ως άνθρωποι, κερδίσαμε χρόνο χάρις στη δική σας
αντίσταση για να υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας. Σας ευγνωμονούμε».
Η 28η Οκτωβρίου 1940 δεν είναι
μόνο μέρα δόξας των Ελλήνων, αλλά και τιμητική αναφορά όλων των ελευθέρων
ανθρώπων.
Αλλά και αρκετά αργότερα ο γερμανός
πολιτικός Willy
Brandt,
(1913 – 1992), ανέφερε σε βιβλίο του : «Η ανεπάντεχη αντίσταση του Ελληνικού
λαού που ήταν δυναμική και άκαμπτη, κράτησε μεγάλο χρονικό διάστημα και οδήγησε
σε σοβαρή κρίση τις σχέσεις Ιταλίας – Γερμανίας. Το πλήγμα που κατάφερε η Ελλάς το 1940 – 1941
ήταν η αρχική αιτία της πτώσεως του Mussolini».
Μετά τον πόλεμο
η νικημένη αλλά πλήρως αμετανόητη Γερμανία, το μόνο που με μεγάλη δυσκολία
άρθρωσε ήταν το εξής : «Η Γερμανία αναγνωρίζει την ευθύνη της για τον Β΄
Παγκόσμιο πόλεμο και λυπάται βαθύτατα για την οδύνη των θυμάτων. Αυτό
ισχύει και για την γερμανική κατοχή στην
Ελλάδα». Ούτε ίχνος ειλικρινούς συγνώμης, ούτε ίχνος έμπρακτης μεταμέλειας,
ούτε ίχνος εποικοδομητικής συζήτησης για μερικές επανορθώσεις και υλικής
βοήθειας, έστω για την δημιουργία κάποιων ευμενών εντυπώσεων. Κάποια ελληνικά
τοπωνύμια θα στοιχειώνουν εσαεί τους Ουννογερμανούς. Καλάβρυτα, Δίστομο,
Χορτιάτης, Κομμένο, Υπάτη, Ανώγεια, Δομένικο, Κάνδανος, Τυμπάκι, Δαμάστα,
Κερασιά, Δράκεια, Λιδωρίκι, Σέρβια, Κλεισούρα, Μουρνιές, Λιλαία, Καισαριανή, ….
Αυτά δεν είναι
εγκλήματα μόνον εναντίον του ελληνικού πληθυσμού, αλλά έχουν χαρακτηρισθεί
εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Το πλέον όμως σχιζοφρενικό επεισόδιο σε αυτή
την εξαιρετικά ζοφερή κατάσταση που αποτυπώθηκε στα έκπληκτα μάτια του κάθε
Έλληνα και ειδικότερα των Ελλήνων μεταναστών που πήγαιναν για δουλειά στις
φάμπρικες της Γερμανίας, η οποία με πακτωλούς αμερικανικών κεφαλαίων
ανορθώνονταν τάχιστα, μετά τον πόλεμο είναι το εξής κωμικοτραγικό. Στον Β΄
Παγκόσμιο πόλεμο η Γερμανία είχε την τύχη να νικηθεί. Στον ίδιο πόλεμο η Ελλάδα
είχε την ατυχία να νικήσει, και για την νίκη μας αυτή οι “ σύμμαχοι ‘’ μας
έδωσαν πολλά μπράβο και πολλά εύγε. Και οι καλοί τους λόγοι υπέρ ημών πάμπολλοι.
Μας έδωσαν και παράσημα, πολλά παράσημα, μας έσφιγγαν και τα χέρια για να μας
συγχαρούν. Και όσο οι καλοί μας ‘’ σύμμαχοι ’’ μας έσφιγγαν τα χέρια, τόσο
εμείς σφίγγαμε το ζωνάρι μας από την ανέχεια και τη πείνα. Τελικά η ιστορία
αυτή κατέληξε σε παραλογισμό. Χόρτασαν οι νικημένοι και πείνασαν οι νικητές.
Τότε άρχισαν οι νικητές να εκλιπαρούν από τους νικημένους να τους δώσουν κάποια
μεροκάματα για να επιβιώσουν. Αυτή
δυστυχώς είναι η μοναδική αλήθεια μακράν πάσης λογικής εξήγησης.
Οι λογαριασμοί μας με τους Γερμανούς
αρχίζουν πολύ παλιότερα γιατί οι Γερμανοί ως εμπαθής λαός κατακυριευμένος από
έμμονες και υπερφίαλες ιδέες ως προς την ανωτερότητά του έναντι των άλλων λαών,
χωρίς κανένα όμως ιστορικό υπόβαθρο, αδυνατούσε να δεχτεί την αίγλη της ελληνικής
ιστορίας και την καθοριστική συμβολή της Ελληνικής φυλής στην όλη εξέλιξη του
πολιτισμού της ανθρωπότητας, ήταν ιστορικά διαρκώς απέναντί μας και πάντοτε μας
αντιμετώπιζαν με ιδιαίτερη εχθρότητα. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, (1914 –
1918), η Γερμανία ήταν με τον συνασπισμό των Κεντρικών Δυνάμεων, (Γερμανική
Αυτοκρατορία, Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία και Οθωμανική Αυτοκρατορία). Η
Ελλάδα ήταν με τον συνασπισμό των Συμμαχικών Δυνάμεων ή Δυνάμεις της Αντάντ, (Entente Powers), (Ρωσία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία).
Οι Γερμανοί έχοντας πάντα βλέψεις προς ανατολάς, στο δόγμα τους, ‘’Drang nach Osten’’,η Οθωμανική Αυτοκρατορία αποτελούσε
ένα σημαντικό στήριγμα γι’ αυτούς. Από την άλλη πλευρά οι Οθωμανοί αισθανόμενοι
τις εσωτερικές τους αδυναμίες, έβλεπαν την Γερμανία ως έναν ένθερμο υποστηρικτή
και έναν πολύτιμο σύμμαχο ο οποίος θα μπορούσε να τους εκσυγχρονίσει. Από την
Οθωμανική Αυτοκρατορία η Γερμανία ήθελε να εξασφαλίζει αναγκαίες πρώτες ύλες,
ενώ η Οθωμανικοί Αυτοκρατορία ήθελε να προμηθεύεται από την Γερμανία
τεχνολογικό εξοπλισμό, αλλά κυρίως να έχει εξασφαλισμένη την αδιάλειπτη παροχή
όπλων και πυρομαχικών που της ήταν απολύτως αναγκαία ώστε να μπορεί να
επιβάλλεται επί των λαών που ήταν υποδουλωμένοι σ’ αυτήν. Εκεί που ταυτίζονταν
απόλυτα ήταν ότι και οι δύο εμφορούνταν από ακραίες ολοκληρωτικές αντιλήψεις.
Δογματική τους αντίληψη ήταν ότι : «Πράξη βίας που αποσκοπεί στην υποταγή του
αντιπάλου στην δική μας θέληση, είναι μια αναγκαία συνθήκη». Από τον Οκτώβριο του 1914 που το Γερμανικό
Ράιχ, (Δεύτερο Ράιχ), συμμάχησε με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο Σουλτάνος
Μεχμέτ Ε΄ Ρεσάτ, αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία κηρύττοντας έναν
‘’ιερό πόλεμο’’ κατά των δυνάμεων της Αντάντ. Σύμφωνα με την οθωμανική γραμμή
όλοι οι πιστοί του Μωάμεθ έπρεπε να ξεσηκωθούν απέναντι στους ‘’άπιστους
κατακτητές’’.
Οι Γερμανοί από την πλευρά τους έβλεπαν
θετικά την οθωμανική γραμμή, αφού θα μπορούσε να οδηγήσει σε αναταραχές και
αποσταθεροποίηση στις γαλλικές και βρετανικές αποικίες. Στην Κωνσταντινούπολη
γερμανοί στρατιωτικοί συμβούλευαν τους Οθωμανούς πασάδες να απαλλαγούν οριστικά
από τους χριστιανούς Έλληνες και Αρμένιους, με εκτοπισμούς και γενοκτονία, την
οποία δύο δεκαετίες αργότερα, έχοντας βέβαια δει και τα αποτελέσματα αυτών των
εγκληματικών πράξεων, εφάρμοσε και ο Hitler στους Εβραίους. Η φιλία μάλιστα των δύο
χωρών επισφραγίστηκε με την επίσκεψη του αυτοκράτορα Wilhelm ΙΙ της Γερμανίας στην Κωνσταντινούπολη το
1915. Ο Wilhelm
ΙΙ θεωρώντας
ωστόσο ότι μπορεί να αντλήσει οφέλη από τον οθωμανικό πόλεμο προπαγάνδας, ‘’έκλεισε
τα μάτια’’ σε μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες της σύγχρονης ιστορίας, τη
γενοκτονία των Αρμενίων, με θύματα πάνω
από 1,5 εκατομμύριο Αρμενίους που ζούσαν στα εδάφη της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέμεινε σύμμαχος της Γερμανίας μέχρι
το τέλος του πολέμου και ηττήθηκε στο πλευρό της το 1918.Ωστόσο εντός του
μουσουλμανικού κόσμου λίγοι ήταν αυτοί που ακολούθησαν πιστά τις προτροπές του
Σουλτάνου. Αντίθετα, πολλές αραβικές φυλές στους κόλπους της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας άρπαξαν την ευκαιρία για να επαναστατήσουν ενάντια στον Σουλτάνο.
Χαρακτηριστική είναι μάλιστα η περίπτωση του βρετανού αξιωματικού Thomas Edward Lawrence (1888 – 1936),
γνωστού ως ‘’Lawrence
of
Arabia’’,
ο οποίος τάχθηκε στο πλευρό πολλών αράβων ανταρτών προκειμένου αυτοί να
κινηθούν ενάντια στα οθωμανικά στρατεύματα. Με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου
πολέμου έπαψαν να υπάρχουν και οι τρεις αυτοκρατορίες του συνασπισμού των
Κεντρικών Δυνάμεων. Από τον πόλεμο αυτό η Ελλάδα ευρισκομένη στην πλευρά των
νικητών, κατόρθωσε να επεκτείνει τα σύνορά της με την ενσωμάτωση νέων εδαφών,
εις βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συγκεντρώνοντας παράλληλα εναντίον της
τον φθόνο και τον θυμό τόσο από την πλευρά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όσο
και από την πλευρά της Γερμανίας. Οι Γερμανοί απέναντί μας. Οι στενοί δεσμοί
συνεργασίας όμως μεταξύ της Γερμανίας και του μεταβατικού κυβερνητικού
μορφώματος μετά την κατάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, των Νεότουρκων,
συνεχίστηκαν με αγαστή σύμπνοια απόψεων σε θέματα φυλετικών εκκαθαρίσεων,
στρατιωτικής συνεργασίας, κοινωνικών δομών κ.α. Όταν η Ελλάδα έκανε την ατυχή
Μικρασιατική Εκστρατεία, (1919 – 1922),
εγκλωβισμένη στο μεγαλοϊδεατισμό, της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε
θαλασσών, πάλι η Γερμανία έσπευσε να βοηθήσει την νεοσύστατη Τουρκική
Δημοκρατία και τον ομοϊδεάτη της Kemal Atatürk, (1881 – 1938 ), στέλνοντάς του γερμανούς στρατιωτικούς
συμβούλους και στρατιωτικό υλικό. Ο τότε γερμανός στρατάρχης και μετέπειτα
δεύτερος Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, Paul von Hindenburg, (1847 – 1934 ),
εκδηλώνοντας τα φιλοτουρκικά του αισθήματα, προέτρεψε τον Gustav Krupp, (1870 – 1950 ), της γερμανικής
πολεμικής βιομηχανίας KRUPP, να βοηθήσει τον Kemal στην κρισιμότερη καμπή του πολέμου.
Έτσι λοιπόν η εν λόγω εταιρεία την 4η Αυγούστου 1921 προμηθεύει
στους σφαγείς του Kemal
τις ακόλουθες ποσότητες όπλων και πυρομαχικών που για πολλούς στρατιωτικούς
εμπειρογνώμονες, ήταν αυτά που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας. 60 πυροβόλα με
τριάντα χιλιάδες βλήματα, 700.000 χειροβομβίδες και 10.000 νάρκες. Πράγματι η
βοήθεια αυτή αναπτέρωσε τους Τούρκους ενάντια στο ‘’σεϊτάν ασκέρ΄΄ όπως
αποκαλούσαν εμάς τους Έλληνες οι οποίοι είχαμε μείνει από πυρομαχικά. Πάλι
λοιπόν οι Γερμανοί μπροστά μας.
Οι Γερμανοί διακρίνονται για την
μεθοδικότητά τους με οτιδήποτε θα καταπιαστούν. Προβάλουν την εικόνα όχι ενός
ανθρώπου με αισθήματα που η συμπεριφορά του έχει αναλογική διαβάθμιση, αλλά την
εικόνα μιας καλά ρυθμισμένης μηχανής η οποία ανταποκρίνεται μόνο σε δύο
καταστάσεις, δηλαδή στο θετικό + και το αρνητικό – ή στο ΟΝ και το OFF. Τίποτε το ανθρώπινο. Χειριστής μιας
τέτοιας μηχανής η οποία φυσικά δεν έχει άποψη για το τι θέλει να κάνει, αλλά
κάνει για ότι ακριβώς έχει κατασκευασθεί, είναι πάντοτε ο αρχηγός, ο Der Führer, ή κατά τον George Orwell, (1903 – 1950), ο ‘’Μεγάλος
Αδελφός’’. Κατά τον Führer φυσική μονάδα του ανθρωπίνου είδους
είναι ο λαός, (Volk),
και σπουδαιότερος όλων ο Γερμανικός λαός. Το κράτος υπάρχει για να υπηρετεί το
λαό. Κάθε ηθική αρχή και αλήθεια κρίνεται με βάση το αν εξυπηρετεί τα
συμφέροντα και την επιβίωση του (γερμανικού), λαού. Το κόμμα
(Εθνικοσοσιαλιστικό- Ναζιστικό), το οποίο αποτελούν επίλεκτα στοιχεία του λαού,
λειτουργεί ως προστάτης του. Άρα στον γερμανικό λαό δεν υπήρχε ποτέ η ελεύθερη
βούληση, που είναι ένα ανθρώπινο χάρισμα, γιατί είχε διαγραφεί από την σκέψη
του κάθε ίχνος πνευματικής αντίστασης και είχε υποταχθεί απόλυτα στον ηγέτη
του. Με αυτά τα στερεότυπα οι Γερμανοί μας κατέλαβαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο
πόλεμο, και απέδειξαν πως όταν για κάποιον λαό έχουν έστω και μόνον την υποψία
ότι θα μπορούσε να επισκιάσει την δόξα τους, ή να αντιταχθεί στα συμφέροντά
τους, θέλουν όχι μόνον να τον υποτάξουν αλλά πάση θυσία να τον εξαφανίσουν δια
παντός από προσώπου γης. Παραδείγματα
πολλά, Εβραίοι, Ρώσοι, Έλληνες. Οι Γερμανοί εισήλθαν στην Αθήνα ως κατακτητές
στις 27 Απριλίου 1941. Μία μέρα πριν είχε συνθηκολογήσει ο στρατηγός Γεώργιος
Τσολάκογλου, (1886 – 1948), ενώ η Ελληνική Κυβέρνηση και ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄
(1890 – 1947), είχαν μεταφερθεί στην Κρήτη και μετέπειτα στο Κάϊρο για να συνεχίσουν τον αγώνα. Ο
Τσολάκογλου στις 30 Απριλίου 1941
σχημάτισε μια κυβέρνηση ‘’δοσίλογων’’,
με αντιπρόεδρο τον πανεπιστημιακό καθηγητή Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο,
(1878 – 1961), ο οποίος τον αντικατάστησε στην πρωθυπουργία στις 2 Δεκεμβρίου 1942, και έγινε κάποια προσπάθεια με τον κατακτητή
να ομαλοποιηθεί η ζωή στη χώρα. Οι Γερμανοί όμως εμποτισμένοι με μίσος εναντίον
των Ελλήνων διότι ένοιωθαν πολιτισμικά και ιστορικά κατώτεροι, και αυτό δεν
μπορούσαν να το διανοηθούν, με υστερικές κινήσεις που μαρτυρούσαν την σύγχυση
τους, μοίρασαν τα εδάφη της Ελλάδος σε Βουλγαρία και Ιταλία, ώστε να αλλοιωθεί
η σύσταση του γηγενούς πληθυσμού και να ξεχαστεί δια παντός η Ελλάδα, (βλέπε
τακτική Οθωμανών, Τούρκων), αποφάσισαν να μεταβάλουν την χώρα μας σε προκεχωρημένη
αποθήκη προμηθειών για την στρατιά του Erwin Rommel, (1891 – 1944), το Άφρικα Κορπς, που
αγωνίζονταν στην Βόρεια Αφρική. Γι να πετύχουν τον σκοπό τους αυτό ακολούθησαν
μια εξοντωτική οικονομική πολιτική. Συγκεκριμένα επέβαλλαν στην κυβέρνηση των
‘’δοσίλογων’’ να πληρώνει χρήματα με την μορφή δανείων για την συντήρηση των
Γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, (δαπάνες κατοχής). ( Ότι έχει κάνει και
σήμερα η Γερμανία με την πολυπληθή Τρόϊκα που μας επέβαλε και όλους τους
κομισάριούς της, Φούχτελ, Ράϊχενμπαχ κ. α. που τους πληρώνει το ελληνικό
δημόσιο). Το ελληνικό δημόσιο όμως, δεν είχε ταμιακά διαθέσιμα για να
αντεπεξέλθει καθώς είχε ήδη ένα τεράστιο έλλειμμα (7,5 δις δρχ), που άφησε η
ελληνική εμπλοκή στον πόλεμο, ενώ η Ελληνική Κυβέρνηση φεύγοντας απέσυρε και
τον χρυσό από την τράπεζα της Ελλάδος
για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού. Έτσι τα δάνεια αυτά για τις ‘’δαπάνες
κατοχής’’ δεν ήταν τίποτε άλλο από τυπωμένα πληθωριστικά χαρτονομίσματα,
(δραχμές), που οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν για να αγοράσουν τρόφιμα, εμπορεύματα
και πρώτες ύλες από την Ελληνική αγορά. Για το 1941μόνο οι ‘’δαπάνες κατοχής’’
ήταν 25.000.000 δρχ. δηλαδή το 40% του τότε εθνικού εισοδήματος που ούτως ή
άλλως είχε μειωθεί αφού η οικονομική δραστηριότητα είχε εκμηδενιστεί και δεν
εισπράττονταν φόροι. Το κόστος ζωής σε σχέση με το προπολεμικό, διπλασιάστηκε
μέσα στο πρώτο εξάμηνο της κατοχής. Ο
Συμμαχικός αποκλεισμός, η καταστροφή του δικτύου συγκοινωνιών και η άρνηση της
Βουλγαρίας να παρέχει τρόφιμα από τη ζώνη κατοχής της στην Μακεδονία,
επιδείνωσαν κατά πολύ τις δυσκολίες τροφοδοσίας. Η έλλειψη ειδών πρώτης ανάγκης
έκανε την εμφάνισή της το Φθινόπωρο του 1942. Ακόμη και η οργάνωση συσσιτίων
απέτυχε, αφού δεν βρίσκονταν τρόφιμα. Η κυβέρνηση των ‘’δοσίλογων’’ όρισε
ανώτατες τιμές σε αγαθά ενώ συγκέντρωνε και τρόφιμα από την επαρχία τα οποία
μοίραζε με δελτίο, αλλά έτσι δεν καλύπτονταν ούτε το 1/3 των αναγκών. Παράλληλα με αυτά, οι
δυνάμεις κατοχής επιτάξανε εργοστάσια, πρώτες ύλες και καύσιμα. Ότι δεν
αγόραζαν οι πληθωριστικές δραχμές, οι Γερμανοί είτε το αποσπούσαν ως ‘’λεία’’
πολέμου, ή το υπέτασσαν σε ένα καθεστώς υποχρεωτικών επιτάξεων όπου ο
δικαιούχος λάμβανε ένα τυπωμένο χαρτί που αντιστοιχούσε σε κάποια αποζημίωση
που θα λάμβανε μετά το τέλος του πολέμου. Η Γερμανία απομυζούσε στο έπακρο την
ημιθανή κατακτημένη Ελλάδα. Τον Αύγουστο του 1943 οι ‘’δαπάνες κατοχής’’ άγγιξαν τα 850.000.000
δρχ. που αντιστοιχούσε στο 80% του συνολικού εθνικού εισοδήματος. Η μαύρη αγορά
εντάθηκε, ενώ η δραχμή είχε χάσει την αξία της και προς το τέλος της Κατοχής
δεν την χρησιμοποιούσαν πλέον ως μέσο συναλλαγών.
Το αποτέλεσμα της Γερμανικής οικονομικής
πολιτικής στην Ελλάδα τα χρόνια της Κατοχής ήταν τραγικό. Τα είδη πρώτης
ανάγκης είχαν ανέβει 50.000 φορές, ενώ οι μισθοί μόνο 2.000 φορές. Το μικρότερο
χαρτονόμισμα που κυκλοφορούσε ήταν ονομαστικής αξίας 100 δισεκατομμυρίων που
είχε την αξία μιας προπολεμικής δραχμής και αγοραστική δύναμη για ένα αβγό. Ο
παραγωγικός ιστός της χώρας αποσυντέθηκε, ενώ ο εμπορικός στόλος της Ελλάδος
μειώθηκε σε τόνους χωρητικότητας κατά 72%. Οι συγκοινωνίες και το οδικό δίκτυο
της χώρας διαλύθηκαν, περιουσίες άλλαξαν χέρια σε εξευτελιστικές τιμές, λόγω
των αναγκών και του ανορθολογισμού της Ελληνικής οικονομίας. Οι Γερμανοί είχαν
επιτάξει ή κατάσχει, όχι μόνο τις σοδειές και τα ζώα των Ελλήνων, αλλά ως και
τα πιο ασήμαντα εργαλεία. Η δραχμή είχε χάσει κάθε αξία καθώς λίγο πριν την
αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα
τον Ιούνιο του 1944 οι ‘’δαπάνες
κατοχής’’ είχαν σκαρφαλώσει στο ιλιγγιώδες ποσό των 450.000 δις δραχμές με το
Ελληνικό δημόσιο να τυπώνει 500 δις δρχ. την μέρα!! Αυτά ήταν τα κατορθώματα
των ‘’πολιτισμένων’’ Γερμανών στην δύσμοιρη Ελλάδα.
Αλλά η σημαντικότερη επίπτωση της
γερμανικής οικονομικής πολιτικής ήταν τα θύματά της. Πάνω από 200.000 Έλληνες
βρήκαν τραγικό θάνατο από την πείνα και τον υποσιτισμό, την ίδια στιγμή που τα
θύματα των μαχών και των εκτελέσεων δεν ήταν περισσότερα από 70.000 Έλληνες. Η
θλίψη, η δυστυχία και η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής σημάδεψαν τον Ελληνικό
αστικό κυρίως, πληθυσμό κατά την διάρκεια της Κατοχής. Οι Γερμανοί ενήργησαν
βάση ενός καταχθόνιου σχεδίου εξόντωσης του Ελληνικού λαού, προέβησαν σε
χαρακτηριστικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας για τα οποία ουδέποτε
απολογήθηκαν και θα είναι εσαεί μαζί με
τους Τούρκους οι παγκόσμιοι εγκληματίες. Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει και να
μην το λησμονούμαι ποτέ εμείς οι Έλληνες, ούτε να πλανόμαστε, πως κάθε νεότερος
Γερμανός είναι ένα πιστό αντίγραφο του παλαιότερου, είναι κλώνος του. Άρα οι
Γερμανοί διαχρονικά έχουν πάντοτε τον ίδιον χαρακτήρα, μεταλλασσόμενοι προς το
χειρότερο. Η Ευρώπη θα πρέπει να ξυπνήσει από τον λήθαργο που βρίσκεται εδώ και
70 χρόνια.
Η Γερμανία εκτός των άλλων ‘’προτερημάτων’’
της, είναι ο μεγαλύτερος οικονομικός απατεώνας της ανθρωπότητας όλων των
εποχών. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και το ρόλο του «Δασκάλου της
Ευρώπης» η Γερμανία το χρωστάει στις Η.Π.Α., οι οποίες μετά τον Α΄ αλλά και τον
Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από τα δικαίωμά τους για τεραστία χρηματικά
ποσά. Αυτό το ξεχνούν όλοι. Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από
το 1924 μέχρι το 1929 αποκλειστικά με δανεικά. Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες
χρεοκοπίες της νεότερης οικονομικής ιστορίας. Τον 20ον αιώνα χρεοκόπησε τρεις φορές. Μετά τον Β΄
Παγκόσμιο πόλεμο οι Η.Π.Α. φρόντισαν να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους
αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές
εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση
της Ανατολικής με την Δυτική Γερμανία. Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για τη Γερμανία.
Στην ουσία πάνω σε αυτό στηρίχθηκε το περίφημο γερμανικό μεταπολεμικό θαύμα. Η
Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δύο πολέμους, ο δεύτερος μάλιστα ήταν
πόλεμος αφανισμού και εξολόθρευσης λαών. Στη συνέχεια όμως τα θύματα της
γερμανικής κατοχής, όπως εμείς οι Έλληνες, ήμασταν αναγκασμένοι να αποποιηθούμε
τα δικαιώματά μας για αποζημίωση. Δηλαδή στο ίδιο διάστημα που οι υπόλοιποι
λαοί της Ευρώπης δούλευαν σκληρά για να σηκώσουν κεφάλι από τις καταστροφές του
πολέμου και την γερμανική κατοχή, το ίδιο διάστημα η Γερμανία
πλούτιζε εις βάρος των άλλων λαών. Άρα το περίφημο ‘’γερμανικό θαύμα’’,
συντελέστηκε πάνω στις πλάτες των άλλων Ευρωπαίων. Αυτό να μην το ξεχνάμε εμείς
οι Έλληνες. Το ‘’τούρκικο φέσι’’ που
έβαλε με την χρεοκοπία της τη δεκαετία του ’30 η Γερμανία στις Η.Π.Α..,
ισοδυναμεί με το κόστος της κρίσης που είχαν οι Η.Π.Α. το 2008. Αν συγκρίνουμε
αυτό το ποσόν με τα σημερινά ελληνικά χρέη, η αλήθεια είναι πως το χρέος της
Ελλάδος είναι μηδαμινό. Καλό είναι επίσης να σημειώσουμε πως η τελευταία στάση
πληρωμών της Γερμανίας έγινε το 1990, όταν ο τότε καγκελάριος Helmut Kohl, (1930 - ), αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του
Λονδίνου του 1953. Η συμφωνία αυτή
καθόριζε ότι οι γερμανικές
πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των δύο Γερμανιών,
(Ανατολικής και Δυτικής), θα πρέπει να τεθούν υπό διαπραγμάτευση. Η Γερμανία
όμως πλήρωσε ελαχιστότατες
αποζημιώσεις μετά το 1990. Δεν
πλήρωσε ποτέ ούτε τα αναγκαστικά δάνεια
που είχε συνάψει, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη που
δεν πήρε ούτε ένα Ευρώ.
Η Αθήνα και το Βερολίνο έχουν ακόμη
ανοικτούς λογαριασμούς από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, που αφορούν το θέμα των
πολεμικών αποζημιώσεων και το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο. Σύμφωνα με την
απόφαση της 19μελούς Διασυμμαχικής Επιτροπής των Παρισίων του 1946, καταλόγισε
στη Γερμανία ότι οφείλει να καταβάλλει
στην Ελλάδα 7 δις δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή 108 δις Ευρώ σε
σημερινή αντιστοιχία τιμών χωρίς τους τόκους, ως πολεμικές αποζημιώσεις, και το
αναγκαστικό δάνειο 3,5 δις δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή 54 δις Ευρώ
σε σημερινή αντιστοιχία τιμών. Και μόνο στο άκουσμα αυτού του ζητήματος εκ
μέρους μας από τους Γερμανούς, σύσσωμος όλος ο γερμανικός πολιτικός κόσμος
παθαίνει νευροτροπιαστικές κρίσεις και αντιδρά υστερικά. Γιατί άραγε ; Τους
ξύνουμε παλιές πληγές ή δεν επιθυμούν να δώσουν τα χρωστούμενα ; Μέχρι τώρα οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις
έδειξαν μια ανεύθυνη συμπεριφορά που ερμηνεύεται από υποτονική έως παραχωρητική
για το μείζων αυτό θέμα. Θα πρέπει η σημερινή κυβέρνηση να θέση μετ΄ επιτάσεως
το θέμα αυτό που είναι και αίτημα όλου του ελληνικού λαού, και να βρουν
δικαίωση όσοι πατριώτες και πατριώτισσες θυσιάστηκαν για να ποτίσουν με το αίμα
τους το δέντρο της ελευθερίας.
Ας έρθουμε όμως στο σήμερα και ας δούμε τη
στάση της Γερμανίας εντός της ενωμένης Ευρώπης. Αναπόδραστα προκύπτουν καίρια
και αμείλικτα ερωτήματα που απορρέουν από την όλη εριστική και κυριαρχικής
νοοτροπίας συμπεριφορά της. Η Γερμανία πιστεύει στην Ευρωπαϊκή ‘Ένωση ; Η Γερμανία πιστεύει στην ισότητα των λαών
της Ευρώπης ; Η Γερμανία έχει την
θέληση να απαρνηθεί το ερεβώδες παρελθόν της ή το πεπρωμένο της την οδηγεί σε
άλλες ατραπούς ; Η Γερμανία
πιστεύει ότι είναι ισότιμο μέλος με τα άλλα κράτη - μέλη της Ενωμένης Ευρώπης, χωρίς
ηγεμονισμούς ; Η Γερμανία γιατί παρουσιάζεται να έχει μια τιμωριτική
στάση απέναντι στην Ελλάδα και μια νουθετική στάση απέναντι στην Ευρώπη ;
Για να υπάρξει όσο πιο καλά γίνεται μια
πειστική απάντηση σε καθένα από τα ανωτέρω ερωτήματα, θα πρέπει να γίνει μια
ενδελεχής παρατήρηση των σημερινών οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δομών
της Γερμανίας.
Η Γερμανία αποτελεί σήμερα αναμφισβήτητα
την ισχυρότερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης, και έχουμε δει πως έφτασε μέχρι
εδώ. Το φαινόμενο όμως αυτό εδράζεται και σε ένα απαρασάλευτο κοινωνικό
υπόβαθρο εντός της γερμανικής φυλής, παίρνοντας την μορφή του δόγματος της
βόρειας υπεροχής, το οποίο έχει βρει συνηγόρους και θεωρητικούς υποστηρικτές σε
πολλούς κύκλους από τον 19ο αιώνα. Όλοι η γερμανική μυθολογία έχει
ήρωες ανίκητους και ενσαρκωτές του
γερμανικού μεγαλείου. Χωρίς υποστηρικτικό μύθο δεν εδραιώνεται εθνικό
ιδεώδες και εθνική φιλοσοφία. Για να γίνει δε ο μύθος ιδιαίτερα ελκτικός
πάντοτε γίνονται συγκρίσεις με τον πλέον αδύναμο αντίπαλο. Και αυτός ήταν η Ελλάδα. Μετά το
κλασικό της μεγαλείο η Ελλάδα και με τα 400 σκληρά χρόνια της τουρκοκρατίας
στην πλάτη της, είχε γίνει με την καχεξία της, ο εύκολος στόχος για τον κάθε
ευρωπαίο παράφρονα, φορτώνοντάς την όλα τα δεινά της Ευρώπης. Ο ρατσιστής
γερμανός ιστορικός Jakob
Philipp
Fallmerayer,
(1790 – 1861), σε ένα νευροψυχοπαθολογικό ξέσπασμα αναφέρει ότι : ‘’ούτε μια
σταγόνα γνησίου και ακράτου ελληνικού αίματος, δεν ρέει τις φλέβες των χριστιανών κατοίκων της σημερινής
Ελλάδος’’. Επίσης σε ένα παραληρηματικό του λόγο ο Hitler διακήρυττε : ‘’Οι σημερινοί Έλληνες
δεν αξίζουν το ιστορικό τους παρελθόν. Οι Γερμανοί είναι σήμερα οι απόγονοι των
αρχαίων Ελλήνων’’. Όλοι αυτοί οι αναλφάβητοι παρακεντέδες του ιστορικού
περιθωρίου έχουν ομολογήσει πως θα ήθελαν να αποκτήσουν ακόμη και την Ακρόπολη
των Αθηνών, ο δε οχετός βοθρολυμάτων του γερμανικού λούμπεν, εφημερίδα Bild, πριν λίγο διάστημα είχε προτείνει
την πώληση της Ακρόπολης στο γερμανικό δημόσιο.
Τι συμβαίνει όμως με την Γερμανία τα
τελευταία χρόνια ; Γιατί η σημερινή επιθετικότητα πολλών Γερμανών κατά
των Ελλήνων ; Ας θυμηθούμε όμως ένα πράγμα από το εγγύς παρελθόν. Μετά
την υφαρπαγή της εξουσίας στην Γερμανία από το
ναζιστικό κόμμα, η προπαγάνδα έλαβε επίσημο κυβερνητικό χαρακτήρα, με
υπουργείο Προπαγάνδας και με υπουργό το ναζιστικό εξάμβλωμα που έφερε το όνομα Paul Joseph Goebbels,(1897 - 1945).
Αυτή η ανθρώπινη καρικατούρα με την ρητορική δεινότητα που διέθετε,
παραπλανούσε εσκεμμένα τον γερμανικό λαό, μέσω των εφημερίδων και του
ραδιοφώνου τότε, δημιουργώντας ένα μύθο για την προσωπικότητα του Führer, προβάλλοντας την ανωτερότητα της
Άριας φυλής, καλλιεργώντας το αλάθητο των απόψεων του ναζιστικού κόμματος και
ήταν ο εμπνευστής του ολοκληρωτικού πολέμου. Η Γερμανία έχει παράδοση σε αυτούς
τους σαλτιμπάγκους της πολιτικής με κυριότερο σήμερα εκφραστή της έναν άλλο
ραδιούργο και ψυχοσωματικά ανάπηρο εκδικητικό
ανθρωπάριο που φέρει το όνομα Wolfgang Schäeuble
(1942)
Πριν λίγα χρόνια οι Έλληνες για τον μέσο
Γερμανό πολίτη, βρίσκονταν πολύ ψηλά στην κλίμακα της εκτίμησής του, περίπου
όπως οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι. Ξαφνικά όμως κατέρρευσε αυτή η
εικόνα και εμείς οι Έλληνες γίναμε για τους Γερμανούς τα μιάσματα της Ευρώπης.
Το πώς οι αντιλήψεις τους για κάποιον άλλον λαό που είναι προϊόν μιας μακράς διαδικασίας παρέχοντας
ανθεκτικότητα στη συλλογική συνείδηση, μεταβλήθηκε σε τόσο μεγάλη έκταση και με εξαιρετικά μεγάλη ταχύτητα,
δημιουργώντας αρνητικά στερεότυπα, έχει την λογική του εξήγηση. Αυτό που
βιώνουμε καθημερινά, είναι μια εστιασμένη και με αριστοτεχνικό τρόπο
μεθοδευμένη και πολύ επιτυχημένη δράση, κατευθυνόμενη από όλα συλλήβδην τα
γερμανικά Μ.Μ.Ε., με στόχο τη δημιουργία και την εδραίωση αρνητικών
προκαταλήψεων, εναντίον της Ελλάδος και του Ελληνικού λαού. Δηλαδή το γερμανικό
ολιγαρχικό κατεστημένο έκανε αυτό που πάντοτε ήξερε με επιστημονική επάρκεια να
κάνει, την μαύρη προπαγάνδα. Πρώτα κάποιες σύντομες εισαγωγές από διανοούμενους
καθοδηγητές, κατόπιν μεθοδευμένες αναλύσεις από ‘’ειδικούς’’, οικονομολόγους,
νομικούς, τεχνοκράτες, και μετά ο μαζικός βομβαρδισμός από όλον συνολικά τον
έντυπο περιοδικό και ημερήσιο τύπο, (Focus, Der Spiegel, Bild, Die Welt, Frankfurt Allgemeine Zeitung ),
συνεπικουρούμενος από όλα τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά κανάλια, ( ZDF,Deutsche Welle, Arte). Τελικά οι δημοσκοπήσεις με τα
αποτελέσματά τους, επιβεβαιώνουν τον επιδιωκόμενο σκοπό, την καταδίκη των
Ελλήνων. Στον πειθαρχημένο γερμανικό λαό ή όποια προπαγάνδα προερχομένη από την
ηγεσία του, ουδέποτε τίθεται υπό αμφισβήτηση, και το αποτέλεσμα αυτής είναι η εδραίωση άδικων
προκαταλήψεων και η δημιουργία αρνητικών στερεοτύπων. Τα ιστορικά δεδομένα
αυτής της εκτρωματικής τακτικής στη Γερμανία είναι πολλά. Η μηχανή για την
παραγωγή αρνητικών στερεοτύπων τέθηκε σε λειτουργία όταν εμφανίστηκε στον
γκρίζο ορίζοντα της Γερμανίας, το απειλητικό σενάριο ότι : εμείς οι Γερμανοί που εργαζόμαστε
και κοπιάζουμε, πρέπει να πληρώσουμε για τα χρέη άλλων …. Μα τη δύσκολη
κατάσταση που αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει η Ελλάδα, υπάρχει και σε άλλες
χώρες της Ευρωζώνης. Όμως η Ελλάδα είναι η πιο τρωτή αυτή την εποχή. Η έγχυση φόβου έγινε ανάδοχος
της προκατάληψης και η επιθετικότητα στράφηκε, ως συνήθως, κατά του πιο
αδύναμου. Η προκατάληψη απαιτεί την ισοπέδωση του εχθρού. Παλαιότερα για την γερμανική
κοινωνία, και ειδικότερα επί της ναζιστικής κυριαρχίας, εχθροί ήταν οι Εβραίοι
και οι Ρώσοι, τώρα είναι ‘’οι χρεοκοπημένοι Έλληνες’’. Πρωτοστάτες στον
εξοστρακισμό των Ελλήνων, γράφοντας ξεδιάντροπα ψέματα, σύμφωνα και με την
προπαγανδιστική θεωρεία του Goebbels, ότι όσο πιο τερατώδες ψέμα διαδίδεις τόσο
πιο πιστευτός γίνεσαι, είναι το Focus και η Bild λέγοντας : 2.000 χρονιά
ελληνικής παρακμής, (δείχνοντας κατεστραμμένο τον Παρθενώνα), ‘’οι Έλληνες
απεργούν’’ γιατί αυτό είναι στη φύση τους, οι Έλληνες εργάζονται τις λιγότερες
ώρες από όλους τους Ευρωπαίους, άρα είναι τεμπέληδες, οι Έλληνες μπορούν μετά
από 15 μόλις χρόνια εργασίας, να λάβουν σύνταξη που ανέρχεται στο 110% του
εισοδήματός τους, οι Έλληνες είναι ο πιο σπάταλος λαός της Ευρώπης, ….. και
τελειωμό δεν έχουν. Αυτό που κάνει τόσο απεχθή την εργολαβική παραγωγή στερεοτύπων εναντίον των Ελλήνων τα τελευταία
χρόνια και καθιστά επικίνδυνες τις συνέπειές της, ξαναδημιουργώντας εχθρότητα
ανάμεσα στους δύο λαούς, είναι η υπερβολή και η υπεροψία με την οποία
υλοποιείται.
Από όλα τα ανωτέρω ευκόλως συνάγεται ότι οι
ενδείξεις που υπάρχουν δείχνουν ότι η Γερμανία δεν πιστεύει στην ισότιμη
ενότητα της Ευρώπης. Εάν το πίστευε θα μπορούσε και να το επιβάλει. Την εξυπηρετεί όμως, όπως διαφαίνεται από την
συμπεριφορά της, αυτή η άτονη και χαλαρή
σχέση των κρατών της Ευρώπης, η οποία προσφέρεται για την κυριαρχία της στην
Ευρώπη. Η ψυχολογία του γερμανικού λαού διέπεται από την συμπεριφορά κοπαδιού,
ή αγέλης, και είναι εξαιρετικά εύκολο, όπως συνέβη και κατά το παρελθόν, να
παρασυρθεί ο λαός από κάποιον δημαγωγό. Σήμερα υπολογίζεται ότι ένα μεγάλο
ποσοστό του γερμανικού λαού που υπερβαίνει το 50%, είναι θαυμαστές του Hitler και τον συγκρίνουν με τους μεγάλους
της ιστορίας, ( Μέγα Αλέξανδρο, Μέγα Ναπολέοντα, Ιούλιο Καίσαρα ). Άλλωστε παρά
την χλιαρή προσπάθεια των εκάστοτε γερμανικών κυβερνήσεων να σβήσουν τις φωνές
των ναζιστών που διακηρύττουν την πίστη τους στο ναζισμό, δεν πιστεύει κανείς σοβαρός ιστορικός, ότι η Γερμανία έχει
θεραπευθεί από το ναζιστικό της
παρελθόν.
Ένα περιστατικό που το ανέφερε η εφημερίδα
Ελευθερία, λίγο μετά την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, (εφημερίδα που
πρωτοκυκλοφορεί παράνομα προς το τέλος της Κατοχής από 26 Αυγούστου 1944 ως
αντιστασιακό όργανο, ενώ μετά την Απελευθέρωση εκδίδεται πλέον ως ανεξάρτητη
πρωινή εφημερίδα με εκδότη και διευθυντή τον Πάνο Κόκκα, κινούμενη στον κεντρώο
δημοκρατικό χώρο), επιβεβαιώνει ως
προφητεία, για την μετέπειτα εξέλιξη της κατάστασης στη Γερμανία, ένα γεγονός
της εποχής εκείνης. Ένας Ελβετός δημοσιογράφος παίρνει συνέντευξη από έναν
ανώτατο αξιωματούχο της Καγκελαρίας, ρωτώντας τον χαρακτηριστικά : ‘‘ Και τώρα τι σκοπεύετε να κάνετε ; Νικηθήκατε.
Ο κόσμος σας μισεί. Δεν πρόκειται να ξεχάσει αυτά που κάνατε. Πως θα
ορθοποδήσετε ξανά ως έθνος ; ’’
Και ο Γερμανός ναζί
του απαντά με ψύχραιμη ειρωνεία, χωρίς κανένα περιθώριο παρερμηνείας : ‘‘
Οι λαοί ξεχνούν γρήγορα. Αυτή είναι εξάλλου και η διαφορά τους από ένα έθνος
που θυμάται, όπως η ανώτερη φυλή των Γερμανών (!). Τα χρήματα που θα
δοθούν για την ανοικοδόμηση της Γερμανίας θα είναι πολλά, θα έρθουν να
δουλέψουν για μας και αυτοί που μέχρι τώρα πολεμούσαν εναντίον μας (!).
Είμαστε μια φυλή εργατική, που θα ξαναδημιουργήσει την ισχυρή ,ενωμένη Γερμανία
(!). Θα δείτε ότι θα γίνουμε η ισχυρότερη οικονομικά χώρα (!).
Και τότε ο Goebbels θα μπορέσει να
σηκωθεί από τον τάφο του και να αναφωνήσει : ‘‘ Και όμως νικήσαμε
’’. !!! No comment…. Και
από τότε πέρασαν μόνο 70 χρόνια. Δεν άλλαξε τίποτε μέχρι σήμερα. Μόνο που ο Goebbels βρικολάκιασε και
έχει ήδη σηκωθεί από τον τάφο του αλλά με διαφορετικό όνομα. Σήμερα λέγεται Schäeuble. Ο Goebbels είχε αναπηρία στα
πόδια και γι’ αυτό εξαιρέθηκε από κάθε στρατιωτική υπηρεσία. Ο Schäeuble ήδη βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι.
Αλλά ας δούμε ποιος είναι αυτός ο Herr Schäeuble, ο πολύς Herr Schäeuble που είναι ο απόλυτος εκφραστής
της αναλλοίωτης μέσα στο χρόνο
γερμανικής ηγεμονικής νοοτροπίας. Της νοοτροπίας του αμετανόητου εγκληματία, ο
οποίος θεωρεί ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, εναντίον όποιου θέλει και σε
οποιαδήποτε χρονική στιγμή, ο οποίος όχι απλά νιώθει ασφαλής, αλλά θεωρεί ότι
μπορεί ακόμη και να ηθικολογεί εις
βάρος των θυμάτων του. Αυτός ο ειδεχθής
εγκληματίας, απόλυτα σίγουρος για τον εαυτό του, τολμά σήμερα να κουνά απειλητικά το αρθροπαθές
δάκτυλό του και να κάνει υποκριτικά κηρύγματα, αποδίδοντας συλλογικές ευθύνες
σε όλους τους Έλληνες. Με περισσή υποκρισία έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι :
‘‘Λυπάμαι τους Έλληνες αλλά αυτός είναι ο μόνος δρόμος που πρέπει να
ακολουθήσουν’’. Απ΄ τις
σπασμωδικές και νευρωτικές όμως κινήσεις του αλλοιωμένου προσώπου του,
διαφαίνεται η μόνη ευχαρίστηση που αισθάνεται όταν σκορπά δυστυχία και πόνο σε
υγιείς ανθρώπους. Είναι αυτός που ισοπέδωσε οικονομικά όλη την Ανατολική
Γερμανία, μετά την ένωσή της με την Δυτική, χαρίζοντας όλη την βιομηχανική
υποδομή της σε οικονομικά τρωκτικά του δυτικογερμανικού κεφαλαίου. Αυτός ο
ερπετόμορφος υπάνθρωπος, ο ακόλαστος σαδιστής μισάνθρωπος, ο μισαλλόδοξος
ρατσιστής που φέρει το αποκρουστικό για κάθε εχέφρονα και ελευθερόφρονα Έλληνα,
όνομα Wolfgang Schäeuble, επιδιώκει με ηδυπαθή συμπεριφορά να
συνταυτισθεί ή ακόμη και να ξεπεράσει τα άλλα ζοφερά μιάσματα της νεότερης
ευρωπαϊκής ιστορίας με τους οποίους θα κάνει παρέα στην κόλαση, τον Μαζαρίνο, (Jules Mazarin, 1602 – 1551),
Ιταλό Καρδινάλιο, δολοπλόκο υπουργό στην αυλή του Λουδοβίκου ΙΔ΄, τον
Ταλλεϋράνδο, (Charls
– Maurice
de
Talleyrand,
1754 – 1838), πολυμήχανο γάλλο διπλωμάτη, και τον περιώνυμο Μέτερνιχ, (Klemens Von Metternich 1773 – 1859), μοχθηρό οιηματία Αυστριακό
διπλωμάτη, θιασώτη και κινητήριο μοχλό της Ιεράς Συμμαχίας.
Ο Schäeuble, αυτός ο γνήσιος επίγονος του Hitler, ο ‘’συνήγορος του διαβόλου’’, δεν
έχει σχέση με την οικονομική επιστήμη. Αυτός λαμβάνει έτοιμες τις εκθέσεις και
τους στόχους απ΄ την γερμανική γραφειοκρατική φάρα, και προσπαθεί να τις
επιβάλει εις βάρος όλων εκείνων που αντιτίθενται στους γερμανικούς στόχους.
Στην πραγματικότητα αυτός δεν είναι υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας. Είναι
υπουργός Επεκτατικού Πολέμου με πρόσχημα την οικονομία. Με αυτόν τον ακήρυκτο
πόλεμο ασχολείται σε καθημερινή βάση. Γι’
αυτόν το λόγο ξημεροβραδιάζεται σε μια διαρκή επαφή με τα Μ.Μ.Ε. της
Γερμανίας. Από αυτόν ξεκινάνε όλες οι επιθετικές ενέργειες που κατά καιρούς
έχουν δεχτεί οι Ευρωπαίοι και ειδικότερα εμείς οι Έλληνες από τα διάφορα
λιβελογραφήματα των πορνοστασίων Bild και Focus. Αυτός συντονίζει όλες τις
προβοκάτσιες των γερμανικών Μ.Μ.Ε. και κατόπιν τις προσαρμόζει στους αρχικούς
του σχεδιασμούς. Μέσω των γερμανικών Μ.Μ.Ε. που είναι κοντά του συνέχεια,
προπαγανδίζει τις επιλογές του γερμανικού κατεστημένου. Υπερασπίζεται με
υστερία ό,τι συμφέρει την ντοπαρισμένη
Γερμανία. Ηθικολογεί εις βάρος των θυμάτων της γερμανικής ανηθικότητας. Πριν
προλάβουν οι άλλοι λαοί της Ευρώπης να καταγγείλουν τον επερχόμενο νεοναζισμό
της σημερινής Γερμανίας, πρώτος αυτός τρέχει με το καρότσι του να κατηγορήσει
τους πάντες για τεμπελιά και για ανικανότητα. Αυτής της στρατηγικής είναι
επικεφαλής ο Schäeuble ! Ο Schäeuble, δεν είναι μόνο για τους Έλληνες ένα
‘’Persona
non
grata’’,
αλλά και για την ίδια τη ζωή. Αυτό το ανθρώπινο κουφάρι θα περάσει στην ιστορία
όπως του ταιριάζει !
Προφητικός και απόλυτα επίκαιρος ο εκ των
πλέων αξιόλογων ελλήνων θεατρικών συγγραφέων, Αλέκος Σακελάριος, (1913 – 1991),
όταν το 1948 έγραψε το σενάριο για την ελληνική κινηματογραφική ταινία ‘’Οι
Γερμανοί ξανάρχονται’’, δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα έρχονταν πάλι
κάποια στιγμή που το φάντασμα του Hitler και του αιμοσταγούς ναζισμού θα πλανιόνταν
απειλητικά πάλι ξανά πάνω απ΄ την Ευρώπη
και την πατρίδα μας. Δυστυχώς οι Γερμανοί ξανάρχονται και το έρεβος επιστρέφει στην Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι
εκ νέου σε κίνδυνο διότι με τα χοντρά πρεσβυωπικά γυαλιά που φοράει δεν μπορεί
να διακρίνει ότι κινδυνεύει. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι ότι κανένας δεν
μαθαίνει απ΄ την ιστορία. Ούτε τα θύματα αλλά ούτε και οι θύτες. Θέμα χρόνου
ήταν οι Γερμανοί εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο όλες τις ευκαιρίες που τους
παρουσιάστηκαν, να αρχίσουν να φέρονται όπως αυτοί γνωρίζουν. Γιατί όψιμα
απορούν κάποιοι ευρωπαϊκοί λαοί για την σημερινή συμπεριφορά της Γερμανίας ; Από την Γερμανία ουδέποτε
εκριζώθηκε το μικρόβιο του ναζισμού και αυτό είναι που την κάνει μονίμως
επικίνδυνη. Η Γερμανία εξυπηρετώντας με ιδιοτέλεια και χωρίς ενδοιασμούς τα
ακραιφνώς εθνικά της συμφέροντα, αρρώστησε ξανά. Η Γερμανία όπως και στο
παρελθόν, δεν δίστασε μπροστά σε οποιοδήποτε έγκλημα προκειμένου να
προστατεύσει και να επεκτείνει τα συμφέροντά της. Η Γερμανία συνεχίζει να κάνει
τα ίδια λάθη …..πάντα για τελευταία φορά. Η Γερμανία η οποία υποκριτικά μέχρι
πρότινος ζητούσε συγνώμη για ότι είχαν υποστεί η ευρωπαϊκοί λαοί από το
ναζιστικό της καθεστώς, σήμερα παρουσιάζεται πιο απειλητική από ποτέ. Θέλει να
κάνει πάλι έντονη την παρουσία της με τις γνωστές της υστερίες κατά ευρωπαϊκών
λαών, παρουσιάζεται να νουθετεί ακόμα και να τιμωρεί ολόκληρους λαούς, όπως
έκανε πάντα, και να απαιτεί συγκατάβαση από τους υποτακτικούς της για τις
ανήθικες πράξεις της. Η Γερμανία με τη λογική των συλλογικών ευθυνών και των
ρατσιστικών στερεοτύπων, (ότι ακριβώς έπραξε στα ναζιστικά στρατόπεδα
συγκέντρωσης), άρχισε να ξεχωρίζει τους λαούς σε ‘’ικανούς’’ και σε
‘’ανίκανους’’, σε ‘’εργατικούς’’ και σε ‘’τεμπέληδες’’, σε υποτακτικούς
‘’φίλους’’ και σε ανυπάκουους ‘’εχθρούς’’. Η Γερμανία έχει αποφασίσει να κάνει
μια επίθεση όχι με τα όπλα όπως άλλοτε που δεν της βγήκε, αλλά μια οικονομική
επίθεση εναντίον των ‘’κατωτέρων’’ της Ευρώπης. Η Γερμανία δεν διανοείται να
είναι ένα ισότιμο μέλος σε μια ενωμένη Ευρώπη, αλλά επιδιώκει απροκάλυπτα
σήμερα μια Ευρώπη υποταγμένη σ’ αυτήν.
Αναμφίβολα η ακολουθούμενη σήμερα πολιτική από την καγκελάριο της Γερμανίας Frau Angela Merkel,(1954), έχει όλα εκείνα τα
χαρακτηριστικά του επιθετικού ιμπεριαλισμού. Έχει διολισθήσει ουσιαστικά σε
έναν επιδιωκόμενο ηγεμονικό ρόλο στην Ευρώπη και αυτό είναι μια συνειδητή
πολιτική επιλογή της κυρίαρχης γερμανικής πολιτικής και οικονομικής τάξης. Πίσω
από τη φαινομενική οικονομική και ιδεολογική ακαμψία της γερμανικής ηγεσίας,
μόλις και μετά βίας κρύβονται τα σκληρά γερμανικά εθνικά συμφέροντα.
Παγιδευμένοι στη μεγαλομανία τους, που προέρχεται από τις ιστορικές τους
καταβολές, πασχίζουν για το γερμανικό όραμα μιας «Νέας Ευρώπης», όπως
τουλάχιστον την εννοεί η γερμανική ηγεσία, δηλαδή κάνοντας κουμάντο στις ζωές
όλων των Ευρωπαίων. Όπως και στο παρελθόν όποιος αντιτίθεται , ή θα προσπαθήσει
να συμβιώσει μαζί τους σε καθεστώς εξάρτησης, ή θα αποκρουσθεί. Αυτή τη φορά
όχι με τα όπλα, αλλά με το όπλο της οικονομίας. Ο στόχος παραμένει πάντα ο
ίδιος. Μια γερμανική Ευρώπη, δηλαδή πρώτη η Γερμανία με τους δορυφόρους της ως
παγκόσμια δύναμη με προεξάρχοντα τον ανώτερο γερμανικό λαό. Σχεδόν διακόσια
χρόνια για τη Γερμανία ο στόχος παραμένει ο ίδιος.
Ένα βασικό ερώτημα είναι τι πράττει η
υπόλοιπη Ευρώπη σε αυτή την επερχόμενη για τρίτη φορά γερμανική μολυσματική
επιδημία ; Όπως δείχνουν τα γεγονότα μέχρι τώρα δεν υπάρχει καμία
βούληση για να αποτραπεί αυτή η επάρατος γερμανική νόσος. Ο εκμαυλισμός των
πολιτικών ηγεσιών από τα περισσότερα κράτη της είναι κάτι το εντυπωσιακό. Όλοι
τους είναι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, περιχαρακωμένοι στα μικροσυμφέροντα
του εαυτού τους και του κόμματός τους με το οποίο έχουν εκλεγεί, αδιαφορώντας
πλήρως για τους λαούς που εκπροσωπούν. Σήμερα η Ευρώπη θα μπορούσε να
παρουσιαστεί με δύο ομόκεντρους κύκλους, όπου στον μεγαλύτερο που
εκπροσωπούνται τα 28 κράτη : Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία,
Λουξεμβούργο, (1952 – 1958), Δανία,
Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία, (1973), Ελλάδα, (1981), Ισπανία, Πορτογαλία,(1986),
Αυστρία, Σουηδία, Φινλανδία (1995), Εσθονία, Κύπρος, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα,
Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία, Σλοβενία, Τσεχία, (2004), Βουλγαρία, Ρουμανία,
(2007), Κροατία, (2013), μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στον μικρότερο που
εκπροσωπούνται τα 19 κράτη : Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία,
Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πορτογαλία, Φινλανδία,
(1999), Ελλάδα, (2001), Σλοβενία, (2007), Μάλτα, Κύπρος, (2008), Σλοβακία,
(2009), Εσθονία, (2011), Λετονία, (2014), Λιθουανία, (2015), μέλη της
Ευρωζώνης, (νομισματική ένωση με κοινό νόμισμα το EURO),που είναι το εξής ένα : Γερμανία
– Deutschland.
Η Ευρωζώνη αλλά και η Ευρώπη γενικότερα έχει μετατραπεί σε μια ρωμαϊκή αρένα
όπου δίνονται εξοντωτικοί αγώνες υπερίσχυσης κατά του αντιπάλου. Οι εταίροι
μεταξύ τους είναι λίγο χειρότεροι απ’ τους εχθρούς τους ! Αν σήμερα θα ζούσε ο Albert Einstein, (1879 – 1955), θα
επαναλάμβανε αυτό που είχε πει παλιότερα : ‘‘ Δύο πράγματα δεν έχουν
όρια. Το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Για το πρώτο δεν είμαι και τόσο
σίγουρος’’. Έτσι δυστυχώς έχουν τα πράγματα και για όλο αυτό, κατά το
κοινώς λεγόμενο ‘’μπάχαλο’’, ακέραια την ευθύνη φέρει η ιδιοτελής Γερμανία. Πιο
τυχερή έχει σταθεί η Νορβηγία, στην οποία με δύο δημοψηφίσματα, (1973 &
1995), οι κάτοικοί της είπαν ΟΧΙ στην ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όσο για την νομισματική ένωση, την Ευρωζώνη, όπως δημιουργήθηκε μόνο αναπάντητα
ερωτήματα αναφύονται. Ο πρωτοστάτης και βασικός εμπνευστής του εγχειρήματος
αυτού ήταν η υστερόβουλη Γερμανία, η οποία εν σπουδή, μη αφήνοντας τους εταίρους
της επαρκή περιθώρια χρόνου για την όλη μελέτη ενός τόσο σημαντικού οικονομικού ζητήματος, μαζί με
τους δορυφόρους της, (Ολλανδία, Φινλανδία, Βέλγιο, Αυστρία), δημιουργώντας
προκατασκευασμένα παραπλανητικά ευμενή γεγονότα, προδικάζοντας την επιτυχή
εξέλιξη αυτού του εγχειρήματος, συμπαρέσυρε την εύπιστη και ευέλπιδα Γαλλία
πρωταρχικά, να συνηγορήσει θετικά και με ελαστικά, ανεδαφικά και ανέλεγκτα
κριτήρια, προσκάλεσαν να προσυπογράψουν και άλλες χώρες της νοτίου Ευρώπης στην
δημιουργία της Νομισματικής Ένωσης, (Ευρωζώνη). Στο διάστημα των διαβουλεύσεων
έγινε πρόσκληση μετ’ επιτάσεως να
συμμετάσχει στην Ευρωζώνη και η Μεγάλη Βρετανία. Η Μεγάλη Βρετανία όμως έχοντας
μακρά πείρα σε διαβουλεύσεις ως πρώην αυτοκρατορική δύναμη, με εξίσου ισχυρή
οικονομία με την Γερμανία, δεν έπεσε στην παγίδα. Η Μεγάλη Βρετανία είχε την
δυνατότητα να διαβλέψει πως η Γερμανία, με την ισχυρή της οικονομία, (εξαγωγικό
εμπόριο, εξωτερικός δανεισμός, Τραπεζική πίστη κ.λ.π.), ήθελε να ποδηγετεί την
Ευρωζώνη σύμφωνα με τα δικά της οικονομικά συμφέροντα ενώ αυτή θα αποτελούσε
μια σκευοφόρο στον συρμό που ατμομηχανή θα ήταν η Γερμανία. Αυτό δεν θα είχε
ιστορικό προηγούμενο, διότι όπως είναι ιστορικά καταγεγραμμένο, ουδέποτε στην
Ευρωπαϊκή ιστορία η Μεγάλη Βρετανία υπολείπονταν της Γερμανίας. Αυτές οι δύο
χώρες γνωρίζονται πολύ καλά. Τόσο η Μεγάλη Βρετανία, όσο και η Γερμανία είχαν
πάντοτε αντίρροπες θέσεις ως προς τις ηγεμονικές τους επιδιώξεις. Με την
Γερμανία θα πρέπει ο καθένας που συνδιαλέγεται μαζί της να είναι πάντοτε σε επιφυλακή,
διότι εύκολα μπορεί να εξαπατηθεί.
Όταν το 1933 κατέλαβε την εξουσία στη
Γερμανία το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα με τον Hitler, ο Winston Churchill, (1874 – 1965),
από τότε σε κάθε ομιλία του στην Βουλή των Κοινοτήτων τόνιζε πως θα έπρεπε η
Γερμανία να επιβλέπεται αυστηρά διότι αποτελεί έναν εν δυνάμει ευρωπαϊκό
κίνδυνο. Αυτή του όμως η διορατικότητα πολλές φορές στα μάτια των Βρετανών τον
είχε καταστήσει μάλλον γραφικό. Όταν
όμως συνέβη αυτό που φοβόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια ο Churchill, τότε όλοι οι Βρετανοί τον κάλεσαν να τους
σώσει. Δικαίως λοιπόν ονομάσθηκε και ‘’πατέρας της νίκης’’, κατά τον Β΄
Παγκόσμιο πόλεμο. Αρά και στις μέρες μας η Μεγάλη Βρετανία, δεν θα μπορούσε να
πράξει διαφορετικά γιατί η Γερμανία είναι πάντα η ίδια, συμπεριφέρεται πάντοτε
με τον ίδιο τρόπο, και έχει μοναδική της επιδίωξη την ηγεμονία της επί της
Ευρώπης.
Η γερμανική κοινωνία με τα προτεσταντικά
της στερεότυπα είναι εντελώς διαφορετική από την δική μας. Στην Ορθόδοξη αλλά
και στην Καθολική Εκκλησία η κοινωνία διδάχτηκε να λειτουργεί με συλλογικά
χαρακτηριστικά. Προτεραιότητα σε αυτές τις κοινωνίες είναι το ‘’εμείς’’, και σε
αυτό υποτάσσεται το ’’εγώ’’. Σε μας υπάρχει το ενδιαφέρον του ενός πιστού για
τον άλλον, και προάγεται η αλληλοβοήθεια και η αλληλεγγύη μεταξύ μας. Το λάθος
όταν ακολουθείται από ειλικρινή μεταμέλεια είναι κάτι που επιδοκιμάζεται από
όλους. Στην προτεσταντική όμως εκκλησία δεν υπάρχει κανένα συλλογικό
χαρακτηριστικό μεταξύ των πιστών. Στην κοινωνία αυτή το ‘’εμείς’’, υποχωρεί
δραστικά πίσω από την υποτιθέμενη διασφάλιση των δικαιωμάτων του ‘’εγώ’’. Στον
προτεσταντικό πουριτανισμό επιβραβεύεται η αυστηρότητα των ηθών και κάθε λάθος
εξαλείφεται μόνον με την παραδειγματική τιμωρία αυτού που το διέπραξε ώστε να
σωφρονιστούν όλοι οι άλλοι. Εξαιτίας αυτής της ιδιοσυγκρασίας υπάρχει και η
ανάλογη συμπεριφορά εντός της γερμανικής κοινωνίας. Το γερμανικό κράτος
εκμεταλλεύεται κατ’ εξακολούθηση αυτή την προτεσταντική ιδιαιτερότητα για να
επωφελείται από την όποια τακτική ακολουθεί στην επίλυση διαφόρων πολιτικών
ζητημάτων. Το γερμανικό πολιτικό σύστημα σε αγαστή συνεργασία με την
αλληθωρήζουσα γερμανική δικαιοσύνη, έχει διαχρονικά αποδείξει ότι όλη η
αυστηρότητα εξαντλείται στους κοινούς παραβάτες. Απέναντι στους κοινωνικούς
εξολοθρευτές εγκληματίες, υπάρχει μεγάλη ελαστικότητα αν οι πράξεις τους
εξυπηρετούν την στρατηγική που έχει χαράξει η γερμανική οικονομική ελίτ. Αν
κλέψεις μία σοκολάτα από κάποιο Super Market, η γερμανική δικαιοσύνη θα σε
ταλαιπωρήσει σε απίστευτο βαθμό. Αν ακόμη και
σε βρασμό ψυχικής ορμής, σκοτώσεις συνάνθρωπό σου, τον υπόλοιπο βίο σου
θα τον περάσεις στη φυλακή. Αν όμως
εξοντώσεις έναν ολόκληρο λαό, ή αν ξεκληρίσεις μια κοινωνική τάξη, προσφέροντας
κέρδη στο γερμανικό οικονομικό κατεστημένο, τότε θα αξιολογηθείς με βάση το
κέρδος που απέφερε στη Γερμανία η πράξη σου αυτή. Όσο πιο μεγάλο το κέρδος,
τόσο πιο μεγάλη η ‘’μυωπία’’ αυτών οι οποίοι αναζητούν τις ευθύνες σου. Αν από
τις ενέργειές σου επωφελήθηκαν άμεσα ή έμμεσα οι γερμανικές βιομηχανίες, όπως (Bayer, BASF, Siemens, MAN, Volkswagen, Daimler Benz, IG Farben, Thyssen Krupp Stahl AG, Messerschmitt, Merck, Allianz), η ‘’μυωπία’’
αυξάνεται. Αν από τις παράνομες πράξεις σου, (διαφθορές πολιτικών προσώπων
ξένων χωρών, δωροδοκίες ανώτερων υπαλλήλων ξένων εταιρειών, προσεταιρισμό
ομάδων ανθρώπων υπέρ γερμανικών εταιριών), επεκτάθηκαν τα γερμανικά συμφέροντα
στο εξωτερικό, τότε η ‘’μυωπία’’ μπορεί να προχωρήσει σε ‘’τύφλωση’’. Η
Γερμανία γνωρίζει άριστα πώς να προφυλάγει τους δικούς της εγκληματίες. Αυτό το
είδαμε λίγο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων και
μεταξύ αυτών και εκατομμύρια Γερμανοί πολίτες εξοντώθηκαν από τους Ναζί.
Τουλάχιστον έξη εκατομμύρια αθώων εβραίων πολιτών κάηκαν στα κρεματόρια των
ναζιστικών στρατοπέδων, εξαιτίας του γερμανικού μεγαλοϊδεατισμού. Γι΄ αυτό όμως
το πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία αιματοκύλισμα που προξένησε το γερμανικό
κράτος, θεωρήθηκαν υπεύθυνοι και τιμωρήθηκαν λιγότεροι από πενήντα γερμανοί
πολίτες. Το εξωφρενικό είναι πως στο διασυμμαχικό δικαστήριο εγκληματιών πολέμου
της Νυρεμβέργης, καταδικάστηκαν σε θάνατο μόνο δώδεκα κατηγορούμενοι και σε
άλλες ποινές επτά ακόμη. Όσοι άλλοι ναζιστές εγκληματίες παραδόθηκαν στην
γερμανική δικαιοσύνη, αυτή όχι μόνο τους
προστάτευσε, αλλά φρόντισε να αξιοποιηθούν ποικιλοτρόπως στην μεταπολεμική
‘’δημοκρατική’’ Γερμανία. Αποναζιστοποίηση στη γερμανική κοινωνία ουδέποτε
έγινε και αυτό συνέβη διότι όλη η άρχουσα γερμανική τάξη ήταν η ίδια που
εξέθρεψε το ναζιστικό μόρφωμα. Τους πλούσιους
και τους ισχυρούς ποτέ δεν τους άγγιξε η γερμανική δικαιοσύνη. Γι΄ αυτό
το λόγο όλοι ανεξαιρέτως οι βιομήχανοι της ναζιστικής εποχής που είχαν στενή
συνεργασία με το ναζιστικό κόμμα και προσωπικά με τον Hitler, και οι οποίοι για να έχουν υπέρογκα
κέρδη αντλούσαν δωρεάν εργατικό δυναμικό από τα ναζιστικά στρατόπεδα
συγκεντρώσεως, έγιναν οι βιομήχανοι της ‘’δημοκρατικής’’ και ‘’ανταγωνιστικής’’
Γερμανίας. Δυστυχώς συνεργάστηκαν κατόπιν με τους δυτικούς συμμάχους και
αποκαταστάθηκαν πλήρως οικονομικά, πολιτικά αλλά και κοινωνικά. Σαν να μην
έγινε τίποτε.
Σήμερα ένας παρατηρητής της γερμανικής
πολιτικής σκηνής, είναι σαν να βλέπει μια ταινία από όσα διαδραματίζονταν την
περίοδο του μεσοπολέμου. Βλέπει μια Γερμανία ανήσυχη, μια Γερμανία να ασφυκτιά
εντός των εθνικών της συνόρων, μια
Γερμανία που έχει αποφασίσει να αναβαπτισθεί ο παγκόσμιος ρόλος της, μια
Γερμανία που θέλει να ντοπάρει και να εξοικειώσει τον λαό της με την ιδέα του
μιλιταρισμού. Η Γερμανία εξοπλίζεται εδώ και αρκετά χρόνια όχι αμυντικά, αλλά
επιθετικά και θέλει να έχει παρουσία σε κάθε είδους στρατιωτική ανάφλεξη
οπουδήποτε στην υφήλιο. Αμερικανοί
στρατιωτικοί αναλυτές δεν πιστεύουν στα μάτια τους αυτά που βλέπουν. Είναι
γνωστό πως ενώ η Γερμανία έχει μια τεράστια βιομηχανία, στερείται παντελώς
πρώτων υλών εντός των συνόρων της. Σήμερα όμως οι τεράστιες ποσότητες που
μπορεί και εισάγει λόγω της οικονομικής της ευρωστίας, έχει κινήσει το
ενδιαφέρων σε όσους έχουν λόγους να ανησυχούν, φέρνοντας στην μνήμη τους παλαιότερες εποχές. Οι
γερμανικές εισαγωγές πρώτων υλών τετραπλασιάστηκαν κατά τα τελευταία δώδεκα
χρόνια όχι μόνο σε υγρά καύσιμα, πετρέλαιο και άλλα παράγωγά του, και σε φυσικό
αέριο, αλλά έχει γίνει και μια έκρηξη εισαγωγών σε ορυκτά. Εισάγει πολύ μεγάλες
ποσότητες τόσο από ‘’βασικά μέταλλα’’, (Αλουμίνιο, Κασσίτερος, Μόλυβδος, Νικέλιο,
Χαλκό, Ψευδάργυρο), όσο και από ‘’στρατηγικά μέταλλα’’, (Γάλλιο, Ίνδιο, Ιρίδιο,
Κάδμιο, Κοβάλτιο, Λίθιο, Νιόβιο,
Ρουθήνιο, Ρόδιο, Τιτάνιο, Χρώμιο). Αυτή η ανταγωνιστική φρενίτιδα για την
απόκτηση πόρων προς χρήση σε τομείς υψηλής τεχνολογίας και πολεμικής
βιομηχανίας από την μέχρι πρότινος ήσυχη Γερμανία, μάλλον ανησυχία
δημιουργεί ειδικά στους λαούς της
Ευρώπης. Όλα δείχνουν πως η Γερμανία ετοιμάζεται να διαδραματίσει τον δικό της
ηγεμονικό ρόλο στον πλανήτη. Μέσω της Ευρωζώνης η ‘’γερμανοποίηση’’ της Ευρώπης
έχει πάρει ραγδαίους ρυθμούς, ενισχύοντας υπέρμετρα την επικυριαρχία του
Βερολίνου σε ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο. Παράπλευρο αποτέλεσμα αυτής της
επιθετικής πολιτικής της Γερμανίας, είναι η μείωση της πολιτικής επιρροής της
Ουάσιγκτον στην Ευρώπη, κάτι που μέχρι τώρα φαίνατε να αδυνατεί να ανακόψει η
Η.Π,Α. Στόχος του γερμανικού
ιμπεριαλισμού υπήρξαν παραδοσιακά τεράστιες γεωγραφικές εκτάσεις στην Ευρασία
και την Μέση Ανατολή, (εκτάσεις πλούσιες
σε πρώτες ύλες). Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, (παραδοσιακού εχθρού της
Γερμανίας), έγινε λόγω εθνοτικών συγκρούσεων που υποδαύλισαν οι Γερμανοί. Η
επέκταση του γερμανικού ‘’ζωτικού χώρου’’, υπό το προκάλυμμα της διεύρυνσης της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, (και προοπτικά του Ν.Α.Τ.Ο.), σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης
και των Βαλκανίων, εξεικονίζουν την μεθόδευση του μεταμφιεσμένου επεκτατισμού
της Γερμανίας. Η ενεργός ανάμειξη της Γερμανίας στην κρίση της Ουκρανίας από
την πρώτη στιγμή, προφανώς δείχνει το μέγιστο ενδιαφέρον των γερμανικών
διεκδικήσεων στην υπό διαμόρφωση ‘’νέα Ουκρανία’’ , αδιαφορώντας για τις
Ρωσικές αντιδράσεις. Επιθετική είναι και η διπλωματική εξόρμηση τα Γερμανίας
προς ανατολάς, φθάνοντας έως την περιοχή του Καυκάσου. Σε πρόσφατη επίσκεψή στο
Αζερμπαϊτζάν του Υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, αφού ενέπλεξε το εγκώμιο
του δικτάτορα του Αζερμπαϊτζάν και απέδωσε τα εύσημα στην κυβέρνησή του, έκανε πρόταση για την ανάληψη
μεσολαβητικής πρωτοβουλίας από την γερμανική πλευρά στην Αρμενο- Αζερική
σύγκρουση για τον θύλακα του Ναγκόρνο
Καραμπάχ, υπονομεύοντας την προγενέστερη πρωτοβουλία για το ίδιο θέμα του Ρώσου
προέδρου. Αυτό δείχνει τη σημασία που αποδίδει το Βερολίνο, στην διείσδυσή του
σε περιοχές πλούσιες σε πρώτες ύλες, (πετρέλαιο, φυσικό αέριο), που τόσο πολύ
τις έχει ανάγκη. Εδώ πρόκειται για μια αποφασιστική επιθετική επιχείρηση
εκτόπισης της Ρωσίας, (όπως το ίδιο κάνει η Γερμανία και στην Ουκρανία), και κατάκτησης από το
Βερολίνο ρόλο ‘’διαιτητή’’ στην ευαίσθητη περιοχή του Νοτίου Καυκάσου, την ίδια
αυτή περιοχή που έδειχναν τα βέλη στους γερμανικούς στρατιωτικούς χάρτες της
Χιτλερικής Εκστρατείας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Για μια ακόμη φορά θα
πρέπει να επισημάνουμε τους αρχέγονους γερμανικούς επεκτατικούς στόχους. Για
την Γερμανία το ημερολόγιο είτε έδειχνε 1914, είτε 1940, είτε 2015, οι βλέψεις
της παραμένουν αναλλοίωτες.
Η Ελλάδα μας σήμερα, αυτή η μικρή σταγόνα
στα νοτιοανατολικά του ευρωπαϊκού χάρτη βρίσκεται σε εξαιρετικά μεγάλο κίνδυνο.
Το πώς φτάσαμε εδώ δεν είναι της παρούσης στιγμής να το εξετάσουμε διότι θα
είναι σαν να επιδιώκουμε να αλλάξουμε τον πλοίαρχο σε ένα πλοίο που χαροπαλεύει
μέσα σε τροπική καταιγίδα. Το σίγουρο είναι ότι τον κατάλληλο χρόνο θα επέλθει
η νέμεση για όλους. Η ‘’Θεία δίκη’’ κατά την δική μας χριστιανική αντίληψη δεν
θα αργήσει και θα πέσει με ‘’αποκαλυπτικό’’ τρόπο σε όλους ανεξαιρέτως τους
αδικητές. Η Ελλάδα μας τι στιγμή αυτή
βρίσκεται εκτεθειμένη σε μια θυελλώδη επέλαση της γερμανικής χολέρας. Θα πρέπει
να δούμε με μεγάλη σοβαρότητα, πως θα αντεπεξέλθουμε και πως θα προφυλαχθούμε
από την δεινή θέση που βρισκόμαστε. Ο μόνος σύμμαχός μας είναι ο εαυτός μας και
η μόνη μας δύναμη είναι η ένδοξη ιστορία μας. Σήμερα η χώρα μας βρίσκεται πάλι
όπως την επομένη της εχθρικής γερμανικής κατοχής το 1941. Σε διεθνές επίπεδο το
γόητρο της Ελλάδος βρίσκεται ίσως χαμηλότερα και από την εποχή του
καταστροφικού Ελληνοτουρκικού πολέμου το 1897. Τα οικονομικά μας μόνο με την
περίοδο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή μπορούν να συγκριθούν. Ανυπόληπτη η
παρουσία μας σε διεθνή φόρουμ. Άφωνη στις ραγδαίες εξελίξεις που συμβαίνουν στο
βαλκανικό και το μεσογειακό χώρο. Παραδαρμένη και
απομονωμένη από τους ευρωπαίους ‘’εγκάρδιους φίλους, συμμάχους και συνεργάτες’’
μας. Ουδέποτε άλλοτε στη νεώτερη ιστορία η χώρα μας είχε βυθιστεί τόσο βαθιά στο βάραθρο της παρακμής.
Παρ΄ όλα τα ερείπια πάντα θα υπάρχουν ρεαλιστικές δυνατότητες για να φτιαχτεί
ένα ελπιδοφόρο μέλλον που θα επιτρέψει στην πατρίδα μας να πάρει την ανάλογη
θέση που της ανήκει στον σύγχρονο κόσμο, και το λαό να ευημερεί μέσα στα όρια
της δικής του χώρας.
Κάποια ανάλογη ευκαιρία είχε παρουσιαστεί στη
χώρα μας μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου αλλά χάθηκε με τραγικό τρόπο,
είτε από τη δική μας στενοκεφαλιά, είτε από τις άγαρμπες ξένες παρεμβάσεις. Και
πέρασαν χρόνια πολλά, καταστράφηκαν κάποιες γενιές ελλήνων για να μπορέσουμε να
ξαναβρεθούμε στο ίδιο εκείνο σημείο από όπου θα έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει το
1944. Όταν κάπως ορθοποδήσαμε, ενέσκηψε η ‘’δικτατορία των
συνταγματαρχών’’, με την συγκατάβαση
αμερικανικών παρακρατικών κέντρων, το 1967 και πήγαμε πάλι αρκετά χρόνια πίσω. Η μεταπολίτευση που
έγινε το 1974 είχε όλα τα χαρακτηρίστηκα μιας κίβδηλης πολιτειακής αλλαγής και
τίποτε παραπάνω. Τότε πολύ σωστά είχε κάνει την εξής διαπίστωση ένας δημοκράτης
πολιτικός : Οι δικτατορίες δεν αλλάζουν με νομοθετήματα αλλά μόνο με
λαϊκές επαναστάσεις. Και τότε χάθηκε ακόμη μια χρυσή ευκαιρία για την ευημερία
της Ελλάδος. Στην σημερινή εξαιρετικά δύσκολη και αποπνικτική κατάσταση που
βρισκόμαστε δεν φτάσαμε εδώ μετά από κάποια εχθρική κατοχή, ούτε μετά από κάποια
δικτατορία, αλλά από τα όσα έκαναν ή όσα δεν έκαναν οι άφρονες πολιτικές
ηγεσίες του τόπου μας, μετά την μεταπολίτευση. Είναι όλοι τους υπεύθυνοι και θα
πρέπει να λογοδοτήσουν σύντομα στον ελληνικό λαό. Οι Εφιάλτες και οι Νενέκοι θα πρέπει κάποτε να διαγραφούν από την ένδοξη
ελληνική ιστορία.
Όσο για εμάς και την Ευρώπη, εδώ ταιριάζει
ένας λαϊκός στοίχος που με την κατασταλαγματική του σοφία αναφέρει :’’
Όταν έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς. Ο Θεός να σε
φυλάει από φίλους σαν αυτούς!’’. Οι σημερινοί ευρωπαίοι ως νεόκοποι
‘’Σταυροφόροι’’, αγεληδόν παρορμούμενοι από την αδηφάγα βουλιμία της
λαφυραγώγησης ενός ανυπότακτου λαού, ενέσκηψαν ως σαρκοβόρες ύαινες κατά της
Ελλάδος.Η
σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση υπό την πλήρη κυριαρχία της Γερμανίας, προσιδιάζει περισσότερο με ένα
‘’στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας’’, όπως γνωρίζουν να τα οργανώνουν αυτά
οι Γερμανοί, (Auschwitz
– Birkenau,
Bergen
– Belsen,
Breitenau,
Buchenwald,
Dachau,
Mauthauswn
– Gusen,
Treblinka),
και όχι ως μία ένωση ισότιμων κρατών. Οι σημερινοί Γερμανοί μαθητεύσαντες στο
‘’γκέτο’’ της Βαρσοβίας, θέλουν τώρα να εξαγάγουν τις γνώσεις τους και να τις
εφαρμόσουν στην Ελλάδα. ‘’Arbeit macht frei’’, (Η εργασία απελευθερώνει), ούρλιαζαν τότε
στους σκλάβους τους, το ίδιο ουρλιάζουν σαν λυσσασμένα σκυλιά και σήμερα,
φορώντας όχι την στολή των SS, αλλά έχουν ως προκάλυμμα πολιτικούς
μανδύες. Το 4ο Reich είναι προ των πυλών.
Έλληνες, να συντηρούμε την μνήμη μας. Δεν
θα πρέπει να ξεθωριάζουν με το πέρασμα του χρόνου τα γεγονότα. Η ελευθερία δεν
χαρίζεται, κερδίζεται με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Ο Έλληνας ρήτορας Δίων ο
Προυσαεύς, (40 – 117 μ. Χ), είχε πει : ‘’Όταν την ελευθερία σου την
δίνει ο εχθρός σου, τότε είναι εχθρική κατοχή’’ και σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται
υπό εχθρική ευρωπαϊκή κατοχή. Αλίμονο ! Οι Γερμανοί θα έχουν μάλλον κοντή μνήμη
για να συμπεριφέρονται ως κατακτητές στην Ελλάδα. Ξεχνάν την ιστορία τους. Η
Ελλάδα ήταν γι’ αυτούς το μοιραίο τους λάθος, αλλά καθοριστικό για να χάσουν
τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Ο ίδιος ο Hitler το ομολόγησε : ‘‘ Εάν δεν μας είχαν
δημιουργήσει δυσκολίες οι Ιταλοί με την ηλίθια εκστρατεία τους στην Ελλάδα, θα
είχα επιτεθεί στην Ρωσία μερικές εβδομάδες ενωρίτερα’’. Αυτό είναι
αληθές διότι την επίθεσή του κατά της Ρωσίας ο Hitler με την κωδική ονομασία ‘’Unternehmen Barbarossa’’, (Επιχείρηση
Μπαρμπαρόσα), την είχε προετοιμάσει για να αρχίσει το πρώτο δεκαήμερο του
Μαΐου. Οι Γερμανοί χρειάστηκαν περίπου δύο μήνες, έχοντας υποστεί σημαντικές
απώλειες, ιδιαίτερα στη ‘’μάχη της Κρήτης’’, (4.000 αλεξιπτωτιστές, 170
αεροπλάνα), για να καθυποτάξουν την Ελλάδα. Τελικά επιτέθηκαν στη Ρωσία στις 22
Ιουνίου 1941, με ότι συνέπειες θα είχε αυτή τους η παρακινδυνευμένη ενέργεια προϊόντος
του χρόνου. Για το θέμα αυτό υπάρχει και η ομολογία του Joseph Stalin, (1879 – 1953). Σε ραδιοφωνική του
ομιλία στη Μόσχα την 31η Ιανουαρίου 1943, μετά τη νίκη στο
Στάλινγκραντ είχε πει : ‘‘Λυπάμαι γιατί γεράζω και δεν θα ζήσω πολύ
ακόμη για να ευγνωμονώ τον Ελληνικό λαό, του οποίου η ηρωική του αντίσταση κατά
της Γερμανίας, έκρινε την έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου’’. Για τους
Γερμανούς η Griechenland,
(Ελλάδα), θα είναι εσαεί ο προαιώνιός τους εφιάλτης.
Η επιδημία της χολέρας ενσκήπτει σε ομάδες
ανθρώπων με λίαν σημαντικές επιπτώσεις
επί αυτών, η ‘’γερμανική’’ όμως επιδημία χολέρας ενσκήπτει επί ολόκληρων λαών,
ιδιαίτερα της Ευρώπης, και τους αφανίζει. Ξανά το ίδιο λάθος αποτελεί για τον
κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο ευρωπαίο πολίτη, έγκλημα καθοσιώσεως. Να είμαστε
ιδιαίτερα προσεκτικοί, ο εχθρός είναι ύπουλος. Το αυγό του φιδιού έχει
εκκολαφθεί. Ας γρηγορούμε.
Συμπερασματικά αυτό που επιβάλλεται να
ενστερνισθούν όλοι οι ελεύθεροι στη διανόηση Έλληνες, κάθε προσέγγιση με τους
Γερμανούς, μόνον άλλοθι δημιουργεί υπέρ αυτών. Ότι κατά καιρούς έχει
παρουσιασθεί ως, Ελληνογερμανικό Επιμελητήριο, Ελληνογερμανική Σχολή,
Ελληνογερμανικό Forum,
Ελληνογερμανικός Σύλλογος, Σύνδεσμος, ή οτιδήποτε άλλο, έχει απόλυτα
παραπλανητικό και υποτελειακό χαρακτήρα, μακρόθεν των σκοπών που ευαγγελίζεται.
Οι Γερμανοί ήταν και εξακολουθούν να είναι ιστορικοί εχθροί μας, όπως και οι
φίλοι τους οι Τούρκοι και αυτό θα υφίσταται στο διηνεκές. Μπορούμε να υπάρξουμε
και χωρίς αυτούς. Έλληνα πατριώτη να γνωρίζεις ότι το δίκαιο δεν είναι ποτέ από
την πλευρά του ισχυρού, ο ισχυρός όμως έχει την δύναμη να επιβάλει το δικό του
δίκαιο. Μάθε να ζεις ‘’ελεύθερος’’ και να μάχεσαι για την ελευθερία, γιατί η
ανώτατη αρετή δεν είναι να ‘σαι ελεύθερος, αλλά να πολεμάς για την ελευθερία
σου. ‘‘ Ο μόνος τρόπος για να ζήσει και να πεθάνει κανείς σαν άνθρωπος,
είναι να ζήσει και να πεθάνει για ένα ιδανικό’’, μας είπε ο Δημήτρης
Γληνός, (1882 – 1943). Ο δε Νίκος Καζαντζάκης, (1883 - 1957), μας άφησε για
υποθήκη : ‘‘Προτιμώ να πεθάνω όρθιος, παρά να ζω γονατιστός’’,
και συμπλήρωσε : Μην καταδέχεσαι να ρωτάς, ‘’Θα νικήσουμε ; Θα
νικηθούμε ;’’ Πολέμα !
‘’Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου. Να
πεθαίνεις και να λες : Θάνατος δεν υπάρχει ! ‘’
Berlino
delenta est.
ΙΣΗΓΟΡΟΣ
ΙΣΟΝΟΜΟΣ
www.isigoros.blogspot.com ΜΑΡΤΙΟΣ
2015
%2B-%2B%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF.jpg)
.png)