ΕΛΛΗΝΩΝ  ΔΡΩΜΕΝΑ

ΙΣΗΓΟΡΟΣ  ΙΣΟΝΟΜΟΣ

ΓΛΩΣΣΟΔΕΤΕΣ

Ο παπάς ο παχύς έφαγε παχιά φακή. Γιατί παπά παχύ έφαγες παχιά φακή ;

        Έφαγα ξερά βραστά σπαστά σκαστά κουκιά, με την   

        ξερή βραστή σπαστή σκαστή κουτάλα.     

         

         Άσπρη πέτρα ξέξασπρη κι απ’ τον ήλιο ξεξασπρότερη.

         Εκκλησιά μολυβδοτή μολυβδοκοντυλοπελεκητή.

         Ποιος την μολυβδοκοντυλοπελέκησε ; Ο γιός

         του μολυβδοκοντυλοπελεκητού.

        Της καρέκλας το ποδάρι ξεκαρεκλοποδαριάστηκε.

         Μια πάπια μα ποια πάπια.

         Πέμπτη πέφτει ο πεύκος κάτω.

         Βρίσκω ξαναβρίσκω τις πόρτες κλειδωτές, κλειδωμένες

         και κλειδαμπαρωμένες.

         Άσπρο χαρτί και ξέξασπρο και ξέξασπρο μελάνι και

         ξέξασπρη γραμματική, ξέξασπρο γράμμα κάνει.

       Τι να ‘γινε με το γιο του Ρουμπή, του Κουμπή, του
       ρουμποκομπολογή, που βγήκε να ρουμπέψει, να
       κουμπέψει, να ρουμποκομπολογέψει και τον βρήκαν   
       οι ρουμπήδες, οι κουμπίδες, οι ρουμποκομπολογήδες
       και του πήραν τα  ρουμπιά του, τα κουμπιά του, τα   
       ρουμποκομπολογιά του.   

           
                

ΔΟΥΛΕΨΕ  ΣΚΛΗΡΑ  ΕΣΥ ΓΙΑΤΙ  ΕΧΩ  ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ  ΕΓΩ

     Η εξήγηση της λίαν ζοφερής οικονομικής μας κρίσης όπως αυτή διαγράφεται, στατιστικώς, σε δελτίο αναρτημένο σε πολλά γραφεία ιδιωτικών εταιρειών, (δυστυχώς και όχι σε δημόσιες υπηρεσίες), έχει ως ακολούθως :

  Συνολικός πληθυσμός της χώρας :                 11.000.000

 Άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών :                     3.000.000

 Απομένουν να εργαστούν :                               8.000.000

 Άτομα ηλικίας κάτω των 18 ετών :                   3.000.000 

 Απομένουν να εργαστούν :                               5.000.000

 Δημόσιοι υπάλληλοι και λοιποί αργόσχολοι :    2.500.000

 Απομένουν να εργαστούν :                               2.500.000

 Στρατιωτικοί, κληρικοί κ.τ.λ. :                             500.000

 Απομένουν να εργαστούν :                               2.000.000

 Κυβερνητικοί και λοιποί κουμανταδόροι :           800.000

 Απομένουν να εργαστούν :                               1.200.000

 Πολιτικοί και άλλοι επίσημοι :                            200.000

 Απομένουν να εργαστούν :                               1.000.000

 Διευθυντές, πρόεδροι, σύμβουλοι, προϊστάμενοι : 500.000

 Απομένουν να εργαστούν :                                  500.000

 Φοιτητές και λοιποί σπουδαστές :                        250.000

 Απομένουν να εργαστούν :                                  250.000

 Δεν επιθυμούν να εργάζονται :                            238.000

 Απομένουν να εργαστούν :                                   12.000

 Φυλακισμένοι :  
11.998

 Απομένουν να εργαστούν :                                           2

Επομένως ΕΣΥ και ΕΓΩ πρέπει να εργαζόμαστε 
σκληρά, ειδικά όμως ΕΣΥ επειδή ΕΓΩ έχω 
κουραστεί να τα κάνω όλα μόνος μου.

Εύοσμον   ποιητικόν   πόνημα 

                                      Παρά  τῷ  Γεωργίῳ   Σουρή

Τίποτε δεν απόμεινε, στον κόσμο πια για μένα,
όλα βρωμούν τριγύρω μου και φαίνονται χεσμένα.

Όλα σκατά γενήκανε, και ο δικός μου κώλος
σκατά εγίνηκε κι αυτός, σκατά ο κόσμος όλος.

Μόνο σκατά φυτρώνουνε, στον τόπο αυτό τον άγονο
κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες στο τετράγωνο.

Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε, πως αποσκατωθήκαμε.

Σκατά βρωμάει τούτος δω, σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό, σκατά βρωμά κι ο κρίνος.

Σκατά κι εγώ, μες στα σκατά, και με χαρτί χεσμένο
ό,τι κι αν γράψω σαν σκατό, προβάλλει σκατωμένο.

Σκατά τα πάντα θεωρώ και χωρίς πια να απορώ,
σκατά μασώ, σκατά ρουφώ, σκατά πάω να χέσω,
απ’ τα σκατά θα σηκωθώ και στα σκατά θα πέσω.

Όταν πεθάνω χέστε με, τα κόλλυβά μου φάτε,
και πάλι ξαναχέστε με, και πάλι ξαναφάτε,
μα απ’ τα γέλια τα πολλά, κοντεύω ν’ αρρωστήσω,
και δεν μπορώ να κρατηθώ, μου φεύγουν από πίσω.

Σκατά ο μεν, σκατά ο δε, σκατά ο κόσμος όλος
κι απ’ το πολύ το χέσιμο, μου πόνεσε ο κώλος!

Ποίημα του κώλου

   Κώλοι πολλοί υπάρχουνε εις το ωραίον φύλλον, με σχήματα διάφορα σε μέγεθος ποικίλον.

   Κώλοι χοντροί, κώλοι λεπτοί, κώλοι απαλοί κι αφράτοι, κώλοι σα ζύμη μαλακοί και κώλαροι τριζάτοι.

   Κώλοι σκληροί σαν πέτρινοι και άλλοι λαστιχένιοι, κώλοι δροσάτοι, τροφαντοί και κώλοι μαραμένοι.

   Κώλοι μεγάλοι σαν βουνά και κώλοι μια χουφτίτσα, κώλοι που ‘ χουν κουνήματα και κάνουνε καπρίτσια.

   Κώλοι σαν τάβλα επίπεδοι, κι άλλοι ψηλά βαλμένοι, κώλοι σαν φράπες τουρλωτοί και κώλοι κρεμασμένοι.

   Κώλοι κομψοί, συμμετρικοί και περιποιημένοι και κώλοι ασουλούπωτοι, «μπόγοι κακοδεμένοι».

   Κώλοι σαν τριαντάφυλλο και κώλοι σαν αχλάδι, κώλοι που προκαλούν κλοτσιά κι άλλοι που θέλουν χάδι.

   Κώλοι σαν αλαβάστρινοι, που μοιάζουν με καθρέφτη, κώλοι που θέλουν φίλημα κι άλλοι που θέλουν νέφτι.

   Κώλοι σπανοί, δασύτριχοι, κώλοι σαν κολλιτσίδες και κώλοι που στενάζουνε από αιμορροΐδες.

   Κώλοι ακριβοί, κώλοι φτηνοί, μονάχα δυο παράδες και κώλοι που προσφέρονται εις τους κωλομπαράδες.

   Κώλοι «τοιούτων», ευτραφείς, μοσχοπουδραρισμένοι, και κώλοι απλησίαστοι γιατ’ είναι λερωμένοι.

   Κώλοι αριστουργήματα, όλο καλλιγραφία και κώλοι σαν της μυλωνούς την ανορθογραφία.

   Κώλοι που σε ζαλίζουνε σαν τους κρυφοκοιτάς και που σε κάνουνε να λες.. «ή ταν ή επί τας»!

  Κώλοι οπού το βλέμμα σου δεν ξεκολλά ευκόλως, που τους θωρείς όταν περνούν κι αναφωνείς: «Τι κώλος!»

Ένα  άκρως  σκανδαλιστικόν  ποίημα  με  ιδιαίτεραν  εντρύφησιν  εις  το  υπό  εξέτασιν θέμα,  από  τον  εξαίρετον  σατυρικόν  ποιητήν  και  κατά  τα  λοιπά  «μερακλήν»,  ως  προς  τους  ευτραφείς  και  περικαλλείς  γυναικείους  γλουτούς,  Γεώργιον  Σουρήν.           

Ο  ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ  ΤΟΥ   ΚΑΛΟΥ  ΥΠΝΑΡΑ

1.    Αποδέχομαι χωρίς καμία επιφύλαξη ότι ο ύπνος είναι η υπέρτατη ανθρώπινη ευχαρίστηση όλων των εποχών.

2.   Προασπίζω με γενναιότητα και αυταπάρνηση το κρεβάτι μου και τον γύρο χώρο απ’ αυτό από κάθε είδους επιβουλή.

3.  Αποκλειστικός σκοπός της ζωής μου είναι η εξασφάλιση περισσότερου και ατάραχου χρόνου για ύπνο.

4.    Δεν απομακρύνομαι ούτε εγκαταλείπω ποτέ τον χώρο που κοιμάμαι χωρίς σπουδαίο και σοβαρό λόγο.

5.    Κοιμάμαι την ημέρα για να έχω την δυνατότητα να απολαύσω όσο καλύτερα γίνεται τον ύπνο της νύχτας.

6.    Ο πλέον μισητός εχθρός μου είναι αυτός που θα τολμήσει να διακόψει τον ύπνο μου. 

7.    Επιλέγω με ιδιαίτερα μεγάλη προσοχή τον χώρο που θα κοιμηθώ, διότι απ΄ αυτόν εξαρτάται η ποιότητα του ύπνου μου. 

8.   Αποκρούω μετά βδελυγμίας οτιδήποτε μπορεί να μου στερήσει πολύτιμο χρόνο ύπνου και να διασαλεύσει την ησυχία μου. 

9.    Επικροτώ κάθε τι το οποίο μπορεί να προσφέρει καλύτερες και πιο άνετες συνθήκες ύπνου.

10.  Σέβομαι πάντα αυτόν που κοιμάται και αμέσως φροντίζω να κοιμηθώ και εγώ.

                            Χουρ, χουρ, χουρ, χουρ ……..

ΜΕΓΑ    ΕΙΔΙΚΟΝ   ΥΠΝΟΛΟΓΙΚΟΝ   ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΝ

ΤΟ    ΑΡΑΧΘΕΙΟΝ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ   &   ΔΙΕΥΘΥΝΩΝ   ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ

Dr.  ΑΝΔΡΕΑΣ   ΚΟΙΜΗΣΗΣ

ΟΜΟΤΙΜΟΣ   ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ   ΤΗΣ   ΕΔΡΑΣ   ΤΟΥ    ΥΠΝΟΥ

ΤΟΥ   ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ   ΤΗΣ   ΧΟΥΖΟΥΡΙΑΣ

ΓΕΝΙΚΟΣ   ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ

Dr.  ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ   ΚΛΕΙΣΤΟΜΑΤΗΣ

ΤΑΚΤΙΚΟΣ   ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ   ΤΗΣ   ΕΔΡΑΣ   ΤΗΣ   ΥΠΝΟΒΑΤΙΚΗΣ

ΤΟΥ   ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ  ΤΗΣ   ΝΥΧΤΕΜΒΕΡΓΗΣ

ΕΙΔΙΚΟΣ  ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ  ΣΕ  ΠΡΟΗΓΜΕΝΕΣ  ΜΟΡΦΕΣ  ΥΠΝΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

Pr.  ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ   ΜΟΥΧΛΑΣ

ΥΦΗΓΗΤΗΣ   ΤΗΣ    ΕΔΡΑΣ   ΤΗΣ   ΞΑΠΛΑΡΩΤΙΚΗΣ

ΤΟΥ   ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ   ΤΗΣ   ΤΕΜΠΕΛΧΑΝΙΑΣ 

ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ    ΤΟΥ   ΤΜΗΜΑΤΟΣ   ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΕΩΣ

ΟΡΑΤΙΟΣ   ΝΥΧΤΩΜΕΝΟΣ

ΛΕΚΤΩΡ   ΤΗΣ   ΕΔΡΑΣ   ΤΗΣ   ΝΥΣΤΑΓΜΑΤΙΚΗΣ

ΤΟΥ   ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ    ΤΗΣ    ΛΟΥΦΑΜΒΕΡΓΗΣ

 ΤΑ  ΚΑΚΑ  ΤΗΣ   ΕΡΓΑΣΙΑΣ

   

Εργάζεσαι  πολύ;  Κάνεις  πολλά  λάθη!!

Εργάζεσαι  λίγο;  Κάνεις  λίγα  λάθη!!

Δεν  εργάζεσαι  καθόλου;  Δεν  κάνεις  καθόλου  λάθη!!

Δεν  κάνεις  καθόλου  λάθη;  Προάγεσαι !!

                      

ΑΡΘΡΟΝ  :  ΚΔ/ΦΧ-3.2  του ΔΗΜΟΣΙΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΟΣ

       

Εργαλείο παραγωγής Ξύλινης Γλώσσας !!!

Το απλό σκεπτικό του πολιτικού λόγου είναι να μπορεί ο πολιτικός να μιλάει λέγοντας... τίποτα! Αλλά με τρόπο δυναμικό και στομφώδη! Για να μην μπαίνει όμως στη σφαίρα του φανταστικού ψάχνοντας τι να πει (δεν είναι εύκολο να μπορεί να σκεφτεί... τι να μην πει!) δημιουργήθηκε ένας πίνακας που λύνει την γλώσσα.
Ο εν λόγω πίνακας αποτελείται από 4 στήλες με τυχαίες εκφράσεις. Ο αριθμός των αράδων μπορεί να αυξομειώνεται ανάλογα με την ικανότητα χρήσης του από τον εκάστοτε πολιτικό. Αυτός το μόνο που έχει να κάνει είναι να δημιουργεί προτάσεις χρησιμοποιώντας μία φράση, σε τυχαία σειρά, από κάθε στήλη κάθε φορά. Οι συνδυασμοί είναι χιλιάδες και το νόημα πάντα ίδιο... Η απόλυτη παπαρολογία!

 

                                  

ΤΑ ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΩΝ ΕΤΩΝ 1900-2050

1900  :  22  Απριλίου              1950  :    9  Απριλίου              2000  :  30  Απριλίου 

1901  :  14  Απριλίου              1951  :  29  Απριλίου              2001  :  15  Απριλίου   

1902  :  27  Απριλίου              1952  :  20  Απριλίου              2002  :    5  Μαΐου   

1903  :  19  Απριλίου              1953  :    5  Απριλίου              2003  :  27  Απριλίου

1904  :  10  Απριλίου              1954  :  25  Απριλίου              2004  :  11  Απριλίου

1905  :  30  Απριλίου              1955  :  17  Απριλίου              2005  :    1  Μαΐου  

1906  :  15  Απριλίου              1956  :    6  Μαΐου                  2006  :  23  Απριλίου

1907  :    5  Μαΐου                  1957  :  21  Απριλίου              2007  :   8  Απριλίου

1908  :  26  Απριλίου              1958  :  13  Απριλίου              2008  :  27  Απριλίου

1909  :  11  Απριλίου              1959  :    3 Μαΐου                   2009  :  19  Απριλίου

1910  :    1  Μαΐου                  1960  :  17  Απριλίου              2010  :   4  Απριλίου

1911  :  23  Απριλίου              1961  :    9  Απριλίου              2011  :  24  Απριλίου

1912  :    7  Απριλίου              1962  :  29  Απριλίου              2012  :  15  Απριλίου

1913  :  27  Απριλίου              1963  :  14  Απριλίου              2013  :    5  Μαΐου

1914  :  19  Απριλίου              1964  :    3  Μαΐου                  2014  :  20  Απριλίου

1915  :    4  Απριλίου              1965  :  25  Απριλίου              2015  : 12  Απριλίου

1916  :  23  Απριλίου              1966  :  10  Απριλίου              2016  :    1  Μαΐου

1917  :  15  Απριλίου              1967  :  30  Απριλίου              2017  :  16  Απριλίου

1918  :    5  Μαΐου                  1968  :  21  Απριλίου              2018  :    8  Απριλίου

1919  :  20  Απριλίου              1969  :  13  Απριλίου              2019  :  28  Απριλίου

1920  :  11 Απριλίου               1970  :  26  Απριλίου              2020  :  19  Απριλίου

1921  :    1  Μαΐου                  1971  :  18  Απριλίου              2021  :    2  Μαΐου

1922  :  16  Απριλίου              1972  :    9  Απριλίου              2022  :  24  Απριλίου

1923  :   8  Απριλίου              1973  :  29  Απριλίου              2023  :  16  Απριλίου

1924  :  27  Απριλίου              1974  :  14  Απριλίου              2024  :    5  Μαΐου

1925  :  19  Απριλίου              1975  :    4  Μαΐου                  2025  :  20  Απριλίου

1926  :    2  Μαΐου                 1976  :  25  Απριλίου              2026  :  12  Απριλίου

1927  :  24  Απριλίου              1977  :  10  Απριλίου              2027  :     2  Μαΐου

1928  :  15  Απριλίου              1978  :  30  Απριλίου              2028  :  16  Απριλίου

1929  :    5 Μαΐου                   1979  :   22 Απριλίου              2029  :    8  Απριλίου

1930  :  20  Απριλίου              1980  :    6  Απριλίου              2030  :  28  Απριλίου

1931  :  12  Απριλίου              1981  :  26  Απριλίου              2031  :  13  Απριλίου

1932  :    1  Μαΐου                  1982  :  18  Απριλίου              2032  :    2  Μαΐου

1933  :  16  Απριλίου              1983  :   8  Μαΐου                   2033  :  24  Απριλίου

1934  :   8  Απριλίου               1984  :   22 Απριλίου              2034  :   9  Απριλίου

1935  :  28  Απριλίου              1985  :  14  Απριλίου              2035  :  29  Απριλίου

1936  :  12  Απριλίου              1986  :    4  Μαΐου                  2036  :  20  Απριλίου

1937  :    2  Μάιου                  1987  :  19  Απριλίου              2037  :   5  Απριλίου

1938  :  24  Απριλίου              1988  :  10  Απριλίου              2038  :  25  Απριλίου

1939  :    9  Απριλίου              1989  :  30  Απριλίου              2039  :  17  Απριλίου

1940  :  28  Απριλίου              1990  :  15  Απριλίου              2040  :    6  Μαΐου

1941  :  20  Απριλίου              1991  :    7  Απριλίου              2041  :  21  Απριλίου

1942  :   5  Απριλίου               1992  :  26  Απριλίου              2042  :  13  Απριλίου

1943  :  25  Απριλίου              1993  :  18  Απριλίου              2043  :    3  Μαΐου

1944  :  16   Απριλίου             1994  :    1  Μαΐου                  2044  :  24  Απριλίου

1945  :    6  Μαΐου                 1995  :  23  Απριλίου              2045  :   9   Απριλίου

1946  :  21  Απριλίου              1996  :  14  Απριλίου              2046  :  29  Απριλίου

1947  :  13  Απριλίου              1997  :  27  Απριλίου              2047  :  21  Απριλίου

1948  :    2  Μαΐου                  1998  :  19  Απριλίου              2048  :   5   Απριλίου

1949  :  24  Απριλίου              1999  :  11  Απριλίου              2049  :  25  Απριλίου

                                                                                         2050  :  17  Απριλίου



Τί είναι και τί περιέχει η ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με» ;

«Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με»
είναι και προσευχή και ευχή και ομολογία πίστεως

- Είναι  προσευχή, διότι μ’ αυτήν ζητούμε παρακλητικά το θείο έλεος.
- Είναι ευχή, επειδή παραδίδουμε τους εαυτούς μας στο Χριστό με το να Τον επικαλούμεθα.
- Είναι ομολογία, διότι μακαρίστηκε ο Πέτρος επειδή ομολόγησε αυτό το όνομα.
- Παρέχει το Πνεύμα, διότι «κανένας δεν λέει τον Ιησού Κύριο, παρά με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος».
- Χορηγεί θείες δωρεές, διότι γι’ αυτήν λέει ο Χριστός στον Πέτρο «θα σου δώσω τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών».
- Είναι κάθαρση καρδιάς, διότι βλέπει το Θεό και Τον καλεί και καθαρίζει αυτόν που βλέπει.
- Διώχνει τους δαίμονες, διότι με το Όνομα του Ιησού Χριστού διώχθηκαν και διώκονται όλοι οι δαίμονες.
- Είναι και κατοίκηση Χριστού μέσα μας, διότι με το να Τον φέρουμε στη μνήμη μας, Είναι μέσα μας και με την ενθύμηση κατοικεί και μας γεμίζει ευφροσύνη, όπως λέει, «θυμήθηκα το Θεό και γέμισα ευφροσύνη» .
- Είναι πηγή πνευματικών σκέψεων και λογισμών, διότι ο Χριστός είναι ο θησαυρός κάθε σοφίας και γνώσεως, και αυτά τα χορηγεί σ’ εκείνους που μέσα τους κατοικεί.
- Είναι απολύτρωση των αμαρτιών, επειδή λέει γι’ αυτήν «Όσα λύσεις, θα είναι λυμένα στον ουρανό».
- Είναι θεραπευτήριο ψυχών και σωμάτων, επειδή λέει «στο όνομα του Ιησού Χριστού, σήκω και περπάτα» και «Αινέα, σε θεραπεύει ο Ιησούς Χριστός».
- Χορηγεί το θείο φωτισμό, διότι ο Χριστός είναι το αληθινό φως και μεταδίδει σ’ αυτούς που Τον επικαλούνται από τη λαμπρότητα και τη χάρη Του. «Ας είναι, λέει, η λαμπρότητα του Κυρίου και Θεού μας σ’ εμάς», και «όποιος με ακολουθεί θα έχει το φως της ζωής».
- Είναι πηγή του θείου ελέους, διότι ζητούμε το έλεος. Και ο Κύριος είναι ελεήμων και ελεεί όλους όσοι τον επικαλούνται, και κάνει γρήγορη εκδίκηση εκείνων που βοούν προς Αυτόν.
- Είναι η μόνη σωτηρία, διότι λέει ο Απόστολος «με κανέναν άλλο δεν μπορούμε να σωθούμε», και «Αυτός είναι ο σωτήρας του κόσμου, ο Χριστός». Γι’ αυτό και κατά την εσχάτη ημέρα «κάθε γλώσσα θα ομολογήσει» και θα ανυμνήσει, θέλοντας και μη θέλοντας «ότι Κύριος είναι ο Ιησούς Χριστός, για να δοξάζεται ο Θεός Πατέρας».

Αυτό είναι το σημάδι της πίστεως μας, ότι  είμαστε και ονομαζόμαστε Χριστιανοί και δίνουμε μαρτυρία ότι είμαστε εκ Θεού. «Όποιος ομολογεί πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός που ήλθε και έγινε άνθρωπος, αυτός είναι εκ του Θεού» λέει όπως είπαμε και πριν, και όποιος δεν ομολογεί δεν είναι εκ του Θεού. Και αυτός που δεν ομολογεί τον Ιησού Χριστό είναι από τον Αντίχριστο.

 (Αγίου Συμεών, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, Η Προσευχή του Ιησού, Εκδ. Επέκταση)

Πόσα και ποια είναι τα βιβλία της Αγίας Γραφής

Η Αγία Γραφή είναι η γραπτή πηγή της Θείας Αποκαλύψεως. Ο όρος Αγία Γραφή αναφέρεται στο σύνολο των Ιερών βιβλίων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, δηλαδή 76 βιβλία.

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ (49 Βιβλία)

Α’ Ιστορικά : 23 βιβλία

ΓΕΝΕΣΙΣ, ΕΞΟΔΟΣ, ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ, ΑΡΙΘΜΟΙ, ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ, ΙΗΣΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑΥΗ, ΚΡΙΤΑΙ, ΡΟΥΘ, ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Α΄ (Σαμουήλ Α΄), ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Β΄ (Σαμουήλ Β΄), ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ΄ (Βασιλέων Α΄), ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ΄ (Βασιλέων Β΄), ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ Α΄ (Χρονικών Α΄), ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ Β΄ (Χρονικών Β΄), ΕΣΔΡΑΣ Α΄, ΕΣΔΡΑΣ Β΄, ΝΕΕΜΙΑΣ, ΤΩΒΙΤ, ΙΟΥΔΙΘ, ΕΣΘΗΡ, ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Α΄, ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Β΄, ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Γ΄,

Ποιητικά-Διδακτικά : 7 βιβλία

ΨΑΛΜΟΙ, ΙΩΒ, ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ, ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ, ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ, ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ

Προφητικά : 19 βιβλία

ΩΣΗΕ, ΑΜΩΣ, ΜΙΧΑΙΑΣ, ΙΩΗΛ, ΟΒΔΙΟΥ, ΙΩΝΑΣ, ΝΑΟΥΜ, ΑΒΒΑΚΟΥΜ, ΣΟΦΟΝΙΑΣ, ΑΓΓΑΙΟΣ, ΖΑΧΑΡΙΑΣ, ΜΑΛΑΧΙΑΣ, ΗΣΑΪΑΣ, ΙΕΡΕΜΙΑΣ, ΒΑΡΟΥΧ, ΘΡΗΝΟΙ ΙΕΡΕΜΙΟΥ, ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΕΡΕΜΙΟΥ, ΙΕΖΕΚΙΗΛ ΔΑΝΙΗΛ

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ (27 Βιβλία)

Τα 4 Ευαγγέλια : 4 Βιβλία

Κατά Ματθαίον
Κατά Μάρκον
Κατά Λουκάν
Κατά Ιωάννην

Οι Πράξεις των Αποστόλων

Αποστόλου Παύλου :
Προς Ρωμαίους
Προς Κορινθίους Α
Προς Κορινθίους Β
Προς Γαλάτας
Προς Εφεσίους
Προς Φιλιππησίους
Προς Κολοσσαείς
Προς Θεσσαλονικείς Α
Προς Θεσσαλονικείς Β
Προς Τιμόθεον Α
Προς Τιμόθεον Β
Προς Τίτον
Προς Φιλήμονα
Προς Εβραίους
Ιακώβου : Καθολική Επιστολή
Πέτρου : Α και Β
Ιωάννου : Α, Β και Γ
Του Ιούδα

Και η Αποκάλυψη του Ιωάννου

 

Ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν

 

Μετά το Χριστός Ανέστη το βράδυ της  Ανάστασης, ο ιερέας επιστρέφει στην κεντρική πύλη της Εκκλησίας, την προς Ανατολάς, όπου τη βρίσκει  κλεισμένη.  Πίσω από την θύρα βρίσκεται συνήθως αναγνώστης ή επίτροπος ή πιστός και ακολουθεί η εξής στιχομυθία.

 

Iερεὺς :  Ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης.
Aναγνώστης : Τίς (ποιός)ἐστιν οὗτος ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης;

Iερεὺς : Κύριος κραταιὸς καὶ δυνατός, Κύριος δυνατὸς ἐν πολέμῳ. Ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης.

Aναγνώστης : Τίς ἐστιν οὗτος ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης;

Iερεὺς : Κύριος τῶν δυνάμεων, αὐτός ἐστιν ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης.

Στη συνέχει ανοίγουν οι θύρες και εισέρχεται ο ιερέας με την ανάσταση και τους πιστούς για να τελέσει την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία.

Οι κλεισμένες θύρες που ανοίγουν, σε μερικές ενορίες με  βίαιη είσοδο από τον ιερέα, συμβολίζουν τις  πύλες του Άδη που συντρίφθηκαν με την Ανάσταση του Κυρίου όπως φαίνεται στην εικόνα της εις Άδου Κάθοδο. Σε άλλα μέρη της χώρας μας το έθιμο αυτό γίνεται αμέσως μετά την περιφορά του Επιταφίου και λίγο πριν την πρώτη ανάσταση.

 

 

 

Την έκφραση ο Βασιλεύς της Δόξης την βάζουμε εμείς ο Ορθόδοξοι στην εικόνα της Σταύρωσης του Κυρίου ως επιγραφή επάνω του σταυρού αντί της επιγραφή Ι.Ν.Β.Ι που χρησιμοποιούν οι Καθολικοί.

Τα παραπάνω λόγια είναι παρμένα από τον 23 ψαλμό του Δαβίδ τα οποία παραθέτουμε.
  

Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή. Αυτός επί θαλασσών εθεμελίωσεν αυτήν και επί ποταμών ητοίμασεν αυτήν. Τίς αναβήσεται εις το όρος του Κυρίου, ή τίς στήσεται εν τόπω αγίω αυτού; Αθώος χερσί και καθαρός τη καρδία, ός ούκ έλαβεν επί ματαίω την ψυχήν αυτού και ούκ ώμοσεν επί δόλω τω πλησίον αυτού. Ούτος λήψεται ευλογίαν παρά Κυρίου και ελεημοσύνην παρά Θεού σωτήρος αυτού. Αύτη η γενεά ζητούντων τον Κύριον, ζητούντων το πρόσωπον του Θεού Ιακώβ. 'Αρατε πύλας οι άρχοντες υμών· και επάρθητε πύλαι αιώνιοι και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης. Τίς έστιν ούτος ο βασιλεύς της δόξης; Κύριος κραταιός και δυνατός, Κύριος δυνατός εν πολέμω. 'Αρατε πύλας οι άρχοντες υμών· και επάρθητε πύλαι αιώνιοι και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης. Τίς έστιν ούτος ο βασιλεύς της δόξης; Κύριος των δυνάμεων αυτός έστιν ο βασιλεύς της δόξης.

 

Τα Μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Τα Ιερά Μυστήρια, οι αγιαστικές δηλαδή πράξεις, που σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία είναι ορατά σημεία μέσω των οποίων μεταδίδεται η αόρατη χάρη του Αγίου Πνεύματος, δεν έχουν συγκεκριμένο αριθμό. Από αυτά όμως, ως βασικότερα, ξεχωρίζουν επτά, χωρισμένα σε δύο ομάδες, οι οποίες υποδιαιρούνται σε δύο υποομάδες η κάθε μία. Η πρώτη ομάδα περιλαμβάνει τα υποχρεωτικά Μυστήρια, σε αυτά που ο άνθρωπος οφείλει να συμμετέχει ώστε να νοείται ως μέλος της Εκκλησίας:
Μη επαναλαμβανόμενα
Βάπτισμα : Το Μυστήριο του Βαπτίσματος αποτελεί την είσοδο του ανθρώπου στην Εκκλησία. Με αυτό ο βαπτιζόμενος αποκαθαίρετε από το προπατορικό και κάθε προσωπικό αμάρτημα μέσω του νερού, το οποίο συμβολίζει το αίμα του Ιησού Χριστού. Η βύθιση στο νερό εικονίζει την είσοδο του πιστού στην Εκκλησία. Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια κοινή πρακτική ήταν η βάπτιση σε ώριμη ηλικία, αφού προηγουμένως γινόταν η κατήχηση, η διδασκαλία των αρχών της χριστιανικής πίστης. Αργότερα, λόγω του μεγάλου ποσοστού παιδικής θνησιμότητας, υιοθετήθηκε ο νηπιοβαπτισμός και αντί του βαπτιζόμενου βρέφους στην ομολογία πίστης προβαίνει ο ανάδοχος, συμβολή του οποίου είναι η ύστερη κατήχηση του νέου μέλους της Εκκλησίας.
Χρίσμα : Το Μυστήριο του Χρίσματος τελείται αμέσως μετά το Βάπτισμα με την επίχριση του βαπτιζόμενου με Άγιο Μύρο. Μέσω αυτού λαμβάνει τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Ως καθιέρωση του Μυστηρίου θεωρείται η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος, με μορφή περιστεριού, επί της κεφαλής του Ιησού κατά την ημέρα της βάπτισής του από τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.
Πρακτική των Αποστόλων ήταν η τέλεση του Χρίσματος με επίθεση των χεριών τους πάνω στους πιστούς. Αργότερα η αύξηση των Χριστιανών, και η εκ τούτου αδυναμία των Αποστόλων να παρίστανται σε κάθε βάπτιση, τους οδήγησε να συμβουλεύσουν τους επισκόπους να αλείφουν τους πιστούς με λάδι. Οι επίσκοποι αγίαζαν το λάδι μετατρέποντάς το σε Άγιο Μύρο και το απέστελλαν στους κατά τόπους πρεσβυτέρους. Σήμερα η κάθε τοπική Εκκλησία κατασκευάζει σε ειδική τελετή Άγιο Μύρο. Η Εκκλησία της Ελλάδος σε ένδειξη σεβασμού το προμηθεύεται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. 
Επαναλαμβανόμενα
Θεία Ευχαριστία : Στη Θεία Ευχαριστία, Θεία Κοινωνία ή Μετάληψη τελείται ο καθαγιασμός των τίμιων δώρων, άρτου και οίνου, η μεταβολή τους σε Σώμα και Αίμα Χριστού και η μετάδοσή τους στους πιστούς. Είναι το μέγιστο των Μυστηρίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας και αυτό που καθαγιάζει την κοινωνία των συμμετεχόντων υπαλλάσοντάς την σε Σώμα Χριστού. Πρώτος μυσταγωγός της Θείας Ευχαριστίας υπήρξε ο Ιησούς Χριστός κατά το Μυστικό Δείπνο της Μεγάλης Πέμπτης, παραγγέλλοντας στους μαθητές του να την τελούν σε ανάμνησή του. Η τελετή του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας ονομάζεται Θεία Λειτουργία. Τα τέσσερα βασικότερα λειτουργικά κείμενα της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι α) η Λειτουργία του Ιακώβου του Αδελφοθέου β) η Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου γ) η Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και δ) η Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.
Στο Μυστικό Δείπνο ο Ιησούς Χριστός τέλεσε για πρώτη φορά το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, παραδίδοντάς το στους Αποστόλους και δι' αυτών στην Εκκλησία
Εξομολόγηση : Το Μυστήριο της Εξομολόγησης ή Μετάνοιας έχει ως βάση τα λόγια του Ιησού «᾿Αμὴν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ.» Ματθ.18,18 «ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.» Ιωαν.20.23 με τα οποία παραχώρησε τη χάρη της συγχώρησης των αμαρτιών στους Αποστόλους. Διά της αποστολικής διαδοχής, που υφίσταται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η χάρη αυτή μεταδόθηκε στους επισκόπους, οι οποίοι ορίζουν, με βάση την πνευματική τους επάρκεια, και πρεσβυτέρους για να τελούν την Εξομολόγηση. Βασική προϋπόθεση της συμμετοχής στο Μυστήριο της Εξομολόγησης είναι η ειλικρινής μετάνοια του ανθρώπου για την ανυπακοή στο θείο θέλημα. Στη Ορθοδοξία το Μυστήριο αυτό έχει ως σκοπό την αναγωγή του ανθρώπου στην αγαπητική του σχέση με το Θεό.
Η δεύτερη ομάδα των Ιερών Μυστηρίων περιλαμβάνει τα προαιρετικά Μυστήρια:
Μη επαναλαμβανόμενα
Ιεροσύνη : Η Ιεροσύνη ή Χειροτονία είναι το Μυστήριο, κατά το οποίο με την επίθεση των χεριών του επισκόπου στο χειροτονούμενο μεταδίδεται η χάρη του Αγίου Πνεύματος σε αυτόν και του παρέχεται το δικαίωμα να ιερουργεί και να ποιμαίνει την Εκκλησία. Υπάρχουν τρεις τελετές χειροτονίας κατά τους βαθμούς ιεροσύνης α) Χειροτονία Διακόνου β) Χειροτονία Πρεσβυτέρου γ) Χειροτονία Επισκόπου. Η χειροτονία πρεσβυτέρου και διακόνου τελείται από έναν επίσκοπο ενώ για τη χειροτονία επισκόπου απαιτούνται τουλάχιστο δύο επίσκοποι.
Επαναλαμβανόμενα
Γάμος : Στην Ορθόδοξη Εκκλησία το Μυστήριο του Γάμου υφίσταται ως πνευματική ένωση του άνδρα και της γυναίκας και ως σαρκική για τη διαιώνιση του ανθρώπινου γένους. Ο γάμος δεν αποτελεί κατ’ αρχή επαναλαμβανόμενο μυστήριο, θεωρούμενος αδιάλυτος. Η Εκκλησία, όμως, προκειμένου να διαφυλάξει τον άνθρωπο από χειρότερη διάπτωση και δρώντας κοινωνικά και «κατ’ οικονομίαν», θέσπισε τη λύση του γάμου καθώς και ειδική τελετή για δεύτερο γάμο, επιτρέποντας συνολικά την τέλεση τριών γάμων για τα μέλη της.
Ευχέλαιο : Το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου εδράζεται σε δύο χωρία της Καινής Διαθήκης. Το πρώτο είναι από την επιστολή του Ιακώβου του Αδελφοθέου «ἀσθενεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσκαλεσάσθω τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας, καὶ προσευξάσθωσαν ἐπ' αὐτὸν ἀλείψαντες αὐτὸν ἐλαίῳ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου• καὶ ἡ εὐχὴ τῆς πίστεως σώσει τὸν κάμνοντα, καὶ ἐγερεῖ αὐτὸν ὁ Κύριος• κἂν ἁμαρτίας ᾖ πεποιηκώς, ἀφεθήσεται αὐτῷ.» Ιακ.5.14 και το δεύτερο από το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο «καὶ ἤλειφον ἐλαίῳ πολλοὺς ἀρρώστους καὶ ἐθεράπευον.» Μαρκ.6.13. Όπως γίνεται φανερό από τα παραπάνω σκοπός του Ευχελαίου είναι η ίαση οποιασδήποτε ασθένειας, ως διαταραχή της αρμονικής λειτουργίας του σώματος, που κατά την ορθόδοξη θεολογία οφείλεται σε πνευματικά αίτια και κυρίως στη διαταραχή των σχέσεων του ανθρώπου με τον Θεό.

Ορθόδοξοι και καθολικοί οι διαφορές στα μυστήρια

Οι καθολικοί έχουν τις παρακάτω διαφορές στα μυστήρια

- Δεν βαπτίζουν όπως δίδαξε ο Χριστός (Μαρκ. 16,16. Ματθ. 28, 19) με τριπλή κατάδυση του βαπτιζομένου, αλλά ραντίζουν.
- Το Χρίσμα το τελούν στα αγόρια σε ηλικία 14 ετών και στα κορίτσια σε ηλικία 12 ετών και όχι ταυτόχρονα με το βάπτισμα όπως συμβαίνει στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

- Στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας έπαψαν από το έτος 1200 να μεταδίδουν στους πιστούς το Σώμα και το Αίμα όπως συμβαίνει·με τους Ορθοδόξους, αλλά μεταδίδουν μόνο αγιασμένο άρτο. Τούτο έρχεται σε αντίθεση με τα λόγια του Χριστού «εάν μη φάγετε την Σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίητε το Αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς» (Ιωάν. 6,53 - 56).

- Το Ευχέλαιο το τελούν μόνο προ του θανάτου, ενώ το εφόδιο για τους Ορθοδόξους προ του θανάτου είναι ή Θεία Κοινωνία. Ο Απόστολος Ιάκωβος συνιστά στους πιστούς να τελούν το Ευχέλαιο όταν αρρωσταίνουν (Ιακ. 5,14).

   Στους Καθολικούς Ιερείς έχει επιβληθεί υποχρεωτική αγαμία, ενώ σύμφωνα με την αρχαία εκκλησιαστική παράδοση ο κληρικός είναι ελεύθερος να διαλέξει γάμο ή αγαμία.

   Μία άλλη σοβαρή διαφορά είναι το αλάθητο του Πάπα. Η Καθολική Εκκλησία το 1870 κατά την πρώτη Βατικάνιο Σύνοδο αναγνώρισε το αλάθητο. Τούτο σημαίνει Θεοπνευστία του Πάπα, αλλά σύμφωνα με την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση Θεόπνευστοι και συνεπώς αλάθητοι ήταν μόνο οι Απόστολοι που φωτίστηκαν ιδιαιτέρως από το Άγιο Πνεύμα και είπαν και έγραψαν αυτά που είδαν και άκουσαν (Λουκ. 6,10. Ιωαν. 14,26,16,13).

   Ένα άλλο λάθος των καθολικών είναι το πρωτείο του Πάπα, ο οποίος από τους πρώτους αιώνες ύψωνε τη θέση του πάνω από όλους τους Πατριάρχες και τις Οικουμενικές Συνόδους. Έτσι ο Πάπας έφτασε στο σημείο να ανακηρύξει τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου και αντιπρόσωπο του Χριστού, ορατή κεφαλή της Εκκλησίας και αλάθητο διδάσκαλο της Χριστιανικής Πίστεως. Τούτο όμως είναι αντίθετο με το λόγο της Αγίας Γραφής (Εφεσ. 1, 22 - 23) σύμφωνα με τον οποίο ο αρχηγός και κεφαλή τόσο της στρατευόμενης όσο και της θριαμβεύουσας Εκκλησίας είναι μόνο ο Χριστός.

 

Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία.

  Η Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία είναι η επίσημη Θρησκεία του Ελληνικού Έθνους. Στο ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδας, άρθρο 3, καθορίζεται ότι «Επικρατούσα Θρησκεία εν Ελλάδι είναι η της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας».  
   Η διδασκαλία της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θρησκείας περιέχεται στην Αγία Γραφή και είναι αναλλοίωτη και απαραχάρακτη από τότε που μας παραδόθηκε από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό μέσω των Αποστόλων μέχρι σήμερα.
   Το λατρευτικό μέρος της Ορθοδοξίας στηρίζεται στην Ιερά Παράδοση, η οποία αποτελεί απαραίτητο συμπλήρωμα της Αγίας Γραφής, ενώ το δογματικό μέρος στηρίζεται στο Σύμβολο της πίστεως και στις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων.
   Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουν στον Τριαδικό Θεό. Πιο συγκεκριμένα πιστεύουν ότι ο Θεός είναι Ένας. Μία ουσία. Μία φύση αιώνια, άκτιστη, άναρχη, άπειρη και ανεξιχνίαστη. Αυτή όμως η θεία ουσία υπάρχει «ασυγχύτως και αδιακρίτως» ολόκληρη στα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, του Πατέρα του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Τα μόνα ιδιώματα που δεν είναι κοινά μεταξύ των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος είναι ότι ο Πατήρ είναι αγέννητος, ο Υιός γεννάται και το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός.

   Ακόμη οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουν ότι ή αόρατη Χάρη του Θεού μεταδίδεται στον άνθρωπο με τα ορατά μυστήρια. Για το λόγο αυτό διατηρούν τα επτά Θεία μυστήρια αναλλοίωτα όπως ακριβώς τα παρέλαβαν από το Χριστό διαμέσου των Αποστόλων.

Τήν πάσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μέ ὑπό τήν σκέπην σου.

Το Μέγα Απόδειπνον  

Κύριε τῶν Δυνάμεων, στάσου πλάι μας, διότι ἄλλον συμπαραστάτη ἀπὸ ἐσένα, στὶς θλίψεις μας, δὲν ἔχουμε. Κύριε τῶν Δυνάμεων, ἐλέησέ μας.

Απόδειπνο, ονομάζεται η προσευχή που τελείται μετά το δείπνο. Λόγω της μεγάλης του διάρκειας - από την συνεχή προσθήκη ευχών - περί τα μέσα περίπου του 14ου αιώνα, υπήρξε η ανάγκη συντόμευσης της ακολουθίας αυτής. Έτσι επικράτησε η Ακολουθία του Μικρού Αποδείπνου, το οποίο και διαβάζεται κατά το μεγαλύτερο μέρος του έτους. Η εκτενέστερη του μορφή, αυτή της μεγαλύτερης διάρκειας, επικράτησε τελικά να διαβάζεται κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και ονομάζεται Μέγα Απόδειπνον.

Στα Μοναστήρια το Μικρό Απόδειπνο διαβάζεται στον νάρθηκα του Καθολικού. Το Μεγάλο Απόδειπνο σε όλη τη διάρκεια διαβάζεται στον κυρίως Ναό.

Ηχος πλάγ. β΄

Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Στίχ. Αινείτε τον Θεόν εν τοις Αγίοις αυτού, αινείτε αυτόν εν στερεώματι της δυνάμεως αυτού.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Στίχ. Αινείτε αυτόν επί ταις δυναστείας αυτού, αινείτε αυτόν κατά το πλήθος της μεγαλωσύνης αυτού.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Στίχ. Αινείτε αυτόν εν ήχω σάλπιγγος, αινείτε αυτόν εν ψαλτηρίω και κιθάρα.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Στίχ. Αινείτε αυτόν εν τυμπάνω και χορώ, αινείτε αυτόν εν χορδαίς και οργάνω.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Στίχ. Αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις ευήχοις, αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις αλαλαγμού, Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.

 

Ἁγνὴ  Παρθένε  Δέσποινα

Ο ύμνος «Αγνὴ Παρθένε Δέσποινα» είναι ένας μη λειτουργικός ύμνος, που συνέθεσε ο Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης τον 19ο αιώνα μ.Χ., κατά τη διάρκεια της θητείας του ως διευθυντής της Θεολογική Σχολής στην Ριζάρειο της Αθήνας.

Η παράδοση θέλει την Παρθένο να εμφανίζεται ενώπιον του Αγίου Νεκταρίου στο μοναστήρι της Αίγινας, και να του ζητάει να καταγράψει σε χαρτί έναν ιδιαίτερο ύμνο, όπου οι αγγελικές χορωδίες ήταν έτοιμες να το ψάλλουν. Αυτός ο Ύμνος ήταν ο «Αγνὴ Παρθένε Δέσποινα».

Ἦχος πλ.α΄

Αγνὴ Παρθένε Δέσποινα, Άχραντε Θεοτόκε, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.
Παρθένε Μήτηρ Άνασσα, Πανένδροσέ τε πόκε, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Ὑψηλοτέρα οὐρανῶν, ἀκτίνων λαμπροτέρα, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.
Χαρὰ Παρθενικῶν Χορῶν, Αγγέλων ὑπερτέρα, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Ἐκλαμπροτέρα οὐρανῶν, φωτὸς καθαρωτέρα, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.
Τῶν οὐρανίων στρατιῶν, πασῶν ἁγιωτέρα, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Μαρία Αειπάρθενε, Κόσμου παντὸς Κυρία, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.Άχραντε Νύμφη πάναγνε, Δέσποινα Παναγία, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Μαρία Νύμφη Άνασσα, χαρᾶς ἡμῶν αἰτία, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.
Κόρη σεμνὴ Βασίλισσα, Μήτηρ ὑπεραγία, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Τιμιωτέρα Χερουβείμ, ὑπερενδοξοτέρα, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.
Τῶν ἀσωμάτων Σεραφείμ, τῶν Θρόνων ὑπερτέρα, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Χαῖρε τὸ ᾆσμα Χερουβείμ, χαῖρε ὕμνος Αγγέλων, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.
Χαῖρε ᾠδὴ τῶν Σεραφείμ, χαρὰ τῶν Αρχαγγέλων, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Χαῖρε εἰρήνη καὶ χαρά, λιμὴν τῆς σωτηρίας, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.
Παστὰς τοῦ Λόγου ἱερά, ἄνθος τῆς ἀφθασίας, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Χαῖρε Παράδεισε τρυφῆς, ζωῆς τε αἰωνίας, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.
Χαῖρε τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, Πηγὴ ἀθανασίας, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Σὲ ἱκετεύω Δέσποινα, Σὲ νῦν ἐπικαλοῦμαι, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.
Σὲ δυσωπῶ Παντάνασσα, Σὴν χάριν ἑξαιτοῦμαι, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Κορὴ σεμνὴ καὶ ἄσπιλε, Δέσποινα Παναγία, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.
ἐπάκουσόν μου ἄχραντε, κόσμου παντὸς Κυρία, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Αντιλαβοῦ μου ρύσαι με, ἀπὸ τοῦ πολεμίου, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.
Καὶ κληρονόμον δεῖξον με, ζωῆς τῆς αἰωνίου, Χαῖρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

  

Η  ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΣΗΜΑΙΑ

 

        Η πρώτη ελληνική σημαία (1822-1978)

Ονομασία	Γαλανόλευκη, Κυανόλευκη
Χρήση	Εθνική σημαία και σύμβολο
Αναλογία	2:3
Υιοθετήθηκε	22 Δεκεμβρίου, 1978 (Σημαία της θαλάσσης 1822–1978, Εθνική σημαία 1969–70, 1978 έως σήμερα)
Σχεδιασμός	Εννέα παράλληλες λωρίδες λευκές και κυανές. Λευκός σταυρός μέσα σε ένα κυανό τετράγωνο στο πάνω προσίστιο μέρος.

Διακριτικό Σήμα (Σημαία) του Προέδρου της Δημοκρατίας, αναλογίες διαστάσεων 1:1

Ο Νόμος 851/21-12-1978 (ΦΕΚ 233 τ. Α΄) «Περί εθνικής Σημαίας, των Πολεμικών Σημαιών και του Διακριτικού Σήματος τού Προέδρου της Δημοκρατίας» καθόριζε την επίσημη εθνική σημαία που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα, καθώς και τις τεχνικές και τυπικές προδιαγραφές της. Η κλίμακα της σημαίας άλλαξε πάλι σε 2:3, όπως φαίνεται από τις διαστάσεις που προβλέπονται (π.χ. 432:648 ή 90:135). Η επίσημη σημαία, ίδια με τη σημαία του στρατού ξηράς, καταργήθηκε με αυτόν το νόμο και αντικαταστάθηκε πλήρως από την εθνική σημαία, η ανάρτηση της οποίας γίνεται πάνω σε λευκό κοντό, στην κορυφή του οποίου υπάρχει (σε συγκεκριμένες περιπτώσεις) λευκός σταυρός.

 

         Τι  σκέπτεται ο γιος για τον πατέρα

     Στα  7  χρόνια :

           Ο  μπαμπάς  είναι  μεγάλος  και  ξέρει  πολλά.

     Στα  14  χρόνια :

           Φαίνεται  και  ο  μπαμπάς  γελιέται 
σε ορισμένα πράγματα.

     Στα  20  χρόνια :

          Ο  μπαμπάς  είναι  λίγο  
καθυστερημένος στις θεωρίες του,  
δεν  είναι  της  εποχής  μας.

                                 

     Στα  25  χρόνια :

         Ο  γέρος  δεν  ξέρει  τίποτε,  παραληρεί 
σε πολλά πράγματα.

     Στα  35  χρόνια :

          Με  την  δική  μου  πείρα  ο  πατέρας 
μου σήμερα θα  ήταν  εκατομμυριούχος.

     Στα  45  χρόνια :

        Δεν  ξέρω; Να  συμβουλευτώ  τον  γέρο; 
Ίσως μπορούσε  να  με  συμβουλεύσει.

     Στα  55  χρόνια :

          Τι  κρίμα  ο  μπαμπάς  που  πέθανε,  
η  αλήθεια είναι πως  είχε  φωτεινές  ιδέες.

     Στα  60  χρόνια :

          Φτωχέ  πατέρα !  Ήσουν  σοφός !  
Πως μετανιώνω που  το  αντελήφθην  τόσο 
αργά.                                                             

       

Δεν ξεχνώ

Το σήμα σύμβολο Δεν ξεχνώ δημιουργήθηκε το πρωί της 14ης Αυγούστου 1974, την ημέρα που η τουρκική εισβολή «Αττίλας 2» έκοψε την Κύπρο στα δύο. Δημιουργός του είναι ο συγγραφέας και διαφημιστής Νίκος Δήμου, ο οποίος όταν το άκουσε από το ραδιόφωνο, οραματίστηκε την Κύπρο μαχαιρωμένη και την «γραμμή του Αττίλα» (Πράσινη Γραμμή), σαν μία ροή πηγμένου αίματος που σιγόσταζε. Τυπώθηκε σε χιλιάδες αυτοκόλλητα, στάλθηκαν αντίτυπα στις εφημερίδες, μεταφράσθηκε το σύνθημα σε πολλές γλώσσες και στάλθηκε σε πολλά μέρη του κόσμου όπου υπήρχαν Έλληνες (Ελλαδίτες και Κύπριοι) φοιτητές.





Πόσο πρέπει να κοιμόμαστε ανάλογα με την ηλικία μας

Μια νέα μελέτη του Εθνικού Ιδρύματος της Αμερικής για τον ύπνο μας δίνει νέα δεδομένα σχετικά με τις ώρες που πρέπει να αφιερώνουμε στον ύπνο, ανάλογα με την ηλικία μας.

Τα αποτελέσματα της εν λόγω μελέτης, που δημοσιεύτηκε στο επίσημο περιοδικό του Ιδρύματος, «Υγεία και Ύπνος», υποστηρίζουν ότι τα νεογέννητα θα πρέπει να κοιμούνται γύρω στις 14-17 ώρες κάθε μέρα, ενώ τα άτομα των ηλικιών 18-64 θα πρέπει να κοιμούνται περίπου 7-9 ώρες. Όπως λέει και η επικεφαλής της έρευνας, Lydia Don Carlos, υπάρχουν ακόμα πολλά που πρέπει να μάθουμε σχετικά με τις λειτουργίες του ύπνου, καθώς μπορεί να γνωρίζουμε αρκετά από τα οφέλη του για τον οργανισμό μας.

Όμως υπάρχουν και πολλές λεπτομέρειες για τον ύπνο που αγνοούμε, παρά το γεγονός ότι περνάμε το 1/3 της ζωής μας στην αγκαλιά του Μορφέα.

Παρακάτω, ακολουθεί αναλυτικά η λίστα με τις ώρες ύπνου που θα πρέπει να απολαμβάνει η κάθε κατηγορία, ανάλογα με τις ηλικίες που περιλαμβάνει η καθεμία:

Νεογνά (0-3 μήνες): 14-17 ώρες/μέρα
Βρέφη (4-11 μηνών): 12-15 ώρες
Μικρά παιδιά (1-2 ετών): 11-14 ώρες
Παιδιά προσχολικής ηλικίας (3-5): 10-13 ώρες
Παιδιά σχολικής ηλικίας (6-13): 9-11 ώρες
Έφηβοι (14-17): 8-10 ώρες
Νεότεροι ενήλικες (18-25): 7-9 ώρες
Ενήλικες (26-64): 7-9 ώρες
Ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας (65+): 7-8 ώρες

Τι σημαίνουν οι αριθμοί στην πιστωτική κάρτα?

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί πώς οι εταιρείες που εκδίδουν πιστωτικές κάρτες βρίσκουν τους αριθμούς που βάζουν πάνω στις κάρτες;
Οι εταιρείες πιστωτικών καρτών έχουν συμφωνήσει σε μια ομάδα κανόνων. Ορίστε λοιπόν τι σημαίνουν οι αριθμοί.




Το πρώτο ψηφίο είναι ο Major Industry Identifier (κύρια ταυτότητα της βιομηχανίας). Προσδιορίζει την κατηγορία της οντότητας που εξέδωσε την κάρτα.
1 και 2 είναι αερογραμμές
3 είναι ταξίδια και διασκέδαση
4 και 5 είναι τράπεζες και πιστωτικά ιδρύματα
6 είναι εμπορικά και τράπεζες
7 είναι πετρελαϊκές εταιρείες
8 είναι τηλεπικοινωνίες
9 είναι εθνική ανάθεση
Τα πρώτα έξι ψηφία φανερώνουν τον εκδότη της πιστωτικής κάρτας Issuer Identification Number (INN). Προσδιορίζουν το ίδρυμα που εξέδωσε την κάρτα.
Visa: 4xxxxx
Mastercard: 51xxxx – 55xxxx
Discover : 6011xx , 644xxx , 65xxxx
Amex : 34xxxx , 37xxxx
Oι κάρτες μπορούν να αναγνωριστούν από τον αριθμό ΙΙΝ. Μια κάρτα που αρχίζει από 376211 είναι μια American Express Gold της Singapore Airlines Krisflyer. To 529962 σημαίνει ότι είναι μια προπληρωμένη MasterCard της Much-Music.
To 7o και τα ακόλουθα ψηφία χωρίς το τελευταίο είναι ο προσωπικός λογαριασμός. Αυτό δημιουργεί συνολικά ένα τρισεκατομμύριο πιθανούς συνδυασμούς.
Το τελευταίο ψηφίο είναι το ψηφίο επαλήθευσης. Χρησιμοποιείται για να επαληθευτεί η γνησιότητα της κάρτας με τον αλγόριθμο Luhn.

Τι σημαίνει το χρώμα στη συσκευασία της οδοντόκρεμας;

Σε κάθε συσκευασία οδοντόκρεμας (κάτω μέρος) υπάρχει ένα χρώμα που χαρακτηρίζει τη σύνθεσή της.

Καλό είναι να γνωρίζουμε τι ακριβώς ψωνίζουμε διότι τα προϊόντα οδοντόκρεμας είναι προϊόντα όπου ο καταναλωτής τα επιλέγει με βάση τη γεύση και όχι τα συστατικά.

Το σωστότερο φυσικά είναι να πλένουμε τα δόντια μας με φυσικές οδοντόκρεμες που μπορούμε να παρασκευάσουμε μόνοι, αλλά στις μέρες μας αυτή η μέθοδος χρησιμοποιείται από πάρα πολύ λίγους ανθρώπους.

Παρακάτω σας παρουσιάζουμε τα χρώματα και την σύνθεση των συστατικών που περιέχει η κάθε οδοντόκρεμα. 

Πράσινο χρώμα: Φυτική

Μπλε χρώμα: Φυτική με προσθήκη φαρμακευτικής ουσίας

Κόκκινο χρώμα: Φυτική με προσθήκη χημικής σύνθεσης

Μαύρο χρώμα: Μόνο χημική σύνθεση

Σε περίπτωση που επιλέξετε κάποια οδοντόκρεμα και η συσκευασία της δεν έχει κάποιο από τα παραπάνω χρώματα παρακαλούμε να την αφήσετε στο ράφι λόγου άγνωστου χαρακτηρισμού στα συστατικά της.

ΤΑ  ΚΑΛΛΥΝΤΙΚΑ  ΚΑΙ  Η  ΔΙΑΡΚΕΙΑ  ΤΗΣ  ΧΡΗΣΗΣ  ΤΟΥΣ

    Σε κάθε συσκευασία οποιουδήποτε καλλυντικού για την περιποίηση ή την καλαισθησία του σώματός μας, υπάρχει επάνω σ’ αυτήν ένα πολύ σημαντικό σύμβολο που θα πρέπει οπωσδήποτε να προσέχουμε. Πολλοί και πολλές ίσως από κακή συνήθεια, αγοράζουμε καινούργια καλλυντικά πολύ πριν τελειώσουν αυτά που έχουμε ήδη.

    Αλήθεια έχετε δει ποτέ, αν βέβαια κοιτούσατε στο πίσω ή στο κάτω μέρος από τα καλλυντικά σας το παρακάτω σύμβολο; Ξέρετε τι σημαίνει;

Ας πάρουμε για παράδειγμα αυτό το κραγιόν. Έχει το σύμβολο του ανοιχτού βάζου μαζί με έναν αριθμό και το γράμμα “Μ”. Ο αριθμός δείχνει πόσους μήνες είναι το προϊόν καλό μετά το άνοιγμά του. Στην περίπτωση αυτή κρατάει για 12 μήνες.

    Ακόμη και τα σαμπουάν, τα κρεμοσάπουνα, οι οδοντόπαστες, οι κολόνιες,  έχουν αυτό το σύμβολο. Θα πρέπει επίσης να γνωρίζουμε ότι όλα τα καλλυντικά έχουν ‘’ημερομηνία λήξης’’. Το να χρησιμοποιούμε ένα καλλυντικό αφού έχει λήξει μπορεί να φαίνεται ακίνδυνο, αλλά στην πραγματικότητα μπορεί να προκαλέσει πολλές μολύνσεις. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό όταν κρατάμε ένα καλλυντικό στα χέρια μας, να κοιτάμε την ημερομηνία λήξης, όπως και το να τελειώνουμε ένα προϊόν πριν ανοίξουμε το καινούργιο. Όταν ανοίγετε ένα νέο προϊόν, σημειώστε κάπου την ημερομηνία για να ξέρετε πότε το ανοίξατε.

 

ΑΣ  ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ  ΤΙ  ΦΡΟΥΤΑ  ΤΡΩΜΕ

Πιθανόν οι περισσότεροι καταναλωτές αγνοούν τη σημασία των αυτοκόλλητων πάνω στα φρούτα και τα λαχανικά. Εκτός από το logo της εταιρείας παραγωγής, πιθανόν υπάρχει και ένας κωδικός P.L.U. (Price Look Up – Τιμή Αναζήτησης). Οι εταιρείες παραγωγής κολλούν αυτά τα αυτοκόλλητα όχι μόνο για να δείξουν το σήμα κατατεθέν, αλλά και να δώσουν σημαντικές πληροφορίες στο καταναλωτικό κοινό, ώστε να γνωρίζει τον τρόπο καλλιέργειας του προϊόντος που πρόκειται να καταναλώσει. Αναλυτικότερα θα πρέπει να προσέχουμε.

Τετραψήφιος κωδικός που ξεκινάει με τους αριθμούς 3 ή 4.

Αυτό σημαίνει ότι το φρούτο ή το λαχανικό έχει καλλιεργηθεί με συμβατική μέθοδο, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων ή εντομοκτόνων.

Πενταψήφιος κωδικός που ξεκινάει με τον αριθμό 8. Εδώ θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα αυτά τα προϊόντα. 

Σημαίνει ότι αυτά τα φρούτα ή τα λαχανικά έχουν τροποποιηθεί γενετικά, και είναι τα αμφιλεγόμενα Γ.Τ.Ο. (Γενετικά Τροποποιημένοι Οργανισμοί). Μελέτες δείχνουν ότι γενετικά τροποποιημένα φρούτα είναι συχνά τα πεπόνια, οι μπανάνες και οι παπάγιες.

Πενταψήφιος κωδικός που ξεκινάει με τον αριθμό 9.

Αν δείτε πενταψήφιο κωδικό που ξεκινάει με τον αριθμό 9, τότε σημαίνει ότι το φρούτο έχει καλλιεργηθεί βιολογικά με φυσικό λίπασμα κοπριάς και καθόλου χημικές ουσίες.

Αν υπάρχει αυτοκόλλητο σε κάποια φρούτα ή λαχανικά, χωρίς κωδικό P.L.U.  θα πρέπει να έχουμε επιφυλάξεις γι’ αυτά τα προϊόντα.

Οι περισσότεροι καταναλωτές διαλέγουν φρούτα χωρίς αυτοκόλλητα. Αλλά είναι ασφαλέστερο να προτιμάμε προϊόντα που έχουν αυτοκόλλητο, καθώς τα φρούτα που εισάγονται από εξωτερικό, πρέπει να έχουν υποχρεωτικά αυτοκόλλητο. Σε περίπτωση που δεν υπάρχουν αυτοκόλλητα, υπάρχει πιθανότητα αυτά να τα έχουν αφαιρέσει εσκεμμένα.

Πλαστικό  -  Πόσο  επικίνδυνο  είναι  για  την  υγεία  μας

   Το πλαστικό ως υλικό παράγωγο του πετρελαίου, εμφανίστηκε στη ζωή μας πριν αρκετές δεκαετίες και αντικατέστησε πλήθος αντικειμένων και  συσκευών που χρησιμοποιούμε καθημερινά, οι οποίες προηγουμένως ήταν κατασκευασμένες είτε από μέταλλο, είτε από γυαλί, είτε από ξύλο, είτε από χαρτί. Αυτή όμως η αλλαγή και ειδικά για σκεύη που χρησιμοποιούμε στις διατροφικές μας ανάγκες, δεν είναι ακίνδυνη για την υγεία μας όπως με την πάροδο του χρόνου έχει παρατηρηθεί.

   Τα πλαστικά γενικώς έχουν ποικίλες χημικές συνθέσεις και αυτό έχει σχέση με το πώς αυτά θα χρησιμοποιηθούν είτε ως εξαρτήματα, είτε ως σκεύη, είτε ως αποθηκευτικοί χώροι τροφίμων και ποτών.  Έχει καθιερωθεί  λοιπόν όλα τα πλαστικά είδη ανεξαρτήτως της χρίσης τους να φέρουν σε εμφανή θέση επί του σώματός τους είτε ανάγλυφη, είτε εκτυπωμένη ειδική σήμανση με τα αρχικά του υλικού κατασκευής τους και έναν αριθμό που θα καθορίζει την χημική τους σύνθεση, όπως φαίνεται στην εικόνα 1.

                            

   Η χημική σύνθεση όλων των πλαστικών προϊόντων έχει τυποποιηθεί και είναι αυστηρά καθορισμένη παγκοσμίως από τις χημικές βιομηχανίες και τη σχετική νομοθεσία κάθε χώρας, όπως αυτό φαίνεται στον πίνακα της εικόνας 2.   

                                                                                                                                                                                                              Εικόνα  2

   Αναλυτικότερα οι ανωτέρω συμβολισμοί ορίζουν τα εξής ως προς τον τύπο του κάθε πλαστικού προϊόντος.   

1  PET  ή  PETE  -  Polyethylene  Terephtalate  Ethylene  ( Πολυαιθυλένιο  terephtalate )

2  HDPE  ή  PE-HD  -  High  Density  Polyethylene  (Πολυαιθυλένιο  υψηλής  πυκνότητας)

3  PVC  ή  V  -  Polyvinyl  Chloride  ( Πολυβινυλικό  χλωρίδιο ) Η ένδειξη 3 μπορεί επίσης  να εμφανιστεί σε πλαστικά προϊόντα είτε ως  UPVC  ( Πολυβινυλικό  χλωρίδιο Unplasticisrd ), είτε ως  PPVC  ( Πλαστικοποιημένο   Πολυβινυλικό  χλωρίδιο )

4  LDPE  ή  PE-LD  -  Low  Density  Polyethylene  ( Πολυαιθυλένιο  χαμηλής  πυκνότητας )

5  PP  -  Polypropylene  ( Πολυπροπυλένιο )

6  PS  -  Polystyrene  ( Πολυστυρόλιο )

7  OTHER  ή  O  -  All  other  resins  and  myltimaterials   ( Άλλο υλικό. Περιέχει ουσίες που δεν αναφέρονται παραπάνω ή συνδυασμούς πλαστικού, συμπεριλαμβανομένου νάιλον και ακρυλικού )  Επίσης σε αυτή την κατηγορία των πλαστικών  περιλαμβάνονται τα πολυανθρακικά  PC, το χημικό ΒΡΑ ( δισφαινολη Α)  ή τα μη επισημασμένα πλαστικά.

   Όλα τα ανωτέρω αποκτούν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν τα δούμε ως μείζον θέμα που αφορά την υγεία μας και κατά πόσο αυτή επηρεάζεται από τα διάφορα υλικά που χρησιμοποιούνται σε κάθε σκεύος που τοποθετούνται τρόφιμα ή ποτά τα οποία πρόκειται να καταναλώσουμε. Ειδικότερα θα πρέπει να προσέχουμε τα πλαστικά μπουκάλια νερού που είναι το πλέον διαδεδομένο πλαστικό σκεύος που χρησιμοποιούμε. Θα πρέπει λοιπόν να γνωρίζουμε μερικά πράγματα γιατί κάποια είδη  πλαστικών είτε από την σύστασή τους είναι τοξικά, είτε υπό ορισμένες συνθήκες γίνονται τοξικά και μπορεί να προκαλέσουν σοβαρές και μη αναστρέψιμες βλάβες στο ανθρώπινο σώμα. Διεξοδικά θα πρέπει να γνωρίζουμε :

1  PET  ή  PETE

Το ΡΕΤ είναι ένα από τα συνηθέστερα χρησιμοποιούμενα πλαστικά σε καταναλωτικά προϊόντα και βρίσκεται στα περισσότερα πλαστικά μπουκάλια για νερό και αναψυκτικά. Προορίζεται για πλαστικά μίας μόνο χρήσης. Η επαναλαμβανόμενη χρήση αυξάνει τον κίνδυνο της ανάπτυξης βακτηριδίων. Αυτά τα μπουκάλια μπορεί να απελευθερώσουν βαρέα μέταλλα και χημικές ουσίες που επηρεάζουν την ορμονική ισορροπία του οργανισμού. Το πλαστικό ΡΕΤ είναι δύσκολο να απολυμανθεί και να καθαριστεί σωστά.

2  HDPE  ή  PE-HD

Το πλαστικό HDPE είναι το άκαμπτο πλαστικό που χρησιμοποιείται για τα μπουκάλια γάλακτος, για απορρυπαντικού και για μπουκάλια με λάδι. Αυτό το είδος πλαστικού δεν απελευθερώνει ουσιαστικά καθόλου χημικές ουσίες. Οι ειδικοί συστήνουν την επιλογή αυτών των φιαλών κατά την αγορά εμφιαλωμένου νερού, επειδή είναι ίσως το ασφαλέστερο (και ως εκ τούτου, περιέχει το καθαρότερο νερό) που μπορείτε να βρείτε στην αγορά.

3  PVC  ή  V

Το PVC είναι ένα μαλακό, εύκαμπτο πλαστικό, που χρησιμοποιείται για να καταστήσει ασφαλές το πλαστικό περιτύλιγμα τροφίμων, τα παιδικά παιχνίδια και τα παιχνίδια για τα κατοικίδια ζώα. Απελευθερώνει δύο τοξικές χημικές ουσίες που επηρεάζουν τις ορμόνες στο σώμα σας. Οι ειδικοί συστήνουν να μην αγοράζετε πλαστικά μπουκάλια νερού με αυτή την ένδειξη, αν είναι δυνατό.

4  LDPE  ή  PE-LD

Αυτό το πλαστικό δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην παραγωγή φιαλών, ακόμη και αν δεν απελευθερώνει κανένα απολύτως χημικό στο νερό. Ωστόσο, δεν είναι και καλή ιδέα να αγοράσετε τρόφιμα μέσα σε τέτοια πλαστική συσκευασία. Μπορεί να μην βγάζει χημικά στο νερό, αλλά βγάζει άλλες πολύ επικίνδυνες χημικές ουσίες.

5  PP

Είναι λευκού χρώματος, ή ημιδιαφανές πλαστικό, που χρησιμοποιείται ως συσκευασία για τα σιρόπια και τα κυπελλάκια γιαουρτιού. Το πλαστικό πολυπροπυλένιο είναι σκληρό και ελαφρύ και έχει εξαιρετικές ιδιότητες θερμικής αντοχής. Όταν θερμανθεί, δεν λιώνει. Είναι επομένως σχετικά ασφαλές για μπουκάλι νερού.

6  PS

Το πολυστυρένιο είναι ένα φθηνό, ελαφρύ πλαστικό με μια ευρεία ποικιλία χρήσεων. Χρησιμοποιείται στα πλαστικά ποτηράκια μιας χρήσης από φελιζόλ, τα χαρτοκιβώτια αυγών και τα πλαστικά μαχαιροπίρουνα. Απελευθερώνει κάποιες καρκινογόνες ουσίες όταν θερμαίνεται. Είναι εντελώς ακατάλληλο για μακροχρόνια χρήση ως δοχείο τροφίμων ή ποτών.

  7  OTHER  ή  O 

Το πλαστικό PC ή μη επισημασμένο πλαστικό συχνά χρησιμοποιείται για τα μπουκάλια με ενεργειακά ποτά και συσκευασίες τροφίμων. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο πλαστικό που θα συναντήσετε. Αυτή η κατηγορία περιλαμβάνει τα πολυανθρακικά (PC) και “άλλα” πλαστικά. Αυτό σημαίνει ότι τα πρωτόκολλα επαναχρησιμοποίησης και ανακύκλωσης αυτών των πλαστικών δεν είναι τυποποιημένα. Η κύρια ανησυχία με αυτά τα πλαστικά είναι η πιθανότητα χημικής είσδυσης στις τροφές και τα ποτά που περιέχονται σ’ αυτά, τοξικών ουσιών που προσβάλουν τον ανθρώπινο οργανισμό μεταξύ των οποίων και το χημικό BPA (δισφαινόλη Α).

    Έτσι λοιπόν προκειμένου να διαφυλάξουμε την πολύτιμη υγεία μας, θα πρέπει αμελλητί να ελέγχουμε τόσο τα μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού που χρησιμοποιούμε καθημερινά, ή των άλλων ποτών και αναψυκτικών που πίνουμε, όσο και τις πλαστικές συσκευασίες των τροφίμων που καταναλώνουμε, ποιο ενδεικτικό σήμα φέρουν που χαρακτηρίζει την σύσταση της πλαστικής συσκευασίας στην οποία περιέχονται, όπως βλέπουμε στην εικόνα 3.

 

 

                               Εικόνα  3

   Για τον λόγω ότι οι βλάβες στον ανθρώπινο οργανισμό από τα πλαστικά διαχρονικά είναι προσθετικές, θα πρέπει να μην καταναλώνουμε διατροφικά προϊόντα που περιέχονται στις ομάδες των πλαστικών  3  PVC  ή  V, 6  PS και   7  OTHER  ή  O. Κάτι ακόμη που θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας είναι πως όσα σκεύη έχουν κατασκευασθεί να χρησιμοποιηθούν για τρόφιμα και ποτά, φέρουν ανάγλυφο ή στην συσκευασία τους την διακριτική σήμανση της εικόνας 4.      

 

                                                               Εικόνα  4

   Στον κατωτέρω πίνακα παρουσιάζονται αναλυτικότερα σε ποια παραγόμενα πλαστικά  προϊόντα βρίσκεται η κάθε ομάδα των χημικών ουσιών, τι χαρακτηριστικά έχει και τι θα πρέπει εμείς να γνωρίζουμε για τα πλαστικά προϊόντα της κάθε ομάδας των πλαστικών ώστε να προφυλασσόμαστε από αυτά που είναι βλαβερά για την υγεία μας.   

                               

            Τον  Άρχοντα  τριών

      δει  μεμνήσθαι 

     Πρώτον  μεν  ότι

     ανθρώπων  άρχει

    Δεύτερον  ότι  κατά

        νόμους  άρχει

   Τρίτον  ότι  ουκ  αεί

              άρχει.

                ΑΓΑΘΩΝ

"Τα πάντα εξισορροπούνται" ή "Η τύχη δεν έχει μνήμη"

Ο Αναξίμανδρος εξηγούσε τις αλλαγές της τωρινής εποχής μας ως μια πάλη μεταξύ αντιθέτων. Η ζέστη της ημέρας δίνει τη θέση της στο κρύο της νύχτας. Η δροσιά του πρωινού δίνει τη θέση της στην ξηρότητα του μεσημεριανού ήλιου. Ο χειμώνας πρέπει να δώσει τη θέση του στο καλοκαίρι και , στη συνέχεια , το καλοκαίρι στο χειμώνα. Τα πάντα εξισορροπούνται.
Αυτό που είναι το νόημα της μοναδικής πρότασης που έχει σωθεί από το βιβλίο του Αναξίμανδρου «περί φύσεως: «από αυτά (τους ουρανούς και τους κόσμους που βρίσκονται μέσα τους) δημιουργείται η γέννηση για τα όντα και σ αυτά επιστρέφουν με τη φθορά τους κατά φυσική αναγκαιότητα – γιατί το ένα αποζημιώνει το άλλο για την αδικία που του έχει κάνει, σύμφωνα με τη χρονική τάξη». Αντίθετα από τους σύγχρονους φυσικούς που υιοθετούν μια στάση ουδετερότητας απέναντι στις αξίες , ο Αναξίμανδρος διατυπώνει το νόμο του κανονιστικά: τα αντίθετα οφείλουν να εξισορροπούνται. Η υγεία είναι μια εξισορρόπηση του πικρού και του γλυκού, του θερμού και του ψυχρού και ούτω καθεξής. Κάθε αλλαγή ενέχει την επανόρθωση μιας προηγούμενης αδικίας. Αν το ένα αντίθετο ήταν σε θέση να επικρατεί διαρκώς, θα υπήρχε καταστροφή της παγκόσμιας τάξης.
Οι άνθρωποι της εποχής του Αναξίμανδρου πίστευαν ότι η καλοτυχία και η κακοτυχία εξισορροπούνται. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι , το 540πχ , ο Πολυκράτης κατέλαβε την εξουσία στη Σάμο με τη βοήθεια των αδερφών του. Αφού διασφάλισε την θέση του φονεύοντας τον ένα του αδερφό και στέλνοντας τον άλλο εξορία, ο Πολυκράτης σύναψε συνθήκη ειρήνης με τον αιγύπτιο Φαραώ Άμασι. Στη συνέχεια, ο Πολυκράτης έβαλε μπροστά μια φαινομενικά επιτυχημένη πολιτική κατακτήσεων. Ο Άμασις άρχισε ν ανησυχεί. Έγραψε στον Πολυκράτη μια φιλική προειδοποίησης¨
Είναι ευχάριστο να μαθαίνω ότι ένας φίλος και σύμμαχος ευημερεί. Αλλά δεν μου αρέσουν αυτές οι μεγάλες επιτυχίες σου, γιατί γνωρίζω πόσο ζηλόφθονοι είναι οι θεοί, και επιθυμώ τόσο εγώ όσο κι εκείνοι για τους οποίους ενδιαφέρομαι να επιτυγχάνουμε σε μερικές υποθέσεις, να αποτυγχάνουμε σε άλλες , κι έτσι να περνάμε της ζωή μας πότε έτσι και πότε αλλιώς , αντί να πετυχαίνουμε σε όλα. Γιατί απ όσα έχω ακούσει , δεν γνωρίζω κανέναν άνθρωπο που η συνεχής καλοτυχία να μην του έφερε στο τέλος το κακό και την πλήρη καταστροφή. Επομένως , αν θέλεις να ακούσεις την συμβουλή μου , κάνε το εξής σε σχέση με τις επιτυχίες σου: σκέψου τι θεωρείς πολυτιμότερο και τι θα λυπόσουν περισσότερο να χάσεις , και πέταξε το μακριά, έτσι ώστε να μην ξαναφανεί ανάμεσα στους ανθρώπους, αν και μετά από αυτό οι επιτυχίες που σου έρχονται δεν είναι ανακατεμένες με κακοτυχίες , προσπάθησε να διορθώσεις ο ζήτημα όπως σε συμβούλεψα (Ηρόδοτος – Ιστορίες 3,40)
Ο Πολυκράτης δέχτηκε τη συμβουλή του φίλου του και ένα απομεσήμερο, με φίλους πολλούς, τράβηξε με πλοίο ανοιχτά στο πέλαγος. Εκεί έβγαλε το πολύτιμο δαχτυλίδι του, έργο ξακουστού τεχνίτη, που το αγαπούσε υπερβολικά και το χρησιμοποιούσε και για σφραγίδα του και με μεγάλη λύπη το πέταξε στη θάλασσα.
Μα δεν πέρασαν 5-6 μέρες και το δαχτυλίδι βρέθηκε! Κάποιος φτωχός ψαράς, έπιασε ένα ψάρι διαλεχτό και μεγάλο. Δε θέλησε να το πουλήσει στην αγορά αλλά προτίμησε να το χαρίσει στον Πολυκράτη, ο οποίος μάλιστα, ευχαριστημένος τον κάλεσε να το φάνε μαζί. Τη στιγμή, που ο μάγειρας καθαρίζοντάς το ψάρι, έσκισε το στομάχι του, βρήκε το δαχτυλίδι-βούλα και χαρούμενος το πήγε στον Πολυκράτη, που επίσης χάρηκε πολύ και γέμισε τον ψαρά με πλούσια δώρα. Κατόπιν έστειλε γράμμα στον Άμασι, αναφέροντας τα καθέκαστα. Εκείνος όμως δε χάρηκε καθόλου. Αντίθετα προβλέποντας τα χειρότερα, έκοψε τις σχέσεις του με τον Πολυκράτη, μη θέλοντας να λυπηθεί και ο αυτός εξ αιτίας του φίλου του.
Τελικά οι φόβοι του Άμασι βγήκαν σωστοί. Το τέλος του Πολυκράτη ήταν τραγικό. Με τις δαπάνες του για τα μεγαλοπρεπή έργα και τη συντήρηση του μισθοφορικού στρατού του, εξανέμισε το ταμείο του και έψαχνε απεγνωσμένα για δάνειο. Οι Πέρσες, που μετά την ήττα και την εκδίωξή τους από τη Σάμο ήταν ορκισμένοι εχθροί του, όταν έμαθαν την οικονομική του δυσπραγία, του έστησαν παγίδα. Ο σατράπης της Λυδίας Οροίτης έστειλε στον Πολυκράτη μήνυμα πως τάχα ο ίδιος κινδύνευε να θανατωθεί από τον Μεγάλο Βασιλέα και ζητούσε να τον βοηθήσει να φυγαδεύσει τα πλούτη του και εν συνεχεία να δραπετεύσει στη Σάμο. Ο Πολυκράτης δέχτηκε και μάλιστα, παρά τις προειδοποιήσεις της κόρης του και πολλών φίλων του, αποφάσισε να πάει αυτοπροσώπως στην απέναντι ακτή να παραλάβει τα πλούτη του Οροίτη
Άραγε ο Άμασις οδηγήθηκε στη λεγόμενη πλάνη του τζογαδόρου ? το σφάλμα έγκειται στο να υποθέσουμε ότι ο νόμος των μέσων όρων λειτουργεί μάλλον αντισταθμιστικά παρά σωρευτικά. Όταν στρίβουμε ένα νόμισμα κορώνα – γράμματα, θα πρέπει να έρχεται κορόνα τις μισές φορές και γράμματα τις άλλες μισές. Αν το νόμισμα έρθει κορόνα πέντε φορές στη σειρά, είναι πιθανότερο να έρθει γράμματα την έκτη φορά? Αν ο νόμος των μέσων όρων λειτουργεί αντισταθμιστικά, τότε η απάντηση είναι ναι. Το πλεόνασμα της κορόνας πρέπει να εξισορροπηθεί από ένα πλεόνασμα των γραμμάτων. Αλλά η τύχη δεν έχει μνήμη. Ο νόμος των μέσων όρων λειτουργεί στην πραγματικότητα δια της συσσώρευσης . Μακροπρόθεσμα , το ποσοστό της κορόνας και το ποσοστό των γραμμάτων τείνει στο 50% , επειδή οι τυχερές περίοδοι επισκιάζονται από το μεγάλο αριθμό των περιπτώσεων.
Οι εσφαλμένοι συλλογισμοί διαφέρουν από τα παράδοξα ως προς το ότι είναι σαφώς διαγνωσμένα σφάλματα. Λέγοντας «σαφώς» εννοώ σαφώς για τους ειδικούς. Τα σύγχρονα καζίνο είναι γεμάτα από ανθρώπους που εξακολουθούν να διαπράττουν το σφάλμα του τζογαδόρου. Το εκπληκτικό είναι ότι αυτή η σύγχυση γύρω από το νόμο των μέσων όρων διαλύθηκε τον 17ο αιώνα. Είναι δύσκολο να αποφύγουμε τον αναχρονισμό όταν αναλύουμε το μπέρδεμα του Αναξίμανδρου με την συσσώρευση και την αντιστάθμιση . Ο χαρακτηρισμός «παράδοξο της αντιστάθμισης» ταιριάζει καλύτερα στην εποχή του Αναξίμανδρου. Η εκ μέρους μας επανερμηνεία της «κοσμικής δικαιοσύνης» του, την οποία ορίζουμε ως συνέπεια της αλόγιστης συσσώρευσης , θα είχε καταπλήξει τον Αναξίμανδρο ως ριζοσπαστική προέκταση της δικής του απομυθοποιητικής μεθοδολογίας.

Κατανοούμε το σφάλμα του Αναξίμανδρου επειδή μπαίνουμε ακόμα στον πειρασμό να το διαπράξουμε. Ακόμα και οι ειδήμονες κάνουν στατιστικά αυθαίρετους συλλογισμούς όταν πιάνονται στον ύπνο. Η νέα μάθηση δεν εξαλείφει τους παλιούς τρόπους προσέγγισης.

ΠΩΣ  ΑΠΕΒΙΩΣΑΝ  ΟΙ  ΥΨΙΣΤΟΙ  ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ  ΤΗΣ  ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ  ΦΥΛΗΣ  ΚΑΤΑ  ΤΟΥΣ  ΚΛΑΣΣΙΚΟΥΣ  ΧΡΟΝΟΥΣ

Αιτία θανάτου αυτών των υπέροχων Ελλήνων : Ο φθόνος, (η λύπη για τ’ αγαθά και την ευτυχία του άλλου). Η αχαριστία, (η έλλειψη ευγνωμοσύνης ενός ατόμου, που ευεργετήθηκε, προς τον ευεργέτη του). Η διχόνοια, (η διάσταση ανάμεσα στους ανθρώπους, που οφείλεται σε αντίθεση συμφερόντων ή ιδεολογικών διαφορών). Η αλαζονεία, (η συμπεριφορά κατά την οποία ο άνθρωπος με απατηλά μέσα προσπαθεί να φανεί σπουδαίος). Η αναίδεια, (η έλλειψη σεβασμού προς τα δημόσια ήθη και τους παραδεκτούς κανόνες συμπεριφοράς). Η αντιζηλία,(η επιθυμία να αποκτήσει κανείς κάτι σε αντίθεση με το συμφέρον κάποιου άλλου). Η απάτη,(η χρησιμοποίηση, για προσωπική ωφέλεια, του ψέματος ή του δόλου με ζημιά του άλλου). Η ασέβεια, (η έλλειψη σεβασμού προς τους ανθρώπους, τους νόμους και τα θεία). Η ασυνειδησία, (η απροθυμία συμμόρφωσης προς της επιταγές της ηθικής συνείδησης). Η ατιμία, (η αισχρή και επονείδιστη πράξη, που προσβάλει το κύρος και την τιμή του ατόμου). Η υποκρισία, (η απόκρυψη των πραγματικών συναισθημάτων και σκέψεων). Η δυσφήμιση, (η απόδοση σε κάποιον μιας κακής πράξης, που δεν την έκανε). Η δωροδοκία, (η προσφορά και η αποδοχή δώρων, κυρίως χρηματικών, με σκοπό την παράβαση του καθήκοντος και την εξαγορά της συνείδησης). Η εκδίκηση, (η ανταπόδοση κακού και η ικανοποίηση απ’ αυτή). Η έπαρση, (η τάση του ανθρώπου να ξεχωρίζει εγωιστικά από τους άλλους συνανθρώπους του με σκοπό την απόκτηση του αισθήματος της υπεροχής). Η επιπολαιότητα, (η ελαφρότητα του χαρακτήρα του ανθρώπου, που φανερώνει πρόχειρη εξέταση των πραγμάτων και βιαστική εκτέλεση ενεργειών). Η ματαιοδοξία, (η περηφάνια και η επιδίωξη δόξας για μικρά και ασήμαντα πράγματα). Η μικροψυχία, (η τάση που υποτιμά τις ικανότητες του άλλου).    

Να τι προέκυψε από την αυτοκαταστροφική μας μανία.

Αισχύλος, (525 ~ 456 π.Χ.). Τραγικός ποιητής, ετών 69 : απεβίωσε στην εξορία.

Αλκιβιάδης, (452 ~ 404 π.Χ.). Πολιτικός και στρατηγός, ετών 48 : απεβίωσε στην εξορία.

Αναξαγόρας, (500 ~ 428 π.χ.). Φιλόσοφος, ετών 72 : απεβίωσε στην εξορία.

Αριστείδης, (540 ~ 468 π. Χ.). Πολιτικός, ετών 72 : απεβίωσε στην εξορία από πείνα.

Αριστοφάνης,(445 ~ 385 π. Χ.). Κωμικός ποιητής, ετών 60 : απεβίωσε στην εξορία από πείνα

Δημοσθένης, (384 ~ 322 π. Χ.). Ρήτορας και πολιτικός, ετών 62 : ήπιε δηλητήριο.

Ευριπίδης, (480 ~ 406 π. Χ.). Τραγικός ποιητής, ετών 74 : απεβίωσε στην εξορία.

Ηρόδοτος, (484 ~ 426 π. Χ.). Ιστοριογράφος, ετών 58 : απεβίωσε στην εξορία.

Θεμιστοκλής, (527 ~ 461 π. Χ.).Πολιτικός και στρατηγός, ετών 66 : απεβίωσε στην εξορία.

Θουκυδίδης, (460 ~ 396 π. Χ.). Ιστορικός, ετών 64 : απεβίωσε στην εξορία.

Ικτίνος, (5^ος π.Χ. αι. ~ 420 π.Χ.). Αρχιτέκτονας του Παρθενώνα : απεβίωσε στην εξορία.

Ισοκράτης, (436 ~ 338 π. Χ.). Ρήτορας, ετών 98 : απεβίωσε στην εξορία.

Μιλτιάδης, (554 ~ 489 π. Χ.). Πολιτικός και στρατηγός, ετών 65 : απεβίωσε στη φυλακή.

Περικλής, (495 ~ 429 π. Χ.). Πολιτικός, ετών 66 : παραιτήθηκε  κατηγορούμενος.

Πλάτων, (428 ~ 347 π. Χ.). Φιλόσοφος και συγγραφέας, ετών 81 : απεβίωσε στην εξορία.

Πυθαγόρας, (580 ~ 500 π. Χ.). Φιλόσοφος και μαθηματικός, ετών 80 : απεβίωσε στην εξορία.

Σοφοκλής, (496 ~ 406 π.Χ.). Τραγικός ποιητής, ετών 90 : απεβίωσε στην εξορία από πείνα.

Σωκράτης, (470 ~ 399 π. Χ.). Φιλόσοφος, ετών 71 : ήπιε το κώνειο στη φυλακή που ήταν.

Φειδίας, (495 ~ 429 π. Χ.). Γλύπτης, ετών 66 : απεβίωσε στην εξορία.

Έτσι ταλανίζετε διαχρονικά η φυλή μας από όλους τους εγωλάτρες και απαίδευτους Έλληνες. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά, τα δε συμπεράσματα δικά σας. 

 

Ο Κροίσος και ο Σόλων (ή o πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της γης)

Ο Ηρόδοτος μας διηγείται τον περίφημο διάλογο του Σόλωνα με τον Κροίσο για τον ‘ολβιώτατο’ των ανθρώπων.

Ο βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος ήταν ξακουστός σε όλο τον αρχαίο κόσμο για τα αμύθητα πλούτη του. Από τους φόρους που του έδιναν οι ελληνικές αποικίες της Μικράς Ασίας και από τα χρυσωρυχεία του Πακτωλού ποταμού γινόταν όλο και πιο πλούσιος και πιο περήφανος για τα πλούτη του. Πίστευε μάλιστα ότι δεν υπήρχε πιο ευτυχισμένος άνθρωπος από αυτόν στον κόσμο. Κάποτε τον επισκέφτηκε ο Σόλων, ένας από τους σοφούς της αρχαιότητας, τον οποίο δέχτηκε πολύ φιλόξενα. Την τρίτη ή την τέταρτη ημέρα με διαταγή του Κροίσου οι υπηρέτες γύρισαν το Σόλωνα στους θησαυρούς και του τα έδειχναν όλα, που ήταν μεγαλόπρεπα και ακριβά. Αφού τα κοίταξε όλα και τα παρατήρησε με την ησυχία του, τον ρώτησε ο Κροίσος «Ξένε Αθηναίε, έφτασε σ' εμάς μεγάλη φήμη για τη σοφία σου και τα ταξίδια σου, ότι από φιλομάθεια έχεις επισκεφτεί πολλές χώρες, για να γνωρίσεις τον κόσμο. Τώρα λοιπόν μου γεννήθηκε η επιθυμία να σε ρωτήσω αν είδες κανένα που να είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος».! 

Ο Σόλων αποφεύγοντας να κολακεύσει το βασιλιά αποκρίθηκε: «Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ ήταν ένας Αθηναίος βασιλιάς που λεγόταν Τέλλος.» Ο βασιλιάς απόρησε με την απάντηση και τον ρώτησε γιατί κρίνει αυτόν ως τον πιο ευτυχισμένο.«Για δυο λόγους», είπε ο Σόλων. ««ο Τέλλος από τη μια είχε πατρίδα που ευτυχούσε και μέσα σ' αυτήν απόχτησε γιους καλούς κι ενάρετους και είδε να κάνουν όλοι παιδιά και να ζουν όλα κι από την άλλη ενώ η ζωή του ήταν ευτυχισμένη, με τα ανθρώπινα μέτρα, τη σφράγισε ένας ένδοξος θάνατος σε μια μάχη δηλαδή των Αθηναίων στην Ελευσίνα με τους γείτονές τους πήρε μέρος κι εκείνος κι αφού έτρεψε σε φυγή τους εχθρούς, σκοτώθηκε ηρωικά οι Αθηναίοι τον έθαψαν με δημόσια δαπάνη στον τόπο που έπεσε και του έκαναν μεγάλες τιμές» .

Ο Κροίσος τότε τον ρώτησε ποιον γνωρίζει δεύτερο πιο ευτυχισμένο άνθρωπο, όντας σίγουρος ότι θα έπαιρνε τουλάχιστον τη δεύτερη θέση. Ο Σόλων, όμως, ανέφερε τότε δύο νέους: « δυο αδέρφια από το Άργος, τον Κλεόβη και τον Βίτωνα. Είχαν περιουσία όση τους χρειαζόταν και για τη σωματική τους δύναμη λάβε υπόψη ότι κι οι δύο ήταν πρωταθλητές στους αγώνες. Γι' αυτούς διηγούνται το εξής σε μια εορτή της Ήρας στο Αργος έπρεπε οπωσδήποτε να μεταφερθεί η μητέρα τους με άμαξα στο ναό και τα βόδια δεν έφταναν στην ώρα τους από το χωράφι. Καθώς η ώρα δεν τους άφηνε περιθώρια, μπαίνουν τα παλικάρια τα ίδια στο ζυγό και σέρνουν την άμαξα κι επάνω στην άμαξα πήγαινε η μητέρα τους. Κι αφού την πήγαν έτσι σαράντα πέντε ολόκληρα στάδια, έφτασαν στο ναό. Έπειτα από αυτό που έκαναν κι αφού τους είδε όλο το συγκεντρωμένο πλήθος, τους βρίσκει ένας εξαίρετος θάνατος και μ' αυτούς έδειξε ο θεός στους ανθρώπους ότι είναι καλύτερο να πεθάνει κανένας παρά να ζει. Τους είχαν περιστοιχίσει οι Αργείοι και θαύμαζαν τη δύναμη των νέων κι οι Αργείοι καλοτύχιζαν τη μάνα τους για τα παιδιά που είχε κάνει. Τρισευτυχισμένη η μητέρα τους για την πράξη των παιδιών τους και για τους επαίνους, στάθηκε μπροστά στο άγαλμα και προσευχήθηκε για τον Κλέοβη και το Βίτωνα, τους γιους της, που της είχαν κάνει τέτοια τιμή, να τους δώσει η θεά ό,τι καλύτερο είναι για τον άνθρωπο. Έπειτα από την προσευχή αυτή θυσίασαν και κάθισαν στο τραπέζι. τέλος έπεσαν και κοιμήθηκαν μέσα στον ίδιο το ναό χωρίς όμως να σηκωθούν πια, αλλά αυτό ήταν το τέλος τους. Οι Αργείοι κατασκεύασαν τα αγάλματά τους και τ' αφιέρωσαν στους Δελφούς, επειδή αποδείχτηκαν άντρες εξαιρετικοί».

Ακούγοντας την ιστορία ο Κροίσος θύμωσε με τη δεύτερη απάντηση του Σόλωνα και προτού τον διώξει ξέσπασε: «Ωραία όλα αυτά Αθηναίε φίλε μου, αλλά τι έχεις να πεις για τη δική μου ευτυχία;» Τότε ο σοφός Αθηναίος του αποκρίθηκε με μια φράση που έμεινε στην ιστορία: «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Τα μεγάλα πλούτη δεν κάνουν τον άνθρωπο περισσότερο ευτυχισμένο απ’ ότι μια μέτρια περιουσία. Μη θεωρήσεις κανέναν ευτυχή, πριν γνωρίσεις το τέλος του.

Αυτά τα λόγια δεν έδωσαν καθόλου χαρά στον Κροίσο και αποχαιρέτησε τον Σόλωνα περιφρονώντας τον.

Σύντομα, όμως, μετά την αναχώρηση του Σόλωνα πλήθος συμφορών βρήκαν τον Κροίσο. Ο γιος του ο Άτης σκοτώθηκε στο κυνήγι και ο ίδιος αργότερα νικήθηκε από το βασιλιά των Περσών Κύρο και αιχμαλωτίστηκε. Την ώρα που τον είχαν ανεβασμένο στην πυρά για να τον κάψουν, ο Κροίσος θυμήθηκε τα λόγια του Σόλωνα και φώναξε μετανιωμένος τρεις φορές «Σόλων! Σόλων! Σόλων!». Ο Κύρος που τον άκουσε, ζήτησε να μάθει τι σήμαινε η επίκληση αυτή. Ακούγοντας την ιστορία, χάρισε στον Κροίσο τη ζωή και μάλιστα τον κράτησε κοντά του ως έμπιστο φίλο και σύμβουλό του.

Η  ΜΑΖΟΧΙΣΤΙΚΗ  ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.  ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΗΝ …..

ΚΑΙ  ΣΤΟ  ΤΕΛΟΣ …..

ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΦΑΝΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ψήφισμα του Δημοφάντους.

"Ἒδοξε τῇ βουλῇ και τῷ δήμῳ. Αἰαντίς ἐπρυτάνευε. Κλεογένης ἐγραμμάτευσε. Βοηθός ἐπεστάτει. Τάδε Δημοφάντους συνέγραψε, “Ἐάν τις δημοκρατίαν καταλύῃ τήν Ἀθήνησιν, ή ἀρχήν τινά άρχῃ καταλελυμένης τῆς δημοκρατίας, πολέμιος ἒστω Ἀθηναίων καί νηποινεί τεθνάτω καί τά χρήματα αὐτού δημόσια έστω, καί τῆς θεοῦ τό επιδέκατον. Ὁμόσαι δ΄ Ἀθηναίους ἄπαντας ἀποτενείν τόν ταῦτα ποιήσαντα. Ὁ δέ ὅρκος ἒστω ὃδε “κτενῶ καί λόγῳ και έργῳ και ψήφῳ καί τῇ ἐμαυτοῡ χειρί, ἀν δυνατός ᾦ, ὁς ἀν καταλύσῃ τήν δημοκρατίαν τήν Ἀθήνησι”.

Μετάφραση

Η βουλή και ο λαός αποφάσισαν. Η Αιαντίδα φυλή ήταν η πρυτανεύουσα. Ο Κλεογένης ήταν γραμματέας. Ο Βοηθός ήταν πρόεδρος της εκκλησίας του δήμου. Αυτά κατέγραψε ο Δημόφαντος. “Εάν κάποιος καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα της Αθήνας ή ασκεί κάποια εξουσία, ενώ έχει καταλυθεί η Δημοκρατία, να θεωρείται εχθρός των Αθηναίων και να θανατώνεται χωρίς να τιμωρείται ο φονιάς του και να δημεύεται η περιουσία του και το ένα δέκατο να αφιερώνεται στη θεά. Όλοι γενικά οι Αθηναίοι να ορκιστούν ότι θα θανατώσουν αυτόν που διέπραξε αυτά. Και ο όρκος ας είναι ο εξής, «θα θανατώσω και με λόγο και με έργο και με ψήφο και με το χέρι μου, αν μπορώ, όποιον καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα της Αθήνας”.

"Η ελευθερία και η ικανότητα της ανυπακοής πάνε μαζί. Έτσι, οποιοδήποτε κοινωνικό, πολιτικό ή θρησκευτικό σύστημα διακηρύσσει τη πίστη του στην ελευθερία ενώ καταπνίγει την ανυπακοή, δε μπορεί να λέει την αλήθεια" [Έριχ Φρομ]

"Και τί πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος ... Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλευταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμα τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους"! [Αλ. Παπαδιαμάντης].

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΕΠΙ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΔΗΜΟΦΑΝΤΟΥ (410 π.Χ.) ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ  KAI TΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΤΥΡΑΝΝΩΝ

Αν κάποιος καταλύσει την Αθηναϊκή Δημοκρατία ή κατέχει κάποιο αξίωμα κατά το χρόνο που η Δημοκρατία έχει καταλυθεί, θα θεωρείται εχθρός των Αθηναίων και θα θανατώνεται χωρίς τιμωρία εκείνου που τον σκότωσε.

Η περιουσία του να δημεύεται και το ένα δέκατο να κατατίθεται στο Ταμείο της Θεάς Αθηνάς. Ο εκτελεστής του ενόχου και όποιος τον συμβούλευσε να είναι αναμάρτητος και αμόλυντος. Όλοι δε οι Αθηναίοι κατά φυλές και Δήμους, να θυσιάσουν ζωντανά σφάγια και να ορκιστούν ότι θα θανατώσουν όποιον πράξει τέτοια έργα. Ο όρκος του να είναι ο εξής:

«Θα συντελέσω και με λόγια και με έργα και με την ψήφο και με το ίδιο μου το χέρι, αν το μπορώ, στη θανάτωση εκείνου που θα καταλύσει τη Δημοκρατία στην Αθήνα. Τα ίδια θα πράττω και για όποιον επιχειρήσει να γίνει τύραννος ή συνεργεί στην επιβολή τυραννίας. Κι αν κάποιος άλλος τον σκοτώσει, θα τον θεωρήσω αναμάρτητο μπροστά στους Θεούς και Δαίμονες γιατί σκότωσε εχθρό των Αθηναίων. Και αφού ξεπουλήσω ολόκληρη την περιουσία του σκοτωμένου, θα δώσω τα μισά σε αυτόν που τον σκότωσε, χωρίς να του στερήσω τίποτα. Κι αν κανείς καθώς θα σκότωσε ή επιχειρούσε να σκοτώσει κάποιον απ’ αυτούς (τους τυράννους) χάσει τη ζωή του, θα εκδηλώσω την ευγνωμοσύνη μου και σε αυτόν και στα παιδιά του, όπως στον Αρμόδιο και Αριστογείτονας και τους απογόνου τους. Τους όρκους που έχουν δοθεί στην Αθήνα ή στο στρατόπεδο ή οπουδήποτε αλλού εναντίον του Δήμου των Αθηναίων τους καταργώ και ακυρώνω».

Για τα παραπάνω, όλοι οι Αθηναίοι να δώσουν το νόμιμο όρκο προ των Διονυσίων, θυσιάζοντας ζωντανά σφαγεία και να εύχονται όποιος τηρεί τον όρκο του να ιδεί πολλά και καλά ο επίορκος να καταστραφεί ο ίδιος και η οικογένειά του”.

Οι όρκοι των πολιτών στην αρχαιότητα

Οι αγώνες υπέρ της δημοκρατίας, στον ελληνικό χώρο, αποτελούν πανάρχαια παράδοση, συνυφασμένη με την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Και μπορεί μεν η Ελλάδα να υπήρξε, ταυτόχρονα, η κοιτίδα όλων των γνωστών στον άνθρωπο πολιτευμάτων, η Τυραννία όμως δεν έπαψε ποτέ να θεωρείται παρεκτροπή και τροχοπέδη στην ανάπτυξη της «πόλης». Τα δύο ολιγαρχικά καθεστώτα που βίωσε η Αθήνα, των Τετρακοσίων (411 π.Χ.) και των Τριάκοντα (404 π.Χ.), ανταποκρίνονται απόλυτα στην ολιγαρχία, έτσι όπως την περιγράφουν οι θεωρητικοί. Η ολιγαρχία εγκαθιδρύεται κατά κανόνα «τοις πράγμασι». Οι νόμοι και οι πολίτες αγνοούνται, οι
αντίπαλοι του καθεστώτος διώκονται, συχνά θανατώνονται, οι περιουσίες τους δημεύονται. Οι λόγοι του Λυσία και τα Ελληνικά του Ξενοφώντα αναφέρουν με αποστροφή τα εγκλήματα με τα οποία οι Αθηναίοι συνέδεσαν τους Τριάκοντα, αρχή παραπλήσια της τυραννίδας. Τα ολιγαρχικά καθεστώτα της Αθήνας υπήρξαν μάλλον βραχύβια και είχαν, κατά κάποιο τρόπο, πραξικοπηματικό χαρακτήρα. Σε άλλα μέρη όμως αποτελούσαν το φυσικό και διαρκές καθεστώς, όπως στη Σπάρτη όπου η ολιγαρχία εμφανίζει σχήμα πυραμίδας (είλωτες – περίοικοι – τριάντα γέροντες – πέντε έφοροι). Όπως δε χαρακτηριστικά λέγεται «οι μεν Αθηναίοι κατέλυαν παντού τις ολιγαρχίες, οι δε Λάκωνες τις δημοκρατίες».

Ψήφισμα του Δημοφάντους κατά των τυράννων,410/409 π,Χ. Ανδοκίδης, Περί Μυστηρίων (Ι), 96-98.

Εάν τις δημοκρατίαν καταλύη την αθήνησιν, ή αρχήν τινα άρχη καταλελυμένης της δημοκρατίας, πολέμιος έστω Αθηναίων και νηποινεί τεθνάτω, και τα χρήματα αυτού δημόσια έστω, και της θεού το επιδέκατον. Ο δε αποκτείνας τον ταύτα ποιήσαντα και ο συμβουλέυσας όσιος έστω και ευαγής. Ομόσαι δ’ Αθηναίους άπαντας καθ’ ιερών τελειών, κατά φυλάς και κατά δήμους, αποκτενείν τον ταύτα ποιήσαντα…

Όποιος καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα στην Αθήνα ή ασκήσει οποιαδήποτε αρχή μετά την κατάλυση της δημοκρατίας, να θεωρηθεί εχθρός των Αθηναίων και να φονευθεί ατιμωτητί, η δε περιουσία του να δημευθεί και το ένα δέκατο να περιέλθει στην θεά (Αθηνά). Αυτός που θα φονεύσει τον τύραννο ή τον συνεργό, καθώς και ο ηθικός αυτουργός, να είναι απαλλαγμένοι από το μίασμα (που επιφέρει η ανθρωποκτονία).Να ορκισθούν όλοι οι Αθηναίοι, κατά φυλές και κατά δήμους, επάνω από ακέραια θυσιάσματα, ότι θα φονεύσουν τον τύραννο ή τον συνεργό.

Νόμος του Ευκράτους κατά της Τυραννίδος, 336 π.Χ.

Ευκράτης Αριστοτίμου Πειραιεύς είπεν. Αγαθήι τύχηι του δήμου του Αθηναίων. Δεδόχθαι τοις νομοθέταις. Εάν τις επαναστήι τώι δήμωι επί τυραννίδι ή την τυραννίδα συνκαταστήσηι ή τον δήμον τον Αθηναίων ή την δημοκρατίαν την Αθήνησιν καταλύσηι, ος αν τον τούτων τι ποιήσαντα αποκτείνηι, όσιος έστω. Μη εξείναι δε των βουλευτών των της βουλής της εξ Αρείου Πάγου, καταλελυ(μ)ένου του δήμου ή της δημοκρατίας της Αθήνησιν ανιέναι εις Άρειον Πάγον μηδέ συνκαθίζειν εν τώι συνεδρίωι μηδέ βουλεύειν μεδέ περί ενός. Εάν δε τις του δήμου ή της δημοκρατίας καταλελυμένων των Αθήνησιν ανίηι των βουλευτών των εξ Αρείου πάγου εις Άρειον Πάγον ή συγκαθίζηι εν τώι συνεδρίωι ή βουλεύηι περί τινος, άτιμος έστω και αυτός και γένος το εξ εκείνου και η ουσία δημοσία έστω αυτού και της θεού το επιδέκατον.

Πρόταση του Ευκράτους του Αριστοτίμου, από το δήμο του Πειραιά: Κρίθηκε ορθό από τους νομοθέτες, αν κάποιος καταλύσει το δημοκρατικό καθεστώς και να εγκαθιδρύσει τυραννίδα, συνεργασθεί με το τυραννικό καθεστώς, αποστερήσει τους Αθηναίους πολίτες από τις εξουσίες τους ή καταλύσει τη δημοκρατία επιτρέπεται να φονευθεί ατιμωρητί. Στο διάστημα που πολίτες έχουν στερηθεί τις εξουσίες τους και έχει καταλυθεί η δημοκρατία στην Αθήνα, απαγορεύεται στα μέλη του Αρείου Πάγου η προσέλευση στον Άρειο Πάγο, η συμμετοχή στις συνεδριάσεις, καθώς και η λήψη οποιασδήποτε αποφάσεως. Αν στο διάστημα που οι πολίτες έχουν στερηθεί τις εξουσίες τους και έχει καταλυθεί η δημοκρατία στην Αθήνα, κάποιο από τα μέλη του Αρείου Πάγου μεταβεί στον Άρειο Πάγο ή μετάσχει σε συνεδρίαση ή σε λήψη οποιασδήποτε αποφάσεως, τιμωρείται με την ποινή της ατιμίας, ο ίδιος και η γενιά του, δημεύεται η περιουσία του και το ένα δέκατο περιέρχεται στη θεά (Αθηνά).

Νόμος του Ιλίου κατά των Τυράννων, Ολιγαρχίας και Δήμου καταλύσεως, 3ος π.Χ. αι.

Ος [δ’] αν απ[ο]κτείνηι τα[ον τα]ύραννο[ν] ή τον ηγεμόνα τη[ς] ολιγαρ[χ]ίας ή τον την δ[]ημοκρατίαν καταλύον[τ]α, α΄ν μεν έναρχο[ς], τάλαντον αργυρ[‘ι]ου λ[α]μβάνειν παρά της πόλεως αυθημε[ρον] ή τη Δευτέρα [κα]ι εικό[να] χαλκήν αυ[τα]ο[ύ στ]ή[σ]α[ι τα]ο[ν δή]μον, είναι δε αυτώι και σίτ[ησιν ε]ν πρ[υτα]νεί[ω, έ]ως [αν] ζ[η] και εν τοις αγώ[σι] εις π[ρο]εδρίαν [κηρύ]σσεσθαι ονομαστεί και δύο δ[ρ]αχμάς δίδοσθαι αυτώι εκάστης ημέρας μέχρι αν ζήι. Εάν δε ξένοςήι ο απ[οκ]τα[εί]νας, ταυτά δίδοσθαι αυτώ[ι] και πολίτης έστω [κα]ι ε[ις φυλ]ήν εξέστω αυ[τα]ώ[ι] εισελθείν ην αν βούληται. Εάν δε δούλος ήι ο [α]ποκτ[είνας, επί]τιμος [έ]στω και πολιτείας [μ]ε[τεχέτω κατά τον ν]όμον και τριάκοντα μνας λαμβανέτω παρά της πόλεω[ς] αυθημερόν ή τα[η Δευτέρα και, μέχρι αν ζη, εκάσ]της ημέρας λαμβανέτω δραχμήν. … της αρχής οι με … τάλαντον αργ]υρίου λαμβανέτ[ωσαν …] τριάκοντα μνα[ς] … τω πολίτη.

Όποιος σκοτώσει τον τύραννο ή τον ηγέτη της ολιγαρχίας ή αυτόν που προσπάθησε να καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα, αν μεν ανήκει στην κατηγορία των πολιτών που δικαιούνται να ασκούν δημόσια αξιώματα, να λάβει από την πόλη την ίδια ημέρα ή την επόμενη, ένα αργυρό τάλαντο. Ο δήμος να φροντίσει να στηθεί χάλκινη η προτομή του, να σιτίζεται εφ’ όρου ζωής στο πρυτανείο, να έχει τιμητική θέση στους αγώνες όπου θα προσφωνείται από τον κήρυκα ονομαστί και όσο ζει να λαμβάνει δύο δραχμές την ημέρα. Αν ο φονεύσας είναι ξένος, εκτός από τα παραπάνω, να του απονεμηθεί επιπλέον η ιδιότητα του πολίτη και να εγγραφεί σε όποια φυλή θέλει. Αν ο φονεύσας είναι δούλος, να γίνει επίτιμος (πολίτης) και να μετέχει στα κοινά σύμφωνα με τον νόμο. Να λάβει δε από την πόλη, αυθημερόν ή την επομένη, τριάντα μνας, καθώς και μία δραχμή την ημέρα, εφ’ όρου ζωής.

"Aμές δέ γ' εσσόμεθα πολλώ κάρρονες"

Πλούταρχος, Λυκούργος, 21.2.9

(Εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροί σας)

 Τριών ουν χορών όντων κατά τας τρεις ηλικίας και συνισταμένων εν ταις εορταίς ο μέν των γερόντων αρχόμενος ήδεν :

Αμές ποκ' ήμες άλκιμοι νεανίαι.

Είτα ο των ακμαζόντων ανδρών αμειβόμενος (έλεγεν) :

Αμές δέ γ'είμές αι δέ λήις αυγάσδεο.

Ο των παίδων : Αμές δέ γ' εσσόμεθα πολλώ κάρρονες.

Κείμενο της έκδοσης του  D.L. PAGE POETAE MELICI CRAECI,

OXFORD 1962,  κεφ. CARMINA POPULARIA,  σελ. 461.

Καθώς λοιπόν υπήρχαν ομάδες χορωδών για κάθε μία από τις τρεις ηλικίες και συγκεντρώνονταν στις γιορτές, η ομάδα των γερόντων, κάνοντας την αρχή, τραγουδούσε :

"Εμείς κάποτε ήμασταν ρωμαλέοι νέοι".

Έπειτα η ομάδα των ώριμων ανδρών ανταπαντώντας έλεγε :

"Εμείς όμως είμαστε τώρα (ρωμαλέοι), δοκίμασε άμα θέλεις".

Και τέλος η ομάδα των εφήβων :

"Εμείς όμως θα γίνουμε πολύ καλύτεροί σας".

Στην αρχαιότητα με τη λέξη Άμμες ξεκίναγαν χορικοί λόγοι και αντίλογοι στην Σπάρτη. Στις μεγάλες εορτές λάμβαναν μέρος τρεις χοροί, ο χορός των γερόντων, ο χορός των ανδρών και ο χορός των παίδων, όπως το κατέγραψε ο Πλούταρχος ("Λυκούργος" 21).

Στις εορτές εκείνες το λόγο άρχιζε πρώτος ο χορός των γερόντων που έψελνε :

"Άμμες ποκ΄ ήμες άλκιμοι νεανίαι", όπου στη νεοελληνική σημαίνει. ("Εμείς είμασταν κάποτε ρωμαλέοι νέοι").

Στον παραπάνω λόγο τότε ο χορός των ανδρών απαντούσε, επιδεικτικά :

"Άμμες δε γ΄ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε" (=Εμείς είμαστε τώρα, αν θέλετε δοκιμάστε).

Στη συνέχεια το λόγο λάμβανε ο χορός των παίδων που δήλωναν ως υποσχετικό όρκο :

"Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες" (=Εμείς όμως θα γίνουμε καλύτεροι).

Το χορικό αυτό λόγο με τους αντίλογους, εύλογα ο Πλούταρχος τους χαρακτηρίζει "μεγαλαυχίαν προς αρετήν πρέπουσαν ταις ηλικίαις" (= υπερήφανη καύχηση αρετής κατά ηλικία).

Ο ΕΠΙΜΕΝΙΔΕΙΟΣ ΥΠΝΟΣ

Μία από τις καταπληκτικότερες αλλά και πιο παράδοξες ιστορίες, της εποχής της αρχαίας Ελλάδας, αποτελεί χωρίς αμφιβολία και η ιστορία του Επιμενίδη. Ο Επιμενίδης θεωρείται ένας από τους πιο ξακουστούς σοφούς που έζησαν ποτέ στην Κρήτη. Δεν ήταν μόνο ένας θρησκευτικός διδάσκαλος, αλλά ήταν επίσης γνωστός για τις μαντικές και τις προφητικές του ικανότητες.

Ο Επιμενίδης ήταν εκείνος που κάλεσαν οι Αθηναίοι (*) και καθάρισε την πόλη τους από το Κυλώνειον Άγος . {Ο Κύλων ήταν ευγενής Αθηναίος και έζησε τον 7ο αιώνα π.Χ. Το 640 π.Χ. έγινε ολυμπιονίκης. Ήταν γαμπρός του Τυράννου των Μεγάρων Θεαγένη. Το 636 π.Χ. ή το 632 π.Χ και ενώ την εξουσία στην Αθήνα είχε ο Μεγακλής της οικογένειας των Αλκμαιωνιδών, ο Κύλων εκμεταλλευόμενος τη λαϊκή δυσαρέσκεια κατά των αριστοκρατών τους οποίους εκπροσωπούσε ο Μεγακλής, θέλησε να γίνει τύραννος των Αθηνών. Είχε πάρει χρησμό από το Μαντείο των Δελφών που έλεγε: «εν του Διός τη μεγίστη εορτή καταλαβείν την Αθηναίων ακρόπολιν» (Θουκ. Α' 126, 4). Θεώρησε οτι η μεγαλύτερη γιορτή του Δία ήταν τα Ολύμπια. Κατά την διάρκεια της γιορτής επιτρεπόταν στους ολυμπιονίκες στην επέτειο της νίκης τους να πηγαίνουν με συγγενείς και φίλους και να κάνουν θυσίες σε διάφορα ιερά της πόλης. Εκμεταλλευόμενος το γεγονός κατέλαβε την Ακρόπολη με την βοήθεια φίλων και στρατιωτών από τα Μέγαρα που του έδωσε ο πεθερός του Θεαγένης. Κυρίως η παρουσία των ξένων στρατιωτών εξαγρίωσε τους Αθηναίους και παρόλη την αγανάκτησή τους για τον άρχοντα Μεγακλή και την πολιτική που εφάρμοζε, τον βοήθησαν να πολιορκήσει τον επίδοξο τύραννο και τους συνεργούς του στην Ακρόπολη. Ο Κύλωνας με τον αδερφό του κατάφερε να διαφύγει στα Μέγαρα, όμως οι υπόλοιποι και ενώ πολλοί από αυτούς είχαν πεθάνει απο την πείνα, κατέφυγαν ως ικέτες στον βωμό της Πολιάδος Αθηνάς. Οι Αθηναίοι τους υποσχέθηκαν πως αν βγούν από το ιερό δεν θα τους σκοτώσουν, αλλά όταν αυτοί άρχισαν να παραδίνονται εκτελέστηκαν όλοι και κάποιοι από αυτούς και μέσα στο ιερό. Το γεγονός της δολοφονίας των ικετών προκάλεσε φρίκη στους υπόλοιπους πολίτες της Αθήνας, οι οποίοι κατηγόρησαν τον Μεγακλή και όλους τους Αλκμαιωνίδες για το λεγόμενο Κυλώνειο Άγος και τους υποχρέωσαν να εγκαταλείψουν την Αθήνα. Μετά από αυτό μεγάλος λοιμός έπληξε την Αθήνα, τον οποίο οι πολίτες θεώρησαν ως θεία δίκη για το έγκλημα. Εν τω μεταξύ ο Κύλωνας ξεσήκωσε τους Μεγαρείς εναντίον των Αθηναίων και κατάφεραν να καταλάβουν την Σαλαμίνα και να προξενήσουν μεγάλες καταστροφές στην υπόλοιπη Αττική. Για αυτά υπεύθυνοι θεωρήθηκαν οι Αλκμαιωνίδες και ο Μεγακλής)}.

Υπάρχει ωστόσο καταγεγραμμένο, το σημαντικότερο ίσως γεγονός της ζωής του, χάρη στο οποίο έχει παραμείνει γνωστός μέχρι και τις μέρες μας. Κάποτε λοιπόν, ο πατέρας του έχασε ένα από τα πρόβατά του και έστειλε τον γιο του τον Επιμενίδη, στο χωράφι που χάθηκε το πρόβατο, για να ψάξει να το βρει και να το φέρει πίσω. Πράγματι, ο Επιμενίδης ξεκίνησε να βρει το πρόβατο, αλλά φαίνεται πως μπερδεύτηκε στην διαδρομή και αντί να φτάσει στο συγκεκριμένο χωράφι που του είχε υποδείξει ο πατέρας του, έχασε τον δρόμο και κατά λάθος μπήκε μέσα σε μία σπηλιά. Όπως ήταν κουρασμένος από την αναζήτηση του πρόβατου, αποκοιμήθηκε.

Αυτό που είναι όμως άκρως εντυπωσιακό, ότι ο Επιμενίδης κοιμήθηκε μέσα σε αυτήν την σπηλιά για 57 ολόκληρα χρόνια!. Μάλιστα, η ενθύμηση αυτού του τόσο παράδοξου γεγονότος, έχει παραμείνει μέχρι τις μέρες μας μέσω της παροιμιώδους φράσης «Επιμενίδειος ύπνος».

Η ιστορία μας όμως δεν τελειώνει εδώ. Όταν ξύπνησε ο Επιμενίδης, άρχισε και πάλι να ψάχνει το πρόβατο, πιστεύοντας ότι έχει κοιμηθεί λίγες μόλις ώρες. Σύντομα όμως, κατά την προσπάθεια της νέας του ανεύρεσης, διαπίστωσε έκπληκτος ότι κατά την διάρκεια του ύπνου του είχαν αλλάξει τα πάντα γύρω του, καθότι δεν ήταν πλέον σε θέση να αναγνωρίσει τίποτα από όσα γνώριζε πριν κοιμηθεί. Το χωράφι είχε αλλάξει ιδιοκτήτη, ακόμα και το χωριό του παρουσίαζε πολύ μεγάλες και ανεξήγητες αλλαγές, αλλά ακόμα και όταν αναζήτησε να βρει τους δικούς του ανθρώπους, ανακάλυψε ότι δεν βρισκόταν πια εκεί που ήξερε πριν κοιμηθεί...Πολύ σύντομα, ο Επιμενίδης ανακάλυψε ότι οι πιο πολλοί άνθρωποι που γνώριζε, είχαν πια πεθάνει. Παρόλα αυτά κατάφερε κάποια στιγμή να βρει τον αδελφό του, γέροντα πλέον, ο οποίος και του εξήγησε τι ακριβώς είχε συμβεί στην πραγματικότητα.

Ίσως αυτό το γεγονός του Επιμενίδειου ύπνου, δεν θα ήταν τόσο σημαντικό, αν δεν είχαμε μια σημαντική μαρτυρία από το Διογένη Λαέρτιο. Στο βιβλίο του για τον Πυθαγόρα, ο Διογένης Λαέρτιος αναφέρει ότι ο Πυθαγόρας ταξίδεψε σε όλον σχεδόν τον τότε γνωστό κόσμο, προκειμένου να γίνει κάτοχος όλων των σημαντικών μυήσεων. Σε αυτόν τον δρόμο της αναζήτησης της αλήθειας λοιπόν, ο Πυθαγόρας επισκέφτηκε και την Κρήτη, προκειμένου να συναντήσει τον Επιμενίδη. Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι ήταν τόσο σημαντικές οι εσωτερικές γνώσεις που διέθετε ο Επιμενίδης, που ακόμα και αυτός ο Πυθαγόρας επεδίωξε να μυηθεί από αυτόν, να συμπληρώσει δηλαδή μην μύησή του, καθότι κατέβηκαν μαζί στο περίφημο «Ιδαίον άντρον», το σπήλαιο δηλαδή στο οποίο γεννήθηκε ο ύψιστος των Θεών ο Δίας... Το αποκαλυπτικό αρχαίο κείμενο έχει ως εξής: «...εἶτ' ἐν Κρήτῃ σὺν Ἐπιμενίδῃ κατῆλθεν εἰς τὸ Ἰδαῖον ἄντρον». ...Στην συνέχεια (ο Πυθαγόρας) επισκέφτηκε την Κρήτη και κατέβηκε στο Ιδαίον Άντρον με την συνοδεία του Επιμενίδη, ἀλλὰ καὶ ἐν Αἰγύπτῳ εἰς τὰ ἄδυτα· αλλά επίσης επισκέφτηκε και τα άδυτα των ναών της Αιγύπτου. καὶ τὰ περὶ θεῶν ἐν ἀπορρήτοις ἔμαθεν. Έτσι γνώρισε τα απόρρητα μυστικά που αφορούν στην φύση των Θεών. Όπως βλέπουμε ο Πυθαγόρας δείχνει μία ιδιαίτερη προτίμηση στο να κατέρχεται σε άδυτους μυστηριακούς χώρους, σε διάφορα σημεία του πλανήτη, εντελώς ετερόκλιτα μεταξύ τους, ως προς τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Με την στάση του αυτήν, αποδεικνύει ότι σε κάθε περίπτωση, η εσωτερική μύηση, αποτελεί μία εμπειρική πολύτιμη γνώση, απαραίτητη για την προσωπική μας εξέλιξη.

Θα πρέπει να συμπληρώσουμε ότι το «Ιδαίον Άντρον» είναι ένα σπήλαιο σε οροπέδιο, στο όρος Ίδη (Ψηλορείτης) της Κρήτης, στο οποίο σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ανατράφηκε ο Δίας. Σήμερα είναι ένας σπουδαίος αρχαιολογικός χώρος στον οποίο έχουν διενεργηθεί ανασκαφές από το 1884 και έχουν ανακαλυφθεί διάφορα αντικείμενα (αρχαϊκά αγαλμάτια, φιάλες, χάλκινες ασπίδες) ακόμα και από την μινωική εποχή.

Είναι λοιπόν πολύ πιθανόν, στο εσωτερικό του Ιδαίου Άντρου να γινόταν μυήσεις, για το πώς θα μπορούσε κανείς να λάβει θεϊκή ανατροφή και μάλιστα ανάλογη με αυτήν του Διός. Διαπιστώνουμε επομένως ότι ένα από τα αποτελέσματα αυτού του «Επιμενίδειου ύπνου», είναι η αποκάλυψη πολύ σημαντικών απόρρητων μυστικών που σχετίζονται με την κατανόηση της φύσης του θεού. Χωρίς αμφιβολία αυτή είναι η ανώτατη γνώση που θα μπορούσε να αποκτήσει κανείς και θα μπορούσε να του αποκαλύψει το βαθύτερο νόημα και τον απώτερο σκοπό της ζωής του, διότι τόσο η έννοια του σπηλαίου, όσο και η έννοια της καθόδου σε αυτό, δεν είναι μία τόσο απλή υπόθεση, αλλά υποκρύπτει μία σοβαρότατη μύηση που σχετίζεται με την αποκάλυψη μυστικών που αφορούν την ζωή και τον θάνατο...

(*) Λέγεται πώς αν κάποιος σταθεί στους πρόποδες της Ακρόπολης, επί της οδού Επιμενίδου και στρέψει προς τα πάνω το βλέμμα του, θα δει να διαγράφεται στο βράχο ένα. πρόσωπο! Από μια ορισμένη οπτική γωνία, παρουσιάζεται ένα ανδρικό κεφάλι, στο οποίο ξεχωρίζουν τα υπερόφρυα τόξα, τα μάτια, η μύτη και το στόμα. Το πρόσωπο μοιάζει σαν να κοιμάται (εντελώς τυχαία (;) η οδός θυμίζει τον Επιμενίδειο ύπνο) και φαίνεται ευδιάκριτα στο φόντο του ουρανού. Παιγνίδι της φύσης, ή σκαλισμένο επίτηδες στο βράχο; Πάντως στην αρχαία ελληνική γραμματεία δεν υπάρχουν καν ενδείξεις για κάτι παρόμοιο που να σκαλίστηκε από ανθρώπινο χέρι σ' αυτό το σημείο του ιερού βράχου. Ούτε ο Παυσανίας κάνει κάποια αναφορά. Στην ίδια πλευρά υπάρχουν κι άλλες δώδεκα φιγούρες, οι οποίες δεν είναι τόσο εμφανείς, ωστόσο όμως με προσεκτική παρατήρηση θα «αναδυθούν» από τον βράχο.

Επιμενίδης

O Επιμενίδης ήταν ξακουστός κατά την αρχαιότητα σοφός, θρησκευτικός διδάσκαλος, προφήτης και μάντης, καταγόμενος από την Κρήτη (κατά τον Διογένη Λαέρτιο από την Κνωσό, κατά τον Πλούταρχο από τη Φαιστό). Ο Θεόπομπος και πολλοί άλλοι συγγραφείς υποστήριζαν ότι είναι υιός του Φαιστίου ενώ άλλοι πίστευαν πως είναι υιός του Δωσιάδα ή του Αγήσαρχου. Σύμφωνα με την μυθική παράδοση περί του βίου του, όταν τον είχε στείλει ο πατέρας του να ψάξει κάποιο πρόβατο στα χωράφια, ο Επιμενίδης μπερδεύτηκε και μπήκε σε μια σπηλιά όπου κοιμήθηκε για 57 χρόνια, εξ ου και η παροιμιώδης φράση Επιμενίδειος ύπνος. Όταν ξύπνησε, άρχισε και πάλι να ψάχνει το πρόβατο, πιστεύοντας ότι έχει κοιμηθεί λίγο. Δεν το έβρισκε και έτσι κατευθύνθηκε προς το χωράφι του όπου τα βρήκε όλα διαφορετικά και το χωράφι ανήκε σε διαφορετικό ιδιοκτήτη. Έπειτα πήγε στην πόλη για να αναζητήσει απαντήσεις και βρήκε τον αδελφό του που ήταν γέροντας πια, ο οποίος του είπε όλη την αλήθεια. Όταν έμαθαν αυτή την ιστορία οι Έλληνες τον θεώρησαν αγαπημένο των Θεών. Έζησε συνολικά 157 ή 299 χρόνια. Το μόνο ιστορικό γεγονός του βίου του, αναφέρεται στην κάθαρση της Αθήνας από το Κυλώνειο Άγος (596 π.Χ.).

Ο Επιμενίδης έγινε αφορμή και για ένα γνωστό παράδοξο στη Λογική. Σε ένα ποίημά του είχε γράψει:

Κρῆτες ἀεὶ ψεῦσται (οι Κρήτες είναι πάντα ψεύτες)

Ο στίχος αυτός αναφέρεται και στην Προς Τίτον Επιστολή του Αποστόλου Παύλου (1:12):

εἶπέ τις ἐξ αὐτῶν ἴδιος αὐτῶν προφήτης· Κρῆτες ἀεὶ ψεῦσται, κακὰ θηρία, γαστέρες ἀργαί

Ένας άλλος στίχος από τις Πράξεις των Αποστόλων στον λόγο του Παύλου προς τους Αθηναίους στον Άρειο Πάγο επίσης αποδίδεται στον Επιμενίδη:

ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν, ὡς καί τινες τῶν καθ᾿ ὑμᾶς ποιητῶν εἰρήκασι· (Πράξ. 17:28)

Ο καθηγητής Rendel Harris διατύπωσε σε μια σειρά άρθρων του  τη θεωρία ότι οι στίχοι αυτοί προέρχονται από το ποίημα του Επιμενίδη Μίνως, το οποίο δε σώζεται, αλλά μετάφρασή του στα συριακά βρήκε στον σχολιασμό των Πράξεων των Αποστόλων του Isho’dad του Merv (περί το 850 μ.Χ.) και στο Gannat Busame. Ο Harris ανακατασκεύασε το ποίημα από τα Συριακά στα αρχαία Ελληνικά ως εξής:

Τύμβον ἐτεκτήναντο σέθεν, κύδιστε, μέγιστε,

Κρῆτες, ἀεὶ ψεῦσται, κακὰ θηρία, γαστέρες ἀργοί·

Ἀλλὰ σύ γ᾿ οὐ θνῇσκεις, ἕστηκας γὰρ ζοὸς αἰεί·

Ἐν γὰρ σοὶ ζῶμεν καὶ κινούμεθ᾿ ἠδὲ καὶ ἐσμέν

Στο σημείο αυτό ο Μίνως απευθύνεται στον Δία και του λέει πως οι Κρήτες τον θεωρούν θνητό, αλλά ότι είναι ψεύτες και αυτός είναι στην πραγματικότητα αθάνατος.

Κατά τον 19ο αιώνα διατυπώθηκε με βάση τη φράση του αυτή ότι οι Κρήτες είναι ψεύτες το εξής λογικό παράδοξο, γνωστό και ως παράδοξο του Επιμενίδη:

• Ο Επιμενίδης λέει ότι όλοι οι Κρήτες είναι ψεύτες
• Ο Επιμενίδης είναι Κρητικός
• Άρα ο Επιμενίδης λέει ψέματα
• Άρα οι Κρήτες λένε την αλήθεια
• Άρα και ο Επιμενίδης λέει την αλήθεια
• Άρα οι Κρήτες είναι ψεύτες κ.ο.κ.   

Φαίνεται πάντως από το ποίημα ότι ο Επιμενίδης δεν το έθεσε ως παράδοξο, αλλά εννοούσε τους υπόλοιπους Κρήτες πλην του εαυτού του.

                            ΠΡΟΓΑΜΙΑΙΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ

Σήμερον, την ………………….. …και ώρα …………... οι …………………….. και ……….………………. που στο εξής θα αποκαλούνται «Αφέντης» και «Γυναίκα», συμφωνούν και αποδέχονται τους κάτωθι όρους, προκειμένου να προχωρήσουν ομαλά, στην τελετή του αρραβώνα τους.

Με το παρόν συμφωνείται ρητά ότι σε όλες τις περιπτώσεις οι κάτωθι όροι θα τηρούνται απαρεγκλίτως, από τα συμβαλλόμενα μέρη, και οποιαδήποτε παρέκκλιση θα δίνει αυτομάτως το ηθικό και πρακτικό δικαίωμα στον «Αφέντη»  να διαλύσει τον αρραβώνα του.

ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ :                        Ο ΑΦΕΝΤΗΣ                      Η ΓΥΝΑΙΚΑ                 

Το πεπρωμένο του ανθρώπου

                                                                                        του Δημήτρη Διαμαντόπουλου  

Σαν πεπρωμένο εννοείται το καθορισμένο από τη μοίρα, το προδιαγεγραμμένο, που κατευθύνει, απαρέγκλιτα, τον ανθρώπινο βίο, χωρίς ο άνθρωπος να είναι σε θέση να αντιδράσει σε ό,τι η μοίρα του επιτάσσει για το μέλλον και την εξέλιξη του.

Ο όρος πεπρωμένο προέρχεται από το πέπρωται, που κατά κυριολεξία, σημαίνει: αυτό που έχει καθοριστεί από τη μοίρα. H λέξη αυτή απαντά στον Όμηρο, στο στίχο: «Όπποτέρω θανάτοιο πεπρωμένον εστίν».

H συνώνυμη λέξη που συνοδεύει, συνήθως, το πεπρωμένον είναι η αρχαία έκφραση: «Πεπρωμένη μοίρα». O όρος μοίρα είναι παράγωγο ουσιαστικό από το αρχαίο ρήμα μείρομαι, που σημαίνει: λαμβάνω μέρος (μερίδιο), μετέχω στην κλήρωση. Στη νεότερη γλώσσα, συνώνυμα θεωρούνται οι περιφράσεις: το μέρος (μοίρα), που αναλογεί στον καθένα, το τμήμα του συνόλου. Και μεταφορικά, το αναπόφευκτο, το γραφτό, το ριζικό, το τυχερό, ο κλήρος. Στην πραγματικότητα, η μοίρα δεν πρέπει να συγχέεται με την τύχη. Οι ανατολικοί λαοί, ιδιαίτερα, πιστεύουν ότι η τύχη δεν προκαλεί τις συμφορές, αλλά τα ευτυχή γεγονότα και αποδίδουν πολύ μεγάλη σημασία στο «Κισμέτ».

Από σημασιολογική άποψη, οι όροι πεπρωμένο και μοίρα είναι δυνατό να σχετίζονται, αλλά δεν ταυτίζονται. H μοίρα προηγείται του πεπρωμένου. H μοίρα, κατά τη λαϊκή αντίληψη, είναι η υπερφυσική δύναμη, «υπερθεότητα» που διαμοιράζει στα όντα τα καλά και τα κακά. το πεπρωμένο επαγρυπνεί για την αυστηρή τήρηση των όσων προδιεγράφησαν από τη μοίρα. Επομένως το πεπρωμένο είναι, κατά κάποιον τρόπο, το επιγέννημα της μοίρας. Λογικά μοίρα χωρίς πεπρωμένο δε νοείται. Μοίρα και πεπρωμένο συμπορεύονται.

Η άποψη των Ελλήνων της αρχαιότητας

Οι Έλληνες της αρχαιότητας, από τους πρώτους ιστορικούς αιώνες, ανέβασαν τη μοίρα στο πάνθεον της θρησκείας τους και, ειδικότερα, στο βάθρο της Μεταφυσικής. Την έκαμαν θεότητα, συνοδευόμενη από δύο άλλες θεότητες. Σύμφωνα με τον Ησίοδο οι τρεις θεότητες καθόριζαν τη μοίρα και το πεπρωμένο του ανθρώπου. H Κλώθω είναι η πρώτη η οποία έκλωθε το νήμα της ζωής του ανθρώπου και καθόριζε τη χρονική διάρκεια του. H Λάχεση, η δεύτερη, είναι εκείνη που διένειμε τα καλά και τα κακά και η τρίτη, η γερασμένη, κακόσχημη, θεότητα, η Άτροπος, η οποία με τα μυτερά της δόντια έκοβε, αναπάντεχα, το νήμα της ζωής.

H αυθαίρετη επέμβαση της μοίρας, κατά την αρχαία μυθολογία, στους οίκους επωνύμων βασιλέων ήταν σύνηθες φαινόμενο. Παλαιά αμαρτήματα προγόνων (ασέβεια προς τους θεούς, τους άγραφους και τους γραφτούς νόμους, αλαζονεία) βάραιναν και τους απογόνους με βαρύ τίμημα.

Πολλά είναι τα παραδείγματα από την αρχαία δραματουργία. Οι δραματουργοί απέδιδαν τα μεγάλα δεινά στην επέμβαση της μοίρας σε όλες τις παραμέτρους της. Την θεωρούσαν άτεγκτη και παντοδύναμη. O Αισχύλος (525-456 π. X.) για τον Αγαμέμνονα είναι απόλυτα κατηγορηματικός: «Είναι αδύνατο να ξεφύγεις από ό,τι σου γράφει η μοίρα σου». Την ίδια περίπου άποψη διατυπώνει και ο ποιητής Πίνδαρος (518-452 π. Χ.): «Η μοίρα τα ορίζει και τα κατεργάζεται όλα».

Σε νεότερους χρόνους υποστηρίχθηκε η γνώμη ότι η μοίρα για τους Αρχαίους υπήρξε το πρόσχημα, το προκάλυμμα για να καλύψουν τα μεγάλα λάθη και τις παραλείψεις τους. Άραγε η μοίρα ήταν το «άλλοθι» για να αποφύγουν οι Αρχαίοι τις προσωπικές και κοινωνικές ευθύνες τους;

H αρχαία φιλοσοφία, αρκετά ενωρίς, στο πρόβλημα της μοίρας, προσπάθησε να δώσει μία λογική εξήγηση του φαινομένου. O Πλάτων και ο Αριστοτέλης περιορίζουν αρκετά την παντοδυναμία της μοίρας, γιατί αναγνωρίζουν στον άνθρωπο την ικανότητα να γίνει με την ελεύθερη βούληση (Πλατωνική θεωρία «Περί ψυχής») ο δημιουργός προσωπικών έργων και της εξέλιξης του.

Η άποψη των στωικών

Διαφορετική όμως άποψη διετύπωσαν οι Στωικοί φιλόσοφοι, οι οποίοι έγιναν φανατικοί υποστηρικτές της μοιροκρατίας ή μοιρολατρίας (fatalismus) δεχόμενοι ότι τα πάντα, σε όλον τον κόσμο, διακινούνται από μια προκαθορισμένη αρχή, την Ειμαρμένη. Οι Στωικοί ταύτισαν τη μοίρα με την κοσμική νομοτέλεια. Δεν την θεώρησαν αυθαίρετη και παράλογη, αλλά σοφή. O άνθρωπος οφείλει υποταγή στην Ειμαρμένη, προκειμένου να κατακτήσει την ευτυχία του. Την ίδια περίπου αντίληψη είχαν, αργότερα, και οι Ρωμαίοι για το πεπρωμένον, το fatum.

Βασικό χαρακτηριστικό της μοιρολατρίας είναι ο υπερβατισμός. O μοιρολάτρης θεωρεί τα εκάστοτε γεγονότα ως αναγκαία, αφού, καλώς ή κακώς, τα εθέσπισε η υπερθεότητα, η Μοίρα, και όχι γιατί οφείλονται σε συγκεκριμένα αίτια, τα οποία ερμηνεύει η φιλοσοφία με την θεωρία της αιτιοκρατίας. Χωρίς αναστολές οι αρχαίοι απέδωσαν όλα τα δεινά στη δαιμονική δύναμη της μοίρας και όχι στις λανθασμένες επιλογές του ανθρώπου.

Μια τέτοια όμως θεώρηση του κόσμου και της ζωής είναι τελείως απαράδεκτη, δεδομένου ότι καταργεί τον ψυχοπνευματικό κόσμο του ανθρώπου, κυρίως το θείο δώρο της ελευθερίας του, ενώ καταδικάζει τον άνθρωπο σε μια πλήρη αδράνεια. Παράλληλα ο μοιρολάτρης εγκαταλείπει τον εαυτό του στη δίνη των ανεξέλεγκτων δυνάμεων της ψυχής του, αφού πιστεύει ότι ανώτερες δυνάμεις τον κατευθύνουν εκεί που ορίζουν εκείνες και όχι εκεί που ο ίδιος ο άνθρωπος οφείλει να πάει. H κατάργηση λοιπόν της ελευθερίας βούλησης συνεπάγεται και τη μη εκτέλεση του προσωπικού καθήκοντος. Αλλά ο άνθρωπος είναι ο ρυθμιστής της ζωής και της εξέλιξης του, είναι ελεύθερος να σκέπτεται, να αποφασίζει και να πράττει.

Σύγχρονες απόψεις

Στη νεότερη φιλοσοφία η επιστημονική ερμηνεία ακολουθεί μια ρεαλιστικότερη θεώρηση, σε κοινωνική βάση. Αποσπάστηκε από θρησκευτικές δοξασίες και αφελείς λαϊκές αντιλήψεις, οι οποίες επί αιώνες γαλούχησαν γενεές ανθρώπων.

Υποστηρίχτηκε ότι η μοίρα δεν αποτελεί για κανένα ζωικό είδος εξωφυσική παρέμβαση, κυρίως στην ανθρώπινη περιπέτεια, αλλά θεωρείται ως μία εκδήλωση ή ένα αποτέλεσμα των διεργασιών της ίδιας της ζωής. Ειδικότερα, οι επιπτώσεις των ποικίλων εξωτερικών φαινομένων και των εσωγενών καταστάσεων του ανθρώπου, των ψυχοδιανοητικών, μορφωτική στάθμη, βιοτική και κοινωνική ζωή, οι συμπτώσεις προδιαγράφουν ένα «σύνδρομον» με επιπτώσεις, θετικές ή αρνητικές στην εξέλιξη των γεγονότων.

Αυτή η λειτουργική παρέμβαση των συμπτώσεων (το «σύνδρομον», κατά τη φιλοσοφία) συνθέτει το πεπρωμένον, την Ειμαρμένη. Κοσμοϊστορικά γεγονότα, που διαδραματίστηκαν σε κρίσιμες στιγμές, καθόρισαν το αποτέλεσμα και την εξέλιξη τους.

Ίσως μια διαφορετική αντιμετώπιση να είχε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Έτσι για παράδειγμα, το λουτρό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στο ψυχρό ποτάμι της Ασίας, που του έφερε την πνευμονία και το θάνατο του, ήταν αποτέλεσμα μιας ασυλλόγιστης εσωτερικής παρόρμησης του. Επίσης, η παραβίαση της Κερκόπορτας στην Άλωση της Πόλης, αν δεν είναι πράξη προδοσίας, οφείλεται στη βαρύτατη αμέλεια για την μη καλή φρούρηση της.

Οπωσδήποτε το μερίδιο της προσωπικής ευθύνης είναι μεγάλο και αναμφισβήτητο. 
Επομένως, η μοίρα δεν είναι δυνατό να θεωρείται ακόμη ως ένας εξωφυσικός, παντοδύναμος παράγοντας στην πορεία των γεγονότων, αλλά ως ένα «σύνδρομον», ως ένα αποτέλεσμα συμπτώσεων και διεργασιών της ίδιας της ζωής. Το αυθαίρετο και ο υπερβατισμός της μοίρας δεν δικαιολογούνται ούτε από την Ηθική, ούτε από τη Φιλοσοφία, δεδομένου ότι, μέχρι σήμερα, λείπουν τα ηθικά ερείσματα και οι ισχυρές λογικές αποδείξεις.

Αρχαίοι Έλληνες και Λατίνοι για το πεπρωμένο και τη μοίρα

• Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον. -  Αρχαίο ρητό ή Πίνδαρος
• Είναι αδύνατο σε άνθρωπο να γλυτώσει άλλον άνθρωπο από το πεπρωμένο του.   – Ηρόδοτος
• Για κάθε άνθρωπο οι θεοί τη μοίρα του ορίζουν.  – Όμηρος
• Από τη μοίρα του κανένας δεν ξεφεύγει.  – Δημοσθένης
• Τα πάντα γίνονται κατ’ αναγκαιότητα, αυτήν την αναγκαιότητα ονομάζουμε ειμαρμένη. – Λεύκιππος
• Το πεπρωμένο κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει. – Σωκράτης
• Dacunt fata volentem, nolentem trafunt [Ρωμαϊκή παροιμία] Η μοίρα οδηγεί αυτούς που τη δέχονται και σέρνει αυτούς που την αρνούνται
• Το ήθος του ανθρώπου χαράζει τη μοίρα του – Ηράκλειτος

Σύγχρονοι

• Η μεγαλύτερη σοφία είναι να κατορθώσει κανείς να διορθώνει τη μοίρα του – Παύλος Νιρβάνας
• Η μοίρα μας είναι η θέλησή μας, η δε θέλησή μας η φύση – Ντισραέλι
• Θάνατος και ζωή είναι προσδιορισμένα. Πλούτη και τιμές εξαρτώνται απ’ τη μοίρα – Κομφούκιος
• Καθένας είναι δημιουργός της μοίρας του [Σύγχρονος φιλόσοφος]
• Μοίρα είναι η πρόφαση των τυράννων για τα εγκλήματά τους και η δικαιολογία των ανόητων για τις αποτυχίες τους – Ambrose Bierce (αμερικανός συγγραφέας (1842-1914)
• Οι άνθρωποι στοιβάζουν τα λάθη της ζωής τους και δημιουργούν ένα τέρας που ονομάζουν πεπρωμένο – John Oliver Hobbes
• Πρόσεχε τις σκέψεις σου, γίνονται λόγια. Πρόσεχε τα λόγια σου, γίνονται πράξεις. Πρόσεχε τις πράξεις σου, γίνονται συνήθειες. Πρόσεχε τις συνήθειές σου, γίνονται χαρακτήρας. Πρόσεχε το χαρακτήρα σου, γιατί γίνεται η μοίρα σου – Φρανκ Αουτλω 

Πάταξον μεν, άκουσον δε.

Θεμιστοκλής,525-461 π.Χ.,   Αθηναίος πολιτικός

Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας

Μετά την ήττα των Ελλήνων στις Θερμοπύλες, όλο και περισσότεροι Έλληνες προσχωρούσαν στους Πέρσες: οι Λοκροί, οι Βοιωτοί, οι Δωριείς. Ο Θεμιστοκλής αρνιόταν να δεχτεί την εκδοχή της εγκατάλειψης του αγώνα. Γύρισε στην Αθήνα και προσπάθησε να πείσει τους συμπολίτες του να εγκαταλείψουν προσωρινά την πόλη τους. Οι Αθηναίοι, όπως συνηθιζόταν πριν από κάθε κρίσιμη απόφαση, έστειλαν θεωρούς στους Δελφούς για να ζητήσουν χρησμό. Ο χρησμός που τους έδωσε η Πυθία Αριστονίκη ήταν ιδιαίτερα αποθαρρυντικός. Οι Αθηναίοι επέμειναν και ζήτησαν δεύτερο χρησμό, ελπίζοντας σε μια πιο αισιόδοξη απάντηση που τελικά έλαβαν και που μεταξύ άλλων ανέφερε: "ο Ζευς θα δώσει ένα ξύλινο τείχος που θα μείνει απόρθητο, αυτό το τείχος θα σώσει εσένα και τα παιδιά σου". Όταν ο χρησμός ανακοινώθηκε στους κατοίκους, προκλήθηκε μεγάλη συζήτηση για το εάν η ορθή ερμηνεία θα έπρεπε να είναι κυριολεκτική ή μεταφορική. Ο Θεμιστοκλής υποστήριζε ότι τα σωτήρια ξύλινα τείχη θα ήταν ο στόλος τους. Προκειμένου να ενισχύσει τα επιχειρήματά του, παρουσίασε, με τη σύμφωνη γνώμη των ιερέων της πόλης, στον αθηναϊκό λαό αδιάψευστα, όπως ισχυριζόταν, θεϊκά σημεία. Βεβαίωνε ότι ο όφις της θεάς Αθηνάς, ο προστάτης της πόλης, είχε αφήσει ανέγγιχτες τις προσφορές στο ναό και είχε εγκαταλείψει την πόλη, δείχνοντας στους Αθηναίους το δρόμο προς τη θάλασσα. Οι Αθηναίοι πείστηκαν και κατέφυγαν στην Τροιζήνα, στην Αίγινα και στη Σαλαμίνα, όπου οι κάτοικοι δέχθηκαν με καλοσύνη τους πρόσφυγες. Όλοι οι άνδρες που μπορούσαν να πολεμήσουν μπήκαν στα πολεμικά τους πλοία. Στην Αθήνα έμειναν μόνο 500 γέροι και άρρωστοι. Οι Πέρσες, μπαίνοντας στην Αθήνα, εκδικήθηκαν για την πυρπόληση των Σάρδεων παραδίνοντας στις φλόγες τα ιερά της Ακρόπολης.

Στη Σαλαμίνα, ο Ευρυβιάδης και οι Πελοποννήσιοι σύμμαχοί του σκέπτονταν να εγκαταλείψουν τα στενά και να πάνε με το στόλο τους στον Ισθμό της Κορίνθου, όπου θα αντιμετώπιζαν τον περσικό στόλο. Ο Θεμιστοκλής όμως υποστήριζε ότι ο στόλος έπρεπε να μείνει στη Σαλαμίνα και να ναυμαχήσει στα στενά της, μπροστά στα σημερινά Αμπελάκια. Όταν στο συμβούλιο ο Θεμιστοκλής μέσα στην ορμή του μίλησε πριν από τον Ευρυβιάδη, ο στρατηγός Αδείμαντος από την Κόρινθο τού είπε ότι αυτούς που στους αγώνες ξεκινούν πριν δοθεί το σύνθημα, τους ραπίζουν. Ο Θεμιστοκλής του αποκρίθηκε αμέσως ότι και αυτοί που ξεκινούν πολύ μετά το σύνθημα δεν παίρνουν βραβείο. Τότε ο Ευρυβιάδης θύμωσε και σήκωσε το ραβδί του να χτυπήσει τον Θεμιστοκλή. Ο Θεμιστοκλής, όμως, σαν ψύχραιμος που ήταν, αντί να οργισθεί, είπε τη φράση: "Πάταξον μεν, άκουσον δε". Ο θυμός του Ευρυβιάδη τού πέρασε αμέσως και διατηρήθηκε έτσι η ηρεμία που ήταν απαραίτητη.

Όταν όμως ο Αδείμαντος αποκάλεσε τον Θεμιστοκλή άπατρι, επειδή η πατρίδα του δεν ήταν ελεύθερη καθώς ο Ξέρξης είχε κυριεύσει την Αθήνα, ο Θεμιστοκλής αγανακτισμένος τού είπε ότι οι Αθηναίοι έχουν πατρίδα τους τις 200 τριήρεις τους και ότι θα μεταναστεύσουν στο Σίρι της Κάτω Ιταλίας όπου θα ιδρύσουν νέα πόλη. Στη σκέψη ότι οι Αθηναίοι μπορεί να αποχωρούσαν με το στόλο τους, ο Ευρυβιάδης αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Όμως οι άλλοι στρατηγοί, βλέποντας την Αθήνα να καίγεται και τον εχθρικό στόλο να βρίσκεται στο Φάληρο, ετοιμάζονταν να μπουν στα πλοία και να πλεύσουν στον Ισθμό. Τότε ο Θεμιστοκλής μηχανεύτηκε ένα σχέδιο. Έστειλε κρυφά στο εχθρικό στρατόπεδο τον παιδαγωγό των παιδιών του (ή δούλο κατά άλλη εκδοχή), Σίκινο, ο οποίος ήξερε την περσική γλώσσα γιατί ήταν από τους Έλληνες της Ασίας, ν' αναγγείλει στους Πέρσες στρατηγούς ότι οι Έλληνες που ήταν στη Σαλαμίνα σκοπεύουν να φύγουν κρυφά κατά τη διάρκεια της νύχτας και ότι ο περσικός στόλος έπρεπε αμέσως να τους περικυκλώσει και να τους επιτεθεί για να τους καταστρέψει όλους μαζί. Οι Πέρσες πεπεισμένοι ότι ο Θεμιστοκλής υποστήριζε τα περσικά συμφέροντα, έπεσαν στην παγίδα και ξεκίνησαν για το στενό της Σαλαμίνας. Ο περσικός στόλος, που είχε 1.207 πλοία, μπήκε στο στενό της Σαλαμίνας με προπορευόμενα τα Φοινικικά πλοία. Ο ελληνικός στόλος παρατάχθηκε απέναντί τους με 366 πλοία, από τα οποία αντηχούσε ο παιάνας: "Ίτε παίδες Ελλήνων ίτε, ελευθερούτε πατρίδ', ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νυν υπέρ πάντων αγών".

Ο Ευρυβιάδης έδωσε με την σάλπιγγα το σήμα για την επίθεση. Ο Θεμιστοκλής κατόρθωσε να χωρίσει στα δύο το δεξιό και ισχυρότερο μέρος από την παράταξη των Φοινίκων. Επακολούθησε η καταδίωξη και η καταστροφή του περσικού στόλου, που την παρακολουθούσε εξαγριωμένος και αγανακτώντας ο Ξέρξης, καθισμένος σ' ένα θρόνο στο όρος Αιγάλεω. Ο περσικός στόλος έπαθε πανωλεθρία. Οι Έλληνες έμειναν κύριοι του πεδίου της μάχης και έχασαν μόνο 40 τριήρεις ενώ καταστράφηκαν 200 περσικές τριήρεις. Προς το τέλος της σύγκρουσης, μάλιστα, ο Αριστείδης με Αθηναίους οπλίτες αποβιβάστηκε στη νήσο Ψυττάλεια, στα ανατολικά του όρμου, και εξόντωσε την επίλεκτη περσική φρουρά που ήταν εκεί εγκατεστημένη. Το αποτέλεσμα της ναυμαχίας, καθώς και μία επανάσταση που ξέσπασε εκείνη την περίοδο στη Βαβυλωνία, ανάγκασαν τον Ξέρξη να επιστρέψει στην Ασία. Πολλοί επιφανείς Πέρσες έχασαν τη ζωή τους, μεταξύ των οποίων και ο στρατηγός Αριαβίγνης, αδελφός του Ξέρξη. Οι Πέρσες, με αρχηγό τον Μαρδόνιο, έμειναν για έναν μόλις ακόμη χρόνο στην Ελλάδα. Έφυγαν οριστικά μετά τη βαριά ήττα τους, το 479 π.Χ., στις Πλαταιές και στη Μυκάλη.

Οι Έλληνες, όπως ήταν το θρησκευτικό τους καθήκον, πρόσφεραν στους θεούς τους λάφυρα περσικά και τίμησαν αυτούς που είχαν αγωνισθεί. Έδωσαν βραβείο ανδρείας στους Αιγινήτες και στους Αθηναίους, όταν όμως έγινε ψηφοφορία για το ποιος θα έπαιρνε το βραβείο για τη σύνεσή του, κάθε στρατηγός έβαλε πρώτα το δικό του όνομα, κι έπειτα του Θεμιστοκλή, δείχνονταν μ' αυτόν τον τρόπο τη φιλαυτία τους. Ο Θεμιστοκλής όμως αναγνωρίστηκε και δοξάστηκε απ' όλους ως ο σοφότερος Έλληνας. Ακόμα και οι Σπαρτιάτες τού έδωσαν στεφάνι από ελιά, σαν βραβείο για την ωριμότητά του και την επιδεξιότητά του.

ΑΝΤΑΛΚΙΔΕΙΟΣ  ΕΙΡΗΝΗ  -  Η ΙΣΤΟΡΙΑ  ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ;

Το 386 π.Χ. ο Σπαρτιάτης πολιτικός ΑΝΤΑΛΚΙΔΑΣ ήρθε σε συμφωνία με τους Πέρσες (εκτοπίζοντας τους Αθηναίους οι οποίοι μέχρι τότε ήσαν αντιπρόσωποι των Περσών) και αφού μετέβησαν οι αντιπρόσωποι των Ελληνικών πόλεων στην Περσία τους ανακοινώθηκαν οι όροι της ειρήνης που ήταν :

α. - Άπασα η Μικρά Ασία μετά των Κλαζομενών νήσων και της Κύπρου ανεγνωρίζετο ως υποκειμένη εις την εξουσία του μεγάλου βασιλέως (Αρταξέρξη)

β. -  Οι Ελληνικές Πόλεις, αι εκτός της εξουσίας του Πέρσου Βασιλέως θα παρέμενον άπασαι ελεύθεραι και αυτεξούσιοι, πλην των νήσων Ίμβρου, Λήμνου και Σκύρου, οι οποίες θα παρέμεναν στην εξουσία των Αθηναίων, ως ανήκουσε ανέκαθεν εις αυτούς

γ. - Η εκτέλεσις της συνθήκης ανατίθετο στον βασιλέα Αρταξέρξη και εις τας δεχόμενας την ειρήνην Ελληνικάς Πόλεις.

Η Ανταλκίδειος ειρήνη, υπήρξε αναμφίβολα ταπεινωτική για την Ελλάδα, τόσο για το περιεχόμενό της , όσο και για το προσβλητικό ύφος της διατυπώσεώς της. Ο Πλάτωνας χαρακτήρισε το κείμενο αυτό, που μας το παρέδωσε ο Ξενοφών στα «Ελληνικά» του, αισχρό και προδοτικό. και ορθώς ο Ισοκράτης την χαρακτήρισε ως επιταγήν του βασιλέως προς τους Έλληνες, λέγοντας  στον «Πανηγυρικό» του…

 «Άλλοτε, εμείς περιορίζαμε τα όρια του κράτους του βασιλέως των Περσών, και κανονίζαμε το ποσοστό του φόρου τον οποίο έπρεπε να καταβάλουν ορισμένες υποτελείς του πόλεις, και του θέταμε φραγμούς στον ελεύθερο διάπλου των θαλασσών. Σήμερα, αντίθετα, εκείνος καθορίζει την ελληνική πολιτική κατάσταση, και υπαγορεύει στον καθένα τις υποχρεώσεις του, και μόνο που δεν διορίζει και σατράπες στις πόλεις της Ελλάδας. Γιατί, αν εξαιρέσουμε αυτόν, ποιος άλλος εξευτελισμός απομένει; Μήπως δεν διευθύνει εκείνος την πολιτική κατάσταση; Δεν κάνουμε ολόκληρο ταξίδι εμείς οι Έλληνες για να πάμε σ’ αυτόν να κατηγορήσουμε ο ένας τον άλλον, σαν να ήταν ο αφέντης μας; Δεν τον προσφωνούμε με τον τίτλο του μεγάλου βασιλέως, σαν να ήμασταν αιχμάλωτοί του; Όταν πολεμούμε μεταξύ μας, δεν στηρίζουμε τις ελπίδες μας στην βοήθεια εκείνου, που με ευχαρίστηση θα εξόντωνε, αν μπορούσε, όλους μαζί τους Έλληνες; Αφού λοιπόν λάβουν όλα αυτά υπ’ όψιν τους οι Έλληνες, επιβάλλεται να νιώσουν αγανάκτηση για το σημερινό κατάντημα, και να αποδώσουν μομφή στους Λακεδαιμονίους, γιατί ενώ κάποτε κήρυξαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο με σκοπό την ελευθερία των Ελλήνων, κατέληξαν να παραδώσουν τους περισσότερους στους βαρβάρους».

Με την συνθήκη αυτή παρεδίδοντο αδόξως και αμαχητί οι Ελληνικές Πόλεις της Μικράς Ασίας, αφετέρου παρέλυε η δύναμις των αφιεμένων ελευθέρων, δεδομένου ότι δια του περί ανεξαρτησίας των όρου διελύοντο αι μέχρι τότε υφιστάμεναι ομοσπονδίαι και συμμαχίαι.

Η εκ μέρους των Ελληνικών Πόλεων αποδοχή της συνθήκης άνευ σοβαράς αντιδράσεως, μαρτυρεί ότι αι ταπεινωτικαί εκείναι τάσεις του συμβιβασμού με τους Πέρσες δεν επεκράτουν μόνο εις την Σπάρτη , αλλά και εις την υπόλοιπο Ελλάδα, ήτο δε αποτέλεσμα της βαριάς κοπώσεως του Ελληνικού λαού εκ των προηγηθέντων πολέμων ( πελοποννησιακού, Κύρου Αναβάσεως, εκστρατειών Αγησιλάου , κορινθιακού)

Εξάλλου την εποχή εκείνη είχε γίνει πλέον συνήθεια η επέμβασις των Περσών εις τα εσωτερικά της Ελλάδας. Από τον πελοποννησιακό πόλεμο ήδη αμφότεραι αι αντιμαχόμεναι μερίδες και ακολούθως οι Θηβαίοι, κατ' επανάληψιν ήλθον σε συνεννοήσεις και ΠΟΛΙΤΙΚΑΣ και ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑΣ συμφωνίας με τους Πέρσας.

Αποτέλεσμα των σχέσεων αυτών ήταν να αμβλυνθεί η παλαιά μεταξύ των Ελλήνων και των Περσών αδιαλλαξία και να μην θεωρούνται κοινός εχθρός των Ελλήνων, όπως πρώτα.

Από την μαρτυρία του Ξενοφώντος συνάγεται ότι η Ανταλκίδειος ειρήνη εγένετο δεκτή παρ' όλων των Ελλήνων με ασήμαντους αντιρρήσεις και επηκολούθησεν ΑΜΕΣΟΣ ΑΠΟΣΤΡΕΑΤΕΥΣΙΣ των κατά ξηράν και κατά θάλασσαν δυνάμεων ( Ξενοφώντος Ελληνικά Ε.1.35)

Ο Ανταλκίδας τιμήθηκε από την Σπάρτη και εξελέγη και έφορος.

Το 367 π. Χ. οι Πέρσες είχαν δεχθεί την φιλία των Θηβαίων και έτσι ο Ανταλκίδας δεν κατόρθωσε να έλθει σε συμφωνία με τους Πέρσες. Μετά την αποτυχία του αυτή περιφρονήθηκε στην Σπάρτη και αυτοκτόνησε.

Όλα αυτά έγιναν το 387/6 π.Χ. Αν σάς θυμίζουν τίποτα από την σύγχρονη και την πρόσφατη ελληνική ιστορία, κάποια ταξίδια πρωθυπουργών στην Ουάσιγκτον, κάποιες εμφύλιες αλληλοφαγωμάρες, καλά κάνουν και σάς τα θυμίζουν, δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται… Αν στους εξ Ανατολών Πέρσες τοποθετήσουμε των εις βοράν κατοικούντων και εκκολαφθέντων εκ των αυγών του φιδιού βαρβάρων και εις την θέσιν του μεγάλου βασιλεως το Δ΄ ράιχ , τότε γενάται το ερώτημα αν η ιστορία θα επαναληφθεί ή ήδη επαναλαμβάνεται. 

 

Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας.

Βιργίλιος, 70-19 π.Χ., Λατίνος ποιητής

Ο Δούρειος Ίππος

Η Αθηνά θα συμβουλέψει τον Οδυσσέα να αναθέσει στον Επειό την κατασκευή ενός τεράστιου ξύλινου(δούρειου) αλόγου. Το άλογο αυτό έμεινε στην ιστορία γνωστό ως Δούρειος Ίππος. Και πράγματι, ο Επειός, χρησιμοποιώντας ξυλεία από το γειτονικό βουνό Ίδα, κατάφερε να κατασκευάσει ένα ξύλινο άλογο τεράστιων διαστάσεων με κρυφά ανοίγματα δεξιά και αριστερά. Οι Αχαιοί σκαλίζουν επάνω στον Δούρειο Ίππο την επιγραφή "Δαναοί Αθηνά χαριστήριον" δηλαδή «Αφιερωμένο στην Αθηνά από τους Έλληνες», για την επιστροφή τους στην πατρίδα και στη συνέχεια μπαίνουν μέσα του οι πιο αντρειωμένοι από τους Αχαιούς ήρωες, ο Οδυσσέας, ο Διομήδης, ο Μενέλαος, ο Αίας ο Λοκρός, ο Νεοπτόλεμος, ο Τεύκρος, ο Ιδομενέας, ο Μηριόνης και φυσικά ο Επειός, που ξέρει να ανοίγει τα κρυφά ανοίγματα. Μόλις ολοκληρώνεται η επάνδρωση του Δούρειου Ίππου, οι υπόλοιποι βάζουν φωτιά στις σκηνές τους, σέρνουν τα καράβια τους στη θάλασσα, επιβιβάζονται σ’ αυτά και καταπλέουν για την Τένεδο, σ' ένα σημείο της που δε φαινόταν από την Τροία. Πίσω τους αφήνουν μόνο ένα συγγενή του Οδυσσέα, τον Σίνωνα, που με τις υποκριτικές του ικανότητες θα προσπαθήσει την επόμενη μέρα να παραπλανήσει τους Τρώες. Το επόμενο πρωί, οι Τρώες ανακαλύπτουν ότι το αντίπαλο στρατόπεδο έχει εγκαταλειφθεί. Μέσα στον ενθουσιασμό τους πίστεψαν ότι ο δεκαετής πόλεμος έχει λήξει και θεώρησαν ότι έπρεπε να μετακινήσουν τον Δούρειο Ίππο στο εσωτερικό της πόλης. Στην απόφασή τους αυτή βοήθησε ο Σίνων, ο οποίος τους διηγήθηκε μια πλαστή ιστορία σύμφωνα με την οποία ο ίδιος υπέφερε στα χέρια των Αχαιών, οι οποίοι αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν επειδή έπεσαν σε δυσμένεια από τη θεά Αθηνά. Ορισμένοι μεμονωμένοι Τρώες θεώρησαν ότι είναι καταραμένο και πρέπει να το ρίξουν στον γκρεμό ή να το κάψουν. Η Κασσάνδρα και ο Λαοκόων προειδοποίησαν ότι μόνο συμφορά θα φέρει για την πόλη. Η Κασσάνδρα ενώ είχε την διόραση, από τον Απόλλωνα να μπορεί να προβλέπει γεγονότα, είχε και την κατάρα της Αθηνάς, να μην καταφέρνει να πείθει κανέναν. O Λαοκόων ήταν πρόσωπο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, ένας από τους Τρώες ιερείς του Θυμβραίου Απόλλωνα. Ο μικρός του ρόλος στο τέλος του Τρωικού Πολέμου ήταν ότι προειδοποίησε τους Τρώες (μάταια) να μη δεχθούν τον Δούρειο Ίππο (= ξύλινο άλογο) ως δώρο από τους Έλληνες: «Μια θανάσιμη απάτη είναι τούτη», είπε, «σκαρωμένη απ' τους Αχαιούς αρχηγούς!»

Στην Αινειάδα, ο Βιργίλιος βάζει τον Λαοκόοντα να λέει: Equo ne credite, Teucri / Quidquid id est, timeo Danaos et dona ferentes, δηλαδή «Μην εμπιστεύεστε το άλογο, Τρώες. / Οτιδήποτε κι αν είναι, φοβάμαι τους Έλληνες ακόμα κι όταν φέρνουν δώρα». Από αυτούς τους στίχους έχει γίνει διάσημη και παροιμιώδης η φράση "timeo Danaos et dona ferentes", και στα ελληνικά: «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας». Ο Αινείας και οι οπαδοί του πιστεύοντας αυτές τις προβλέψεις αποτραβήχτηκαν στο όρος Ίδα.

Οι Τρώες όμως αψήφησαν τη συμβουλή του Λαοκόοντα και γεμάτοι ενθουσιασμό αποφάσισαν να μεταφέρουν εντός των τειχών τον Δούρειο Ίππο. Μάλιστα επειδή ήταν αρκετά μεγάλο κατασκεύασμα, αναγκάστηκαν να γκρεμίσουν και τμήμα από την κεντρική πύλη της πόλης, τις «σκαιές πύλες». Αμέσως μετά ξεχύθηκαν στους δρόμους της πόλης για να γιορτάσουν την επιτυχή έκβαση του πολέμου  ξεγελασμένοι από τον Σίνωνα. Οργισμένος τότε ο Λαοκόων πέταξε το ακόντιό του στο ξύλινο άλογο. Εκείνη την ώρα ο θεός Ποσειδώνας, επειδή υποστήριζε τους Έλληνες, έστειλε δύο θαλάσσια φίδια και έπνιξαν τον Λαοκόοντα και τους γιούς του, Αντίφα (ή Αντιφάντη) και Θυμβραίο, είτε όρμησαν εναντίον των γιων του και ο Λαοκόων έτρεξε να τους βοηθήσει και σκοτώθηκε και αυτός. Τα φίδια στη συνέχεια μπήκαν στον ναό της ακρόπολης της Τροίας και κουλουριάστηκαν στα πόδια του αγάλματος της Αθηνάς. Η παράδοση μνημονεύει ακόμη και τα ονόματα των δύο φιδιών: λέγονταν Όρκις (ή Πόρκις) και Χαρίβοια, και ήρθαν στην Τροία κολυμπώντας από τις Καλυδνές νήσους.

H άτυχη χρονική συγκυρία προκάλεσε την παρερμηνεία του θανάτου του από τους Τρώες ως τιμωρία επειδή είχε κτυπήσει τον Δούρειο Ίππο, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ιερό το ξύλινο άλογο και να μεταφερθεί στην πόλη, με καταστροφικές συνέπειες. Κατά μία έννοια, ο θάνατός του πρέπει να συμβολίζει τον θάνατο της ίδιας της πόλεως.

Η συνάντηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου με τον κυνικό Διογένη

Ο Διογένης είχε συλληφθεί αιχμάλωτος και κατέληξε στα δουλοπάζαρα στην Κόρινθο. Ο Ξενιάδης, πλούσιος, αριστοκράτης της εποχής είδε τον Διογένη και θέλησε να τον αγοράσει. Συζήτησε με τον δουλέμπορο και ο δουλέμπορος πλησίασε τον Διογένη και του λέγει. “Αυτός ενδιαφέρεται να σε αγοράσει, τι δουλειά ξέρεις να κάνεις να του πω;” Ο Διογένης με λογοπαίγνιο απαντά “Ανθρώπων Άρχων”. Το λογοπαίγνιο αυτό, ενός δούλου που δήλωνε “άρχων ανθρώπων” άρεσε στον Ξενιάδη που χαμογέλασε και τον αγόρασε, αφού αντιλήφθηκε τις δύο έννοιες που με οξυδέρκεια έθεσε ο Διογένης. “Διοικώ τους ανθρώπους και διδάσκω στους ανθρώπους αρχές”. Ο Ξενιάδης ανάθεσε στον Διογένη την διδασκαλία των παιδιών του, και έτσι ο Διογένης έμεινε στο Κράθειον, ένα προάστιο της Κορίνθου.

Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε ένα εκπαιδευτή, τον Λεωνίδα, που ήταν μυημένος στην κυνική φιλοσοφία. Γνώστης της κυνικής φιλοσοφίας ο Αλέξανδρος γνώριζε για τον Διογένη τον Κύνα, για τα διδάγματά του, το ύφος και το πνεύμα του. Όταν ο Αλέξανδρος ήταν στη Κόρινθο, ήθελε να γνωρίσει τον Διογένη και έστειλε έναν υπασπιστή του να βρει τον Διογένη που ήταν στο Κράθειο, και να του τον παρουσιάσει. Αφού ο υπασπιστής τον εντόπισε, του είπε: “Σε ζητεί ο Βασιλεύς Αλέξανδρος να σε δει”. Ο Διογένης απάντησε “Εγώ δεν θέλω να τον δω. Εάν θέλει αυτός ας έρθει να με δει”. Και πράγματι, ο βασιλεύς Αλέξανδρος πήγε να δει τον Διογένη.

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Τον πλησιάζει ο Αλέξανδρος και του λέγει “Είμαι ο Βασιλεύς Αλέξανδρος”. Ο Διογένης ατάραχος απαντά “Και γω είμαι ο Διογένης ο Κύων”. Ο Μέγας Αλέξανδρος απορεί και του λέγει “Δεν με φοβάσαι;” Ο Διογένης απαντάει “Και τι είσαι; Καλό ή κακό”. Ο Αλέξανδρος μένει σκεπτικός. Δεν μπορεί ένας βασιλεύς να πει ότι είναι κακό, και άμα είναι καλό, γιατί κάποιος να φοβάται το καλό; Αντί να απαντήσει ο Αλέξανδρος τον ερωτά εκ νέου “Τι χάρη θες να σου κάνω;” Και ο Διογένης ξανά με λογοπαίγνιο απαντά “Αποσκότησων με”. Βγάλε με δηλαδή από το σκότος, την λήθη, και δείξε μου την αλήθεια. Με το έξυπνο λογοπαίγνιο του Διογένη, η απάντησή του μπορεί και να εννοηθεί έως “Σταμάτα να μου κρύβεις τον ήλιο”, καθώς οι κυνικοί πίστευαν πώς η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται στη λιτότητα, στη ζεστασιά του ήλιου και δεν ζητεί τίποτα από τα υλικά πλούτη. Μόλις το άκουσε αυτό ο Αλέξανδρος είπε το περίφημο : ”Εάν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης”.

Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Διογένης είχαν μια μακρά συζήτηση με μεγάλη σημασία που σώθηκε από τον Δίονα τον Πλουσαραίο. Σε αυτή, ο Διογένης εξηγεί στον Αλέξανδρο πότε ένας Βασιλέας είναι ωφέλιμος. Ο Διογένης αποδίδει την ωφελιμότητα ενός βασιλέα στο “Εάν είναι ωφέλιμος στο λαό”. Για να δώσει ένταση σε αυτόν τον ισχυρισμό του λέει. “Εάν κατακτήσεις όλη την Ευρώπη και δεν ωφελήσεις τον λαό, τότε δεν είσαι ωφέλιμος. Εάν κατακτήσεις όλη την Αφρική και την Ασία και δεν ωφελήσεις το λαό, πάλιν δεν είσαι ωφέλιμος. Ακόμα και εάν περάσεις τις στήλες του Ηρακλέους και διανύσεις όλο τον ωκεανό και κατακτήσεις αυτή την ήπειρο που είναι μεγαλύτερη της Ασίας και δεν ωφελήσεις τον λαό, πάλι δεν είσαι ωφέλιμος γιατί δεν ωφελείς το σύνολο”.

Μηδενί δίκην δικάσης, πριν αμφοίν μύθον ακούσης.

Αριστοφάνης,445-386 π.Χ.,Από τις "Σφήκες"

   Η δημοκρατία, παρόλα τα μειονεκτήματά της, δεν καταδικάζει ανθρώπους χωρίς προηγουμένως να δικασθούν (σε αντίθεση, προς τυραννικά και ολιγαρχικά καθεστώτα).  Ο όρος  ‘‘ισηγορία’’ χρησιμοποιείται από τον Ηρόδοτο ως συνώνυμος του όρου ‘‘δημοκρατία’’, υπό την έννοια της ισότητας ενώπιον του νόμου, αλλά και μέσω του νόμου. Η τήρηση των νόμων αποτελεί το πλαίσιο που διασφαλίζει την ανεμπόδιστη άσκηση των δικαιωμάτων των πολιτών, τη διεκδίκηση των αιτημάτων τους και ότι η απονομή της δικαιοσύνης δεν μπορεί να γίνεται ερήμην εκείνων, στους οποίους αφορά. Σε κάθε διάδικο θα πρέπει να εξασφαλίζεται ίση δυνατότητα και να του παρέχεται ίση ευκαιρία να ακουσθεί

Στην αττική δίκη, οι διάδικοι είχαν ίσο δικαίωμα να λάβουν το λόγο και να υποστηρίξουν τις θέσεις τους. O χρόνος κάθε ομιλητή ήταν αυστηρώς ορισμένος και ίσος για τον καθένα. Ο δικαστής που είχε οριστεί υπεύθυνος για την κλεψύδρα υπολόγιζε πάντα την ίδια ποσότητα νερού και για τους δύο διαδίκους. Δεν επιτρεπόταν στον αντίδικο ή σε οποιονδήποτε άλλον να διακόψει τον ομιλητή Μπορούσε πάντως ο ένας διάδικος να θέσει ερωτήματα στον άλλον που έπρεπε να απαντηθούν κατά τη διάρκεια του δικού του χρόνου ομιλίας. Στις ιδιωτικές υποθέσεις, κάθε διάδικος μπορούσε να πάρει το λόγο δυο φορές, χρονικά ισομερώς κατανεμημένες. Στις δημόσιες υποθέσεις μόνο μία φορά. Στις ‘‘φονικές δίκες’’ οι διάδικοι είχαν δικαίωμα δευτερολογίας

H λεκτική εκφορά της αρχής της εκατέρωθεν ακροάσεως ως ‘‘μηδενί  δίκην  δικάσης πρὶν  ἀμφοῖν  μῦθον  ἀκούσης’’, (μη εκδώσεις ετυμηγορία αν δεν ακούσεις τις εκδοχές αμφότερων των αντιδίκων), συνδέθηκε κατ’ εξοχήν με τον Φωκυλίδη, (6ος αιώνας) ελεγειακό ποιητή από τη Μίλητο, είναι όμως αρχαιότερη και προέρχεται προφανώς από τον Ησίοδο. Η συγκεκριμένη διατύπωση έχει παραινετικό χαρακτήρα, εντάχθηκε και στον Ηλιαστικό Όρκο ως υποχρέωση των διαδίκων, αποκρυσταλλώθηκε δε και ως νομικό αξίωμα διαχρονικής ισχύος, γνωστό και με τη λατινική διατύπωση ‘‘audiatur et altera pars’’. Ο Αριστοφάνης (5^ος αιώνας), χρησιμοποίησε αυτή τη ρήση στο έργο του  Σφήκες, 725: «Χορός: ἦ που σοφὸς ἦν ὅστις ἔφασκεν, πρὶν ἂν ἀμφοῖν μῦθον ἀκούσῃς, οὐκ ἂν δικάσαις». Ιστορικές μαρτυρίες αναφέρουν επίσης ότι η έννοια αυτή διατυπώθηκε κατά πρώτον από τον αρχαίο Τροιζήνιο βασιλέα Πιτθέα, (1240 π. Χ.), θεμελιωτή  της δικαιοσύνης και πρωτοπόρο της  ρητορικής τέχνης ο οποίος εθεωρείτο αδέκαστος  δικαστής. Η σημασία  της είναι πάρα πολύ  μεγάλη, διότι σε κείνα  τα χρόνια (1240 π.Χ.)  επικρατούσε  το δίκαιο του ισχυρότερου.

    Ο Πιτθέας  δεν δίκαζε μόνος του. Δίκαζε με δύο ακόμη δικαστές,  καθισμένοι  σε  ειδικούς  θρόνους  που βρίσκονταν λίγο πιο έξω από την Τροιζήνα.  Ο βασιλιάς της  Τροιζήνας  εκτός από σοφός, θεωρείται  και θεμελιωτής της  δικαστικής 

Εγκύκλιος διαταγή του αστυνομικού διοικητού Δημητσάνης εν έτει 1883

Εγκύκλιος διαταγή προς απάσας τας αρχάς του Κράτους, Νομαρχίας και Δημάρχους, 
της υπ’ εμέ Αστυνομικής Περιφερείας της πόλεως Δημητσάνας.

Άρθρο 1^ον

Παρακαλούνται πάντες και πάσαι όπως μεθαύριον Πέμπτην 6ην Δεκεμβρίου ε.ε κατά την πανηγυρικήν εορτήν του Αγίου Νικολάου, και επί τη εσχάτη ευκαιρία της συγκεντρώσεως των ξένων, οι κάτοικοι της δικαιοδοσίας μου εκτελέσωσι γενική καθαριότητα των δρόμων της εγχωρίου ταύτης  κωμοπόλεως.

Άρθρο 2^ον

Να ενώσωσι διά στερεών αλύσεων τους κύνας και τους σκύλους και άπαντα τα κακοποιά στοιχεία τα τυχόν δυνάμενα να προσβάλωσι την εγχώριον αιδώ.

Άρθρο 3^ον

Να θέσωσι φίμωτρα ανά τα στόματα των φωνασκούντων ζώων και κτηνών, διαφόρων καταγωγών, γένους και φύσεως ή και ανθρωπογονέων ακαταλλήλου συμπεριφοράς εις ξένους κατά την επιτελούμενην ενθάδε πανήγυριν.

Άρθρο 4^ον

Να εμποδιστούν βία το γκάρισμα των όνων και των μουλαριών, το χλιμίντρισμα των ίππων και των γαλών, δηλαδή των κατσουλιών.

Άρθρο 5ον 

Όσοι νομίζουν πως είναι αυγοπώλαι, φαρμακοπώλαι, οινοπώλαι, σιδηροπώλαι, λαχανοπώλαι, οπωροπώλαι, εστιάτορες μη εξαιρουμένων των γνωστών εν γένει εμπορευομένων. Να τηρήσουν άκρα κάθαρσιν, αρίστην ποιότητα και να σκευάσουν δικαιοστάσιον των ζηγαριών των, των σταθμών και μέτρων, προς τα συμφέροντα της υπηρεσίας. Οι παραβάται της διατάξεως ταύτης θα τιμωρηθώσι κατά το άρθρο 272 της Αστυνομικής ταύτης διατάξεως και του Ποινικού νόμου άρθρον 272, περί βλάβης ηθών και τιμής.

Άρθρο 6ον 

Όσοι παρ εμού οφθώσι και των οργάνων μου εργολαβούντες άρρενες μετά θηλέων θέλουσι ραβδισθεί ανελλιπώς εν τω κρατητηρίω.

Άρθρο 7ον 

Απαγορεύεται η διέλευσις ανθρώπων και κτηνών προς αποφυγήν καταπάτησιν παίδων ως και ρυτήρως ελαύνοντος πόδας των κτηνών, και ως λόγου χάριν άρρενα τινά σπεύδοντα ψιτ, ψιτ, ψιτ, όπισθεν θηλέου τινός ούτινος οι πόδες ηστόχησαν και καταπάτησαν την εσθήτα του ποδός ταύτης, και ας είναι άλλην ημέραν θα εξετάσω και δια το σπουδαίον τούτο ζήτημα. Και δια να είμεθα εντάξει οι παραβάται θα διώκονται βάσει του άρθρου 1072 ως Ποινικού Νόμου.

Άρθρο 8ον 

Το κλείσιμο των καταστημάτων κανονίζω, πλην λεσχών, την δύσιν του ηλίου, των οινοπωλείων την 11ην της νυκτός των δε θεαμάτων την 12ην μεταμεσονύκτιον, πλην του δημοσίου θεάματος της καραγκιοζαρίας, την πρωίαν περί το λυκαυγές, τουτέστιν άμα τη εμφανίσει του ηλίου εις την γην των κοινοτήτων. Και αυτό, διότι θα παρίσταται ο υποφαινόμενος εν μεγάλη στολή και παρασημοφορία.

Άρθρο 9ον 

Απαγορεύονται αι σεισμικαί δονεις προς αποφυγήν καταπλήξεως του λαού και χάρις τηρήσεως αναψυχής.

Άρθρο 10ον

 Απαγορεύεται ενώπιων ξένων η μαγκουροφορία, ο πυροβολισμός δια διμούτσουνης, το απότομο βήξιμον, η εκκάθαρισις ρινών, επιτρεπομένου τούτου εν απομεμακρυσμένη συνοικία και περί λύχνων το φως, όπως έλεγον οι παππούδες μας.

Άρθρον 11ον 

Απαγορεύεται το συνομιλείν εντός του λουτήρος με πρόσωπα εις άλλους λουτήρας, ως και το τάραγμα των υδάτων δι’ αερίων (αφροδοκρουσιών).

Άρθρο 12ον 

Απαγορεύεται κατά το ουρείν το παίξιμο του κρέατος.

Άρθρο τελευταίον

Περί μεσημβρίας μεγάλη παράκλησις προς απομάκρυνσιν πάσης ασθενείας ζώων, ανθρώπων, γυναικών, περονόσπορον, ποδάγρας κλπ.

Εν Δημητσάνη τη 3η . 12. 1883

Ο Αστυνομικός Διοικητής

ΕΜΜ. ΛΑΓΟΥΔΑΚΗΣ

Υπενοματάρχης

8 συνήθειες που έχουν οι ευτυχισμένοι άνθρωποι

“Κάθε άνθρωπος είναι τόσο χαρούμενος όσο του επιτρέπει το μυαλό του”  Αβραάμ Λίνκολν

 Ο κάθε άνθρωπος χρησιμοποιεί διαφορετικές πρακτικές στην καθημερινή του ζωή για να γίνει πιο ευτυχισμένος. Ποτέ δεν σταματάμε να αναζητάμε τρόπους για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και να κάνουμε τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος.

 Δείτε παρακάτω 8 συνήθειες που θα σας βοηθήσουν να γίνετε πιο ευτυχισμένοι και να ξεπερνάτε τις δυσκολίες της ζωής πιο εύκολα.

1. Μην ανησυχείτε για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσάς.

Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν επιτρέπουν στους ανθρώπους με άσχημη ή αρνητική διάθεση να επηρεάζουν το πως αισθάνονται οι ίδιοι.

2. Να είστε πάντα φιλικοί και ευγνώμονες.

Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για την εμφάνιση ή την καταγωγή σας. Το μόνο που χρειάζονται είναι κάποιος με τον οποίο μπορούν να γελάσουν και να περάσουν καλά μαζί του. Επίσης, ξέρουν πόσο σημαντικό είναι να είναι ευγνώμονες σε όσους τους τα προσφέρουν αυτά.

3. Να αναζητάτε πάντα τα θετικά σε κάθε κατάσταση.

Σε όλες τις καταστάσεις, ακόμα και τις αρνητικές, υπάρχουν θετικά στοιχεία. Να θυμάστε, ότι ακόμα και οι δυσάρεστες εμπειρίες μας δίνουν την ευκαιρία να αποκτήσουμε εμπειρία και γνώσεις.

4. Αποδεχτείτε το γεγονός, ότι ο κόσμος δεν είναι τέλειος.

Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι ξέρουν πως να ελέγξουν την λαχτάρα τους για τελειότητα και ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να εγγυηθεί την τελειότητα. Δεν τιμωρούν τον εαυτό τους αν τα πράγματα στην ζωή τους δεν πάνε πάντα όπως τα είχαν σχεδιάσει. Αντίθετα, είναι περήφανοι για τα επιτεύγματα τους.

 5. Χαμογελάστε όσο πιο συχνά μπορείτε και διατηρήστε θετική στάση.

Είναι προφανές ότι η διάθεση και τα σχέδιά μας για το μέλλον επηρεάζονται από τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν και περνάμε πολύ χρόνο μαζί τους. Οπότε, αν κάνουμε όλοι την προσπάθεια να χαμογελάμε πιο συχνά θα αποκτήσουμε μια πιο αισιόδοξη οπτική για την ζωή.

6. Συμβάλλετε στον κόσμο γύρω σας.

Ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να νιώσετε ευτυχισμένοι είναι να συμβάλλετε στον κόσμο. Αυτό μπορεί να γίνει απλά βοηθώντας κάποιον που έχει ανάγκη, να κάνετε μια φιλοφρόνηση ή να χαμογελάσετε σε έναν άγνωστο.

7. Ζήστε στο παρόν.  

Οι ευτυχισμένοι δεν περιμένουν τίποτα, ούτε ένα καινούργιο αυτοκίνητο, ούτε μια προαγωγή για να νιώσουν ευτυχισμένοι. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορούμε να κάνουμε είναι να νομίζουμε ότι ζούμε, ενώ στην πραγματικότητα απλά περιμένουμε να ζήσουμε.

8. Συνεχίστε να μαθαίνετε.  

Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι άνθρωποι γεμάτοι περιέργεια. Περιέργεια να μάθουν όσα περισσότερα μπορούν για τον κόσμο γύρω τους. Πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο που περιμένει να ανακαλυφθεί. Το ενδιαφέρον για όλες τις πτυχές της ζωής παρέχει ενέργεια, έχει θετική επίδραση στην διάθεση και δίνει νόημα στην ζωή μας.

Ήξεις αφήξεις : Η ανάγκη του ανθρώπου να γνωρίζει το μέλλον

Η ανάγκη του ανθρώπου να γνωρίζει το μέλλον, είναι συνυφασμένη με την εσωτερική του ανάγκη να προσεγγίσει την αιωνιότητα και δέος για το άγνωστο που τον περιμένει.

Αυτό συνέβαινε από την αρχαιότητα και πολλοί ήταν αυτοί που πριν φύγουν για τον πόλεμο πήγαιναν σε κάποιο μαντείο για να μάθουν αν θα γυρίσουν ζωντανοί. Η πολύ γνωστή έκφραση ήξεις αφήξεις, που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα προέρχεται από χρησμό της Πυθίας στο μαντείο των Δελφών Αυτοί οι χρησμοί δεν ήταν ποτέ γραπτοί και επομένως ο καθένας τους εκλάμβανε ως ήθελε.

Σήμερα, η φράση αυτή χρησιμοποιείται στην περίπτωση που θέλουμε να υποδείξουμε μία *ασάφεια*.

"Ηξεις, αφήξεις, ουκ εν πολέμω θνήξεις" = "θα φύγεις, θα επιστρέψεις, δε θα πεθάνεις στον πόλεμο" έλεγε η Πυθία. Όταν όμως ο πολεμιστής πέθαινε και οι συγγενείς του πήγαιναν να ζητήσουν εξηγήσεις τους ελεγε:

Εγώ είπα "ηξεις, αφήξεις ουκ, εν πολέμω θνήξεις" = "θα φύγεις, δε θα επιστρέψεις, θα πεθάνεις στον πόλεμο". ”. Συνεπώς, ο ερωτών για το αν θα γλιτώσει το θάνατο στον πόλεμο άκουγε αυτό που ήθελε να ακούσει και ο Απόλλων δεν έκανε ποτέ λάθος, o χρησμός ήταν πάντα σωστός.

Λοιπόν : "Ήξεις, αφήξεις ουκ εν πολέμω θνήξεις"

                                                                                  Του Χαράλαμπου Κοτρογιάννη

Οι αρχαίοι Έλληνες (Τον καιρό του ρητού) στον γραπτό τους λόγο....όχι στον προφορικό ...ΔΕΝ είχαν κόμματα, σημεία στίξεως, πεζά γράμματα, και κενά στις λέξεις όπως σήμερα, ΔΕΝ τα είχαν ανάγκη δηλαδή.
Ως εκ τούτου και επί του προκειμένου δια το "ΟΧΙ", το "ΔΕΝ", είχαν και το ΟΥ και το ΟΥΚ. Και έχουμε, αν έβαζαν το ΟΥΚ η άρνηση αφορούσε το πρώτο μέρος της προτάσεως, αν έβαζαν το ΟΥ η άρνηση αφορούσε το δεύτερο μέρος άρα διαλέγουμε παίρνουμε και μεταφέρουμε στην Νεοελληνική :

ΗΞΕΙΣΑΦΗΞΕΙΣΟΥΚΕΝΤΩΠΟΛΕΜΩΘΝΗΞΕΙΣ (Δεν γραφόταν ακριβώς έτσι αλλά για να γίνουμε απολύτως κατανοητοί)

Ήξεις αφήξεις ουκ, εν τω πολέμω θνήξεις : Θα πας αλλά δεν θα γυρίσεις, θα πεθάνεις στον πόλεμο.

ΗΞΕΙΣΑΦΗΞΕΙΣΟΥΕΝΤΟΠΟΛΕΜΩΘΝΗΞΕΙΣ (Πάλι για λόγους κατανοήσεως το γράφω με σημερινούς χαρακτήρες)

Ήξεις αφήξεις, ου εν το πολέμω θνήξεις : Θα πάς θα γυρίσεις, στον πόλεμο δεν θα πεθάνεις.

Οι Αρχαίοι δεν αφήναν περιθώρια "παρεξηγήσεως" στην χρήση της γλώσσας ΠΟΤΕ !!! Εμείς σήμερα δεν ξέρουμε τί λέμε.

Άρα κακώς σήμερα η έκφραση χρησιμοποιείται (όντως) για υπόδειξη ασάφειας. Δηλώνει δε καταφανέστατη απόδειξη αμαθείας. εξουσίας  και της  δικαστικής λειτουργίας  για μια δίκαιη δίκη. Γιατί πουθενά  αλλού, στην   αρχαιότητα  δεν  αναφέρεται  κάτι  παρόμοιο.

   

 

Διαγόρας ο Ρόδιος

Ο Διαγόρας γεννήθηκε στην Ιαλυσό της Ρόδου τον 5ο π.Χ. αιώνα και η οικογένεια του ήταν παλιά αριστοκρατική οικογένεια της Ιαλυσού με καταγωγή από τον Μεσσήνιο ήρωα Αριστομένη, ο προπάππους του ήταν ο βασιλιάς της Ιαλυσού Δαμάγητος. Την νίκη του στο αγώνισμα της Πυγμής στην 79η Ολυμπιάδα του 464 π.Χ. ύμνησε ο ποιητής Πίνδαρος στον Ζ’ Ολυμπιόνικο ύμνο, ο οποίος είναι αφιερωμένος στο Διαγόρα και πραγματικά αποθεώνει αυτόν και τους προγόνους του. Η παράδοση λέει ότι ο ύμνος αυτός είχε χαραχτεί με χρυσά γράμματα στον ναό της Αθηνάς στη Λίνδο. Ακαταμάχητος και με ατσάλινη γροθιά, ήταν ανίκητος σε όσους αγώνες πήρε μέρος. Τον έλεγαν «ευθυμάχα», γιατί αγωνιζόταν χωρίς να αποφεύγει τα χτυπήματα των αντιπάλων του. Ήταν φημισμένος αθλητής της πυγμαχίας, νικητής σε τοπικούς αγώνες στην Αθήνα, Παλλήνη, Μέγαρα, Ρόδο και Αίγινα. Η φήμη του όμως δεν έμεινε μόνον εκεί. Έγινε και «Περιοδονίκης» αφού ανακηρύχθηκε νικητής στους 4 Πανελλήνιους Αγώνες Πύθια, Νέμεα, Ολύμπια, Ίσθμια.

Μια φορά μάλιστα νίκησε "ακονιτί", δηλαδή χωρίς να αγωνιστεί, αφού ο αντίπαλος του πυγμάχος, δεν τόλμησε να εμφανιστεί στο στάδιο. Είχε ύψος πάνω από 2,20 μέτρα, όπως αναφέρει ο Πίνδαρος: "Ότι τεσσάρων πήχεων και πέντε δακτύλων, ύψους ο Διαγόρας ο Ρόδιος...".

Ο Διαγόρας είχε και τρία παλικάρια και δύο κόρες. Τα παλικάρια του ήταν ο Δαμάγητος, Ακουσίλαος και Δωριέας και κόρες του πανέμορφες ήταν η Καλλιπάτειρα και η Φερενίκη. Την αγάπη του για την άθληση μετέδωσε στα παιδιά αλλά και στα εγγόνια του.   Οι τρεις γιοί του, ο Ακουσίλαος, ο Δαμάγητος καί ο Δωριεύς, ήταν Ολυμπιονίκες, όπως και οι εγγονοί του Πεισίδωρος και Ευκλής.
Αφού είχε σταματήσει πια να αγωνίζεται σε μεγάλη ηλικία το 448 ήταν παρών στην Ολυμπία, στην 83η Ολυμπιάδα, έτος 448 π.Χ. όταν άφησε τη θεία πνοή του ο μεγαλύτερος αθλητής - πυγμάχος όλων των εποχών. Η αγωνία του ήταν μεγάλη. Η καρδιά του παλλόταν από συγκίνηση. Ξαναζούσε τη δική του προσπάθεια, το δικό του αγώνα. όταν οι γιοί του Δαμάγητος στο αγώνισμα Παγκράτιον και Ακουσίλαος στο αγώνισμα της Πυγμαχίας στέφτηκαν και αυτοί Ολυμπιονίκες. Η Παράδοση λέει ότι οι τα παλληκάρια του για να τον τιμήσουν του έδωσαν τα στεφάνια τους και ανεβάζοντας τον στους ώμους τους έκαναν στο στάδιο της Ολυμπίας αυτό που θα λέγαμε σήμερα τον γύρο του θριάμβου μέσα στις επευφημίες του πλήθους. Τότε μέσα από το πλήθος των 36.000 φιλάθλων, ένας Σπαρτιάτης από τους θεατές του φώναξε «Κάτθανε Διαγόρα, ουκ εις Όλυμπον αναβήση», δηλαδή ‘’πέθανε τώρα Διαγόρα, δεν πρόκειται ανέβεις στον Όλυμπο’’. Εννοώντας ότι με αυτό που έζησε δεν υπάρχει σημαντικότερη στιγμή για αυτόν, γιατί θεός δεν μπορούσε να γίνει. Και όντως σε αυτή την κορυφαία στιγμή δόξας και ευδαιμονίας στους ώμους των γιών του, ο Διαγόρας μην αντέχοντας τόσην ευτυχία ξεψύχησε μέσα στις ουρανομήκεις ζητωκραυγές του κόσμου! 
Ολυμπιονίκης υπήρξε και ο τρίτος γιος του Διαγόρα, ο Δωριέας, που είναι και ο ιδρυτής της πόλης της Ρόδου, ενώ ολυμπιονίκες υπήρξαν και τα εγγόνια του Ευκλής και Πεισίδωρος από τις κόρες του Καλλιπάτειρα και Φερενίκη. Χαρακτηριστική για την οικογένεια του Διαγόρα του Ρόδιου είναι η ιστορία για την κόρη του Καλλιπάτειρα που αποτελεί το σύμβολο του αγώνα των γυναικών για ισότητα, η οποία μεταμφιέστηκε σε άντρα γυμναστή για να μπορέσει να συνοδέψει και να παρακολουθήσει τον γιό της να αγωνίζεται στην Ολυμπία, γιατί απαγορεύονταν η είσοδος στις γυναίκες.  Μόλις ο Πεισίδωρος κέρδισε τον αγώνα, η Καλλιπάτειρα δεν κρατήθηκε, πήδηξε πάνω απ’ το χώρισμα που υπήρχε για τους γυμναστές και αγκάλιασε το γιο της. Τότε συνέλαβαν την Καλλιπάτειρα και κινδύνεψε να θανατωθεί. Ο νόμος όριζε να μην μπορούνε οι γυναίκες να εισέλθουν στους  αγώνες και οι παραβάτισσες να ρίχνονται από το βουνό Τυπαίο. Οι Ελλανοδίκες, έλαβαν υπόψη τους ότι ο πατέρας της ο Διαγόρας, τα αδέλφια της Ακουσίλαος, Δαμάγητος και Δωριέας και ο γιός της ήταν μεγάλοι ολυμπιονίκες και την εξαίρεσαν από την ποινή του θανάτου. Για να αποφύγουν όμως παρόμοιο περιστατικό στο μέλλον, όρισαν από τότε και στο εξής ότι, εκτός από τους αθλητές που αγωνίζονταν έτσι κι αλλιώς γυμνοί, να είναι γυμνοί και όλοι όσοι μπαίνουν μέσα στους χώρους του στίβου.      

Ιδού ποιοί ήταν οι Κανονισμοί των Ολυμπιακών αγώνων, στους οποίους διέπρεπαν οι αθλητές, αγωνιζόμενοι αφιλοκερδώς, για τους ίδιους, την πατρίδα τους, την γενιά τους και  τους θεούς

 
ΠΡΩΤΟ:
Αποκλείονται από τους Ολυμπιακούς αγώνες, οι σκλάβοι και οι βάρβαροι.

ΔΕΥΤΕΡΟ:
Αποκλείονται ακόμη φονιάδες, κακοποιοί, υπόδικοι και ανέντιμοι πολίτες.

ΤΡΙΤΟ:
Όλοι οι αθλητές προ των αγώνων, όφειλαν να θυσιάσουν στα ιερά της Ολυμπίας και να δώσουν τον νόμιμο όρκο. Ο όρκος έλεγε πως ο αθλητής είναι ο αγαπημένος των θεών, αγωνίζεται τον αγώνα τον καλό και νικά μόνο με τη δύναμη και ποτέ με αντιαθλητικές ενέργειες και σκέψεις.
ΤΕΤΑΡΤΟ:
Όποιος αθλητής φτάνει αργά στο στάδιο, διαγράφεται.
ΠΕΜΠΤΟ:
Απαγορεύεται στις ανύπανδρες γυναίκες να παρευρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο καθ' όλη τη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων.
ΕΚΤΟ:
Κατά τη διάρκεια των αγώνων οι προπονητές απομακρύνονται των αθλητικών χώρων.
ΕΒΔΟΜΟ:
Απαγορεύεται στον αθλητή να σκοτώσει τον αντίπαλο.
ΟΓΔΟΟ:
Απαγορεύεται στον αθλητή να χρησιμοποιεί αντιαθλητικά τεχνάσματα και πονηριές εναντίον του αντιπάλου του.
ΕΝΝΑΤΟ:
Απαγορεύεται η δωροδοκία και ο εκφοβισμοί του αντιπάλου.
ΔΕΚΑΤΟ:
Όποιος προσπαθήσει να δωροδοκήσει την Ελλανόδικο Επιτροπή, μαστιγώνετο δημοσίως.
ΕΝΔΕΚΑΤΟ:
Απαγορεύεται να αμφισβητηθεί δημοσίως η ετυμηγορία της Ελλανοδίκου Επιτροπής, και
ΔΩΔΕΚΑΤΟ:
Ενστάσεις γίνονται δεκτές για την ετυμηγορία της Επιτροπής, αλλά τα έξοδα βαρύνουν τον ενάγοντα.

Οι αρχαίοι αθλητές ποτέ δε διανοήθηκαν να παραβιάσουν τους Κανονισμούς αυτούς, γι αυτό είχαν πάντοτε την εύνοια των θεών, την εκτίμηση των Ελλήνων και το γέρας της πατρίδας του

Συζητούν  οι  ‘Ελληνες ;

                                                                                Ι.  ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ

   Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο αυτό το άρθρο γιατί περιγράφει με γλαφυρότητα την κακή ελληνική πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, ενώ εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα. Η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται γιατί καταχραστήκαμε το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας που μας παραχωρείται, Θεωρήσαμε την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία. Ενώ στην πολιτεία μας επικρατεί απόλυτη φαυλότητα, εμείς περί άλλα τυρβάζουμε αδιαφορώντας επιδεικτικά για το μέλλον μας. Γιατί ;

                                                                                                                                                      Ισήγορος  Ισονόμος       

Αν  πεθάνεις  πριν  πεθάνεις,

δεν  θα  πεθάνεις  όταν  πεθάνεις.

www.isigoros.blogspot.com      ΙΣΗΓΟΡΟΣ   ΙΣΟΝΟΜΟΣ    ΜΑΡΤΙΟΣ  2014