ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, Η ΚΑΤΑΡΑ
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
2013.... Ελλάδα, ένα ακούρδιστο ρολόι, ένα
παλιό χαλασμένο ακούρδιστο ρολόι. Για κάποιους ίσως έχει μόνο μια φτηνή
μουσειακή αξία, τίποτα άλλο. Έτσι ήταν πάντα ; Όχι βέβαια. Κάποτε ήταν
μάλλον διαφορετικά. Όπως ένα ακριβό
καλοκουρδισμένο ρολόι αυτός που το έχει
θα πρέπει να το προσέχει για να του
δείχνει σωστά την ώρα, παρόμοια και οι πολίτες θα πρέπει να ενδιαφέρονται για
την άρτια λειτουργία του κράτους στο οποίο ζουν. Όλοι οι πολίτες ;
Φυσικά όλοι, όχι όμως από την ίδια θέση, αυτό δεν είναι εφικτό, ούτε όλοι
μπορεί να επωμίζονται το ίδιο μερίδιο ευθύνης. Σε κάθε συγκροτημένη και
ευνομούμενη πολιτεία που διοικείται δημοκρατικά με αντιπροσωπευτική εξουσία, θα
ήταν μακράν πάσης λογικής ο εξουσιαζόμενος να έχει την ίδια ευθύνη με αυτόν που
ασκεί την εξουσία. Οι ρόλοι είναι εντελώς διακριτοί μη επιδεχόμενοι οιαδήποτε
παρερμηνεία. Το τι έχει γίνει στην Ελλάδα λίγο έως πολύ μας είναι γνωστό και
επιβεβαιωμένο εκ του αποτελέσματος. Το γιατί όμως έγινε και φθάσαμε σήμερα σε
ένα κράτος παρία της Ευρώπης, σε ένα κράτος σε αποσύνθεση, σε ένα κράτος
εντελώς αποδιοργανωμένο, σε ένα κράτος που έχει καταστεί ανίκανο να
προστατεύσει τους πολίτες του, αυτό θα πρέπει να εξεταστεί με νηφαλιότητα,
παρρησία και αντικειμενικότητα χωρίς καμία συναισθηματική φόρτιση που να
αλλοιώνει τα πραγματικά περιστατικά.
Η Ελλάδα μετά την απελευθέρωσή της από τον
απόλυτα διεφθαρμένο οθωμανικό ζυγό, που έγινε με την βοήθεια των Άγγλων, Γάλλων
και Ρώσων με το αζημίωτο βέβαια, αγωνίσθηκε με εξαντλητικές θυσίες του λαού της
να σταθεί στα ατροφικά της πόδια. Άλλα όμως είχαμε εμείς κατά νου και άλλα
είχαν οι ξένοι ‘’φίλοι‘’ μας. Ο ελληνικός λαός είχε νομίσει πως διώχνοντας τον
τούρκο θα μπορούσε ανεμπόδιστος να διαφεντέψει τον τόπο του. Γελάστηκε και
παραπλανήθηκε όλος ο λαός. Γελάστηκε με μπαμπεσιές από τους ξένους και
παραπλανήθηκε από τους ντόπιους κεχαγιάδες και κοτζαμπάσηδες που ήταν τσιράκια
των ξένων αφεντάδων. Ουσιαστικά στην λαβωμένη Ελλάδα έγινε μια πρόστυχη
μεταβίβαση εξουσίας από τους Τούρκους αγάδες στους Αγγλογάλλους λόρδους, δούκες
και κόμητες οι οποίοι για εμπροσθοφυλακή είχαν τους ντόπιους παρατρεχάμενούς
τους, εύκολους οσφυοκάμτες αντί πενιχρών ανταλλαγμάτων. Όλους αυτούς τους
αργυρώνητους ευρωπαιολάγνους
ευνοούμενους των ξένων αφεντάδων ο κορυφαίος διδάσκαλος του γένους
Αδαμάντιος Κοραής (1748 – 1833) τους
αποκαλούσε χλευαστικά
Τουρκοχειροτονημένους πρίγκιπες. Έτσι στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος κουμάντο
έκαναν πάλι οι ξένοι με ενδιάμεσους τους ‘’έλληνες’’ εξουσιομανείς και ματαιόδοξους
τοποτηρητές τους, οι οποίοι για να είναι αρεστοί στα αφεντικά τους έγιναν
στυγνοί δυνάστες και δήμιοι του ελληνικού λαού.
Ένας μόνον Έ λ λ η ν α ς ξεχώρισε και πρόταξε το συμφέρον του
ελληνικού λαού πάνω από οτιδήποτε άλλο και αυτός ήταν ο κυβερνήτης Ιωάννης
Καποδίστριας (1776 – 1831). Οι αρχομανείς όμως και αντιδραστικοί εφαψίες της
εξουσίας πολιτικοί του καιρού του, μη συμβιβαζόμενοι με την απώλεια των
οιονδήποτε προνομίων τους και ενθαρρυμένοι από Αγγλογάλλους διπλωμάτες, τον
δολοφόνησαν. Η Ελλάδα στερήθηκε ένα έμπειρο και αφοσιωμένο πολιτικό που ήθελε
να αναμορφώσει τη χώρα και ο ελληνικός λαός στερήθηκε αυτόν που ήθελε να τον κάνει κυρίαρχο στον τόπο του. Από τότε
μέχρι σήμερα η ξενόδουλη κομματοκρατία με αριστοτεχνικό τρόπο διαχειρίζεται την
εξουσία στην Ελλάδα, την βλέπει ως φέουδό της και μεταχειριζόμενη κάθε πρόσφορο γι’ αυτήν μέσω, θεμιτό ή
αθέμιτο απομυζά τους κόπους του ελληνικού λαού. Η αδίστακτη αυτή φατρία σε
αγαστή πάντα σύμπνοια και συνεργασία με τον ξένο παράγοντα διαμορφώνει κατά το
πώς βλέπει τα στενά συμφέροντά της, την κατάσταση στην Ελλάδα. Τίποτα
περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Ο ελληνικός λαός είναι στην άκρια. Ο κάθε
ξένος καλόπιστος παρατηρητής, ερχόμενος στην Ελλάδα θα έβλεπε πως υπάρχει ένας
κοινωνικά και πολιτικά απαίδευτος λαός
με μια κυβέρνηση και ένα πολιτικό σύστημα το οποίο αξιώνει από τους υπουργούς
να έχουν ως κύριο μέλημά τους την παραμονή στο θώκο τους, για να εξυπηρετούν
τους ημετέρους τους. Θα έβλεπε επίσης πως η Ελλάδα δεν είναι ένα κράτος σύμφωνα
με τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα. Αντ’
αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, όπου ο ένας είναι
χειρότερος από τον άλλων. Όλοι τους είναι τόσο πολύ απασχολημένοι με τον
ατομικό τους αγώνα για την εξουσία, που δεν έχουν χρόνο, αν υποθέσουμε πως είχαν
την ικανότητα, να λάβουν πολιτικές πρωτοβουλίες για την οικονομική ευμάρεια του
τόπου. Η Ελλάδα έχει επαγγελματίες πολιτικούς του χειρίστου είδους και εκ των
γεγονότων συμπεραίνουμε πως εκατό περίπου οικογένειες εδώ και εκατόν πενήντα
χρόνια νέμονται την εξουσία χωρίς καμία αιδώ. Ας δούμε όμως αυτήν την οικτρά
κατάσταση πιο αναλυτικά.
Στους διεθνείς Οργανισμούς και σε όλα τα
διεθνή forum, αλλά και στα ημεδαπά
δημόσια έγγραφα, η Ελλάδα αναφέρεται για τα πριν το έτος 1974 ως ‘’Βασίλειον
της Ελλάδος’’ και μεταγενέστερα του δημοψηφίσματος αναφέρεται ως ‘’Ελληνική
Δημοκρατία’’. Η κατ’ επίφαση αυτή ονομασία είναι εντελώς αναληθής. Ουδέποτε η
Ελλάδα ήταν είτε βασίλειο, είτε δημοκρατία. Είχε ένα ιδιότυπο πολίτευμα που η
καλά οργανωμένη πολιτική αγέλη, ως εκμεταλλεύτρια μειοψηφία, έβαζε τον λαό να
δουλεύει, να τον φορολογεί ληστρικά, να τρέφεται απ’ αυτόν και να τον κυβερνά.
Οι πολιτικοί θέλουν να ευημερεί το κράτος,
ενώ ο λαός θέλει να ευημερεί η πατρίδα του. Κράτος και πατρίδα είναι
διαφορετικές πολιτικές έννοιες. Κατά τον Μιχαήλ Μπακούνιν (1814 – 1876) το
κράτος δεν είναι πατρίδα. Το μεγαλείο και η ισχύς του κράτους είναι σκλαβιά του
λαού. Ο λαός είναι φυσικός και νόμιμος εχθρός του κράτους. Ο πατριωτισμός του
λαού δεν είναι ιδέα αλλά γεγονός αδιαπραγμάτευτο. Ο κάθε λαός αγαπά βαθιά την
πατρίδα του και αυτό είναι μια φυσική, πραγματική αγάπη.
Ο έλληνας αγαπά την πατρίδα του, γιατί είναι
ο χώρος όπου κατοικούν άνθρωποι με κοινή καταγωγή, μιλούν την ίδια γλώσσα,
έχουν την ίδια θρησκεία, τα ίδια ήθη και έθιμα. Αγαπά ακόμη την πατρίδα του ο
έλληνας γιατί εδώ αναπτύχθηκε ο πρώιμος πολιτισμός όλης της ανθρωπότητας, εδώ
γεννήθηκε το πιο ιδανικό πολίτευμα από το οποίο θέλουν να κυβερνούνται οι
άνθρωποι, τη Δημοκρατία. Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία ; Οι πολιτικοί
που μας κυβερνούν θέλουν την δημοκρατία ; Ας το δούμε.
Η βασική προϋπόθεση για να λειτουργήσει ορθά
το δημοκρατικό πολίτευμα, είναι να εφαρμόζονται οι θεσμοί του, να υπάρχει
δηλαδή η ισηγορία, η ισονομία, η ισοπολιτεία και η ισοτιμία ανεξαιρέτως μεταξύ
όλων των πολιτών. Στην δημοκρατία κυβερνούν οι περισσότεροι και όχι οι λίγοι. Ο
κάθε πολίτης έχει τις ίδιες ευκαιρίες με
τους άλλους, για να καταλάβει δημόσια αξιώματα. Ο κάθε πολίτης είναι ελεύθερος
να ζει και να εργάζεται χωρίς έλεγχο και περιορισμό. Η δημοκρατία δε στηρίζει
την δύναμή της στο φόβο του ποινικού νόμου, αλλά στο σεβασμό των πολιτών προς
τους νόμους. Στη δημοκρατία αυτός που δεν αναμιγνύεται στα ζητήματα της
πολιτείας, είναι ο άχρηστος πολίτης και όχι ο φιλήσυχος. Στη δημοκρατία πρέπει
να υπάρχει η φιλαλληλία μεταξύ των πολιτών για την εξυπηρέτηση του κοινού
συμφέροντος. Στη δημοκρατία θα πρέπει όλοι να γνωρίζουν καλά τα δικαιώματα και
τις υποχρεώσεις τους. Η δημοκρατία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την παιδεία και
την πνευματική καλλιέργεια των πολιτών της, διότι προορίζεται για ώριμους
πολίτες. Στη δημοκρατία μέσα από το διάλογο συσφίγγονται οι διαπροσωπικές
σχέσεις, λύνονται παρεξηγήσεις, διευθετούνται προβλήματα, αντιμετωπίζονται οι
τυχόν διαφωνίες. Μεταξύ δημοκρατίας και διαλόγου υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα
στις δύο έννοιες. Δεν μπορεί να υπάρξει σωστός και ειλικρινής διάλογος χωρίς
δημοκρατία και δεν μπορεί να επιζήσει η δημοκρατία χωρίς διάλογο. Η δημοκρατία
λειτουργεί μόνο μέσα στο πλαίσιο διαλογικών συζητήσεων από τις οποίες προκύπτουν
πορίσματα και συμπεράσματα για το γενικό καλό. Η πιο δόκιμη αντιμετώπιση των
βασικών προβλημάτων στην πολιτική είναι η χρήση του ελεύθερου και γόνιμου
διαλόγου όπου θα δίνεται σε όλους η δυνατότητα παρρησίας προκειμένου να βρεθεί
η πιο κατάλληλη και ωφέλιμη λύση κάθε φορά. Το μέσο σύνδεσης του πολίτη με το
κράτος είναι ο διάλογος. Από όλα τα ανωτέρω που αναφέρονται οι πολιτικοί μας
δεν αποδέχονται απολύτως τίποτε διότι όλα αυτά είναι ευθέως αντίστροφα με τα
ιδιοτελή τους συμφέροντα. Η ισότητα μεταξύ πολιτών και πολιτικών είναι άκρως
ενοχλητική γι’ αυτούς. Η έννοια του διαλόγου με τους πολίτες είναι γι’ αυτούς
κάτι το αδιανόητο. Είναι όλοι τους θιασώτες των μονολόγων μη ανεχόμενοι την
λεκτική αντιπαράθεση από κανένα. Οι πολίτες γι’ αυτούς είναι οι υποτελείς τους,
οι υπηρέτες τους στους οποίους επιτρέπουν να έχουν μόνο μία ημέρα δημοκρατία
και αυτή είναι ή ημέρα των εκάστοτε εκλογών. Εξουσιομανιακή παράνοια σε όλο της
το μεγαλείο.
Θεωρούν τους εαυτούς τους ισόθεους και πως
αυτοί είναι η επί της γης προσωποποίηση της δημοκρατίας, ενώ οι ίδιοι επειδή
έχουν συγκρουσιακά συμφέροντα με αυτήν την απεχθάνονται μετά βδελυγμίας. Η
εκλογές που είναι το αποτελεσματικό εργαλείο της δημοκρατίας, γι’ αυτούς είναι
μια φάση αναδιανομής της εξουσίας. Ο χειρότερος πολιτικός αμοραλισμός τους
είναι οι επικλήσεις τους για τα αγαθά
που εδραιώνονται με την δημοκρατία σε ένα τόπο και πως όλοι οι πολίτες έχουν
ιερά υποχρέωση να αγωνίζονται υπέρ αυτής, εξαιρώντας φυσικά τους εαυτούς τους.
Η δημοκρατία είναι γι’ αυτούς το μέσον χειραγώγησης των πολιτών, για τον
εκφασισμό της εξουσίας που οι ίδιοι πιστεύουν και θέλουν να επιβάλουν, για να
διαιωνίζουν τα πρωτοφανή και μοναδικά για ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος
προνόμιά τους, που δεν τα είχαν ούτε οι βασιλιάδες στα μεσαιωνικά χρόνια.
Αρέσκονται να αγιογραφούνται από τους κολαούζους τους και ο νεποτισμός τους,
τους παρασύρει σε έκνομες ενέργειες οι οποίες όμως επικαλύπτονται από σαθρά στη
λογική νομοθετήματα που οι ίδιοι ψήφισαν.
Εκτός απειροελάχιστων εξαιρέσεων κάποιων που
μπήκαν στο στίβο της πολιτικής για πολύ
σύντομο χρονικό διάστημα, δεν άντεξαν το ζοφώδες και αποπνικτικό
περιβάλλον του χώρου και απεχώρησαν ασκαρδαμυκτί από τα όσα εκπληκτικά
διαπίστωναν, όλοι οι υπόλοιποι έλληνες πολιτικοί, έχουν μία αδικαιολόγητη εμμονή για τους δικούς τους
λόγους, να διαστρέφουν εντελώς τα πράγματα. Ομοθυμαδόν λοιπόν αυτοί οι
ματαιόδοξοι εξουσιοθήρες προσπαθώντας με χοντροειδή τρόπο να δικαιολογήσουν τα
αδικαιολόγητα, παρουσιάζουν το μαύρο για άσπρο. Παρουσιάζουν την ημέρα για νύχτα.
Παρουσιάζουν το σωστό για λάθος.
Παρουσιάζουν το εύκολο για δύσκολο. Παρουσιάζουν το νόμιμο για παράνομο.
Παρουσιάζουν το άδικο για δίκαιο.
Παρουσιάζουν την αποτυχία τους για επιτυχία. Όλα τα βλέπουν ανεστραμμένα και
αυτό συμβαίνει διότι η σκέψη τους που κατευθύνει τις πράξεις τους, διέρχεται
μέσα από παραμορφωτικούς φακούς οι
οποίοι διαστρέφουν το οτιδήποτε δεν συμπλέει επακριβώς με τα στενά συμφέροντα
είτε των ιδίων, είτε της παράταξής τους. Είναι όλοι τους κακοί, κάκιστοι
μασκαράδες, σε έναν κακό, κάκιστο θίασο που λέγεται ελληνική πολιτική σκηνή. Συνεχώς, συνειδητά
και με συνέπεια προβαίνουν με θράσος σε βιασμό της λογικής. Επιδιώκουν να
περιβάλλονται από χειραγωγήσημα άτομα χαμηλής νοημοσύνης, ώστε ουδέποτε να
απολογούνται για τα πεπραγμένα τους, όπως έχουν ιερή υποχρέωση να πράξουν ως
αντιπρόσωποι του λαού στην διαχείριση της εξουσίας. Η ιδιοτέλειά τους δεν έχει
φραγμούς. Δεν έχουν ιερό και όσιο οι άνθρωποι αυτοί. Δεν έχουν Θεό. Πάντα οι
άνθρωποι της εξουσίας είναι ίδιοι και απαράλλαχτοι. Κατά την περίοδο της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όσοι Έλληνες κατείχαν διοικητικές θέσεις, όλοι τους
ήταν προσκυνημένοι στο Σουλτάνο. Σήμερα για όλους αυτούς τους πολιτικούς που
γίνεται λόγος, όλοι τους είναι προσκυνημένοι στον εωσφόρο της παγκοσμιοποίησης.
Ενώ όλοι τους ομοιολεκτικά προτρέπουν τους πολίτες να συμπεριφέρονται
δημοκρατικά, οι ίδιοι κάνουν ακριβώς το αντίθετο γιατί έτσι επιτάσσει το
ατομικό τους συμφέρον.
Με την μακροχρόνια διακυβέρνηση της χώρας
από αυτούς τους ανερμάτιστους πολιτικούς, έχει επικρατήσει σε όλα τα διακριτά
εξουσιαστικά επίπεδα, μια αλλοπρόσαλλη ερμαφρόδιτη κατάσταση που όμοιά της δεν
έχει κανένα άλλο πολιτισμένο κράτος στον κόσμο. Το εκάστοτε κυβερνών κόμμα,
θεωρεί de facto το κράτος περιουσία του
και τους κρατικούς υπαλλήλους, υπαλλήλους του. Η κομματοκτρατία έχει διαβρώσει
κάθε κρατικό μηχανισμό. Η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι στην σφαίρα της
ουτοπίας. Ξεκινώντας από την αρχή, αν ερωτηθεί ο κάθε εύελπις προαλειφόμενος
πολιτικός, γιατί θέλει να γίνει πολιτικός και σε τι αποβλέπει με αυτή του την
ενασχόληση, θα απαντήσει ευθέως με ναπολεόντειο ύφος. « Θέλω να προσφέρω στην
πατρίδα μου, στον πολίτη, στην κοινωνία. Επιδίωξή μου είναι να βοηθήσω με όλες
μου τις δυνάμεις τον ανήμπορο συνάνθρωπό
μου σε κάθε του πρόβλημα. Η πολιτική για μένα είναι το ύψιστο λειτούργημα κάθε
ανιδιοτελούς ανθρώπου.» Αυτά και άλλα χειρότερα θα πει ο βαθυνούστατος νεόκοπος πολιτικός μας χωρίς καμία αιδώ. Μέγα
ψέμα! Αισχρή κοροϊδία! Για τον εαυτούλη του και τους συν αυτώ ενδιαφέρεται ο πολιτικάντης μας και για
τίποτε άλλο. Θέλει να παρουσιασθεί ως ‘’καλός
Σαμαρείτης’’ και έχει την απαίτηση να τον πιστέψουμε όταν : Αμείβεται
πλουσιοπάροχα από το ελληνικό δημόσιο, ενώ αυτός που θέλει να προσφέρει δεν
επιζητεί καμία αμοιβή διότι ετυμολογικά προσφορά = δωρεά. Βρέστε μου έναν
πολιτικό που έχει παραιτηθεί του μισθού του.
Αντίθετα οι μεταξύ τους
ατελείωτοι ομηρικοί καυγάδες για το ποιος θα πρωτοπρολάβει να γευτεί τους
γλυκούς καρπούς της εξουσίας, δεν έχουν τελειωμό. Έχει ιδιαίτερη φορολογική
μεταχείριση με πλείστες φοροαπαλλαγές στα παχυλά εισοδήματά του, διαφορετικά
από τους υπόλοιπους πολίτες. Η βουλευτική του ασυλία κατόπιν αδικαιολόγητης
ανοχής της πολιτείας τον έχει οδηγήσει σε διαστροφή της συμπεριφοράς του διότι
αισθάνεται ότι έχει το ακαταδίωκτο σε κάθε του παράπτωμα, που δεν συμβαίνει με
τους άλλους πολίτες. Έχει μετακλητούς υπαλλήλους να τον υπηρετούν οι οποίοι
αμείβονται από το κράτος. Έτσι με αποκρυσταλλωμένη άποψη βλέπει την πολιτική ως
ένα λίαν προσοδοφόρο επάγγελμα και όχι σαν ένα υψιτενές λειτούργημα.
Ο κάθε πολιτικός θέλει να παρουσιάζει τον
εαυτό του ως φύλακα κέρβερο και σφοδρό υπέρμαχο της δημοκρατίας και των
δημοκρατικών θεσμών. Ουδέν αναληθέστερον αυτού του ισχυρισμού. Ας ξεκαθαρίσουμε
όμως τα πράγματα. Ο Αθηναίος ιστορικός και φιλόσοφος Ξενοφών ( 430 – 354 π.Χ.)
θέλοντας να τονίσει την ιδιαιτερότητα του πολιτεύματος της δημοκρατίας, είχε
διατυπώσει ότι η δημοκρατία και η ησυχία για τους πολίτες είναι έννοιες μη
συμβατές. Πραγματικά η δημοκρατία είναι
ένα αρκετά ευαίσθητο πολίτευμα γιατί στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση των
πολιτών, χρειάζεται διαρκεί επαγρύπνηση από τους πολίτες και μια αδιάκοπη
άσκηση δημοκρατικού ήθους. Η δημοκρατία δεν επιβάλλεται αλλά επιλέγεται από
ώριμες κοινωνίες. Ιδιοκτήτης της δημοκρατίας δεν είναι ούτε κάποιο κόμμα, ούτε
κάποιοι πολιτικοί gauleiter,
αλλά ο ίδιος ο ελληνικός λαός. Σε μια δημοκρατία θα πρέπει να κρίνονται και να
καταδικάζονται οι πράξεις και όχι οι αντιλήψεις. Η δημοκρατία δίνει πρώτα το
λόγο στους αρνητές της και μετά στους υποστηριχτές της. Η δημοκρατία δεν
αντιμετωπίζει τους εχθρούς της
αλληλοαναιρούμενη ή περιστελλόμενη, αλλά με την ελεύθερη διακίνηση των
ιδεών που την πρεσβεύουν. Όλα όμως τα ανωτέρω για τους πολιτικούς μας είναι
ψιλά γράμματα άνευ σημασίας γι’ αυτούς. Με την επιλεκτική νοημοσύνη που
διαθέτουν και με στομφώδες ύφος, αναφέρουν όταν νομίζουν ότι τους συμφέρει, πως
η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε την δημοκρατία και πως οι ίδιοι είναι
θιασώτες και συνεχιστές της αρχαίας Αθηναϊκής δημοκρατίας. Κουραφέξαλα!! Οι
ίδιοι δεν πιστεύουν σε τίποτε πέρα από τα με μεγάλη επιμέλεια επικαλυμμένα
ιδιοτελή τους συμφέροντα. Ακράδαντα δε πιστεύω πως οι πλειονότητά τους δεν έχει
ούτε την πνευματική επάρκεια για να εννοήσει το μεγαλείο του δημοκρατικού
πολιτεύματος. Προπάντων τους λείπει η ελληνική παιδεία διότι οι περισσότεροι
ήταν τρόφιμοι ξένων κολεγίων. Αν κοιτάξεις κάποιον έλληνα πολιτικό στα μάτια,
όταν σου μιλάει, πολύ εύκολα θα διαπιστώσεις τι υπεράνθρωπες προσπάθειες
κάνει να σε πείσει και φαίνεται αυτό από
τις συσπάσεις του προσώπου του και την εν γένει αμήχανη έκφρασή του, ότι δεν
είναι αυτός που νομίζεις αλλά ένας άλλος άνθρωπος με ιδανικά και αρχές. Ο καλός
πολιτικός πλήρως αντιλαμβάνεται πως πρέπει να είναι πολύ καλός ηθοποιός για να
μπορεί να επιβιώσει στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Το
δημοκρατικό πολίτευμα για να ευημερεί θα πρέπει οι πολίτες που το έχουν
επιλέξει, να αποδέχονται τους νόμους που έχει θεσπίσει η πλειοψηφία και
γίνονται σεβαστοί από όλους χωρίς εξαιρέσεις. Το πνεύμα του εκάστοτε νόμου κατά
τον Κάρολο Μοντεσκιέ (1689 – 1755) θα πρέπει να συνάδει με τα κοινωνικά,
οικονομικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά κριτήρια της κοινωνίας που καλείται να
τον εφαρμόσει. Σε διαφορετική περίπτωση ο εξαναγκασμός ή η δια της βίας
εφαρμογή κάποιου νόμου είναι κάτι το αδόκιμο στην δημοκρατία. Στην Ελλάδα
υπάρχουν πλέον των είκοσι χιλιάδων νόμων με πλείστες επικαλύψεις, παραπομπές,
υποσημειώσεις, εξαιρέσεις, αναφορές, επεξηγήσεις και ότι άλλο θα μπορούσε να
φανταστεί κάποιος. Όλοι αυτοί οι νόμοι με δημοκρατικές διαδικασίες ψηφίστηκαν
στο ελληνικό κοινοβούλιο από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του ελληνικού λαού,
οι οποίοι εκ των υστέρων και καθ’ ομολογία τους αρκετοί απ’ αυτούς είτε δεν πρόλαβαν να τους
διαβάσουν, είτε δεν κατάλαβαν αυτά που διάβαζαν, είτε εννόησαν κάτι το
διαφορετικό, είτε δεν συμφωνούσαν αλλά έδωσαν θετική ψήφο γιατί έπρεπε να
πειθαρχήσουν κομματικά, είτε δεν ήταν παρόν στην ψηφοφορία κ.ο.κ. Το δυστύχημα
όμως για τον ελληνικό λαό είναι πως οι οβιδιακές μεταμορφώσεις που μπορεί να υφίσταται κάθε
νομοθέτημα που εισάγεται στο κοινοβούλιο προς ψήφιση, είναι τόσες πολλές από
τις εξωκοινοβουλευτικές παρεμβάσεις, που εν τέλει αυτό που ψηφίζεται να είναι
τελείως διαφορετικής μορφής από την αρχική επιδίωξη του νομοθέτη. Αυτό φυσικά
ουδόλως ανησυχεί τους εθνοπατέρες μας
διότι απλούστατα δεν αφορά τους ίδιους, ούτε την μειοψηφική ελίτ της ελληνικής
κοινωνίας. Σημειωτέων είναι πως από το 1974 με την μεταπολίτευση και εντεύθεν
δεν έχει ψηφιστεί ποτέ κανένα νομοσχέδιο που έχει εισαγάγει η εκάστοτε
αντιπολίτευση, ψηφίζονται δηλαδή πάντα μόνο τα νομοσχέδια που εισαγάγει η
εκάστοτε συμπολίτευση. Η δημοκρατία στις δόξες της !!
Κατά περίεργο τρόπο παγκοσμίως η Ελληνική
Δημοκρατία είναι δισυπόστατη. Υπάρχει η καταγεγραμμένη θεωρητική της μορφή και η πραγματική που την αισθάνεται βαρύθυμα
στο πετσί του ο κάθε μη προνομιούχος μικροαστός έλληνας πολίτης. Στην Ελλάδα
εφαρμόζεται αλα κάρτ η δημοκρατία με ό,τι
αυτό συνεπάγεται. Πως γίνεται αυτό ; Για το περιλάλητο ελληνικό πολιτικό
σύστημα της παραπολιτικής, της παραοικονομίας, της παρανομίας, του
παραγοντισμού και της παραποίησης της βούλησης του ελληνικού λαού, είναι απλό.
Κάθε τι έχει διττή ερμηνεία αναλόγως με το ποιος είσαι. Ο κάθε νόμος είναι
πάντοτε υπέρ του πολιτικού, του τραπεζίτη, του μεγαλοεκδότη του
μεγαλοβιομήχανου, του μεγαλογιατρού, του μεγαλοδικηγόρου και γενικώς του κάθε
δυνατού μεγαλοπαράγοντα της ελληνικής κοινωνίας, ενώ αντιθέτως είναι ιδιαίτερα
αυστηρός για τον απλό πολίτη. Άρα οι πολιτικοί με μεγάλη μαεστρία φρόντισαν να
δημιουργήσουν ένα πλέγμα νομοθετημάτων που τους εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο για
την οποιαδήποτε παρανομία τους. Τα παραδείγματα πολλά με κορωνίδα το κατάπτυστο
άρθρο 86 του συντάγματος που δίνει την δυνατότητα να ελέγχουν οι ίδιοι τους
εαυτούς τους. Το άρθρο αυτό αναιρεί
ευθέως άλλα άρθρα του συντάγματος. Αντίκειται στο άρθρο 4 περί ισότητας των
Ελλήνων. Δεν είναι δυνατόν να ισχύουν και τα δύο άρθρα ταυτόχρονα αφού το ένα
αντιστρατεύεται το άλλο. Ενώ αναφέρεται ρητά στο άρθρο 4, § 1. Οι Έλληνες είναι
ίσοι ενώπιον του νόμου. § 2. Οι Έλληνες
και οι Ελληνίδες έχουν ίσα
δικαιώματα και υποχρεώσεις.
§ 5. Οι Έλληνες πολίτες
συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα
δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Το άρθρο 86 καταργεί αυτήν την
στοιχειώδη δημοκρατική υποχρέωση για τα μέλη της κυβέρνησης μη επιτρέποντας στην
δικαιοσύνη να επέμβει αυτεπαγγέλτως για οποιοδήποτε έγκλημά τους αν δεν εγκρίνουν οι ίδιοι αυτήν την
παραπομπή. Αυτό είναι μοναδικό για κράτος του δυτικού κόσμου. Συνεπώς αν το
καθεστώς επιμένει να διατηρεί το άρθρο 86 τότε να καταργήσει το άρθρο 4 για να
μη μας εμπαίζει τουλάχιστον. Επίσης αντινομία έχουμε και ως προς το άρθρο 26
του συντάγματος που αναφέρει ρητά στη διάκριση των εξουσιών, που είναι η
νομοθετική λειτουργία, η εκτελεστική, λειτουργία και η δικαστική λειτουργία.
Πως είναι λοιπόν δυνατόν κάτι που είναι αρμόδια να το ελέγχει η δικαστική
λειτουργία, όπως είναι η απονομή δικαιοσύνης για κάθε έλληνα που παραβαίνει
τους νόμους, οι πολιτικοί δια της εκτελεστικής λειτουργίας να θέλουν μόνοι τους
να ελέγχουν τους εαυτούς τους. Αλλά και
με το άρθρο 7 του συντάγματος είναι έκθετοι οι πολιτικοί μας διότι δεν
προβλέπεται καμία ποινή χωρίς νόμο. Δηλαδή δεν μπορεί με μεταγενέστερο νόμο να
κολασθεί πράξη που συντελέστηκε σε προηγούμενο χρόνο. Αυτό είναι
αντισυνταγματικό. Όμως οι πολιτικοί μας δια της νομοθετικής λειτουργίας
νομοθετούν νόμους, όπως όλοι οι φορολογικοί των τελευταίων ετών οι οποίοι έχουν
άρθρα με αναδρομική ισχύ. Αλλά και οι μνημονικές συμβάσεις της Ελλάδας με τους
δανειστές μας είναι παράνομες γιατί εφαρμόζονται ως νόμος επί του ελληνικού
λαού. Ως γνωστόν μεν πρώτη δεν την εισήγαγε ποτέ στην βουλή η τότε κυβέρνηση
προς ψήφιση, οι δε μεταγενέστερες ψηφίστηκαν με ένα άρθρο. (Δηλαδή εκατοντάδες
σελίδες που η εφαρμογή των όσων περιέγραφαν εξαθλίωναν τον ελληνικό λαό, η
κυβέρνηση τις έφερε προς ψήφιση με μία
παράγραφο, ενώ θα έπρεπε λόγω της εξαιρετικής σπουδαιότητάς τους να περάσουν
από την βουλή και να γίνει κατ’ άρθρον ψήφιση, κάτι που με ευθύνη των
κυβερνώντων δεν έγινε και είναι υπόλογοι γι’ αυτό). Ένα επίσης σοβαρότατο
έλλειμμα δημοκρατίας υπέρ των πολιτικών μας ενυπάρχει στο άρθρο 62 του
συντάγματος που αφορά την βουλευτική ασυλία. Η αυτονόητη για κάθε πολίτη έννοια
ότι η δικαιοσύνη πρέπει να απονέμεται ισόνομα δεν ήταν ποτέ αποδεκτή από το
καθεστώς της μεταπολίτευσης. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υποχρέωνε την
δικαιοσύνη να δεχτεί ότι η εξουσία θα παραμένει πάντοτε στο απυρόβλητο, κάτι
που οι πολιτικοί το θεωρούν ως κεκτημένο τους δικαίωμα. Στόχος του νομοθέτη
ήταν η προστασία των βουλευτών από εξωτερικές πιέσεις και η διασφάλιση του ανεξάρτητου
χαρακτήρα της άσκησης των καθηκόντων τους. Οπωσδήποτε με το άρθρο αυτό
προστατεύεται ο θεσμός και η λειτουργία του και όχι το συγκεκριμένο πρόσωπο. Η
βουλευτική ασυλία δεν πρέπει να θεωρείται ως τρόπος ατιμωρησίας. Δυστυχώς όμως
η κατάχρηση αυτού του δικαιώματος από τους πολιτικούς μας, φθάνει στα όρια του
παραλόγου. Ο σκοπός της συνταγματικής αυτής διάταξης ουδόλως εξυπηρετείται από
τον στρεβλό τρόπο της μέχρι σήμερα εφαρμογής της, ο οποίος καταλήγει σε πλήρη
αδυναμία δίωξης των βουλευτών, ακόμα και για ήσσονος σημασίας υποθέσεις, όπως
τροχαίες παραβάσεις. Θα πρέπει εδώ να επισημανθεί πως με στοιχεία της βουλής
από το 1974 μέχρι σήμερα έχουν υποβληθεί συνολικά πάνω από 1000 αιτήσεις άρσης
βουλευτικής ασυλίας και έχουν συζητηθεί στην ολομέλεια περίπου οι 700. Το
εξωφρενικό είναι ότι δεκτές έγιναν οι 15 περίπου. Προσωπικά δεν κατανοώ το λόγο
ύπαρξης της βουλευτικής ασυλίας. Όπως επίσης δεν κατανοώ την παράλογη και
ύποπτη εμμονή των βουλευτών να υποστηρίζουν πως αν δεν έχουν την βουλευτική
τους ασυλία θα εμποδίζονται στην άσκηση των καθηκόντων τους. Σε μια δημοκρατία
όλοι πρέπει να είναι ίσοι απέναντι στους νόμους. Αυτό είναι και ένα από τα
βασικά νοήματα της δημοκρατίας. Αν καταργηθεί αυτή η αρχή, που εμμέσως το έχουν
κατορθώσει οι πολιτικοί, τότε δεν έχουμε δημοκρατία. Όσο για το ακροτελεύτιο
άρθρο 120 του συντάγματος περί πατριωτισμού των Ελλήνων, απεδείχθη ότι αυτή η
επίκληση καθόλου δεν εμπόδισε την καταστρατήγηση της ισονομίας από την
εξουσία.
Όπως την δημοκρατία την επικαλούνται οι
πολιτικοί μας όταν τους βολεύει, έτσι και την υπάρχουσα νομοθεσία την
επικαλούνται όταν αυτή τους εξυπηρετεί. Γνωρίζουν ότι ακροβατούν στη συνείδηση
των πολιτών με τις αλυσιτελείς, ατελέσφορες, επίπλαστες και αδικαιολόγητες
πράξεις τους και γι’ αυτό έχουν φροντίσει εγκαίρως να έχουν καλυμμένα τα νότα
τους με πλήθος νόμων και άλλων διαταγμάτων ώστε πάντοτε να έχουν δεδομένη την
ασυλία τους. Συλλήβδην όλοι οι πολιτικοί που γεύτηκαν την εξουσία με
οποιονδήποτε τρόπο έχουν αφήσει τα ίχνη τους σε πράξεις που εμπίπτουν στην
τσιμπίδα του νόμου, αλλά λόγω της ιδιότητάς τους ξεφεύγουν να λογοδοτήσουν. Το
σύνταγμα αναφέρει όπως έχουμε δει πως όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι απέναντι στο
νόμο, άρα οι πολιτικοί αφού με το δικό τους σκεπτικό δεν εμπίπτουν στον νόμο
συνεπώς δεν θα πρέπει να είναι Έλληνες. Αναλυτικότερα όλη η πολιτική φάρα
μπορεί να κατηγορηθεί για συγκεκριμένα αδικήματα με συγκεκριμένες κατηγορίες
που τους βαρύνουν.
Η βασικότερη κατηγορία εναντίον τους είναι η
‘’παραβίαση του Συντάγματος’’. Εξ ίσου σοβαρή κατηγορία εναντίων τους είναι το
‘’έγκλημα της απιστίας’’, (βλέπε κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, χρηματισμοί
κομμάτων, χρηματισμοί υπουργών και άλλων παραγόντων, λίστα Lagarde και άλλα οικονομικά
σκάνδαλα). Η ‘’κατάχρηση εξουσίας ‘’, που διαχρονικά χρησιμοποιούν την πολιτική
τους ιδιότητα για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων, (πόθεν έσχες). Επίσης
η ‘’κατάχρηση άσκησης δικαιώματος’’, (βλέπε άρση ασυλίας, πολλαπλές συντάξεις,
επαγγελματικό ασυμβίβαστο, κ.α.). Το αδίκημα της ‘’εξαπάτησης κατά συρροή’’ το
έχουν για σπορ στην καθημερινότητά τους. Οι πολιτικοί μας τις υποσχέσεις τους
προς τους πολίτες τις καταγράφουν με ΄΄συμπαθητική μελάνι΄΄ έτσι ώστε σε
ελάχιστο χρονικό διάστημα αυτές να
εξαφανίζονται από τα γραπτά τους. Η ‘’διασπορά ψευδών ειδήσεων’’, είναι αδίκημα
που συντρέχει με το προηγούμενο. Το αδίκημα της ‘’αναμόχλευσης πολιτικών
παθών’’, διότι επιδιώκουν να κάνουν δημόσιες εμπρηστικές δηλώσεις, νομίζοντας
ότι προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στην παράταξή τους, ενώ δημιουργούν σοβαρές
έριδες μεταξύ των πολιτών. Είναι
φαίνεται το χόμπι των πολιτικών να παραπλανούν τους δύσμοιρους πολίτες,
εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη τους. Τα τερατώδη μέτρα που λαμβάνουν εναντίον του
ελληνικού λαού οι αφιλότιμοι τα διανθίζουν με απείρου κάλους ευφυολογήματα,
όπως ‘’το μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο’’, ‘’οι μειώσεις των αποδοχών θα
επιφέρουν και τις μειώσεις των τιμών στην αγορά’’, ‘’μαζί τα φάγαμε’’, ‘’η
ανάκαμψη θα προκύψει αμέσως μετά την εφαρμογή των νέων μέτρων’’, ‘’δεν θα
υποχωρήσουμε στις αξιώσεις των ξένων δανειστών μας’’ και άλλα τέτοια. Είναι
κατηγορούμενοι και υποκινητές εγκληματικών πράξεων για το αδίκημα της ‘’ηθικής
αυτουργίας’’, αφού σε αυτούς οφείλεται η κατά συρροή αυτοκτονία συμπολιτών μας.
Χωρίς ίχνος συνείδησης ψηφίζουν εξοντωτικούς νόμους που στρέφονται ευθέως κατά
του κοινωνικού συνόλου, της σωματικής ακεραιότητας των πολιτών, ακόμα δε και
αυτής ταύτης της ζωής των, ψευδόμενοι ενσυνειδήτως πως στο απώτερο μέλλον θα
βελτιωθεί η σημερινή απαράδεκτη κατάσταση. Αλλά και τα πλημμεληματικού
χαρακτήρα αδικήματα των πολιτικών μας, είναι αρκετά όπως, ‘’της
κακοδιοίκησης’’, ‘’της κακοδιαχείρισης’’, ‘’της συνειδητής παραπλάνησης
πολιτών’’, κ.α. Η πραγματική τους πρόθεση είναι μία για όλους αυτούς. Στάχτη
και μπούλμπερη να γίνουν όλα, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πως θα την
βγάζουν όσο καλύτερα μπορούν οι ίδιοι. Η Ελλάδα έχει καταδικαστεί από το
Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διότι αξιόποινες πράξεις
κοινοβουλευτικών ανδρών δεν εδιώχθησαν. Είναι
αδίσταχτοι αλλά και παράφρονες. Προκειμένου να έχουν εξασφαλισμένη την
θεσούλα τους στο κοινοβούλιο, με νύχια και με δόντια γραπώνονται στην κομματική
γραμμή που έχει χαράξει ο αρχηγός τους και χωρίς δεύτερη σκέψη σπεύδουν
αναφανδόν να υποστηρίξουν, ό,τι με πλύση εγκεφάλου τους έχει πει και γίνονται
βασιλικότεροι του βασιλέως, αλλά τελικώς
γελοιοποιούνται στη συνείδηση του λαού.
Λίγο πολύ αυτό γινόταν πάντα με τους χαμηλής
πατριωτικής εκτίμησης πολιτικάντηδες που έχουμε, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει
εκτραχυνθεί πολύ η συμπεριφορά τους. Ανέκαθεν όλοι οι έλληνες πολιτικοί ρίχνουν
τα βάρη και ότι κακό συμβαίνει επί των ημερών των, στους προηγούμενούς τους,
αποποιούμενοι οι ίδιοι πάσης ευθύνης. Ο
Χαρίλαος Τρικούπης (1832- 1896) διερωτήθει το 1874 σε ένα άρθρο του στην εφημερίδα ‘’ΚΑΙΡΟΙ’’ για το « Τις πταίει
;» φυσικά βγάζοντας τον εαυτό του απέξω. Αλλά και το 1893 αναφερόμενος στην δεινή
οικονομική κατάσταση της χώρας, είπε το ιστορικό «Δυστυχώς
επτωχεύσαμεν», αλλά ούτε και τότε αποδέχονταν δικές του ευθύνες.
Αργότερα ο εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος (1864- 1936), με ελαφρά παραλλαγή
διατύπωσε το « Τελικώς επτωχεύσαμεν » το 1932 επικαλούμενος ο αθεόφοβος τη
Μικρασιατική καταστροφή που είχε σημειωθεί δέκα χρόνια πριν, αλλά και το κραχ
του 1929. Ο ίδιος πάντως δεν έφταιγε. Και οι νεότεροί τους πολιτικοί στο ίδιο
μοτίβο συνέχισαν. Έφταιγαν πάντα οι άλλοι. Αναλόγως δε της εποχής υπήρχαν πάντα
τα εξιλαστήρια θύματα. Αμέσως μετά τον πόλεμο φταίγανε τα δεινά και οι
καταστροφές του πολέμου που δημιουργήθηκαν απ’ αυτόν. Αργότερα υπεύθυνοι για
ότι κακό συνέβαινε στην Ελλάδα ήταν οι Εαμοσυμοριτοκουμουνιστές και οι
συνοδοιπόροι τους. Η μαύρη προπαγάνδα τους έφτασε σε σημείο να πει το εξής
εξωφρενικό, πως όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’50 έπληξαν την Ελλάδα
καταστροφικές πλημμύρες, υπεύθυνη γι’ αυτές ήταν η Σοβιετική Ένωση η οποία
έκανε τότε πυρηνικές δοκιμές στο διάστημα. Αργότερα έφταιγαν τα Κινήματα
Ειρήνης και η ανωριμότητα του λαού. Στις μέρες μας ακούσαμε διάφορα καινοφανή.
« Παραλάβαμε άδεια ταμεία», « Βρήκαμε καμένη γη», κ.α. Το εξωφρενικότερο το
ακούσαμε από τον Γιώργο Α. Παπαντρέου (ΓΑΠ), (1952- ). « Δεν φταίω σε τίποτα εγώ. Κλήθηκα να
κυβερνήσω έναν διεφθαρμένο λαό !».
Μόνιμος βραχνάς των ελλήνων πολιτικών είναι
πως θα παραπλανήσουν τον ελληνικό λαό και πως οι ίδιοι θα αβγατίσουν τα
υπάρχοντά τους. Οι μέθοδες είναι πολλές. Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 ο
αντικομουνισμός είχε γίνει λίαν επικερδείς εμπορική επιχείρηση για τους
πολιτικούς μας με διακίνηση πολλών εκατομμυρίων δραχμών τότε. Στις δεκαετίες
του ’90 και του 2000 οι μεγάλες μπίζνες και το φαγοπότι τους, οι πολιτικοί μας
το διοργάνωσαν με τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, (ΜΚΟ). Φυτρώνανε σαν τα
μανιτάρια και όσοι πιστοί προσέλθετε. Οι θεομπαίχτες είχαν κάνει ΜΚΟ ακόμα και
για την εκμάθηση κολύμβησης σε καλογριές. Πολλά εκατομμύρια φαγώθηκαν με
τελείως αδιαφανείς συνθήκες στις ΜΚΟ από όλους τους πολιτικούς μαζί με τα
κυκλώματά τους. Στην αδηφαγία τους δεν υπήρχαν όρια, γιατί ούτε ελέγχονταν από
κάπου, ούτε φοβούνταν τον νόμο γιατί οι ίδιοι εξαιρούνταν. Εδώ είναι που λένε
‘’ μπεκάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη
δίνετε ‘’. Σε όλο τον κρατικό μηχανισμό με φιλότιμες προσπάθειες ετών, όλοι οι
πολιτικοί και λέω όλοι διότι μπορεί μερικοί να μην συμμετείχαν στο φαγοπότι,
αλλά γνώριζαν και σιώπησαν και η αποσιώπηση ενός εγκλήματος ισοδυναμεί με
αποδοχή, κατάφεραν να φέρουν το κράτος σε μη αναστρέψιμη παραλυσία. Όλα τα άλλα
τα άφηναν στην τύχη τους. Περίμεναν ίσως κάποιον από μηχανής θεόν να τα κάνει.
Παραμέλησαν και υποσκάψανε τα πάντα στο ταλαίπωρο κράτος. Καταργήθηκε η
ιεραρχία σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες. Κουμάντο έκανε ο πολιτικός κομισάριος
του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος. Καταργήθηκε κάθε οικονομικός έλεγχος σε όλες
τις κρατικές υπηρεσίες. Την έγκριση της όποιας δαπάνης την αποφάσιζε το
εκάστοτε κυβερνών κόμμα δια των φερέφωνών του. Ολοκληρωτισμός του κερατά σα να
λέμε. Τα κόμματα στην Ελλάδα άλλαζαν αλλά εκείνο που ποτέ δεν άλλαζε ήταν η
νοοτροπία της αρπαχτής που τα
διακατείχε. Τα κόμματα απ’ την μεριά τους φρόντιζαν με μητρική φροντίδα να
αποκοιμίζουν τον δύστυχο λαό και οι πολιτικοί φρόντιζαν να ψηφίζουν νόμους στο
κοινοβούλιο ώστε κάθε κόμμα να έχει απ’ το κράτος μια παχυλότατη χορηγία. Ο έρμος ο λαός δεν πρόλαβε να χαρεί
την κατάργηση της βασιλικής χορηγίας που του την είχαν βάλει με το στανιό οι
βασιλιάδες και αμέσως οι πολιτικοί της κακιάς ώρας του φόρτωσαν στο σβέρκο την
κομματική χορηγία. Αίσχος και ξανά αίσχος. Το πολιτικό κόμμα είναι ένα βαρέλι
δίχως πάτο. Όσα χρήματα να απομυζήσει από το κράτος δεν του φτάνουν και γι’
αυτό παίρνει απ’ όπου βρει. Η οικονομική ελίτ της κάθε χώρας χρηματοδοτεί όλα
τα πολιτικά κόμματα με το αζημίωτο βέβαια ώστε να προωθεί και να απολαμβάνει τα παράνομα προνόμιά της. Αυτό
γίνονταν ανέκαθεν και στην Ελλάδα για διαφόρους λόγους. Σήμερα γνωρίζουμε πως
ακόμα και το κόμμα των Φιλελευθέρων, αρχηγός του οποίου ήταν ο Ελευθέριος
Βενιζέλος (1864 – 1936), έλαβε από το 1914 ως χορηγία αρκετές εκατοντάδες
χιλιάδες λίρες Αγγλίας ώστε η Ελλάδα να προσχωρήσει στη Συμμαχία της Entente, (Αγγλίας- Γαλλίας-
Ρωσίας) στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και να απομακρυνθεί από την ουδέτερη στάση
που είχε. Το ίδιο κόμμα χρηματιζόμενο συνετέλεσε στην εκθρόνιση του βασιλιά
Κωνσταντίνου το 1917 γιατί οι δυτική σύμμαχοι τον θεωρούσαν φιλογερμανό.
Όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος. Τα κόμματα του κοινοβουλίου μας βάσει του
νόμου που τα ίδια φρόντισαν να κάνουν, χρηματοδοτούνται από το κράτος για τις
δαπάνες τους εφόσον αυτά τηρούν αξιόπιστα λογιστικά βιβλία. Επειδή στα ελληνικά
κόμματα επικρατεί η αρχή του ενός ανδρός, δηλαδή του αρχηγού, όλα είναι
ανέλεγκτα και παράνομα. Αυτό όμως που έχει καταλάβει καλά ο ελληνικός λαός
είναι πως υπάρχει άρρηκτη σχέση μεταξύ πολιτικού και τραπεζικού κατεστημένου
που μαζί με την ημεδαπή οικονομική ελίτ και όλων αυτών υποβοηθούμενων από
ανωτάτου επιπέδου παραδικαστικούς κύκλους, δημιουργούν νομοθετικά τερατουργήματα
για την εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων.
Οι πολιτικές ευθύνες ανεξαίρετα για όλους
τους πολιτικούς όλων των πολιτικών κομμάτων, τόσο επί της ουσίας, όσο και επί
του τύπου είναι τεράστιες και απαράγραπτες. Ο ελληνικός λαός σε καμία περίοδο
της νεότερης ιστορίας του δεν θα πρέπει να ξεχνά ή να παραβλέπει την
ανευθυνότητα, την ολιγωρία, την ανικανότητα ή την συνειδητή παραπλάνηση που
επέδειξαν οι ‘’μεγαλοφυείς’’ πολιτική μας, σε εξαιρετικά μείζονα πολιτικά,
οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Τα ερωτήματα που ανακύπτουν και που θα
πρέπει οι πολιτικοί να δώσουν απαντήσεις, είναι σημαντικότατα και διαυγέστατα,
όπως : Από το 1947 που δόθηκε στην Ελλάδα η αμερικανική βοήθεια, (Σχέδιο
Marshall), για την
ανασυγκρότηση της χώρας εισέρευσαν στην χώρα τεράστια ποσά. Ποιοι αετονύχηδες
πολιτικοί με την παρέα τους έφαγαν το καταπέτασμα και ο λαός δεν έγλειψε ούτε
κόκαλο ; Ποιοι βρίσκονται πίσω από τις πολιτικές δολοφονίες των
Γιάννη Ζευγού – 1947, Τζόρτζ Πολκ – 1948, Γρηγόρη Λαμπράκη – 1963, Γιάννη
Χαλκίδη – 1967, Γιώργου Τσαρουχά – 1968 ; Ποιοι συσκότισαν και δεν
βρέθηκαν ποτέ οι ένοχοι για δολοφονικές
ενέργειες ανά την Ελλάδα, για τη νάρκη
φθοράς προσωπικού στη γιορτή του Γοργοπόταμου το 1964, για τη δολοφονία του
φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα κατά την διάρκεια διαδηλώσεων κατά της βασιλικής
αποστασίας τον Ιούλιο του 1965 στην Αθήνα, για τη δολοφονία του Αλέκου
Παναγούλη το Μάιο του 1976 στην Αθήνα, για τις δολοφονίες του Ιάκωβου Κουμή και
της Σταματίνας Κανελλοπούλου τον Νοέμβριο του 1980 κατά την διάρκεια της πορείας
για την επέτειο του Πολυτεψχνείου ; Πως φθάσαμε στο χουντικό πραξικόπημα
της 21ης Απριλίου και στα όσα μοιραία και τραγικά για την Ελλάδα
ακολούθησαν ; Γνώριζαν και τι έκαναν για το αμερικανικό σχέδιο Camelot, για την επερχόμενη
δικτατορία ; Γιατί δεν άνοιξε από το 1974 μέχρι σήμερα ο περιβόητος
Φάκελος της Κύπρου, που ήταν μέγα αίτημα του ελληνικού, αλλά και του κυπριακού
λαού, για να βρεθούν και να δικαστούν οι προδότες ; Γιατί η φούσκα ή
κατ’ άλλους η πυραμίδα του ελληνικού χρηματιστηρίου, αυτό το τεράστιο σκάνδαλο
της οικονομικής αφαίμαξης του ελληνικού λαού, (ακόμα και η κυβέρνηση παρότρυνε
τον κόσμο να βάλει τα χρήματά του στο χρηματιστήριο - Κ. Σιμήτης, Γ.
Παπαντωνίου - και τα έχασε εν τέλει), αποσιωπήθηκε ; Γιατί φθάσαμε επί
των ημερών μας στον εξανδραποδισμό του περήφανου ελληνικού λαού με τα απανωτά
απαράδεκτα οικονομικά μνημόνια που μας επιβάλανε οι νενέκοι πολιτικοί μας σε
συμφωνίες που έκαναν με τους ξένους τοκογλύφους, ενεργούντες ως Δούρειοι Ίπποι
εντός της πατρίδας μας ; Αυτό κι αν είναι καραμπινάτη π ρ ο δ ο σ ί α.
Όλα τα στοιχεία εναντίον τους είναι συντριπτικά. Ο σοφός λαός γνωρίζει πως η
δειλία ισοδυναμεί με προδοσία. Στον πόλεμο ο δειλός στρατιώτης είναι ο
προδότης, στην πολιτική ο δειλός πολιτικός είναι ο προδότης.
Το κακό είναι ότι στην Ελλάδα οι
αχυράνθρωποι πολιτικοί μας βλέπουν τον ίσκιο τους και όχι το πραγματικό τους
μπόι. Από την ελληνική επανάσταση του 1821 και μετά όλοι οι πολιτικοί στην
Ελλάδα είχαν ως αποκούμπι πάντα τον ξένο παράγοντα. Ενεργούσαν ως εντεταλμένοι
μισθοφόροι του. Αυτός με τη σειρά του τους χρησιμοποιούσε ως πολιορκητικούς
κριούς για να αλώσει την ελληνική πολιτεία. Αυτός τους εξασφάλιζε την ηγεμονία
τους, αυτός φρόντιζε για την εξασφάλιση και διατήρηση των προνομίων τους, αυτός
τους επιδαψίλευε, αυτός τους υπαγόρευε τα χαράτσια που θα έβαζαν στον ελληνικό
λαό, σε αυτόν έδιναν λόγο για την συμπεριφορά τους εναντίον του στοχοποιημένου
ελληνικού λαού. Ο λαός τους έχει μάθει πλέον πως φέρονται και τους
ξεμπροστιάζει. Είναι οι ίδιοι πάντα καραγκιόζηδες. Ο σημαντικός έλληνας ποιητής
Μανόλης Αναγνωστάκης (1925 – 2005) σε ένα ποίημά του το 1975 είχε γράψει. «
Φοβάμαι του ανθρώπους που εφτά χρόνια /
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι / και μια ωραία πρωία - μεσούντος
κάποιου Ιουλίου - / βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας / ‘’Δώστε τη χούντα στο λαό ‘’. / Φοβάμαι τους ανθρώπους / που με καταλερωμένη τη φωλιά /
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου. / Φοβάμαι τους ανθρώπους / που σου’
κλειναν την πόρτα / μην τυχόν και τους
δόσεις κουπόνια / και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο / να καταθέτουν
γαρίφαλα και να δακρύζουν. / Φοβάμαι
τους ανθρώπους / που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν / και τώρα σε
λοιδορούν / γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο. / Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους./ Φέτος
φοβήθηκα ακόμα περισσότερο ». Αυτοί
είναι οι πολιτικοί μας, να τους χαιρόμαστε. Εύστοχος παραλληλισμός
μπορεί να γίνει γι’ αυτούς και με τους στοίχους ενός ποιήματος του Κώστα Βίρβου (1926 - ) που
το 1974 είχε γράψει. « Όπου γάμος και χαρά / η Βασίλω πρώτη / περιδρόμιαζε γερά
/ κι έφτιαχνε συκώτι ». Έτσι και αυτοί
οι περιφερόμενοι πανηγυριστές, φροντίζουν να συμμετέχουν σε κάθε κοινωνική
εκδήλωση, έχοντας ως αυτοσκοπό την προσωπική τους αυτοπροβολή με άθλιο τρόπο.
Οι επίψογες όμως πράξεις τους θα τους καταδιώκουν συνεχώς. Όλοι τους
χρησιμοποιούν έναν αφαιρετικό λόγο για να καλύψουν τις τραγικές αδυναμίες τους.
Απαξίωσαν το πολιτικό σύστημα γιατί θεώρησαν υπέρτατο το ατομικό τους συμφέρον
από το συμφέρον του λαού. Την τραγική αποτυχία της πολιτικής τους προσπάθησαν
να την καλύψουν με αλυσιτελή ημίμετρα και υπερφίαλες δηλώσεις. Συνετέλεσαν ώστε
το ελληνικό κράτος να μην έχει την δυνατότητα να προστατεύσει τους πολίτες του
και με την ύποπτη αδιαφορία τους δεν απέτρεψαν την οικονομική καταστροφή του
ελληνικού λαού. Η σημερινή εξαναγκαστική ένδεια των ελλήνων πολιτών
αποκλειστικά οφείλεται στην εγκληματική διαχείριση των οικονομικών πόρων του
κράτους που έγινε από τους άφρονες
πολιτικούς μας. Το ελληνικό κράτος είναι
βαριά άρρωστο. Το ελαφρό κρυολόγημα που μας παρουσίασαν πως υπάρχει οι
κομπογιαννίτες πολιτικοί μας και πως θα περνούσε με μια δόση ‘’μνημονίου’’,
ήταν μακράν πάσης λογικής. Αποδεικνύεται ότι το φάρμακο ήταν τελείως ακατάλληλο
και επέφερε ανήκεστο βλάβη που στο ορατό μέλλον αποκλείεται να έχουμε κάποιας
μορφής ανάταξη. Η παραδοξότητα είναι πως το ελληνικό πολιτικό σύστημα
προσπάθησε μόνο του να ηθικοποιήσει τον εαυτό του με την αντιφατική τακτική που
ακολουθεί, του ‘’ Κλέβεις όσα πιο πολλά μπορείς και κατόπιν κάνεις τον μεγάλο
ανθρωπιστή ‘’. Σε μικρό χρονικό διάστημα πιστεύω πως τους πολιτικούς μας θα
τους ονομάσουμε εθνικούς ευεργέτες γιατί δεν μας άφησαν να πεθάνουμε από την
πείνα. Όπως λέει και ο λαός κάνουν μνημόσυνο με ξένο κόλλυβα. Τους ενδιαφέρει
μόνον η καρέκλα τους και πως θα διάγουν ένα βίο ασφαλή και ήρεμο. Προσπερνούν όμως κάποια απαραίτητα για
το πολίτευμα της Δημοκρατίας πράγματα χωρίς να αισθάνονται το μέγεθος και την
σημασία τους. Ο Σόλων (639 – 559 π.Χ.) πριν από δυόμισι χιλιετίες έκανε για την
πόλη των Αθηνών, το πολίτευμα της δημοκρατίας και από τότε την κυνηγάνε οι
άνθρωποι σαν τη Rara Avis αυτό το πολύ σπάνιο πτηνό
και δεν μπορούνε να την πιάσουν διότι αυτό το τέλειο πολίτευμα απευθύνεται προς
εξωστρεφείς ανθρώπους που πρωτίστως ενδιαφέρονται για την ευημερία του συνόλου
της κοινωνίας στην οποία ζουν. Στην Ελλάδα των ‘’μνημονίων’’ η δημοκρατία είναι
μια ουτοπία. Το κοινοβούλιο δεν λειτουργεί. Υπολειτουργεί με πραξικοπηματική
τακτική, με απαράδεκτο και αντιδημοκρατικό τρόπο, παραβιάζοντας κατάφορα και
συνεχώς το άρθρο 44 του συντάγματος, νομοθετώντας με ‘’πράξεις νομοθετικού
περιεχομένου’’, ή εισάγοντας πλήθος τροπολογιών σε τελείως άσχετα
νομοσχέδια. Αυτόν καιρό η Ελλάδα είναι
μια χώρα υπό οικονομική κατοχή. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα γίνεται πόλεμος και
υπάρχουν θύματα, ή ενδεχόμενα θύματα. Ο
Έλληνας και η Ελληνίδα πονάνε και οι έλληνες πολιτικοί θεωρούν τον ελληνικό λαό
ως υποδεέστερα όντα. Η κυβερνητική μειοψηφία είναι σε πλήρη δυσαρμονία με τους
πολίτες. Εξάλλου κυβερνητική εξουσία δεν σημαίνει απαραίτητα και πολιτική
εξουσία. Ο ελληνικός λαός μερικά χρόνια τώρα βρίσκεται ανάμεσα στις Συμπληγάδες
Πέτρες του οικονομικού του αδιεξόδου, χωρίς καμία διέξοδο σωτηρίας. Είναι
πιασμένος στο δόκανο των διεθνών οικονομικών γκάνγκστερ. Το ελληνικό κράτος
θεωρεί τον πολίτη εν δυνάμει εχθρό του. Οι ελληνικές τράπεζες θεωρούν τον
πολίτη εν δυνάμει απατεώνα. Η εφορεία θεωρεί τον πολίτη εν δυνάμει φοροφυγάδα.
Η αστυνομία θεωρεί τον πολίτη εν δυνάμει παράνομο. Οι δημόσιες υπηρεσίες υγείας
θεωρούν τον πολίτη ως κατά φαντασία ασθενή. Όλες οι υπηρεσίες του κράτους
λειτουργούν με αυτόματο πιλότο χωρίς πυξίδα. Ο έλληνας πολίτης βάλλεται
πανταχόθεν. Σήμερα στην Ελλάδα όλες οι βαθμίδες της παιδείας έχουν
αποδιοργανωθεί και υπολειτουργούν με τεράστιες συνέπειες για όλη τη νέα γενιά.
Όλες οι βαθμίδες υγείας έχουν υποπέσει σε χειμερʯα
νάρκη και έχουν αποδιαρθρωθεί με συνέπεια η υγεία των πολιτών να δοκιμάζεται
καθημερινά ιδιαίτερα στις ευαίσθητες ηλικίες. Ο προσδόκιμος ηλικιακός μέσος
όρος του ελληνικού λαού τα τελευταία χρόνια μειώθηκε κατά πέντε χρόνια, (από τα
75 πήγε στα 70). Η κοινωνική ασφάλεια των πολιτών αποδεκατίστηκε. Όλους τους
απόμαχους της κοινωνίας τους έχουν καταντήσει να είναι η σκιά του εαυτού τους.
Κρίμα ! Ο ελληνικός λαός παραπαίει και το στυγνό πολιτικό σύστημα
βαφτίζει την κάθε διαμαρτυρία του λαού ως τρομοκρατική πράξη χρησιμοποιώντας
αναίτια τις δυνάμεις καταστολής που το προστατεύουν σε αιματηρές καταστολές. Ας
γνωρίζει όμως το πολιτικό σύστημα ότι τις λύσεις που επιβάλει το οδηγούν σε
αδιέξοδο και την δημοκρατία σε λίαν επικίνδυνες ατραπούς. Όλοι έχουμε το
δικαίωμα στην διαμαρτυρία, αλίμονο, μόνο που δεν θα πρέπει οι φωνές μας να
γίνουν σιγά σιγά μουρμουρίσματα για να προσφέρουν στους πολιτικούς μας ένα ατάραχο ύπνο. Χρειάζεται
κοινωνική αφύπνιση. Η σκυμμένη κοινωνία δεν ταιριάζει στους Έλληνες ! Βέβαια
για τα παχύδερμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής δεν ιδρώνει το αυτί τους. Αυτοί
θα συνεχίσουν τον χαβά τους στο ίδιο μοτίβο. Εξάλλου για ανάλογες περιπτώσεις ο
λαός μας έλεγε, ‘’σε ποιον τα λέτε τούτα, ποιον ορμηνεύεται’’. Η τραγικά
εξόφθαλμη βουλιμία τους για την εξουσία τους εμποδίζει να δουν την
πραγματικότητα υπό άλλη οπτική γωνία. Εντελώς υποκριτικά καταδικάζουν κάθε
μορφή βίας, ενώ οι ίδιοι την υποδαυλίζουν με τις εχθρικές εναντίον του λαού
πράξεις τους. Γιατί αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι να έρθουν σε επαφή με
τον ελληνικό λαό και για να κυκλοφορήσουν έχουν ο καθένας τους από δέκα
αστυνομικούς μαζί τους ; Τι φοβόνται ; Μήπως ο λαός τους
αγκαλιάσει και τους πνίξει στα φιλιά για τα καλά που του έχουν κάνει ; Είναι
απλό, γνωρίζουν πολύ καλά ότι έχουν την φωλιά τους υπερβολικά λερωμένη. Η
Ελλάδα είναι σήμερα σαν ένα φράγμα στο οποίο υπάρχει μια ρωγμή. Αν αυτή η ρωγμή
δεν επισκευασθεί με τα κατάλληλα υλικά εγκαίρως, είναι αδιαμφισβήτητο πως
κάποια στιγμή το φράγμα θα σπάσει. Τότε ο σώζων εαυτόν σωθείτο. Δηλαδή όποιον
πάρει ο χάρος. Ας το ξανασκεφτούν σύντομα οι πολιτικοί μας γιατί ο χρόνος
λιγοστεύει επικίνδυνα. Δεν πρέπει κανένας να παίζει με την φωτιά γιατί μπορεί
μια σπίθα αυτοστιγμεί να καταλήξει σε κόλαση. Οι ιστορικές αποδείξεις υπάρχουν
για παρόμοιες περιπτώσεις, μετά το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Ένα τυχαίο λάθος,
μια μικρή αβλεψία δεν αποκλείεται να δημιουργήσει ένα κοινωνικό ‘’big-bang’’ με απρόβλεπτες συνέπειες. Τότε όπως
λέει ο λαός μας και ειδικά οι προηγούμενες γενιές από εμάς, καίγονται ξερά και
χλωρά μαζί δεν υπάρχει διάκριση.
Η μέχρι τώρα κοροϊδία του ελληνικού λαού
ήταν επαχθέστατη. Η βερμπαλιστική τακτική των κυβερνώντων δεν γίνεται πλέον
αποδεκτή όπως άλλοτε. Για να ρίξει όπως το λέμε στάχτη στα μάτια του λαού το πολιτικό σύστημα με
εντελώς αδέξιο τρόπο, διογκώνει μαζί με εξωνημένους δημοσιογράφους και μαζί με
την άρχουσα τάξη του τόπου που είναι συγκοινωνούντα δοχεία μεταξύ τους, κάθε
κοινωνικό ή πολιτικό γεγονός που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την
καταθλιπτική οικονομική κατάσταση του ελληνικού λαού. Για εβδομάδες στην
τηλεόραση, αυτό τα χαζοντούλαπο που λέει ο λαός, τα δελτία ειδήσεων των 8 και
των 9, αναλώνονται για το κόμμα της Χρυσής Αυγής που είναι καθαρά θέμα της
δικαιοσύνης, άλλες φορές οι καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι με πανικόβλητο ύφος
μας ανακοινώνουν για βιασμούς, ληστείες, δολοφονίες, αγοροπωλησίες βρεφών κ.α.
που είναι παραβάσεις του ποινικού κώδικα και αφορούν την αστυνομία, ή για την
ιδιωτική ζωή διάφορων αργόσχολων γκλαμουράτων που κανέναν δεν αφορούν ειμή μόνο
τον στενό τους ροζ κύκλο, καθώς και ότι άλλο τραβάει η ψυχή σου. Είναι όμως
μακριά από την αβάσταχτη, οδυνηρή και ψυχοφθόρα καθημερινότητα του Έλληνα. Άρα
οι ομογάλακτοι των πολιτικών καναλάρχες παραπλανούν συνειδητά τον ελληνικό λαό
και δεν νομίζω ότι όλο αυτό το σκηνικό να στήθηκε τυχαία ;
Οι ατυχείς αλλά συνάμα και κατευθυνόμενες
δηλώσεις των πολιτικών μας δείχνουν την αμετροέπειά τους. Το 1948 ο Παναγιώτης
Κανελλόπουλος (1902 – 1986)
απευθυνόμενος στον αμερικανό στρατηγό James Van Fleet (1892 – 1992), τον επιτηρητή του
σχεδίου Marshall στην Ελλάδα,
ενώπιον ελλήνων στρατιωτών του είπε, « Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας». Το 1958 ο
Κωνσταντίνος Καραμανλής (1907 – 1998) είχε δηλώσει « Η μετανάστευσις είναι
ευλογία δια τον τόπον», ή το άλλο
αμίμητο « Ως Ελλάς, ανήκομεν εις την δύσιν ). Αλλά και οι σημερινές δηλώσεις
τους σπάζουν κόκαλα. Θεόδωρος Πάγκαλος
(1938 - ) « Μην παραπονιέστε, μαζί τα φάγαμε», ο ίδιος
εξακολουθεί να προκαλεί, « Το μνημόνιο είναι ευλογία». Γ.Α.Π. « Λεφτά
υπάρχουν». Γιάννης Στουρνάρας (1956 - )
ο εξωκοινοβουλευτικός σημερινός υπουργός οικονομικών και θαυμαστής του γερμανού
υπουργού οικονομίας Wolfgang Schäuble, (1942 - )« Το μνημόνιο
είναι το καλύτερο πολιτικό κείμενο που υπήρξε από την μεταπολίτευση έως σήμερα
στην Ελλάδα». Αντώνης Σαμαράς (1951 - ) « Το μνημόνιο θα μας βγάλει απ’ την
οικονομική κρίση». Παραφροσύνη ή παράνοια ; Η παράλογη συμπεριφορά των
ελλήνων πολιτικών τα τελευταία χρόνια μάλλον μας παραπέμπει στην ψυχιατρική ή
την παραψυχολογία. Αν τους τριακόσιους του κοινοβουλίου μας τους εξέταζε ψυχίατρος εύκολα θα διαπίστωνε πως έχουν το
σύνδρομο του διπλότυφλου αδιεξόδου. Τι σημαίνει αυτό στην ψυχιατρική; Αυτός
που έχει αυτό το σύνδρομο έχει έντονα συμπτώματα αδιεξόδου στη συμπεριφορά του.
Δηλαδή, να μην κάνω τίποτα διότι ότι και να κάνω θα είμαι πάλι χαμένος. Έτσι
όπως τα έχουν καταφέρει όντως αυτά τα ανθρωπάρια της ελληνικής πολιτικής σκηνής
είναι σε αδιέξοδο. Γιατί ; Γιατί κανένας τους δεν είχε το θάρρος μέσα
στο ναό της Δημοκρατίας, το Ελληνικό Κοινοβούλιο να σηκώσει το ανάστημά του
όπως στο παρελθόν τόσοι και τόσοι ένδοξοι πρόγονοί μας και να πει ένα βροντερό
ΟΧΙ σε κάθε ένα ευρωπαίο και αμερικανό οικονομικό τραμπούκο. Δεν έχουν κανένα
ηθικό δικαίωμα να ζητάνε θυσίες από τον ελληνικό λαό όταν οι ίδιοι δεν έχουν
κάνει απολύτως τίποτα. Είναι όλοι τους η αυτούσια αισχύνη του Ελληνικού Έθνους
στην εποχή μας. Είναι ανάξιοι για την θέση που κατέχουν. Αυτό το διαπιστώνει
συνεχεία ο ελληνικός λαός. Όταν όλοι τους πηγαίνουν στη βουλή για να ψηφίσουν
νέα επώδυνα μέτρα για το λαό, ότι τους δώσουν σαν βρεγμένες γάτες λένε σε όλα
ναι και μετά έξω από τη βουλή παριστάνουν τις μωρές παρθένες. Ντροπή. Κανένας
τους μωρέ δεν έχει την αντρίκεια να παραιτηθεί και να σηκώσει το βάρος που του
αναλογεί ! Πριν είκοσι και πλέον χρόνια έγινε κάτι τέτοιο, τότε που ο
βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας του νομού Κιλκίς ο Γιώργος Συμπιλίδης ( 1949
- ) είχε το θάρρος της γνώμης του και το
εξέφρασε αυτό με επιστολή του προς το ελληνικό κοινοβούλιο στις 09/09/1993.
Παραιτήθηκε όπως τον πρόσταζε η ελεύθερη βούλησή του έχοντας την συνείδησή του
ήσυχη ότι έπραξε το καθήκον του.
Αλλά να ήταν μόνο αυτά ; Όταν
υπουργοί, βουλευτές και άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες δέχονται και πηγαίνουν
ταξίδια αναψυχής με πλωτά ή εναέρια μέσα συγκεκριμένων επιχειρηματιών. Όταν ο
υπουργός παιδείας κάνει εγκαίνια σε ιδιωτικά Ι. Ε. Κ. Όταν πολιτικοί είναι μεγαλομέτοχοι σε
εταιρείες οι οποίες έχουν με το δημόσιο
συναλλαγές πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Όταν συγγενικά τους πρόσωπα τοποθετούνται
σε δημόσιες θέσεις. Πραγματικά σήμερα στην Ελλάδα η λογική έχει παραχωρήσει τη
θέση της στον παραλογισμό. Βρισκόμαστε στον αντίποδα κάθε έννοιας δικαίου.
Στους παλιότερους αίρονται μνήμες και βιώματα
από το 1949 μόνο που τότε τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τότε μόνο μια
μερίδα του λαού ένοιωθε ηττημένη. Σήμερα φρόντισαν οι πολιτικοί μας όλος ο λαός
να νοιώθει και ηττημένος και προδομένος. Τα δύο αυτά συναισθήματα είναι
εξουθενωτικά για τον οποιονδήποτε. Ενώ θεωρητικά θα έπρεπε ο βουλευτής να είναι
ο υπηρέτης του λαού, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, ο λαός έγινε υπηρέτης των
βουλευτών. Όλοι αυτοί που σήμερα μας κουνάνε με αυστηρότητα το δάκτυλο τους,
πριν ασχοληθούν με την πολιτική οι περισσότεροι δεν είχαν ούτε μία
οδοντογλυφίδα να ξύσουν το δόντι τους. Όταν όμως πήραν την κουτάλα της εξουσίας
στα χέρια τους, όρμησαν σαν αδηφάγα τέρατα μέσα στον κρατικό κορβανά, σαν
ύαινες και όρνεα επί πτωμάτων και δεν άφησαν τίποτα όρθιο, έφαγαν ακόμα και το
μεδούλι. Οι ίδιοι δεν αποδέχονται απολύτως τίποτα από όλα αυτά και τα
αποκρούουν ως κακόπιστες και αισχρές συκοφαντίες εναντίων τους. Οι πράξεις τους
όμως επιβεβαιώνουν όλα όσα τους καταμαρτυρούν διότι ο πολιτικός δεν κρίνεται
από τα λόγια του αλλά από τα έργα του. Στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία για τον
νεοεισερχόμενο πολίτη στον στίβο της πολιτικής, ο Δήμος κατέγραφε λεπτομερώς
άπαντα τα περιουσιακά του στοιχεία, ( ακόμα και πόσα ζεύγη σανδάλια είχε), ώστε
όταν αυτός θα εξέρχονταν του πολιτικού στίβου να ελέγχονταν για τυχόν πλουτισμό
που θα μπορούσε να αποκτήσει, εκμεταλλευόμενος το δημόσιο λειτούργημα που
κατείχε. Αν είχε συμβεί κάτι το μεμπτό τότε με ψηφοφορία στο Δήμο θα μπορούσε ο
περί ου ο λόγος να αποπεμφθεί από την πόλη και να του δημευτεί η περιουσία του.
Ένα άλλο καλό στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν πως η διάρκεια της θητείας
κάποιου σε ένα δημόσιο λειτούργημα, ήταν εξαιρετικά μικρό, (συνήθως ένας
χρόνος), έτσι ώστε να υπάρχει όσο γίνονταν μεγαλύτερη εναλλαγή των πολιτών σε
όλα τα πολιτικά αξιώματα της πόλης. Άψογη η λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Σήμερα οι περισσότεροι βουλευτές επιδιώκουν να είναι ισοβίως στην πολιτική
κονίστρα. Εζήλωσαν τη δόξα του Μαθουσάλα. Αισθάνονται το κοινοβούλιο ως
επαγγελματικό τους χώρο. Οι περισσότεροι έχουν ζωηρό ενδιαφέρον και για τη
συνέχιση της δυναστείας τους εντός του κοινοβουλίου. Φροντίζουν με την πάροδο
του χρόνου, να τακτοποιήσουν όσα περισσότερα συγγενικά τους πρόσωπα μπορούν,
γιατί από την δική τους πείρα έχουν διαπιστώσει πως το επάγγελμα της πολιτικής
είναι ξεκούραστο και αφήνει πολύ μεγάλα κέρδη. Αν είναι δυνατόν ! Δεν
έχουν όμως προσέξει κάτι. Το κοινωνικό χάσμα που υπήρχε ανέκαθεν μεταξύ των
πολιτών και των πολιτικών, συνεχώς διευρύνεται πάντοτε εις βάρος των πολιτών.
Στη σημερινή ζοφερή κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα, αυτό τα χάσμα έγινε
αβυσσαλέο και εξωπραγματικό. Αυτό είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό κοινωνικό ζήτημα
που λογικά θα έπρεπε πρωτίστως να ανησυχεί τους πολιτικούς και δευτερευόντως
τους πολίτες. Οι πολιτικοί έχουν γίνει μια απειροελάχιστη μονοψήφια ελίτ μέσα
σε έναν ταραγμένο ωκεανό αγανακτισμένων, δυστυχισμένων, ταλαιπωρημένων και
προδομένων πολιτών. Να προσέχουν γιατί ιστορικά οι κοινωνίες οργανώνονται από
κάτω προς τα πάνω. Οι πολλοί φέρνουν την αλλαγή, όχι οι λίγοι. Οι πολιτικοί να
γνωρίζουν ότι αυτός που ζει, είναι αυτός που αγωνίζεται.
Ο Σπάρτακος σκλάβος στη Ρώμη το 73 π.Χ. δεν
συμβιβάστηκε με την καταδυναστευτική
διοίκηση της αυταρχικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ηγήθηκε στην μεγάλη
εξέγερση των σκλάβων και των άλλων πληβείων κάνοντας ένα κοινωνικό πόλεμο για
να βελτιωθούν οι άθλιες συνθήκες της διαβίωσής τους. Ο κάθε εξαθλιωμένος όταν
δεν έχει να χάση τίποτα κάνει τα πάντα. Αρκεί να ωρίμαση στο μυαλό του η ιδέα
της ελευθερίας και της αποτίναξης κάθε καταπιεστικής εξουσίας. Ο Κάρολος Μαρξ (
1818 – 1883) ισχυρίστηκε τα εξής. ‘’ Οι ιδέες γίνονται υλική δύναμη όταν
εισχωρήσουν στις μάζες’’. ‘’ Όταν μια ιδέα ωριμάσει, δεν μπορεί να την
σταματήσει καμία ανθρώπινη δύναμη’’. Η ιστορία τα έχει αποδείξει. Αλλά και ο
Νίκος Καζαντζάκης (1883 – 1957), είπε για
τον κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο. ‘’ Μην καταδέχεσαι να ρωτάς : Θα
νικήσουμε ; Θα νικηθούμε ; Πολέμα ! ‘’. Ο κάθε αγωνιζόμενος να
μην ξεχνά πως υπέρτερο ακόμα και της νίκης είναι η δόξα, η τιμή και η
αξιοπρέπειά του. Σήμερα στην Ελλάδα το μόνο που μας έχει μείνει ακόμα είναι ότι
μπορούμε να μιλάμε, αλλά δεν γνωρίζω μέχρι πότε θα μας αφήσουν αυτό το δικαίωμα
οι δυνάστες μας γιατί αισθάνομαι ότι τους ενοχλεί.
Γράφοντας αυτές τις αράδες προσπάθησα να
αναδείξω τις υπερβολικές ανισότητες που υπάρχουν στη χώρα μας ανάμεσα στην
πολιτική κάστα του τόπου και στην πλατιά μάζα των ελλήνων πολιτών. Δεν ξέρω αν
τα κατάφερα. Την αλήθεια κατέγραψα γιατί η φιλοσοφική μου διάθεση με τοποθετεί
στο κέντρο του πολιτικού φάσματος ώστε να μπορώ να κρίνω αμερόληπτα ένθεν και
ένθεν την πολιτική κατάσταση όπως αυτή διαμορφώνεται στην πατρίδα μας.
