ΑΝΑΝΔΡΩΝ
ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΑΣΑ ΠΟΛΙΣ
ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΖΕΙΝ
Αν το πρόσωπο του τέρατος σταματήσει να σε τρομάζει,
τότε
σημαίνει πως έχεις αρχίσει να του μοιάζεις.
Μάνος Χατζιδάκις, (1925 – 1994)
Ο βίος και η πολιτεία του Αντωνίου Κων.
Σαμαρά, μόνο κατάπληξη και αμηχανία προξενεί σε όποιον την παρακολουθήσει,
εντυπωσιαζόμένος τα μέγιστα δια το αδίστασκτον του χαρακτήρα του. Αυτός ο
άνθρωπος δεν έχει ηθικούς ενδοιασμούς για τίποτε. Δεν ορρωδεί προ ουδενός
προκειμένου να ικανοποιήσει το αρρωστημένο του ‘’εγώ’’, καπηλευόμενος οιαδήποτε
εξουσία δια ίδιον όφελος. Οι ‘’οβιδιακές του μεταμορφώσεις’’, έχουν γίνει
αντικείμενο εκτεταμένων συζητήσεων, επισημαίνοντας την κατακλυσμιαία
ανακολουθία των οποιονδήποτε δηλώσεών του. Η διανοητική του διαφθορά καλπάζει
και είναι ένα μη ελεγχόμενο μέγεθος, η δε δημαγωγία του αφήνει όλους τους
πολίτες ενεούς. Η εξουσιομανία του και ο
ναρκισσισμός του τοποθετούνται στα όρια
της παράνοιας.
Τα προσωπικά στοιχεία αυτού του ανθρώπου
δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά, όσο εντυπωσιακές είναι οι πράξεις του, ως
συνεπακόλουθες των θέσεων και των ιδιοτήτων που ο ίδιος κατείχε. Γεννήθηκε στην
Αθήνα το 1951 και είναι γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας. Μετά την αποφοίτησή
του από το ‘’Κολέγιο Αθηνών’’, πήγε σε κορυφαία αμερικανικά πανεπιστήμια για
σπουδές στο χώρο της οικονομίας. Επαγγελματικά δεν προκύπτει ουδαμόθεν ότι
αυτός ο άνθρωπος να εργάστηκε έστω και μία ημέρα, διότι μετά το πέρας των
σπουδών του επιστρέφοντας στην Ελλάδα, δραστηριοποιείται δυναμικά στον χώρο του
πολιτικού κόμματος της ‘’Νέας Δημοκρατίας’’ και με τις ευλογίες του Ευάγγελου
Αβέρωφ, (1910 – 1990), κατεβαίνει ως υποψήφιος βουλευτής στις εκλογές του 1977,
στην γενέτειρα του πατέρα του Μεσσηνία. Εκλέγεται πανηγυρικά και γίνεται ο
νεότερος βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου, σε ηλικία 26 ετών. Στις εκλογές
του Οκτωβρίου του 1981 επανεκλέγεται και είναι πρώτος βουλευτής Μεσσηνίας. Όταν
μετά τις ευρωεκλογές τον Μάϊο του 1984 ο Αβέρωφ παραιτείται, στην μονομαχία για
την διεκδίκηση της αρχηγίας στην Νέα Δημοκρατία, μεταξύ του Κωνσταντίνου
Μητσοτάκη, (1918 - ), που έχει το προσωνύμιο ‘’ο αποστάτης του 1965’’, και Κωστή Στεφανόπουλου, (1926 -
) ο Α. Σαμαράς, διαβλέποντας τη δυναμική που έχει ο Κ. Μητσοτάκης, τάσσεται στο πλευρό του, τόσο
αυτός όσο κι μια ομάδα βουλευτών που επηρεάζει. Ο Κ. Μητσοτάκης εκλέγεται
αρχηγός στην Νέα Δημοκρατία, ενώ ο Κ. Στεφανόπουλος αποχωρεί και δημιουργεί την
‘’Δημοκρατική Ανανέωση’’, (ΔΗ.ΑΝΑ). Στις εκλογές του 1985 επανεκλέγεται στην Μεσσηνία. Στις
επαναλαμβανόμενες εκλογές του 1989 και 1990, η Νέα Δημοκρατία κερδίζει και στις
τρεις αναμετρήσεις. Το 1990 στην ολιγόμηνης διάρκειας κυβέρνηση συνασπισμού του
Τζαννή Τζαννετάκη, (1927 - 2010 ), και του Ξενοφών Ζολώτα, (1904 - 2004), από
τον Νοέμβριο του 1989 έως τον Απρίλιο του 1990, ο Α. Σαμαράς είχε οριστεί
υπουργός Οικονομικών. Όταν επιτέλους ο Κ. Μητσοτάκης γίνεται πρωθυπουργός στις
εκλογές του Απριλίου του 1990, αναγνωρίζοντας την υποστήριξη που του είχε
προσφέρει ο Α. Σαμαράς τον κάνει υπουργό Εξωτερικών σε ηλικία 39 ετών, τον
νεότερο υπουργός Εξωτερικών στην Ελλάδα. Την θέση αυτή την διατηρεί μέχρι στις
13 Απριλίου του 1992, όταν αποπέμπεται από τον Πρωθυπουργό για την διαφωνία του
στο θέμα της ασκούμενης εξωτερικής πολιτικής
με τα Σκόπια. Τον Οκτώβριο του ιδίου χρόνου παραιτείται από βουλευτής
και αποχωρεί από την Νέα Δημοκρατία. Στις 30 Ιουνίου του 1993, δημιουργεί δική
του πολιτική παράταξη η οποία φέρει το όνομα ‘’Πολιτική Άνοιξη’’, (ΠΟΛ.ΑΝ). Από
εδώ και πέρα στον κάθε εχέφρονα άνθρωπο, αρχίζουν να δημιουργούνται ερωτήματα
για το πόθεν ορμώμενος ο Α. Σαμαράς πράττει τοιουτοτρόπως ; Πολλά και περίεργα
διαφαίνονται στον ορίζοντα, όπως η εν σπουδή άρτια οργάνωση της Πολιτικής
Άνοιξης με άνοιγμα γραφείων σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, η μεγάλη οικονομική
ευρωστία του νεοσύστατου κόμματος, οι πολλαπλή προσχώρηση μελών οι οποίοι
προγενέστερα ανήκαν στον χώρο της Νέας
Δημοκρατίας, αλλά και η υπερβολική εχθροπάθεια του Α. Σαμαρά προς την Νέα
Δημοκρατία, ένα πολιτικό κόμμα που τον ανέδειξε και υπήρξε εξέχων υπουργός του.
Το επιστέγασμα όλων αυτών ήταν αρχές Σεπτεμβρίου του 1993 όταν δύο ακόμη
βουλευτές από τη Νέα Δημοκρατία ο Στέφανος Στεφανόπουλος και ο Γιώργος
Συμπιλίδης, ανεξαρτητοποιούνται, οπότε η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη χάνει τη ‘’δεδηλωμένη’’
και αναγκάζεται να προσφύγει σε εκλογές οι οποίες προκηρύσσονται για τις 10
Οκτωβρίου 1993. Τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών αναδεικνύουν νικητή τον βαριά
άρρωστο και αδύναμο για την άσκηση των πρωθυπουργικών του καθηκόντων Ανδρέα
Παπανδρέου, (1919 – 1996), (ΠΑ.ΣΟ.Κ. : 46,88 και 170 έδρες, Ν.Δ. : 39,30 και
111 έδρες, ΠΟΛ.ΑΝ : 4,88 και 10 έδρες, Κ.Κ.Ε. : 4,54 και 90 ΄έδρες). Από τις
εκλογές αυτές και μετά αρχίζει η εκτράχυνση της πολιτικής ζωής του τόπου και
ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα, δείχνοντας το μέγεθος της διάβρωσής του,
εισέρχεται σε μια μακροχρόνια παρακμιακή περιδίνηση, απότοκος της οποίας
αποτελεί η σημερινή ζοφώδης κατάσταση
που ζούμε όλοι οι Έλληνες. Ατυχώς είχαμε μια αδύναμη κυβέρνηση με μια πολύ
δυνατή γραφειοκρατία.
Μετά την
ήττα της Νέας Δημοκρατίας ο Κ. Μητσοτάκης, παραιτείται από πρόεδρος και τη θέση
του μετά από εσωκομματικές εκλογές στις 3 Νοεμβρίου 1993, μεταξύ του Μιλτιάδη
Έβερτ, (1939 – 2011), και του Ιωάννη Βαρβιτσιώτη, (1933 - ), που έχει το προσωνύμιο ‘’ρουσφετογιάννης’’,
τα ηνία του κόμματος αναλαμβάνει ο Μ.
Έβερτ με 141 ψήφους, έναντι 37. Στις ευρωεκλογές του 1994 η ΠΟΛ.ΑΝ.
εκλέγει δύο ευρωβουλευτές και έτσι ο σπουδαιοφανής Α. Σαμαράς νομίζει ότι πλέον
εδραιώνεται στην πολιτική σκηνή της Ελλάδος. Τον Απρίλιο του 1995 που επρόκειτο
να γίνει από το ελληνικό κοινοβούλιο εκλογή νέου Προέδρου της Ελληνικής
Δημοκρατίας, ο πολιτικά ατάλαντος και
μικρόψυχος Α. Σαμαράς μαζί με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εκλέγουν πρόεδρο τον Κωστή Στεφανόπουλο,
κάτι που η Νέα Δημοκρατία δεν επιθυμούσε θέλοντας να προκαλέσει εκλογές από τη
μη εκλογή προέδρου, γιατί ο Μ. Έβερτ έβλεπε ότι το
ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει χάσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου νοσηλευόμενος
στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο από
τα τέλη του 1995, έχοντας απομείνει η σκιά του εαυτού του, κατόπιν πιέσεων του
γιου του Γιώργου, παραιτείται από πρωθυπουργός στις 17 Ιανουαρίου 1996 αλλά
παραμένει πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και μετά
από εσωκομματικές εκλογές την πρωθυπουργία αναλαμβάνει ο Κώστας Σημίτης, (1936
- ). Στις 23 Ιουνίου 1996 ο Α. Παπανδρέου πεθαίνει και έτσι ο Κ. Σημίτης αφού
γίνεται και πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ.,
προκηρύσσει βουλευτικές εκλογές
για τις 22 Σεπτεμβρίου 1996. Στις εκλογές αυτές το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τις κερδίζει
με 162 έδρες και η Νέα Δημοκρατία λαμβάνει 108 έδρες. Η ΠΟΛ.ΑΝ. παίρνει ποσοστό
2,94%, άρα δεν καταφέρνει να μπει στη βουλή και έτσι ο Α. Σαμαράς πηγαίνει στο
σπίτι του. Εδώ τελειώνει το πρώτο πολιτικό κεφάλαιο του Α. Σαμαρά
χαρακτηριζόμενο από ανερμάτιστους και υποδεέστερους συμφεροντολογικούς πολιτικούς
χειρισμούς οι οποίοι χαρακτηρίζουν και
την όλη πολιτική ποιότητα του ανδρός. Στα πολιτικά του πεπραγμένα ως υπουργός
εξωτερικών στην κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη, είναι αυτός που με την υπογραφή του
συμφώνησε και συνέργησε στην διάλυση της
Γιουγκοσλαβίας και στην de jure αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ από την Ελλάδα.
Το δεύτερο
πολιτικό κεφάλαιο του Α. Σαμαρά είναι το πλέον φαντασμαγορικό, καινοφανές και
σχιζοφρενικό, με αλληλοεμφανιζόμενες
επαμφοτερίζουσες καταστάσεις και με φενακιστικούς πολιτικούς χειρισμούς
που ο καθένας θα αναρωτηθεί πως συμβιβάζονται στο αυτό άτομο τόσο αντιφατικές
απόψεις. Παραπραξία το ονομάζουν οι
ψυχίατροι και χαρακτηριστικά του είναι η υπό πίεση ενέργειές μας,
αυτοεπιθετικές ή ετεροεπιθετικές, που μας οδηγούν σε πρωτόγονες ορμές και μας
ανακουφίζουν ώστε να δράσουμε όχι έξυπνα αλλά όπως περιμένουν οι εχθροί μας από
εμάς, δηλαδή με αυτοκαταστροφική βούληση. Στοιχείο της παραπραξίας είναι το
κάθε λάθος μας σε έναν από τους τρόπους έκφρασής μας που στην ουσία είναι μια
πράξη, κυριολεκτικά είναι η άλλη πράξη
που ενώ στην καθημερινή μας ζωή τυποποιείται ως απροσεξία, αβλεψία ή
παραδρομή, στην νευρολογία αντιμετωπίζεται ως σύμπτωμα που παραπέμπει σε
αγνωσία αντικειμένων και οδηγεί το άτομο σε λάθος ή άσκοπες ασύμβατες με τα
αναμενόμενα πράξεις. Η παραπραξία θεωρείται ταυτόσημη με το ‘’Φροϋδικό
ολίσθημα’’ δηλαδή το σκοτεινό εκείνο κομμάτι του εαυτού μας στο οποίο κατοικεί το αινιγματικό μας
΄’εκείνο’’, με το δικό του νόμο την αρχή της ηδονής και την λογική και το νόμο
του συνειδητού ‘’εγώ’’. Με απλά λόγια ο κοκορόμυαλος Α. Σαμαράς έχει τα κλασικά
χαρακτηριστικά ατόμου με διχασμένη προσωπικότητα. Η πρόσφατη ‘’φαρμακερή’’
ατάκα του Κ. Μητσοτάκη για τον πολυαγαπημένο του Α. Σαμαρά, συμπλέει απόλυτα με
τα ανωτέρω. «Νομίζω ότι το μεγαλύτερο επίτευγμά του ως τώρα ήταν ότι έριξε
εμένα και την κυβέρνησή μου το 1993. Έκαμα λάθος. Το κορυφαίο του επίτευγμα
είναι ότι θα ρίξει και τον εαυτόν του». Σοφέ Μητσοτάκη πόσο διορατικός είσαι!
Ας δούμε
όμως την συνέχεια της πολιτικής ανέλιξης του αλλόφρονα Α. Σαμαρά από την στιγμή
που πήγε στο σπίτι του να αναπαυθεί το 1996 και με καθαρό μυαλό πλέον να
σκεφτεί σε τι μηχανορραφίες θα καταφύγει ώστε δοθείσης ευκαιρίας να επανέλθει
δριμύτερος. Κατ’ αρχήν αναθάρρησε ιδιαίτερα όταν το 1997 ο Κώστας Καραμανλής
αναλαμβάνει την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, σκεπτόμενος πως μετά την αλλαγή
αυτή στην ηγεσία του κόμματος και με τις καλές σχέσεις που είχαν καλλιεργήσει
οι δύο άνδρες, η επιστροφή του αποκτούσε
μια νέα δυναμική., παρά την σφοδρότατη αντίδραση του Κ. Μητσοτάκη ο οποίος είχε
κατά νου να προωθήσει για επόμενο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας την κόρη του
Ντόρα Μπακογιάννη. Στις ευρωεκλογές της
13ης Ιουνίου 1999 ο Α. Σαμαράς δεν κατάφερε να μπει στην Ευρωβουλή,
ως υποψήφιος με την ΠΟΛ.ΑΝ., ενώ στις βουλευτικές εκλογές του 2000 δεν
συμμετείχε ούτε αυτός ούτε το κόμμα του. Οι επαφές του Α. Σαμαρά με τον Κώστα
Καραμανλή συνεχίστηκαν ώσπου παρά τις έντονες ενδονεοδημοκρατικές
αντιδράσεις, στις ευρωεκλογές του 2004 ο Κώστας Καραμανλής
τοποθετεί τον Α. Σαμαρά σε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας
και έτσι βρίσκεται στο Ευρωκοινοβούλιο. Βέβαια λίγο πριν τις ευρωεκλογές στις
13 Μαΐου 2004 ο λοβιτουρατζής Α. Σαμαράς ανακοινώνει την οριστική αναστολή της
λειτουργίας του κόμματος της ΠΟΛ.ΑΝ. και
την προσχώρησή του ξανά στην Νέα Δημοκρατία. Στις βουλευτικές εκλογές του 2007
που κηρύσσει πρόωρα ο Κώστας Καραμανλής για τις 16 Σεπτεμβρίου ο Α. Σαμαράς
παραιτείται από ευρωβουλευτής και κατεβαίνει υποψήφιος στη Μεσσηνία, παρά τις
αντιδράσεις τοπικών βουλευτών και στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Η επιστροφή
στην ελληνική πολιτική σκηνή του Α. Σαμαρά, ρίχνει βαριές σκιές πάνω στην
οικογένεια Μητσοτάκη, που θεωρούσαν βέβαια την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας
μετά την αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή, από τη Ντόρα Μπακογιάννη. Τον Ιανουάριο
του 2009 γίνεται υπουργός Πολιτισμού, θέση που διατηρεί μέχρι τις πρόωρες
εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009. Στις εκλογές αυτές ο Κώστας Καραμανλής χάνει από τον Γιώργο
Παπανδρέου με το περιώνυμο σύνθημα
‘’λεφτά υπάρχουν’’, και αμέσως μετά παραιτείται από πρόεδρος της Νέας
Δημοκρατίας. Η ευκαιρία που για χρόνια καραδοκούσε ο σπουδάρχης Α. Σαμαράς είχε επιτέλους
παρουσιαστεί. Στην διαδρομή για την διεκδίκηση της προεδρίας της Νέας Δημοκρατίας
μπαίνουν η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος και ο
Παναγιώτης Ψωμιάδης. Φαβορί όλοι θεωρούν τη Ντόρα αλλά η εκλογή όμως από τη
βάση και όχι από το συνέδριο αλλάζουν τα δεδομένα. Στις ανοιχτές εσωκομματικές
εκλογές της 29ης Νοεμβρίου 2009 ο εξουσιοκάπηλος Α. Σαμαράς αναδεικνύεται ο 7ος
πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας με ποσοστό 50,06%, ενώ η Ντόρα έλαβε 39,72%.
Όντως, στις 29 Νοεμβρίου 2009, 8000.000 περίπου θυμωμένοι νεοδημοκράτες
στήθηκαν με τις ώρες μπροστά στις κάλπες προκειμένου να εκλέξουν τον Α. Σαμαρά
στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας με απόλυτη πλειοψηφία, καταδικάζοντας την
οικογενειοκρατία, τους κλώνους και τις κομματικές παρέες. Ο Α. Σαμαράς πήρε την
εξουσία που του έδωσαν αυτοί οι άνθρωποι, αλλά δεν πήρε όμως και το μήνυμά
τους. Το μήνυμα αυτών των ανθρώπων ήταν να γίνουν ριζικές αλλαγές στη δομή του
κόμματος. Πίσω από αυτή τη μεγαλειώδη συμμετοχή και απόφαση, κρύβονταν η
επιθυμία για μια πιο ενεργό συμμετοχή
των ιδίων. Όλος αυτός ο κόσμος, θεώρησε πως επιτέλους το άνοιγμα των
δημοκρατικών διαδικασιών προς τα κομματικά μέλη, στο συντηρητικό τους κόμμα, θα
είχε και συνέχεια. Όμως διαψεύστηκαν. Η βάση εγκαταλείφθηκε και όλες οι
αποφάσεις λαμβάνονταν από έναν στενό κομματικό πυρήνα. Ο γκεμπελίσκος Α.
Σαμαράς, έχοντας τις δικές του ηγετικές προτιμήσεις, απογοήτευσε τον κόσμο της
παράταξης, κρατώντας για τον εαυτό του όλα τα ηγετικά προνόμια που του παρείχε
η θέση του προέδρου. Ο θλιβερός
θεσιθήρας Α. Σαμαράς δεν μπόρεσε να αντιληφθεί ότι οι σημερινοί πολιτικοί
αρχηγοί δεν είναι οι παλιοί ιδιοκτήτες κομμάτων, που απεφάσιζαν και διάτασσαν
ότι ήθελαν, διέγραφαν όποιον ήθελαν και διαμόρφωναν μια άκρως προσωπική
πολιτική χωρίς να υφίστανται συνέπειες. Ο μισαλλόδοξος και αξιοκατάκριτος Α.
Σαμαράς δεν αντιλήφθη ότι οι σημερινοί πολιτικοί αρχηγοί, είναι πλέον αναλώσιμοι
πολιτικά και φυσικά απομακρύνονται μετά την όποια εκλογική τους αποτυχία. Οι
καιροί έχουν αλλάξει ριζικά και κανένας πλέον σήμερα δεν μπορεί να αγνοεί τους
πολίτες και να τους περιφέρει πότε από
εδώ, πότε από εκεί, ως πρόβατα προς βοσκή και ενίοτε προς σφαγή.
Έτσι
λοιπόν ο ανεπάγγελτος καιροσκόπος και
ασυνεπής Α. Σαμαράς έχοντας ούριο άνεμο
στις αδιαφανείς επιδιώξεις του, αναρριχάται στην αρχηγία του δευτέρου κόμματος
του Ελληνικού Κοινοβουλίου, είναι θεσμικά ο εκπρόσωπος της αξιωματικής
αντιπολίτευσης και σίγουρα ο προαλειφόμενος μελλοντικός πρωθυπουργός της χώρας.
Ούτε ο ίδιος δεν το πιστεύει πως όλες οι καταστάσεις του ήρθαν τόσο ευνοϊκές. Η
εξωφρενική απληστία του αλλά και η παθολογική του εξουσιομανία, επισκιάζουν
κάθε ίχνος λογικής συναρμογής με την πραγματικότητα αλλά και με την σωφροσύνη.
Ίσως γνωρίζει το ρηθέν από τον Αριστοτέλη, (384 – 322 π.Χ.), «Το άρχειν
ήδιστον», (το να ασκείς εξουσία είναι υπέρτατη ευχαρίστηση), αλλά αρχίζει να το
εφαρμόζει με εντελώς αρνητικό τρόπο.
Πρώτο
μέλημά μετά την εκλογή του ήταν η έντονη εμμονή του να διαγράψει κάθε τι παλιό
και έτσι υπό τον μανδύα της αναδιοργάνωσης της παράταξης έκανε μεγάλα ανοίγματα
προς την άκρα δεξιά και ειδικότερα προς το ΛΑ.Ο. Σ. του Γιώργου Καρατζαφέρη,
(1947 - ), του επονομαζόμενου και Καρατζαφύρερ. Μετακομίζει τα κεντρικά γραφεία
του κόμματος από την οδό Ρηγίλλης, στην Λεωφόρο Συγγρού σε νέες εγκαταστάσεις
πιο σύγχρονες και με μεγαλύτερη πολυτέλεια, (σύμπτωμα της τρέλας του
μεγαλείου), αδιαφορώντας τελείως για την κάκιστη οικονομική κατάσταση του υπερδανισμένου κόμματος στο οποίο
ηγείται. Εδώ γίνεται και η αρχή των επαναλαμβανόμενων τραγικών λαθών του ;
ασυνείδητων ενεργειών του ; ή
εσκεμμένων και αιθεροβαμόνων πράξεών του ; «Άρχεσθαι μαθών άρχειν επιστήσει», (όταν μάθεις
να διοικείσαι, τότε θα μάθεις να διοικείς), είπε ο Αθηναίος νομοθέτης και
φιλόσοφος Σόλων, (630 – 560 π.Χ.), αλλά και ο Βίας ο Πριηνεύς, (625 – 540 π.Χ.)
ένας εκ των επτά σοφών της αρχαίας Ελλάδος, επεσήμανε, «Αρχή άνδρα δείκνυσι»,
(η εξουσία αποκαλύπτει τον χαρακτήρα). Όλα αυτά ο Αντωνάκης μάλλον τα αγνοούσε
και παγιδεύεται σε ένα στενό και αμφιλεγόμενο περιβάλλον με πολλούς αεριτζήδες
και αλεξιπτωτιστές στο χώρο, και κακοπροαίρετους εθελοντές που πρόσβλεπαν σε
προσωπικά οφέλη, αλλά και συμβουλάτορες διαπνεόμενους από ακραίες
νεοφιλελεύθερες απόψεις, μακριά από τη λαϊκή βάση της Νέας Δημοκρατίας.
Επιβάλει στο κόμμα την αρχή του ενός ανδρός θέλοντας να καταστήσει σαφές σε
οποιονδήποτε εσωκομματικό του αντίπαλο ότι αυτός είναι ο απόλυτος άρχων στο κόμμα
που ηγείται. Έτσι λοιπόν η Νέα Δημοκρατία γίνεται ένα προσωποπαγές
νεοφιλελεύθερο κόμμα και οι συνέπειες αυτής του της επιλογής δεν θα αργήσουν να φανούν.
Την άνοιξη του 2010 αρχίζει να
επέρχεται ως τροπική καταιγίδα η ελληνική οικονομική κρίση και ο ανεύθυνος κουνενές, ανυπόληπτος και
ανειλικρινής πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει το
μέγεθος του προβλήματος, άλλωστε στην Ελλάδα ενήργησε ως εντολοδόχος ξένων
συμφερόντων, μας οδηγεί στην ασφυκτική αγκαλιά του εξολοθρευτικού μηχανισμού
των ανυπεράσπιστων λαών, Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και του Ευρωπαϊκού
οικονομικού μηχανισμού ποδηγέτησης της ευρωπαϊκής οικονομίας, Ευρωπαϊκής
Κεντρικής Τράπεζας, υπογράφοντας ένα αποικιακής νοοτροπίας μνημόνιο δανεισμού
του ελληνικού κράτους. Ο κρυψίνους μωροφιλόδοξος και κοντόφθαλμος
συμφεροντολόγος, Α. Σαμαράς, παρουσιάζεται λάβρος κατά του μνημονίου, στηρίζει
με πάθος τις απόψεις του και επιτίθεται με σφοδρότητα στην ξενόδουλη κυβέρνηση
του Γ. Παπανδρέου, αλλά και στον ίδιο προσωπικά, εκφωνώντας μακροσκελείς
φιλιππικούς λόγους. Όταν έρχεται προς ψήφιση στο κοινοβούλιο το πρώτο μνημόνιο
θέτει θέμα κομματικής πειθαρχίας για την καταψήφισή του. Η εσωκομματική του
αντίπαλος Ντόρα Μπακογιάννη, επειδή ψήφισε το πρώτο μνημόνιο, αγνοώντας την
επίσημη κομματική γραμμή, δεν διστάζει να την διαγράψει στις 6 Μαΐου 2010. Στο
επόμενο διάστημα η Νέα Δημοκρατία υπό τον Α. Σαμαρά ακολουθεί σκληρή
αντιμνημονιακή πολιτική και για να στηρίξει και να προβάλει όσο καλύτερα γίνεται τις πολιτικές της θέσεις,
οργανώνει θορυβώδεις πολιτικές φιέστες, το Ζάππειο 1, Ζάππειο 2. κλπ, αλλά και
σε όλη την Ελλάδα θέλοντας να ενημερώσει τους πολίτες για όλα τα επώδυνα μέτρα
που συνοδεύουν το μνημόνιο. Ζητά με μεγαλορρήμονες δηλώσεις την
επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και την υιοθέτηση ενός μίγματος πολιτικής με
τη λήψη μέτρων για την τόνωση της αγοράς. Στις 18 Σεπτεμβρίου 2010 ο
μεγαλομανής και εξουσιοφρενής, Α.
Σαμαράς εκφράζει την σφοδρή αντίθεσή του για μια ακόμη φορά, προς το μνημόνιο,
κατά την ομιλία του στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και καταλογίζει τεράστιες
ευθύνες στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., χρεώνοντας στο κυβερνών κόμμα την τρομακτική κρίση
δανεισμού που αντιμετωπίζει η χώρα, ενώ ισχυρίζεται με ενάργεια ότι η συμφωνία
δανεισμού από την ‘’τρόικα’’ δεν ήταν η μόνη επιλογή για να αποφευχθεί η
χρεοκοπία. Για να ντοπάρει τους οπαδούς του σε παραληρηματικού τύπου δηλώσεις
μεταξύ των άλλων είπε. « Η λύση που μας προτείνουν είναι χειρότερη από το
πρόβλημα. Η συνταγή του μνημονίου οδηγεί σε ύφεση και υψηλότερο χρέος, εξαιτίας
της συρρίκνωσης της οικονομίας». Εκ των υστέρων περίτρανα απεδείχθη ότι τίποτε
από αυτά που έλεγε δεν τα πίστευε και αν αυτό το άτομο δεν πάσχει από
παρανοειδή διαταραχή της προσωπικότητάς του, τότε είναι ένας εξαιρετικά
αδίστακτος πολιτικάντης.
Η κάκιστη διαχείριση της οικονομικής κρίσης
που φτάνει έως τα όρια εσκεμμένων πράξεων οι οποίες θα πρέπει να διερευνηθούν
για να αποδοθούν ευθύνες, από τον Γ. Παπανδρέου και την παρέα του, οδηγούν τη
χώρα μας προς μια άτακτη χρεοκοπία. Υπό το βάρος των εξαιρετικά δυσμενών
εξελίξεων, ο απατεών ή βλαξ Γ. Παπανδρέου αφού κατέστρεψε τη χώρα, αναγκάζεται
σε παραίτηση στις 11 Νοεμβρίου 2011. Από εδώ και εμπρός αρχίζει το
περισπούδαστο, παρανοϊκό και σχιζοφρενικό ρεσιτάλ του ρεκλαμαδόρου Α. Σαμαρά, ο
οποίος μετ’ επιτάσεως επιδιώκει παντοίο τρόπω να έχει ενεργό ρόλο στην κεντρική
πολιτική σκηνή της χώρας. Δυστυχώς γι’ αυτόν η πολιτική σκηνή της χώρας
ομοιάζει περισσότερο ουτοπική και παραπειστική παρά πραγματική, χωρίς να
υπάρχει καμία ένδειξη ρεαλισμού. Όλα βαίνουν κακώς και ο άμοιρος ελληνικός
λαός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που τρίβουν με ευχαρίστηση τα χέρια τους,
παρακολουθεί αποσβολωμένος τα τεκταινόμενα, από ένα πολιτικό μπουλούκι,
ανερμάτιστων ψοφοδεών σκηνιτών κομπάρσων, σπασμωδικά κινουμένων ως μαριονέτες
των οποίων τα νήματα κινούν μη ορατοί εξωθεσμικοί παράγοντες υποκινούμενοι από
ταπεινά ελατήρια εξυπηρετούντες με περισσή δουλοπρέπεια τις επαίσχυντες
απαιτήσεις, εξωχώριων εξαχρειωμένων θεσμών.
Πρόεδρος στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. γίνεται ο Ευάγγελος
Βενιζέλος, (1957 - ). Κατόπιν όλων αυτών
των εξελίξεων ο Α. Σαμαράς ως δια μαγείας μεταμορφώνεται από μέγα πολέμιο
του μνημονίου σε ένθερμο υποστηρικτή
του. Η ολική μεταβολή του συνοδεύεται από πλήρη αναθεώρηση όλων των
προηγούμενων πολιτικών του θέσεων. Αποδέχεται ως αναπόφευκτη τη δανειακή
συμφωνία του πρώτου μνημονίου και συναινεί στο σχηματισμό κυβέρνησης ‘’ειδικού
σκοπού’’, με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο, στηριζόμενη σε Ν. Δ. –
ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΛΑ.Ο.Σ, για να αντιμετωπισθεί η επώδυνη οικονομική κρίση. Εδώ
γίνεται το δεύτερο τραγικό του πολιτικό λάθος, εσκεμμένο ή μη δεν έχει τόσο
σημασία διότι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, αλλά και εκτός των άλλων άβυσσος η
ψυχή του ‘’Τρελαντώνη’’. Αντί δηλαδή να
κάνει την επανάσταση εναντίον των τσιφούτηδων δανειστών, που υπήρχαν πολλά
περιθώρια πριν υπογράψουμε το δεύτερο μνημόνιο και οι τροϊκανοι μας δέσουν με
χειροπέδες, αυτός με θράσος χιλίων καρδιναλίων ενστερνίζεται κάθε υφεσιακό
μέτρο των δανειστών, αλλά επιπροσθέτως
παίρνει και μέτρα εξαιρετικά επώδυνα που του τα υπαγορεύει το ημεδαπό
οικονομικό κατεστημένο, και τοποθετεί με ήσυχη την εξωνημένη συνείδησή του, τον
ελληνικό λαό ‘’μεταξύ σφύρας και άκμονος’’.
Μπορεί ο Charles de
Gaulle,
(1890 – 1970), να είπε, ‘’πολιτική είναι να επιλέγεις μια απόφαση ανάμεσα σε
δύο κακές λύσεις’’, αλλά το εκτόπισμα κάθε ανθρώπου διακρίνεται μόνον από τις
πράξεις του και από τίποτε άλλο, διότι στη ζωή υπάρχουν αυτοί που φαίνονται
‘’μικροί’’ και αυτοί που είναι ‘’μικροί’’. Το μόνο όρο που έθεσε στους
κυβερνητικούς του εταίρους, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και το ΛΑ.Ο.Σ., ήταν η διενέργεια
εκλογών στις 19 Φεβρουαρίου 2012, οι οποίες λόγω της οικονομικής διευθέτησης PSI,
αναβλήθηκαν. Ο ‘’ύπατος’’ Α. Σαμαράς ζήτησε κομματική πειθαρχία από την
κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας για την υπερψήφιση των δυσβάσταχτων
μέτρων που περιελάμβανε το δεύτερο μνημόνιο, ώστε κατά τα λεγόμενα των
σατανικών δανειστών μας να εξακολουθήσει η χρηματοδότηση της Ελλάδος, από την
νέα δανειακή σύμβαση. Τότε ήταν που έγκυροι κοινοβουλευτικοί σχολιαστές έκαναν
λόγο για «κωλουτούμπα» Σαμαρά, που αυτό το
προσωνύμιο θα τον ακολουθεί πλέον εσαεί. Όταν έγινε η ψήφιση στη βουλή
του δευτέρου μνημονίου στις 12 Φεβρουαρίου 2012, από τους 83 βουλευτές που είχε
η Νέα Δημοκρατία, οι 21 δεν το ψήφισαν και ο φεουδάρχης Α. Σαμαράς
τους διέγραψε από το κόμμα του αμέσως. Ο πυρήνας των διαγραφέντων βουλευτών θα
συγκροτήσει νέο κόμμα υπό την επωνυμία
‘’Ανεξάρτητοι Έλληνες΄΄, με προεδρεύοντα τον Πάνο Καμμένο. Μετά από την υπερψήφιση του δευτέρου
μνημονίου η όρεξη των δανειστών άνοιξε και ζητάνε όλο και περισσότερα μέτρα,
που αρκετά είναι εξωπραγματικά, για να συνεχίσουν τη δανειοδότηση, απαιτώντας
μάλιστα ενυπόγραφες επίσημες επιστολές, υποτελειακού χαρακτήρα από όλους τους
αρχηγούς των κυβερνητικών κομμάτων, οι οποίοι σπεύδουν, αυθωρί και παραχρήμα να
συμμορφωθούν. Η γελοιότητα και ο οσφυοκαμτισμός σε όλο τους το μεγαλείο.
Παρόμοια περιστατικά είχαν να γίνουν από την εποχή της τουρκοκρατίας!
Στις 6 Μαΐου 2012 η χώρα οδηγείται σε
εκλογές υπό τον Λουκά Παπαδήμο. Η Νέα Δημοκρατία του Α. Σαμαρά έρχεται πρώτο
κόμμα, αλλά με το απογοητευτικότατο ποσοστό του 18,85%, που είναι το πιο μικρό
στην ιστορία του κόμματος, και εκλέγει 108 βουλευτές, διότι ως πρώτο κόμμα βάση
του εξαμβλωματικού εκλογικού νόμου που
είχε υπερψηφίσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. παλαιότερα, παίρνει το bonus των 50 εδρών, ΣΥ.ΡΙΖ.Α. 16,78% και εκλέγει 52 βουλευτές,
ΠΑ.ΣΟ.Κ. 13,18% και εκλέγει 41 βουλευτές, Ανεξάρτητοι Έλληνες 10,60% και
εκλέγει 33 βουλευτές, Κ.Κ.Ε. 8,48% και εκλέγει 26 βουλευτές και ΔΗΜ.ΑΡ. 6,11%
και εκλέγει 19 βουλευτές. Για πρώτη φορά στα πολιτικά χρονικά το νεοναζιστικό
μόρφωμα της Χρυσής Αυγής λαμβάνει ποσοστό 6,97% και εκλέγει 21 βουλευτές. Στις εκλογές αυτές είχε συμμετάσχει και η
Ντόρα Μπακογιάννη με δικό της κόμμα ονομαζόμενο ‘’Δημοκρατική Συμμαχία’’, αλλά
απέτυχε παταγωδώς. Δυστυχώς όμως το εκκωφαντικό μήνυμα αυτών των εκλογών
φαίνεται ότι ποτέ δεν έφτασε στα χοντρόπετσα αυτιά των πολιτικών μας. Δεν τους
άγγιξε καθόλου, όλοι τους περί άλλα τυρβάζουν. Μετά τις αποτυχημένες
προσπάθειες για τον σχηματισμό βιώσιμου κυβερνητικού σχήματος, κάτι για το
οποίο συνέβαλε υπογείως και ο επηρμένος Α. Σαμαράς, προκηρύσσονται νέες εκλογές
για τις 17 Ιουνίου 2012, με υπηρεσιακό
πρωθυπουργό τον δικαστικό Παναγιώτη Πικραμένο, πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Εν τω μεταξύ μετά από κάλεσμα του υπερόπτη Α. Σαμαρά επιστρέφει η Ντόρα Μπακογιάννη, αναστέλλοντας την
λειτουργία του νεοσύστατου δικού της κόμματος,
στην Νέα Δημοκρατία καθώς και κάποιοι άλλοι βουλευτές που είχαν
διαγράφει παλαιοτέρα. Και αυτή τη φορά τα αποτελέσματα είναι εντελώς
απογοητευτικά. Ο εξουθενωμένος και ταπεινωμένος από τους εξουσιοθήρες ανάλγητους πολιτικούς του, ελληνικός λαός
έχει διχαστεί σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Σε αυτές τις εκλογές
έρχεται πάλι πρώτη η Νέα Δημοκρατία, χωρίς αυτοδύναμη πλειοψηφία, με 29,7% και
129 έδρες, δεύτερος ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με 26,9% και 71
έδρες και ακολουθούν ΠΑ.ΣΟ.Κ. με 12,3% και 33 έδρες, ΔΗΜ.ΑΡ. με 6,25%
και 17 έδρες, ΑΝ.ΕΝ. με 7,5% και 20 έδρες, Χρυσή Αυγή με 6,2% και 18 έδρες και
Κ.Κ.Ε. με 4,5% και 12 έδρες.
Είναι δυστύχημα για την Ελλάδα που και πάλι
κανένας ανεγκέφαλος πολιτικός δεν καταλαβαίνει τίποτε ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει, εγκληματικά
προασπίζοντας τα προσωπικά του οφέλη. Η Ελλάδα ως χώρα με αποκλειστική ευθύνη
των αγυρτών πολιτικών που διαθέτει, βρίσκεται σε θέση παρακμής και ονειδισμού,
ενώ διασύρεται και λοιδορείτε διεθνώς. Στις 20 Ιουνίου 2012 ο
υποσχεσιολάγνος Α. Σαμαράς συγκροτεί
κυβέρνηση συνεργασίας με την βοήθεια του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της ΔΗΜ.ΑΡ. με επικεφαλής
τον ίδιο ως πρωθυπουργό και αντιπρόεδρο τον έτερο καπαδόκη Ε. Βενιζέλο. Ο Α.
Σαμαράς ‘’πανευδαίμων’’ γίνεται ο 13ος , (γρουσούζικος ο αριθμός,
αλλά γρουσούζης και ο ίδιος), πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης στη χώρα και εδώ
κάνει το τρίτο του μεγάλο πολιτικό λάθος, (;), ακολουθώντας με
μαθηματική ακρίβεια τις εντολές της τρόϊκας. Αντί να ασκήσει veto,
(άρνηση επικύρωσης μιας αποφάσεως), και να προστατέψει τον ελληνικό λαό από την
περαιτέρω του εξαθλίωση, αυτός προτίμησε να προστατέψει την θέση του, που με
πάρα πολύ κόπο απέκτησε, υποκύπτοντας δουλοπρεπώς, με υποδειγματική συμπεριφορά
υποτελείας, χωρίς ουδεμία σοβαρή διαπραγμάτευση, στις παράλογες εντολές των
ευρωπαίων τοκογλύφων και ιδιαίτερα της γερμανίδας καγκελαρίου Angela Merkel,
(1954 - ), υπό την απειλή της διακοπής χρηματοδότησης της χώρας. Η δειλία, η
απειρία, και ο εμπαιγμός του ελληνικού λαού από την πολιτική μαριονέτα του Α.
Σαμαρά δεν έχει προηγούμενο στα πολιτικά χρονικά της Ελλάδος. Ο μισέλληνας Klemens
Fürst von Meternich, (1773 – 1859), είχε πει για
τον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδος, Ιωάννη Καποδίστρια, (1776 – 1831). «Ο μόνος
αντίπαλος που δύσκολα ηττάται είναι ο απόλυτα έντιμος άνθρωπος και ένας τέτοιος
είναι ο Ιωάννης Καποδίστριας». Για τον θηρευτή της εξουσίας αλήθεια τον Α.
Σαμαρά τι θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ; Φαίνεται πως μοναδικός στόχος
στην ζωή του ήταν να γίνει έστω και για λίγο πρωθυπουργός σε μια χώρα
λεηλατημένη, αδιαφορώντας αν από δικές του αλυσιτελείς ενέργειες την
καταστρέψει τελείως και σκλαβώσει τον ελληνικό λαό για πάρα πολλά χρόνια. Ο
παραλογισμός της εξουσίας τον απομάκρυνε από κάθε ορθολογισμό, χάνοντας κάθε
επαφή με την πραγματικότητα. Η εικόνα του ως πρωθυπουργός αλλά και εν γένει τα
λεγόμενά του, έδειχναν κάποιον που είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αυτό
αποδεικνύεται από την διαρκή υποχωρητικότητα του προς τους αιμοσταγείς
δανειστές μας, οι οποίοι ζητούν όλο και περισσότερο αίμα. Οι τροϊκανοί ως άλλως
Αρμαγεδδών, ζητούν συνεχώς νέους φόρους, νέα χαράτσια, νέες μειώσεις μισθών και
συντάξεων, νέες απολύσεις, νέες περικοπές δημόσιων αγαθών και κλείσιμο
οργανισμών, χωρίς πρόγραμμα και προγραμματισμό. Οι χαρτογιακάδες γραφειοκράτες
των Βρυξελών πειραματίζονται στο ετοιμοθάνατο σώμα της Ελλάδος και δεν βγαίνει
ένας Έλληνας πολιτικός με λεβεντιά και φιλότιμο να τους σταματήσει. Το μόνο που
μέχρι σήμερα δεν μας έχουν ζητήσει οι ευρωπαίοι σύμμαχοί μας είναι να γράψουμε
την διαθήκη μας. Ντροπή!! Εδώ θα πρέπει
να πω με αμεροληψία πως αρκετοί ομογάλακτοι ευρωπαίοι φίλοι του αιθεροβάμονα Α.
Σαμαρά, που πίστευε πως με την συγκαταβατικότητά του θα μπορούσε να τους
αποσπάσει έστω μια μικρή υποστήριξη ή βοήθεια, αυτοί όχι μόνο δεν του
συμπεριφέρθηκαν σωστά, αλλά τον σαμποτάρισαν. Αυτό δείχνει πως θεωρούν οι
ευρωπαίοι τις αμοιβαίες σχέσεις τους, ή τον θεωρούσαν πολύ υποδεέστερο και όχι
ισότιμο συνομιλητή τους.
Αποκορύφωμα των τραγικών επιλογών του
υπήρξε το τέταρτο πολιτικό του λάθος που κατεγράφη ως ιστορικό ατόπημα και ήταν
το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφωνίας, της γνωστής μας ΕΡΤ, στις 11Ιουνίου 2013. Κάτι τέτοιο
ουδέποτε έχει καταγραφεί στα παγκόσμια χρονικά. Μια δημοκρατικά εκλεγμένη
κυβέρνηση να ρίχνει μαύρο στις οθόνες των τηλεοράσεων για τα δημόσια τηλεοπτικά
κανάλια και να φιμώνει τους δημόσιους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ο αλλοπαρμένος
απροσάρμοστος Α. Σαμαράς δεν καταλάβαινε τι ακριβώς έκανε, κάτι που ούτε η
δικτατορία των συνταγματαρχών δεν αποτόλμησε έτσι ξεδιάντροπα να κάνει. Η καθαρά αντιδημοκρατική του αυτή
ενέργεια, ανάγκασε τον Φώτη Κουβέλη, (1948 - ), με το κόμμα του την ΔΗΜ.ΑΡ. να
αποσυρθεί από την συγκυβέρνηση, μη μπορώντας και ο ίδιος να κατανοήσει πως ερήμην του να παίρνει μόνος του ο Α. Σαμαράς
τέτοιες εξαιρετικά ακραίες αποφάσεις. Δεν μπορούσε φαίνεται ο κυκλοθυμικός Α.
Σαμαράς να καταλάβει πως ο διχαστικός τρόπος αντιμετώπισης οιουδήποτε
προβλήματος, όχι μόνο δεν το θεραπεύει, αλλά το εντείνει. Έτσι λοιπόν από τον
Ιούνιο του 2013 η κυβερνητική συνεργασία απαρτίζεται από την Νέα Δημοκρατία και
το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Όμως ο κυβευτής της Ελλάδος Α.
Σαμαράς συνεχίζει με πέμπτο τραγικό
λάθος. Ενώ όλοι οι ανεξάρτητοι από φατρίες οικονομολόγοι εντός και εκτός
Ελλάδος μιλούν για ένα μη βιώσιμο οικονομικά εθνικό χρέος, και του συνιστούν να
πάρει γενναίες αποφάσεις, ενημερώνοντας με ειλικρίνεια τον ελληνικό λαό, αυτός
ασπάζεται τις ακραίες νεοφιλελεύθερες απόψεις του εξωκοινοβουλευτικού του
υπουργού οικονομίας Γιάννη Στουρνάρα, (1956 -
), και άλλων συγχρωτισμένων μαζί του μυστικοσυμβούλων, (Χρ. Λαζαρίδης,
Δ. Σταμάτης, Κ. Μπούρας, Γ. Μουρούτης), συνεχίζοντας το ίδιο μοτίβο, με νέα
υφεσιακά μέτρα, νέους φόρους, νέες περικοπές, νέες απολύσεις. Δεν σταματά όμως
τον κατηφορικό του δρόμο ούτε εδώ. Αντί
να αφήσει τη δικαστική εξουσία να δώσει τις πρέπουσες λύσεις στο μείζων
πρόβλημα της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, εμπλέκεται πολιτικά ο ίδιος, (υπόθεση
Παναγιώτη Μπαλτάκου του γεν. γραμματέα
του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης), με λίαν αρνητικά αποτελέσματα, όπως
έδειχναν οι δημοσκοπήσεις. Και αυτό ήταν ακόμη ένα σοβαρό πολιτικό του
λάθος από τα πολλά. Η κατάσταση είχε
ξεφύγει εντελώς και κάθε μέρα χειροτέρευε. Η συγκυβέρνηση Α. Σαμαρά – Ε.
Βενιζέλου, ήταν μια ασύμμετρη απειλή για τη χώρα και για τον ελληνικό λαό. Οι
κακοί του σύμβουλοι, οι κακές του εκτιμήσεις, η κακή του η ώρα, είχαν
δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, φθάνοντας στα
όρια της αναρχίας με τον ίδιο σε ρόλο ‘’gauleiter’’, να ενσπείρει αφειδώς,
καταστροφολογικά σενάρια, τρομοκρατώντας τους πολίτες, μπολιάζοντάς τους με
σύνδρομα τρόμου, ώστε αυτός και η enfant gate παρέα
του να στρογγυλοκάθονται ανενόχλητοι στις μαλακές τους πολυθρόνες. Είχε ανοικτά
μέτωπα παντού και με όλους, ακόμη και μέσα στο κόμμα του, δημιουργώντας μια
‘’περιπλόκως περιπλεγμένη περιπλοκή’’
όπως συνήθιζε να λέει για κάτι ανάλογο ο ‘’πατέρας της Δημοκρατίας’’,
Αλέξανδρος Παπαναστασίου, (1876 – 1936). Φαίνεται πως στο υποσυνείδητό του είχε
πλάσει έναν ‘’όμορφο κόσμο ηθικό, αγγελικά πλασμένο’’, όπως αναφέρει σε ποίημα
του ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, (1798 – 1857), μιλώντας συνέχεια
για ανάπτυξη, για επενδύσεις, για μεταρρυθμίσεις, για οικονομική ανόρθωση ενώ
στην πράξη έκανε τα ακριβώς αντίθετα. Περικοπές, μειώσεις, απολύσεις,
κατασχέσεις, και κινδυνολογία, υπερβολικά πολύ κινδυνολογία. παρουσιάζοντας την
εικόνα ανθρώπου με καθολικά συμπτώματα διχασμού προσωπικότητας και με
διαταραχές λανθάνουσας εκτίμησης και απόδοσης βασικών εννοιών.
Στις ευρωεκλογές που έγιναν στις 25 Μαΐου
2014, πρώτο κόμμα πανελλαδικά ήρθε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με 26,52% και έλαβε 6 έδρες, (το
2009 είχε 4,7% και 1 έδρα). Η Νέα Δημοκρατία ήταν η μεγάλη χαμένη διότι μπορεί
να ήρθε δεύτερη με ποσοστό 22,78% λαμβάνοντας 5 έδρες αλλά στις προηγούμενες
ευρωεκλογές το 2009 είχε λάβει 32,29% και είχε 8 έδρες. ΟΙ 10 σχεδόν μονάδες
κάτω, δείχνει το πόσο μεγάλη δυσαρέσκεια υπήρχε στους πολίτες για το κόμμα
αυτό. Ο αιολόβουλος Α. Σαμαράς θορυβήθηκε από το αποτέλεσμα χωρίς να δείχνει
όμως σημάδια μεταμέλειας καταφεύγοντας και πάλι στην προσφιλή του τακτική της
καταστροφολογίας και του τρόμου, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως τον μόνο
σωτήρα της πατρίδος μας. Τα άλλα κόμματα έλαβαν Χρυσή Αυγή 9,40% και 3 έδρες, Ελιά
– Δημοκρατική Παράταξη 8,04% και 2 έδρες, Το Ποτάμι 6,60% και 2 έδρες, Κ.Κ.Ε.
6,08% και 2 έδρες και Ανεξάρτητοι Έλληνες 3,43% και 1 έδρα. Από εδώ και εμπρός
βλέποντας να προδιαγράφεται δυσοίωνο το πολιτικό του μέλλον και μη έχοντας
ορατή οδό διαφυγής από την καθημερινή σκληρή πραγματικότητα που ο ίδιος ήταν ο
τροφοδότης αυτής της κατάστασης, έδειχνε ότι το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να
ροκανίσει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί στον πρωθυπουργικό του θώκο,
περιμένοντας μάλλον τον ‘’από μηχανής θεό’’ να δώσει λύσεις στα συσσωρευμένα
διαχειριστικά προβλήματα του τόπου. Κατά τα φαινόμενα έλπιζε πως αν κατάφερνε
να εξαντλήσει την τετραετία, (εντελώς
ουτοπικό στις μέρες μας για μια τέτοια
κυβέρνηση), αορίστως στο μέλλον κάτι θετικό θα συνέβαινε. Το μόνο εμπόδιο που
είχε μπροστά του που θα έπρεπε να υπερπηδήσει για να υλοποιήσει τα σχέδιά του,
ήταν η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας τον Μάρτιο του 2015. Από το
φθινόπωρο του 2014 όλοι του οι σχεδιασμοί επικεντρώνονταν στο πως δεν θα
αναγκαστεί να καταφύγει σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές, (γνωρίζοντας εκ των
προτέρων ότι θα της χάσει), λόγω μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από τη
Βουλή. Όλα τα άλλα μείζονα και επιτακτικά προβλήματα της οικονομίας αλλά και
της κοινωνίας τα άφησε στην τύχη τους να σέρνονται. Ως μεσαιωνικός φεουδάρχης
μαζί με τα καρακόλια του, τους κολαούζους του και τους σφουγγοκωλάριους του,
επιδίδεται σε μια ανελέητη διασπορά τρομοκρατικών σεναρίων με κατάληξη το
διακύβευμα. Εγώ ή το χάος! Όλος ο κόσμος όμως ψυχολογικά κουρασμένος απ΄ την
επαναλαμβανόμενη τρομολαγνεία του, του γύριζε την πλάτη. Δεν έπειθε κανέναν με
αυτά που έλεγε. Και έλεγε τόσα πολλά. Δικαίως θα έπαιρνε το χρυσό μετάλλιο στο
ψέμα και στην κωλοτούμπα. Έλεγε, έλεγε και τι δεν έλεγε, μέχρι που στο τέλος
δεν ήξερε πλέον και ο ίδιος τι έλεγε.
Μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό ο εταίρος του κυβερνητικού συνασπισμού, ο γνωστός
μας αντισυνταγματολόγος Ε. Βενιζέλος θέλοντας να διαφυλάξει με πάθος την θέση
της αντιπροεδρίας που κατείχε, σιγοντάριζε με καταστροφολογίες κορόνες και
καθηγητικές νουθεσίες, το συνεταιράκι του. Από την άλλη πλευρά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως αξιωματική
αντιπολίτευση, βλέποντας την ολική απραξία και ανικανότητα του κυβερνητικού
σχήματος, ζητούσε σε κάθε ευκαιρία την διεξαγωγή πρόωρων εκλογών λόγω της
καταγεγραμμένης αναντιστοιχίας μεταξύ
της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης των κομμάτων στη βουλή και του λαϊκού
αισθήματος, όπως αυτό είχε εκφραστεί στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Δυστυχώς για
τον αντιδημοκράτη, τον Arséne
Lupin
της πολιτικής Α. Σαμαρά το εφιαλτικό του όνειρο έγινε πραγματικότητα όταν
αναγκάστηκε να συρθεί σε πρόωρες εκλογές οι οποίες ορίσθηκαν για τις 25
Ιανουαρίου 2015. Τα αποτελέσματα των εκλογών ήταν τα αναμενόμενα. Πρώτο κόμμα
έρχεται ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σχεδόν αγγίζοντας την αυτοδυναμία με 36,34% και με 149
έδρες, δεύτερη και καταϊδρωμένη η Νέα Δημοκρατία με 27,81% και με 76 έδρες,
Χρυσή Αυγή 6,28% με 17 έδρες, Το Ποτάμι 6,05% με 17έδρες, Κ.Κ.Ε. 5,47% με 15
έδρες, ΑΝ.ΕΛ. 4,75% με 13 έδρες, και ΠΑ.ΣΟ.Κ. 4,68% με 13 έδρες.
Στις 26 Ιανουαρίου 2015 σχηματίσθηκε
κυβέρνηση συνεργασίας από το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τους ΑΝ.ΕΛ., και την επαύριον
ορκίστηκε ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια, (1929 - ). Από
το ίδιο βράδυ των εκλογών ο φαντασιόπληκτος εξουσιοφρενής Α. Σαμαράς άρχισε να αυτόδιασύρεται όταν παρουσιαζόμενος
στο Ζάππειο για δηλώσεις μαζί με μια δράκα κομματικών του γενιτσάρων
χειροκροτητών, δείχνοντας να μην μπορεί να χωνέψει την θεαματική του ήττα των
8,5 μονάδων, όχι βέβαια από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά από τον ελληνικό λαό που τόσο
είχε ταλαιπωρήσει τα δυόμισι τελευταία χρόνια, κάνει την εξής απίστευτη δήλωση
αφήνοντας όλους τους παρευρισκομένους δημοσιογράφους εμβρόντητους. «Η Νέα Δημοκρατία πλήρωσε το τίμημα της
επιτυχίας της, χάνοντας οριακά με 2% από το ποσοστό που είχε στις εκλογές του
2012». Ήταν δήλωση ανθρώπου ευρισκομένου σε παραληρηματική κατάσταση μη έχοντας
πλέον καμία επαφή με την πραγματικότητα. Αυτό το είδωλο της καρεκλομανίας που
φέρει το όνομα Α, Σαμαράς και έκανε ότι μπορούσε για να παραμείνει η
συγκυβέρνηση των δύο πιο διεφθαρμένων κομμάτων της χώρας, με πολιτικές της
κυβέρνησης που δεν είχαν καμιά σχέση με τη
λαϊκή βούληση, με τις πράξεις του τις αμέσως επόμενες ημέρες, απέδειξε
πόσο πολύ ανεπαρκής, εμπαθής και επικίνδυνος ήταν για τη θέση του πρωθυπουργού.
Αρνήθηκε, όπως είχε θεσμική υποχρέωση, να υποδεχτεί και να παραδώσει ως
απερχόμενος πρωθυπουργός της χώρας στον νέο πρωθυπουργό τον πρωθυπουργικό του
θώκο στο μέγαρο Μαξίμου. Με αυτή την απίστευτα μικροπρεπή κίνησή του προσέβαλε,
όχι μόνο τον θεσμό και τον εαυτό του, αλλά και όλους τους ψηφοφόρους της Νέας
Δημοκρατίας. Μετά την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, του Προκόπη
Παυλόπουλου, (1950 - ), από την βουλή
των Ελλήνων, που τον υπερψήφισε και η
Νέα Δημοκρατία, η γενέτειρά του πόλη της Καλαμάτας, θέλησε να τον τιμήσει για
την ανάληψη των καθηκόντων του στο ύπατο πολιτικό αξίωμα. Ο διχαστικής
νοοτροπίας Α. Σαμαράς συντοπίτης με τον πρόεδρο, ευρισκόμενος και ο ίδιος στην
Καλαμάτα, προέβη στην απίστευτη απρέπεια να μην παρευρίσκεται στην τελετή
επικαλούμενος κάποιες αόριστες υποχρεώσεις.
Τώρα ο άτολμος και ευθυνόφοβος Α. Σαμαράς
παραβλέποντας την παγιωμένη τακτική όλων των προκατόχων του οι οποίοι μετά από
κάθε εκλογική ήττα, υποβάλανε τις
παραιτήσεις τους, ο ίδιος έχει δεθεί από την καρέκλα του κόμματός του
αρνούμενος να την εγκαταλείψει. Οι τελευταίες του δηλώσεις στις 5 Μαρτίου 2015,
στην σύγκληση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας, δείχνουν την
αναισθησία και την αφιλοτιμία του. « Εγώ δεν είμαι παντρεμένος με τη θέση μου,
αλλά δεν πρόκειται να εγκαταλείψω τη μάχη μια τέτοια δύσκολη στιγμή. Όποιος
νομίζει ότι είναι καλό για την παράταξη ή για τη χώρα να θέσει θέμα προέδρου
εδώ και τώρα και να πάρει την ευθύνη, να κινήσει τις καταστατικές διαδικασίες. Τώρα δεν πρέπει ούτε συνέδριο
του κόμματος να γίνει γιατί αυτό θα το εμφάνιζαν και θα το μετέτρεπαν σε
σύμπτωμα της μεγίστης εσωστρέφειας για την παράταξή μας ».
Οι τελευταίες δηλώσεις του πρώην υπουργού
Κώστα Κιλτίδη αντικατοπτρίζουν το πρόβλημα Σαμαρά για την Νέα Δημοκρατία. « Ο
Σαμαράς είναι τραγικός πολιτικός. Η όλη του διαδρομή είχε ακραίες πολιτικές
πράξεις και κατάφερε να απαξιώσει τελείως από τα θεμέλια το ιδεολογικό
περιεχόμενο της παράταξης. Είναι εντυπωσιακή ωστόσο η απραξία των υποτιθέμενων
στελεχών του κόμματος που δείχνουν πόσο ιδιοτελείς είναι, με νοοτροπία δημοσίου
υπαλλήλου της πολιτικής. Είναι επιτακτική η ανάγκη ενός συνεδρίου επανίδρυσης
της παράταξης».
Το μείζων πρόβλημα Σαμαρά για όλη την
κεντροδεξιά παράταξη καταγράφεται ήδη από τις πένες έγκριτων πολιτικών
αρθρογράφων οι οποίοι επισημαίνουν. « Δεν τον ακούει πλέων κανείς ούτε από την
κοινωνία ούτε από το κόμμα. Δεν ασχολείται κανείς μαζί του, ούτε για καλό, ούτε
για κακό. Τι μιλάει τι δεν μιλάει είναι το ίδιο πράγμα». Αυτό για όσους ξέρουν
από πολιτική και αντιλαμβάνονται τι σημαίνει ‘’ζωτικός χώρος’’ στην
επικοινωνία, είναι το πραγματικό τέλος ενός πολιτικού. Ο επιθανάτιος πολιτικός
του ρόγχος ακούγεται ήδη. Ώρα για να αποσυρθεί.
Οι κατά καιρούς στομφώδεις ‘’συγκλητικές’’
δηλώσεις του, χωρίς καμία αιδημοσύνη, θα προκαλούσαν μόνο θυμηδία αν δεν
γίνονταν με υστεροβουλία και αν δεν είχαν άκρως επιβαρυντικές επιπτώσεις επί
του ελληνικού λαού.
Συνέντευξη στον Αντώνη Καρκαγιάννη,
(Καθημερινή της Κυριακής), στις 4 Ιουλίου 1993.
Α.
Κ. : Αν υποθέσουμε ότι εξαλειφθούν αυτές οι παραμορφώσεις, όπως τις
αποκαλείτε, τότε θα επιστρέψετε στη Ν.Δ.;
Α.
Σ. : Όχι δεν θα επιτρέψω. Έχω ήδη χαράξει το δρόμο μου με την ‘’Πολιτική
Άνοιξη’’ και η Ν. Δ., όπως και τα άλλα κόμματα, ακολουθούν το δικό τους δρόμο.
Δεν θα επιστρέψω, συνεπώς, στη Ν. Δ. και αν ακόμη αλλάξουν οι πολιτικές συνθήκες, έστω και αν
με καλέσουν για να γίνω ‘’αρχηγός’’ της.
Τι έλεγε ο Α. Σαμαράς όταν έριχνε την Ν. Δ.
Πιο συγκεκριμένα στις 6 Σεπτεμβρίου 1993, δηλώνει μεταξύ άλλων.
‘’…
μόνον η διακοπή της ανοχής προς την σημερινή κυβέρνηση μπορεί να αποτρέψει τα
επερχόμενα δραματικά γεγονότα(….) στο εθνικό θέμα της Μακεδονίας, στην
νομιμοποίηση του επαίσχυντου πωλητηρίου του ΟΤΕ(….) Κατά συνέπεια καθιστώ δημόσια σαφές προς
όλους ότι Πολιτική Άνοιξη και στήριξη της κυβέρνησης αποτελούν δύο αντίθετες
θέσεις που είναι αδύνατον να συνυπάρξουν’’.
Δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι ανέτρεψε την
κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη, οι αγορεύσεις του όμως στη βουλή τον διαψεύδουν
πανηγυρικά. Στις 21 Δεκεμβρίου 1993 κατά την συζήτηση του προϋπολογισμού του
1994 υποστηρίζει.
«Εύχομαι
να διαψευσθώ και να έχει δίκιο η επιλογή του, (σημ. ο Α. Παπανδρέου για το Μακεδονικό), (….)
αλλά θυμίζω ότι ήταν το αίτιο για το οποίο ρίξαμε την κυβέρνηση
Μητσοτάκη». (βλ. πρακτικά Βουλής).
Στις 6 Νοεμβρίου 1995 απευθυνόμενος ο
υπερόπτης Α. Σαμαράς προς τον Α. Παπανδρέου σε προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση
στη Βουλή, ισχυρίζεται.
«
(….), Γιατί εσείς ο ίδιος όταν εμείς ανατρέψαμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, για να
αποτρέψουμε την παράδοση του ονόματος
‘’Μακεδονία’’, σηκώσατε τη σημαία του αδιαπραγμάτευτου» (βλ. πρακτικά Βουλής).
Με ακατάσχετο ορυμαγδό ιδεατών και
υπερτροφικά επίπλαστων δηλώσεων ο επαχθέστατος ευρωπαιολάγνος Α. Σαμαράς
συνεχίζει ακάθεκτος τον δονκιχωτικό του αγώνα εναντίων των μνημονίων.
Στις 6 Μαΐου 2010 στη Βουλή σε συζήτηση για
το πρώτο μνημόνιο.
«Το
‘’όχι’’ το λέμε σήμερα στα μέτρα που μας προτείνετε, γιατί οδηγούν σε ύφεση
χωρίς τέλος».
Άρθρο στην εφημερίδαReal
news
στις 29 Αυγούστου 2010, (αποσπάσματα).
«Το
μνημόνιο δεν εξυγιαίνει τα δημόσια οικονομικά. Σκοτώνει την ελληνική οικονομία
και διαλύει την ελληνική κοινωνία. Χρειάζεται άλλο μίγμα πολιτικής, με μέτρα
που θα καταπολεμούν ταυτόχρονα το έλλειμμα και την ύφεση, θα μηδενίσουν το έλλειμμα σε δύο χρόνια και θα
ρίξουν το χρέος στο 100% του Α.Ε.Π. ως το 2013, έναντι του 150% που προβλέπει
με βάση την πολιτική του μνημονίου.
Με
το δικό μας σχέδιο θα απαλλαγούμε από τους περιορισμούς του μνημονίου, ώστε να
ακολουθήσουμε πολιτική ανάπτυξης. Όχι μοιράζοντας παροχές από δανεικά, αλλά με
μείωση φορολογικών συντελεστών και δραστική κατάργηση στρεβλώσεων, ενισχύοντας
την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας».
(Η
ξύλινη γλώσσα της πολιτικής σε όλο της το μεγαλείο) !!
«Το
μνημόνιο ανατροφοδοτεί το έλλειμμα συνεχώς από την οικονομική παράλυση που
προκαλεί». Οκτώβριος 2010.
«Λέμε
ένα μεγαλοπρεπές όχι στο σχέδιο περικοπής στον 13ο και 14ο
μισθό, καθώς διαφορετικά η ύφεση στην κοινωνία θα βαθύνει ακόμα περισσότερο».
Μάϊος 2011.
Ομιλία στη Βουλή στις 28 Ιουνίου 2011 κατά
του πρώτου μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου.
«Μας
λένε κάποιοι ότι το ερώτημα σήμερα είναι μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία. Αυτό μας
είχαν πει και πέρσι το Μάϊο. Μνημόνιο ή χρεοκοπία. Όπως αποδείχθηκε, το
μνημόνιο μας έφερε πιο κοντά στη χρεοκοπία. Και το μεσοπρόθεσμο δεν θα την
αποτρέψει. Θα μας βυθίσει ακόμα περισσότερο στην παράλυση που φέρνει τη
χρεοκοπία ακόμα πιο κοντά. Κάποιοι μας απείλησαν τελευταία και με διλήμματα του
τύπου – μεσοπρόθεσμο ή τανκς! Κάποιοι άλλοι, πριν ένα μήνα, είχαν απειλήσει –
μεσοπρόθεσμο ή δραχμή.
Πρόκειται
για προπαγανδιστική εκστρατεία φόβου, η οποία δεν πείθει κανέναν. Απλώς
δημιουργεί πανικό στην αγορά και αποσταθεροποιεί την οικονομία. Κάθε φορά που
ακούγονται τέτοιες ανοησίες, το μόνο δυστυχώς που γίνεται είναι να υπάρχει φυγή
κεφαλαίων από τις τράπεζες. Όμως ο ελληνικός λαός δεν εκβιάζεται πια. Απλώς η αγορά κακοποιείται. Ας το καταλάβουν
και ας σταματήσουν, επιτέλους, αυτά τα πυροτεχνήματα ανευθυνότητας! Αν τώρα αλλάξουμε στάση και εκπέμψουμε το
μήνυμα ότι δεχόμαστε το σενάριο της συγκυβέρνησης και της συνευθύνης, τότε η
Νέα Δημοκρατία θα καταρρεύσει ξανά ολοκληρωτικά».
Τον Σεπτέμβριο του 2011 στην ομιλία του στην
Έκθεση της Θεσσαλονίκης δήλωνε με θρασύτητα : «Φίλες και φίλοι. Τα
εύκολα ψέματα τα χορτάσατε. Τις πικρές αλήθειες πια τις ξέρετε. Κάθε μέρα
βλέπει γύρο του ο καθένας μας, δυστυχία, απελπισία, απόγνωση, ψυχολογία
κατάθλιψης. Φόβο ! Διάχυτο φόβο για το αύριο και οργή για το σήμερα…. Βλέπει
λουκέτα στους δρόμους, βλέπει ανέργους, βλέπει πραγματική δυστυχία, βλέπει
οικογένειες με δύο εισοδήματα ως χθες, σήμερα να μην έχουν κανένα. Αλλά οι
υποχρεώσεις τους να έχουν ανέβει….. Βλέπει μια ολόκληρη μεσαία τάξη να μην έχει
που να πιαστεί, τι να ελπίσει. Βλέπει μια νεολαία χωρίς αύριο κι έναν ολόκληρο
λαό να ακούει καθημερινά να τον προσβάλουν και να τον καθυβρίζουν. Και κάθε
τόσο να του λένε ότι τον ‘’σώζουν’’! Και μετά από κάθε ‘’σωτηρία’’ η κατάσταση
να γίνεται πιο απελπιστική! Δεν είπαμε ποτέ να μη μειωθεί το σπάταλο κράτος! Το
αντίθετο, ζητήσαμε πρώτοι να ληφθούν μέτρα για την περιστολή της σπατάλης από
το Δεκέμβρη του 2009. Αλλά δεν ήταν ‘’σπατάλη’’ η σύνταξη των 700 ευρώ που
έκοψαν από πέρσι. Και που την είχε πληρώσει πολλαπλά ο συνταξιούχος από τις
κρατήσεις του όταν δούλευε….. Αυτή την τεράστια αδικία θα κάνω τα αδύνατα δυνατά
για να την αποκαταστήσω το ταχύτερο!
Στις προηγούμενες εκλογές ο λαός ξεγελάστηκε με ψεύτικες υποσχέσεις.
Τώρα όμως τα τελείωσαν τα ψέματα. Κι είναι ώρα να πάρει ο λαός τη μοίρα του στα χέρια του. Θα ζητήσω
στις εκλογές ισχυρή εντολή για καθαρές λύσεις. Τέρμα οι εμμονές, τέρμα οι
ψευδαισθήσεις, τέρμα τα φαντάσματα του
παρελθόντος. Τέρμα η κυριαρχία των κυκλωμάτων, των ισχυρών, των
επώνυμων, των συντεχνιών, των τζακιών και των ημετέρων. Ήλθε η ώρα της
παραγωγής, της δημιουργίας, της ανταγωνιστικότητας, της δικαιοσύνης, των ίσων
ευκαιριών για όλους».
Μετά απ’ αυτά δικαίως ο αριστοτέχνης
‘’παπατζής της Ομόνοιας’’, Α. Σαμαράς παίρνει μετ’ επαίνων το χρυσό μετάλλιο
στο ψέμα και στην κωλοτούμπα.
«Δεν
δίνουμε σε κανέναν συγχωροχάρτι, σε κανέναν. Ευθύνες για εκείνα που συνέβησαν
ως σήμερα από τη κυβέρνηση Παπανδρέου δεν επωμιζόμαστε. Δεν διαγράφεται ότι
έχει γίνει ως σήμερα». Νοέμβριος 2011
Από την χρονική στιγμή αυτή και μετά οι
δηλώσεις του επιλήσμονα Α. Σαμαρά αρχίζουν να έχουν μια εκ διαμέτρου αντίθετη
θεώρηση των πραγμάτων ως προς την ακολουθούμενη διαχείριση της πολιτικής των
μνημονίων.
Στις 12 Φεβρουαρίου 2012 σε ομιλία του στη
Βουλή υπέρ του δευτέρου μνημονίου δηλώνει.
«Γνωρίζεται
ότι δεν συνηθίζω να κινδυνολογώ, και δεν το κάνω. Δεν θα μιλήσω για σενάρια
δραχμής, δεν θα μιλήσω για τεράστια φτώχεια που θα έλθει, αν κάνουμε το άλμα
στον γκρεμό. Ο ελληνικός λαός ήδη ζει τη φτώχεια, ήδη δεν βλέπει μπροστά του
προοπτικές. Και βρίσκεται σε σοκ, δικαιολογημένα. Κι ο φόβος πολλές φορές
οδηγεί σε απόγνωση. Κι η απόγνωση δεν είναι σύμβουλος καλός. Πρέπει να σας πω
όμως ότι αν κάνουμε άλμα στο κενό, τότε πάμε άμεσα σε μια ανεξέλεγκτη
χρεοκοπία. Ανεξέλεγκτη χρεοκοπία θα οδηγήσει στη λεηλασία της χώρας, του λαού και του τόπου. (sic). Και ναι, σε μια τέτοια
περίπτωση θα ζήσουμε πράγματι σκηνές τρόμου, τα άδεια ράφια, τα κλειδωμένα
μαγαζιά, ελλείψεις σε στοιχειώδη φάρμακα και καύσιμα, δελτία στα τρόφιμα
κ.τ.λ.».
Στις 15 Φεβρουαρίου 2012 θέλοντας να
αποτινάξει από πάνω του τον αντιμνημονιακό μανδύα, στέλνει επιστολή υποταγής,
(ανείπωτη, ασεβέστατη προς τους προγόνους μας και αισχρότατη ονειδιστική πράξη,
ανεξίτηλη εφ όρου ζωής γι’ αυτόν που εμήδισε), με φαρδιά πλατιά την δεσμευτική
του υπογραφή, τόσο στην Καγκελάριο της Γερμανίας Frau Angela Merkel,(1954 - ), όσο και στον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής
Τράπεζας Mario Draghi,
(1947 - ). Στην έγγραφη υπόσχεσή πιστής εφαρμογής των όρων του μνημονίου, μεταξύ άλλων ο εξωνημένος δουλόφρων Α.
Σαμαράς, αναφέρει : «Υποστηρίζουμε την άμεση εφαρμογή περικοπών
διαρθρωτικού χαρακτήρα και τις συνεχείς προσπάθειες να ελεγχθεί η δαπάνη και να
αποφευχθούν οι καθυστερήσεις πληρωμών του δημοσίου (….).
Υποστηρίζουμε
την εφαρμογή του Προγράμματος για μια ολοκληρωμένη στρατηγική αντιμετώπισης του
προβλήματος στον τραπεζικό τομέα, (….). Εκφράζουμε προφανώς, τη δέσμευσή μας
για ταχύτατη εφαρμογή της χρηματοπιστωτικής στρατηγικής που περιλαμβάνει τη
συμμετοχή του Επίσημου τομέα και του Ιδιωτικού τομέα (PSI), (….).
Αν
η Νέας Δημοκρατία κερδίσει τις επόμενες
εκλογές στην Ελλάδα, θα παραμείνει προσηλωμένη στους στόχους και τις βασικές
πολιτικές του Προγράμματος, όπως περιγράφονται στο Μνημόνιο και τη
Χρηματοπιστωτική Συμφωνία.
Έτσι
λοιπόν, όπως υπογραμμίζω, (….), μπορεί να απαιτηθούν τροποποιήσεις που θα
εγγυηθούν την πλήρη εφαρμογή
του Προγράμματος, (….), αυστηρά μέσα στα πλαίσια του Προγράμματος, ώστε να μην τεθεί
σε κίνδυνο η επίτευξη των στόχων του».
Προεκλογικά για το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης
με το ΠΑ.ΣΟ.Κ., έκανε τις εξής βαρύγδουπες δηλώσεις :
….«Και
το λέω ρητά και κατηγορηματικά. Αποκλείω κάθε συγκυβέρνηση με το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Συγκυβέρνηση θέλουν τριών ειδών
συμφέροντα : Πρώτον, θέλει συγκυβέρνηση το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για να
πέσουν στα μαλακά και να μην ψάξουμε τις τεράστιες ευθύνες του, που μας έφεραν
στο μνημόνιο. Αυτοί νομίζουν ότι θα γλιτώσουν αλλά δεν θα γλιτώσουν. Δεύτερον,
τη συγκυβέρνηση τη στηρίζουν όλα εκείνα τα συμφέροντα και όλες εκείνες οι συντεχνίες που δεν θέλουν να αλλάξει
τίποτα στην Ελλάδα. Και όσο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι στα πράγματα ακόμη και με δεύτερο
ρόλο στην κυβέρνηση, έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Τρίτον, τη συγκυβέρνηση τη
θέλουν όλες αυτές οι δυνάμεις μέσα και έξω από την Ελλάδα, που θέλουν μια
κυβέρνηση αδύναμη και μια κυβέρνηση ελεγχόμενη. Δεν μπορούμε να βγούμε φίλες
και φίλοι από την ύφεση μαζί με εκείνους
που μας έφεραν στην ύφεση. Δεν μπορούμε να πούμε την αλήθεια στο λαό μαζί με
εκείνους που κορόϊδεψαν το λαό. Όσοι θέλουν συγκυβέρνηση με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι για να μην αλλάξει τίποτα. Για
να διασωθεί αυτό που χρεοκόπησε και για να σωθούν εκείνοι που μας
χρεοκόπησαν»…..
Το απύθμενο θράσος αυτού του παθολογικού
ψεύτη, αλλά και οι παλινωδίες του, αποτελούν ακαταλάγιαστη ύβρη, εξαπάτηση και
χλευασμό προς τον πολύπαθο ελληνικό λαό. Για την πολυαγαπημένη του καρέκλα όμως
κάνει μέχρι και ακροβατικές κωλοτούμπες για να παραμείνει σ’ αυτήν. Παράδειγμα
τα ήξεις αφήξεις με την Ντόρα και τους βουλευτές.
‘’Ο
Σαμαράς διέγραψε την Ντόρα από τη Νέα Δημοκρατία επειδή ψήφισε ΝΑΙ στο πρώτο
μνημόνιο, ενώ η γραμμή του κόμματος ήταν ΟΧΙ. Μετά ο Σαμαράς διέγραψε 21
βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας επειδή ψήφισαν ΟΧΙ στο δεύτερο μνημόνιο, ενώ η
γραμμή του κόμματος ήταν ΝΑΙ. Στη συνέχεια κάποιοι απ’ τους διαγραφέντες είχαν
επαφές με την Ντόρα για να ενταχθούν στη
Δημοκρατική Συμμαχία, που έλεγε ΝΑΙ στα μνημόνια, ενώ αυτοί είχαν διαγραφεί
επειδή είπαν ΟΧΙ. Η Ντόρα που συζητούσε το ενδεχόμενο ένταξης στο κόμμα της
αυτών που ψήφισαν ΟΧΙ, ενώ η ίδια έλεγε ΝΑΙ, κατηγόρησε τον Σαμαρά για πολιτική
σχιζοφρένεια. Ο Σαμαράς κατόπιν μαζεύει πίσω αυτούς που ψήφισαν ΟΧΙ, ενώ έπρεπε
να ψηφίσουν ΝΑΙ’’. Αυτά κι αν είναι
ακραίας μορφής παραλογισμός, από διεφθαρμένους πολιτικούς.
To Μάϊο του 2012 σε προεκλογική
ομιλία στην Άρτα είπε : «Εξακολουθώ
και λέω ότι το Μνημόνιο είναι λάθος συνταγή». Αμέσως μετά τις εκλογές τον
Ιούνιο του 2012, δήλωσε : «Η
αντίθεσή μου στο Μνημόνιο ήταν λάθος».
Θα
προσέξατε ότι ο μεφιστοφελικός Α. Σαμαράς, πίστευε δύο αντιφατικά πράγματα συγχρόνως : και
το Μνημόνιο ήταν λάθος και η αρνητική στάση του στο Μνημόνιο ήταν εσφαλμένη!!
Σχιζοφρενικό; Θα αναρωτηθείτε πως συμβιβάζει ένας άνθρωπος τόσο
αντιφατικές απόψεις. Δεν υποφέρει από ‘’γνωστική δυσαρμονία’’; Απάντηση :
Ένας
απορροφημένος από το ‘’εγώ του’’ πολιτικός δεν βιώνει την αντιφατικότητά του ως
προβληματική. Ο ναρκισσιστικός εαυτός του κατασκευάζει ad hoc νοητικά
σχήματα που εκλογικεύουν τη λογική ασυνέπεια. Την υπερψήφιση του δευτέρου
μνημονίου την αποκαλεί ‘’ψήφο για το κούρεμα του χρέους’’. Το πακέτο των 11,5
δισ. επώδυνων περικοπών από τον ελληνικό λαό το βαφτίζει ‘’περικοπές σπατάλης’’.
Η λογικοφάνεια υποκαθιστά τη λογική συνέπεια. Η τακτική αυτή ευτελίζει την
πολιτική γλώσσα αλλά και τις ηθικές δεσμεύσεις του κάθε πολιτικού. Αυτός που
χρησιμοποιεί ρητορικά τεχνάσματα για να κατασκευάσει μια άποψη που επιδέχεται
πολλαπλές ερμηνείες, σαν στόχο έχει την εξαπάτηση αυτού στον οποίο απευθύνεται.
Το διφορούμενο νόημα στην πολιτική είναι καθαρή απάτη. Λόγω αυτού, είναι ηθικώς
αλλά και συνταγματικώς παράνομη η χρήση του. Έτσι Αντωνάκη ; «Προδότης δεν είναι μόνο αυτός
που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος
στους εχθρούς, αλλά είναι και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν
γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό
επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους άρχει». Θουκυδίδης, (460 – 398 π.
Χ.).
Τον Μάϊο του 2012, εν όψει εκλογών ο υποχθόνιος και φίλαυτος Α.
Σαμαράς εξήγγειλε ή μάλλον ευαγγελίσθηκε μετά ηχηρών κλαπατσιμπαλικών φανφαρών
και παρατεταμένων χαρμόσυνων κωδωνοκρουσιών, 18 Σημεία προεκλογικών δεσμεύσεων,
τα οποία θα είχαν γι’ αυτόν δεσμευτικό χαρακτήρα αν εκλέγονταν πρωθυπουργός. Ας
θυμηθούμε αυτά τα 18 σημεία και ας αφήσουμε για το τέλος τις όποιες
δικαιολογημένες βωμολοχίες θα
εκστομίσουμε.
1.
Αποκατάσταση των χαμηλών συντάξεων και των πολυτεκνικών επιδομάτων στα επίπεδα
του 2009. Αποκατάσταση των ειδικών μισθολογίων και των ζημιών για τους
ομολογιούχους και τα ασφαλιστικά ταμεία.
2.
Επέκταση των επιδομάτων εργασίας για 2 χρόνια.
3.
Επίδομα ανεργίας σε μη μισθωτούς και καταστηματάρχες , που έχασαν την
επιχείρησή τους και βρίσκονται κάτω από ένα εισοδηματικό όριο.
4.
Να μη ξεπερνά η φορολογία το 25% του οικογενειακού εισοδήματος.
5.
Να μην πέσουν άλλο οι μισθοί στον
ιδιωτικό τομέα. Στήριξη των Σ.Σ.Ε. και επαναφορά της μετενέργειας.
6.
Σταδιακή άνοδο του αφορολόγητου από τις 5000 στις 8000 το επόμενο έτος και στις
10000 το μεθεπόμενο.
7.
Σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών, με άμεση μείωση του Φ.Π.Α. στην
εστίαση στο 9% και σταδιακή, σε τρία χρόνια, μείωση των τριών κλιμάκων του
Φ.Π.Α. (Φόρο Προστιθέμενης Αξίας), στο 19% για τον υψηλό, στο 9% για το μεσαίο
και στο 5% για το χαμηλό και όλο το τουριστικό πακέτο.
8.
Αντικατάσταση του χαρατσιού της Δ.Ε.Η. με νέο ΕΤΑΚ.
9.
Επέκταση για 2 χρόνια έως το 2016 των περικοπών των 11,6 δις. που έχουν
προγραμματιστεί για το 2013 – 2014.
10.
Όχι άλλες περικοπές εργαζομένων, με ρυθμίσεις
πέραν του κανόνας 1?10 στο δημόσιο.
11.
Μέτρα για τους δανειολήπτες. Πληρωμή μόνο
των τόκων για τους άνεργους δανειολήπτες και μηνιαία δόση έως 30% του
εισοδήματος για τους υπόλοιπους.
12.
Ρευστότητα στην πραγματική οικονομία με σειρά μέτρων όπως η επιστροφή των
καταθέσεων.
13.
Αναστολή του Τειρεσία για όσους μπήκαν την τελευταία διετία.
14.
Συμψηφισμός των οφειλών από και προς το δημόσιο.
15.
Επίσπευση της ανακήρυξης της Α.Ο.Ζ. (Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης).
16.
Αποκρατικοποιήσεις πέραν των δεσμεύσεων των δανειακών συμβάσεων.
17.
Αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας με μέτρα αντιμετώπισης της
λαθρομετανάστευσης, του παραεμπορίου, των κουκουλοφόρων, του οργανωμένου
εγκλήματος και της χαμηλής
εγκληματικότητας.
18.
Αποδέσμευση ακίνητης περιουσίας του δημοσίου με νομοθετικές πρωτοβουλίες.
Μετά
τις διπλές εκλογές του Μαϊου – Ιουνίου, ο αχρείος και εξαχρειωμένος λογοπλόκος γραικύλος Α. Σαμαράς, αφού υφάρπαξε την ψήφο
του καταπονημένου ελληνικού λαού, μηδόλως δεν πραγματοποίησε τίποτα από όλα όσα
είχε δεσμευτεί προεκλογικά. Έκανε τα ακριβώς αντίθετα και μάλιστα με πολύ
επαχθέστερο τρόπο. Η αναισθησία του και η αναλγησία του, δείχνοντας το μέγεθος
της αχαλίνωτης πώρωσής του, αναφαίνεται στο πρώτο του ταξίδι ως πρωθυπουργού
στην Γερμανία, για να επιδώσει όλα τα εχέγγυα αφοσίωσης και υποταγής στην Frau
Angela
Merkel,
ως υποτελής υπηρέτης της. Όταν ερωτάτε από γερμανό δημοσιογράφο στο Βερολίνο
για την σφοδρή αντιμνημονιακή του ρητορική τα προηγούμενα δύο χρόνια, αυτός
ατάραχος απαντά, (μιμούμενος ίσως το διαβόητο ‘’mea culpa’’ του
Ανδρέα Παπανδρέου), «Ουδείς αναμάρτητος». Με άλλα λόγια είναι σαν να του είπε,
«Όπως όλοι, έχω κάνει λάθει στη ζωή μου. Η αντίθεση μου στο Μνημόνιο ήταν ένα
από αυτά». Η εκστόμιση αυτής της
απάντησης θα είναι ένα εσαεί όνειδος γι’ αυτόν και μια υπερβολικά μεγάλη
προσβολή για τον ελληνικό λαό, κάτι αδιανόητο από έναν Έλληνα πρωθυπουργό ο
οποίος δεν περιφρούρησε την αξιοπρέπεια της πατρίδος του που είχε την τιμή να την
εκπροσωπεί.
Λίγο πριν, στις 31 Μαΐου 2012 στο Εμπορικό
και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών, εν όψει των εκλογών του Ιουνίου, είχε
κάνει για ακόμα μια φορά, τις συνήθεις συνθηματολογικές και μυθευματολογικές
του δηλώσεις :
«Οι
προτεραιότητες της δικής μας κυβέρνησης θα είναι τρεις. Ανάπτυξη – Ανακούφιση,
Επαναδιαπραγμάτευση της οικονομικής πολιτικής για να αλλάξουμε σε μια Ευρώπη
που κι αυτή αλλάζει, Δικαιοσύνη και Ασφάλεια, για να αποκαταστήσουμε την
κοινωνική συνοχή και να ξαναγίνουμε ‘’φυσιολογική’’ χώρα.
Οι
πολίτες τι θα έχουν να κερδίσουν από την Πολιτική μας ; Πέντε πράγματα:
Πρώτον,
θέσεις εργασίας, θέσεις εργασίας και θέσεις εργασίας. Ή για να το πω αλλιώς,
δουλειές, δουλειές και δουλειές. Αυτό σημαίνει Ανάκαμψη σε πρώτη φάση και
Ανάπτυξη στη συνέχεια….
Δεύτερον,
Ανακούφιση των δανειοληπτών, των
νοικοκυριών, αλλά και του επιχειρηματικού κόσμου.
Τρίτον,
παραμονή στο Ευρώ με συνθήκες τέτοιες που επιτρέπουν στην Ελλάδα να επιβιώσει
και να αναπτυχθεί. Όχι
να
πεθάνει από τον αργό και βασανιστικό θάνατο που προκαλεί η σημερινή ασφυξία….
Αυτό θα κερδίσουμε με την επαναδιαπραγμάτευση, ή αναθεώρηση, ή όπως θέλετε
πέστε το. Που πολλοί την καταδίκαζαν και την απέκλειαν ως χθες. Και τώρα την
ανακάλυψαν! Και που δεν έχει καμία σχέση με την μονομερή καταγγελία του
Μνημονίου, που υπόσχονται κάποιοι άλλοι. Και που δεν οδηγεί σε καλύτερη
Οικονομική Πολιτική, αλλά σε βέβαιη οικονομική καταστροφή. Εκτός Ευρώ! Και με
πολύ χειρότερα Μνημόνια, που θα κληθούμε τότε να υπογράψουμε,….
Τέταρτον,
αποκατάσταση αδικιών που ήδη έγιναν. Και σίγουρα άμεση αποκατάσταση των πιο
ακραίων αδικιών.
Πέμπτον,
μέτρα για την Ασφάλεια του Πολίτη, από την εγκληματικότητα που είναι πια
ανεξέλεγκτη. Και από την λαθρομετανάστευση που διαλύει τον κοινωνικό ιστό των
πόλεών μας. Αλλά και της υπαίθρου….
Όλα
αυτά που θα ακούσετε δεν τα σκεφθήκαμε χθες, όπως έκαναν κάποιοι άλλοι. Είναι η
εξέλιξη του προγράμματός μας, όπως διαμορφώνεται από το δημόσιο διάλογο, από
τις συζητήσεις μας στην Ευρώπη και από τις συνθήκες που συνεχώς αλλάζουν….».
Ακατάσχετη υποσχεσιολογία ενός εκ
πεποιθήσεως εγκληματία ψεύτη, που την απηύθυνε ως νόμιζε σε μάζα ανθρώπων
διανοητικά καθυστερημένων. Δεν υπάρχει
καμιά άλλη εξήγηση βάσει των όσων έλεγε. Και έλεγε πολλά.
Οκτώβριος
2012. Άκρως κυνική συμπεριφορά και κινδυνολογική τρομοκράτηση του ελληνικού
λαού.
«Το
Μνημόνιο είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι ένας τρόπος για να επιβιώσουμε, χωρίς
αυτό επομένως δεν θα είχαμε δόση. Πιστεύετε ότι μπλοφάρουν οι Ευρωπαίοι όταν
μας λένε ότι δεν θα πάρετε χρήματα εάν δεν λάβετε μέτρα ; Ή Μνημόνιο ή
θα πεινάσουμε ! ….. Οι Έλληνες δεν υπερφορολογούνται ! …..».
Το ίδιο μοτίβο αισχρολογικών, τρομολαγνικών,
αποπροσανατολιστικών, καταστροφολογικών και υποσχεσιολογικών δηλώσεων,
συνεχίστηκε σε κάθε παρουσιαζόμενη ευκαιρία, από τον οιηματία μνημονιολάγνο
πρωθυπουργό Α. Σαμαρά, σε όλη την ευτυχώς βραχύβια αλλά οιδηματώδη για τον
ελληνικό λαό, διάρκεια της πρωθυπουργίας του. Ο άνθρωπος μέχρι την αποπομπή του
δεν άλλαξε ουδόλως. Είχε προδιαγράψει τις πράξεις του, εγκλωβισμένος στο σύνδρομο
της παραπραξίας όπως έχω ήδη προαναφέρει. Είχε καταστρωμένο σχέδιο
αυτοκαταστροφής του συμπαρασύροντας μαζί του συνολικά την απροστάτευτη και
παραπλανημένη ελληνική κοινωνία.
Προβλέποντας την συντριβή του, μέχρι την τελευταία στιγμή προσπαθεί να προλάβει
να κάνει ό,τι μπορέσει από όσα υποσχέθηκε σε ξένους και όχι στον ελληνικό λαό.
Ο λαϊκιστής καιροσκόπος καρεκλομανής Α,
Σαμαράς το Μάϊο του 2014 δηλώνει.
«Δεν
πρόκειται να υπάρξει νέο μνημόνιο, δεν πρόκειται να υπάρξουν νέα μέτρα, δεν
πρόκειται να υπάρξουν μειώσεις συντάξεων ή μισθών ή αύξηση φόρων …..». Ποιος όμως μπορεί να πιστέψει αυτόν τον κοινό
πολιτικό απατεώνα ;
Αλλά και μετά την εκλογική του πανωλεθρία,
το Βατερλό Σαμαρά, με θράσος χιλίων καρδιναλίων δηλώνει:
«Ο
ελληνικός λαός μίλησε και όλοι σεβόμαστε την απόφασή του. Έχω τη συνείδησή μου
ήσυχη. Μου ζητήθηκε να κρατήσω αναμμένα κάρβουνα στα χέρια μου και το έκανα.
Αποτρέψαμε τα χειρότερα. Βγάλαμε τη χώρα από τα ελλείμματα, την ύφεση. Βάλαμε
τα θεμέλια για την ανάπτυξη και την οριστική έξοδο από την κρίση. Παραδίδω
σήμερα μια χώρα χωρίς ελλείμματα, με ασφάλεια για τον πολίτη. Μια χώρα που
συντεταγμένα βγαίνει από την κρίση. Παραδίδω μια χώρα που είναι μέλος της
Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρώ. Εύχομαι η επόμενη κυβέρνηση αυτά τα κεκτημένα
να τα διατηρήσει. Έχω ήσυχη τη συνείδησή μου, γιατί είπα την αλήθεια στον
ελληνικό λαό. Μέχρι τέλους».
Μέχρι τέλους, αμετανόητος, χωρίς ίχνος
αυτοκριτικής, χωρίς καμία ένδειξη μεταμέλειας και δημόσιας λογοδοσίας, χωρίς
καμία αναφορά στις αστοχίες του, στα λάθη του, χωρίς μια συγνώμη για την
καιροσκοπική συμπεριφορά του. Έκανε ότι μπορούσε για να παραμείνει δύο και
πλέον χρόνια στη συγκυβέρνηση των δύο πιο διεφθαρμένων κομμάτων στη χώρα μας
και παρότι οι πολιτικές αυτής της κυβέρνησης δεν είχαν καμιά σχέση με τη λαϊκή
βούληση. Οι ‘’τρεις σωματοφύλακες’’ των μνημονιακών πολιτικών, Α. Σαμαράς, Γ.
Στουρνάρας και Ε. Βενιζέλος, συνεχώς τρομοκρατούσαν τους πολίτες για την
‘’κατάρα’’ και την ‘’κόλαση’’ που μας
περίμενε, αν επιλέγαμε μιαν άλλη πολιτική, αντί για την συνέχιση της αδιέξοδης
υπερχρέωσης της χώρας. Η αλήθεια είναι ότι καταστροφή αποτελεί η συνέχιση της
ίδιας αποτυχημένης συνταγής και κατάρα θα ήταν η διατήρηση αυτού ‘’τρίο’’ στην
εξουσία. Το φάρμακο των Μνημονίων ήταν πιο θανατηφόρο από την αρρώστια της
ελληνικής οικονομίας. Το κυρίαρχο πολιτικό δίδυμο του ολέθρου και της συμφοράς,
το ‘’γέννημα εχιδνών’’Α. Σαμαρά και Ε. Βενιζέλου, ως σατράπηδες, με δόλιο
τρόπο, μαζί με τον καμερομανή εριστικό βιβλιοπώλη απαξιωμένων εκδόσεων, Άδωνη
Γεωργιάδη, ο οποίος περιφερόμενος, όχι ‘’από χωρίου εις χωρίον’’, όπως ένας
άλλος στο παρελθόν, αλλά από ‘’στούντιο εις στούντιον’’, για να διαχέει
ασίγαστα εντός απολύτου ερέβους, τρόμο, φόβο, οδύνη και καταστροφισμό, ήθελαν
να μας πείσουν, ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση από το να σκύβουμε
συνεχώς το κεφάλι στις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών της χώρας μας. Τα
ασύστολα ψεύδη τους, η ετεροβαρής μεταχείριση του ελληνικού λαού, αλλά και οι
πολιτειακές τους διολισθήσεις δεν είχαν τέλος. Κατόρθωσαν σε μικρό χρονικό
διάστημα να κάνουν την Ελλάδα, οικονομικό και πολιτικό προτεκτοράτο της
Γερμανίας, και να συμμετέχουν ενσυνείδητα στην πορεία της οικονομικής
εξαθλίωσης της χώρας. Το μεγαλύτερο διολίσθημα του υστερόβουλου Α. Σαμαρά δεν
ήταν ότι ακολούθησε με θρησκευτική ευλάβεια ό,τι όριζε το αρχικό και
αναθεωρημένο οκτάκις μνημόνιο. Το μεγαλύτερο διολίσθημά του ήταν ότι επέβαλε
μια νέα ιδιότυπη κοινοβουλευτική λειτουργία, που βασίστηκε στην συνεχή χρίση
των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, (ΠΝΠ), δηλαδή μιας νομοθετικής
διαδικασίας έκτακτης ανάγκης, που το Σύνταγμα του 2008 παρέχει εξαιρετικά
αυστηρούς όρους χρήσης και χρονικής της εφαρμογής. Παρ’ αυτά, πάνω από 20 ΠΝΠ
ψηφίστηκαν από την συγκυβέρνηση των Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΔΗΜ.ΑΡ. υπό την εντολή του Α.
Σαμαρά, θέτοντας στο περιθώριο οποιαδήποτε λειτουργία κοινοβουλευτικού ελέγχου.
Το πιο τραγικό όλων, είναι ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, η προώθηση και η
ψήφιση
των
ΠΝΠ έγινε κατόπιν σαφούς και ευθείας εντολής από το Βερολίνο, από το εκεί
δίδυμο της συμφοράς και της ανηθικότητας, Angela Merkel, Wolfgang Schäeuble, με δικαιολογία την στενότητα χρόνου, μια ευτελή
τακτική που ακολουθείται την περίοδο της οικονομικής κρίσης, η οποία ουσιαστικά
θέτει στο περιθώριο οποιαδήποτε αντίδραση : ‘’δεν προλαβαίνουμε, πρέπει
οπωσδήποτε κάτι να κάνουμε πολύ γρήγορα γιατί χανόμαστε…..’’. Έτσι, ενώ όλες οι
κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα, είχαν χρόνο να αντιμετωπίσουν τα
προβλήματα που φαινόντουσαν ότι ωθούν τη χώρα σε μεγαλύτερη και βαθύτερη
οικονομική και κοινωνική κρίση, δεν έπραξαν έγκαιρα απολύτως τίποτα και
αφέθηκαν να αναλωθούν σε δευτερεύουσες και ανούσιες ενέργειες και
ανθυπολεπτομέριες διαχειριστικής πολιτικής, που ροκάνιζαν άσκοπα τον πολύτιμο
χρόνο για αντιμετώπιση και διαχείριση, των εξαιρετικά κρισίμων προβλημάτων για
την ανάκαμψη της χώρας, δείχνοντας ολοφάνερα την απεριόριστη παρακμή του
πολιτικού συστήματος του τόπου.
Έρχεται κάποια στιγμή όπου γίνεται ο
απολογισμός των πεπραγμένων όλων και τα πεπραγμένα του εξολοθρευτή της μεσαίας
τάξης στην Ελλάδα, πολιτικού χαραμοφάη, Α. Σαμαρά είναι συνώνυμα της
εξαθλίωσης, της ηθικής και υλικής καταρράκωσης του ελληνικού λαού, της ξεφτίλας
των πολιτειακών και πολιτικών θεσμών, της θανάτωσης του κάθε κοινωνικά
αδύναμου. Το ειδεχθές έγκλημα του κολασμένου απάτριδος Α. Σαμαρά είναι ότι όχι
μόνο δεν διαπραγματεύθηκε με τους δανειστές, όπως είχε ευθαρσώς υποσχεθεί,
εξαπατώντας τους ψηφοφόρους που τον εμπιστεύθηκαν, αλλά επιβάρυνε με
περισσότερους δυσβάσταχτους φόρους τα νοικοκυριά, εξωθώντας τα στις εσχατιές της
κοινωνικής εξαθλίωσης, επιτέθηκε με πρωτοφανή σαδισμό σε κάθε μισθωτό και
συνταξιούχο, υφαρπάζοντας τις πενιχρές τους απολαβές, εξευτέλισε περαιτέρω την
αξία των ήδη απαξιωμένων ακινήτων, προσέθεσε επιπλέον άλλες πέντε μονάδες στο
ποσοστό ανεργίας, φθάνοντας επισήμως στο 28,5% ενώ ανεπίσημα το ποσοστό ήταν
πολύ πάνω του 35%, προέτρεψε με έμμεσο τρόπο και οδήγησε σε απόγνωση και
αυτοκτονία άλλους 700 περίπου συνανθρώπους μας, προσφέροντας σπονδή στα
γερμανικά κρεματόρια της A.
Merkel,
και του W.,Schäeuble,
για να γίνει ο ίδιος εξαιρετικά συμπαθής σε αυτούς, οδήγησε σε κλείσιμο μερικές
δεκάδες εκατοντάδες ακόμα επιχειρήσεις, και αφού εξαθλίωσε κατόπιν εξανέμισε
την λειτουργία πολλών μεγάλων και μικρών νοσηλευτικών ιδρυμάτων του Εθνικού
Συστήματος Υγείας, (Ε.Σ.Υ.), που στην πράξη έπαυσε να υπάρχει. Επίσης
κατερείπωσε και κυριολεκτικά διέλυσε τον ακαδημαϊκό χάρτη της χώρας με τις
δικές του λεγόμενες ‘’μεταρρυθμίσεις’’ στην παιδεία, και ξεπούλησε μέσω του ΤΑ.Ι.Π.Ε.Δ., ότι δεν μπορεί να τρέξει και
να του ξεφύγει από την ακίνητη περιουσία του δημοσίου. Ο Α. Σαμαράς, αυτό το
χαμερπές πολιτικό μίασμα, με την αποφασιστική κατ’ αυτόν προώθηση των
αποκρατικοποιήσεων, έκανε κάθε λιμάνι και COSCO, κάθε δρόμο και διόδια, κάθε
αεροδρόμιο και Luftwaffe.
Δεν άφησε τίποτε όρθιο ο αφιλότιμος. Όλα
αυτά αλλά και πολλά άλλα, δεν θα πρέπει ποτέ να τα ξεχάσει ο ελληνικός λαός
γιατί είναι ή ίδια του η ιστορία.
Το 2010 ο διαστροφέας της πολιτικής Γιώργος Παπανδρέου, μετέτρεψε την Ελλάδα σε
ένα κλειστό στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας και εξοντωτικής αφαίμαξης των
εγκλείστων. Το 2012 ο μυκτηριστής της πολιτικής
Αντώνης Σαμαράς, μετέτρεψε την Ελλάδα σε ένα κλειστό στρατόπεδο
κολαστήριο, με την προοδευτικά εντεινόμενη αποστέρηση κάθε βιοποριστικού
αγαθού, προδιαγράφοντας ηθελημένα τον
αφανισμό των εγκλείστων. Ένα από τα θεμελιώδη προβλήματα της δημοκρατίας
είναι ότι τίποτε και κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει την άνοδο στην εξουσία
ανθρώπων με δημαγωγικό χαρακτήρα. Οι δημαγωγοί ευδοκιμούν σε περιόδους κρίσης
τις οποίες εκμεταλλεύονται για να αποκτήσουν εξουσία με την οποία στη συνέχεια
βλάπτουν τη Δημοκρατία. Τα συστατικά της δημαγωγίας είναι η καλλιέργεια
παράλογων φόβων, η μανιχαϊστική υπεραπλουστευτική αντίληψη της ιστορίας και η
κινδυνολογία που συνοδεύεται με μεσσιανισμό. Ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός
Πολύβιος, (205 – 120 π. Χ.), είχε διατυπώσει πως «οι δημαγωγοί είναι οι
χειρότεροι εχθροί της Δημοκρατίας». Η δημαγωγία είναι παρενέργεια της
Δημοκρατίας.
Και
οι δυο τους, (Παπανδρέου – Σαμαράς), είναι ευθέως κατηγορούμενοι ηθικά,
πολιτικά, νομικά, ότι κατάργησαν το θεσμικά κατοχυρωμένο πολίτευμα της
Δημοκρατίας στην χώρας μας, παραβιάζοντας κατάφωρα συγκεκριμένα άρθρα του εν
ισχύει Συντάγματος, υπαναχωρώντας στον όρκο τους και αθετώντας κάθε έννοια
χριστής διοίκησης, εφαρμόζοντας το ναζιστικό δόγμα της συλλογικής ευθύνης, επί
όλων όσων καταδυνάστευαν. Το όλοι μαζί τα φάγαμε ή τα οριζόντια οικονομικά
μέτρα δεν συνάδουν με το νόημα της Δημοκρατίας. Στην κάθε ευνομούμενη
Δημοκρατία οι προσφορές του κάθε πολίτη είναι ευθέως ανάλογες προς τις
οικονομικές του δυνατότητες. «Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση
μεταχείριση των ανίσων», είπε ο Αριστοτέλης, (384 – 323 π. Χ.).
Στον Βρετανό μοραλίστα και ιστορικό λόρδο John
Acton,
(1834 – 1902), ανήκει το απόφθεγμα που αφορά όλους τους πολιτικούς. «Η εξουσία
διαφθείρει, η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Υπήρχε, υπάρχει ή θα
μπορούσε να υπάρξει ‘’έντιμη εξουσία’’; Αναμφίβολα όχι. Η εξουσία είναι
πάντοτε ταυτόσημη με τη διαφθορά και ασκείται προς ίδιον όφελος των (κατά
κανόνα ανεπάγγελτων), επαγγελματιών πολιτικών που την διαχειρίζονται. Κατά τον André Malraux,
(1901 – 1976), Γάλλο συγγραφέα και πολιτικό, «Κανένας δεν ασχολείται με την
πολιτική έχοντας ως γνώμονα την ηθική. Η σύγκρουση μεταξύ των πολιτικών δεν
γίνεται για τις ιδέες και τα προγράμματα αλλά για την ιδιωτική και κομματική
λαφυραγωγία του κράτους».‘’Ανοσιώτατον και αγριώτατον’’, θεωρεί ο Αριστοτέλης
τον ‘’άνευ αρετής’’ άνθρωπο. Όταν οι πολιτικοί άρχοντες είναι διεφθαρμένοι, η
κοινωνία εκφυλίζεται, οι πολίτες υποτάσσονται στη διεφθαρμένη εξουσία,
θαυμάζουν και προσκυνούν τους ισχυρούς και επιδεικνύουν τον πλούτο και την
δύναμή τους, λατρεύουν τα ‘’είδωλα’’ που δημιουργούν τα Μ.Μ.Ε.,( Μέσα Μαζικής
Εξαπάτησης), περιφρονούν και λοιδορούν τους φτωχούς και αδύναμους και σαρκάζουν
την δυστυχία. Η διαφθορά δεν αποσυνθέτει τη Δημοκρατία, αλλά η αποσύνθεση της
Δημοκρατίας και η μετάπτωσής της σε Κομματοκρατία, δημιουργεί και εκτρέφει τη
διαφθορά. Η Δημοκρατία ή είναι άμεση ή δεν είναι Δημοκρατία. Στην Ελλάδα ισχύει το δεύτερο διότι οι δύστυχοι
πολίτες, παραχωρούν σε τακτά χρονικά διαστήματα, (εκλογές), στους
εξουσιοφρενείς επαγγελματίες πολιτικούς μια εν λευκώ εξουσιοδότηση, η οποία
τους επιτρέπει να διευρύνουν αενάως τα υλικά τους συμφέροντα και τα προνόμιά
τους και να επιλύουν με επίπλαστο τρόπο τα πλείστα όσα ατομικά και οικογενειακά
τους προβλήματα. Ο Γάλλος ποιητής Paul Valery,
(1871 – 1945), αναφερόμενος σε θέματα πολιτικής είχε κάνει τις εξής
διαπιστώσεις : Πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να
ασχολούνται με ό,τι τους αφορά. Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική ασκεί έλξη σε μια
ορισμένη κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι είναι κατά κανόνα ανεπάγγελτοι, ατάλαντοι
και ανίκανοι για κάποια δημιουργική βιοποριστική δραστηριότητα, και οι οποίοι προσκολλώνται στην εξουσία
αποκλειστικά και μόνον εξαιτίας των προνομίων που συνεπάγεται η διαχείρισή της.
Αυτή η παρασιτική τάξη των επαγγελματιών πολιτικών, που είναι ειδικοί του
τίποτα, στερούμενοι ήθους, μπορούν άνευ αναστολών, να υπονομεύσουν την
κοινωνία, περιστέλλοντας τις ελευθερίες της και αναιρώντας τα δικαιώματά της,
να διατυπώνουν υποσχέσεις, πάντοτε ανεκπλήρωτες, να εφαρμόζουν πρακτικές
πάντοτε αποτελεσματικές για την προάσπιση των συμφερόντων και την διεύρυνση των
προνομίων τους, ή να εκφέρουν ανατριχιαστικές ρήσεις του τύπου ‘’ό,τι είναι
νόμιμο είναι και ηθικό’’, αποκαλύπτοντας με την ιδιότυπη αυτή αντίληψη τα
χαρακτηριστικά της ποιότητάς των.
Ο Εμμανουήλ Ροΐδης, (1835 – 1904), γράφει
ότι, «Οι αρχηγοί των κομμάτων θεωρούν τον τόπο ‘’δορύκτητον χωράφιον
προορισμένο εις αποκλειστική βοσκή της αγέλης των’’». Η συμπεριφορά του κομπορρήμονα Α. Σαμαρά αυτό
ακριβώς έχει δείξει γιατί αναλαμβάνοντας την πρωθυπουργία αδιαφόρησε τελείως
τόσο για τις χαίνουσες πληγές της χώρας
, όσο και τις χαίνουσες πληγές του ελληνικού λαού. Ο αμοραλισμός του δεν έχει
προηγούμενο στα πολιτικά δρώμενα. Αυτός ο σύγχρονος Εφιάλτης, ο ζηλωτής του
Νενέκου, ο οποίος ανερυθρίαστα παραπλάνησε και
εξαθλίωσε τον ελληνικό λαό, για την καρέκλα του και μόνο, ενεργώντας ως
έμμισθος και έμπιστος υπαλληλάκος, ξένων τοκογλύφων και του ντόπιου οικονομικού
κατεστημένου, τουλάχιστον για την ανάπαυση της ψυχής και μόνον από τους
χιλιάδες συμπατριώτες του που τους οδήγησε στο θάνατο, αλλά και τα μερικά
εκατομμύρια Ελλήνων που είτε τα κατέστησε ζητιάνους, είτε μετανάστες, θα πρέπει
αφού εξεταστεί από ανεξάρτητους
νευρολόγους - ψυχίατρους, για να
διαπιστωθεί η νευροψυχολογική του ισορροπία, να οδηγηθεί ενώπιον της ελληνικής
δικαιοσύνης να λογοδοτήσει για όλες τις επαίσχυντες πράξεις του εις βάρος του
ελληνικού λαού. Η δημοκρατία δικαίω ουδέποτε κατελύθει. Είναι γνωστό ότι το
ελληνικό πολιτικό σύστημα που απομυζά κάθε ικμάδα του ελληνικού λαού, μαζί με
εξωθεσμικούς παράγοντες, όλες τις υπέρ του ενέργειες, τις βαφτίζει πολιτικές πράξεις
που μαζί με εξωνημένους δικαστικούς, (νόμος περί ευθύνης υπουργών), τις
εντάσσει στο ακαταδίωκτο ούτως ώστε ποτέ κανένας πολιτικός να μην λογοδοτεί για
τις πράξεις του. Ο θλιβερός καρεκλοθήρας Α. Σαμαράς, (πολιτικός της κακιάς
ώρας), μπορεί με διάφορα πολιτικάντηκα
εφευρήματα να την γλιτώσει. Στην πολιτικά διεφθαρμένη Ελλάδα όλα
γίνονται. Αυτό όμως που δεν θα μπορέσει ποτέ να αποφύγει όσο θα βρίσκεται στη
ζωή και θα επικρέμεται σε αυτόν και στους
επιγόνους του είναι η ‘’νέμεση’’, αυτή η θεία δύναμη που τιμωρεί τον
αδικητή, και ουδέποτε άνθρωπος την απέφυγε. Αποδεδειγμένα ο λαός μας λέει,
‘’όπως στρώσεις θα κοιμηθείς’’.
Σαφέστατα όμως για την απενεργοποίηση οποιονδήποτε εντυπώσεων στα όσα ανωτέρω
παραθέτω, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που μου αναλογούν, δηλώνω. Τον Αντώνιο
Κων. Σαμαρά, ενθέρμως τον υποστήριξα στις αρχαιρεσίες του κόμματος της Νέας
Δημοκρατίας για την εκλογή του ως προέδρου της, όπως επίσης τον υπερψήφισα δύο
φορές στις βουλευτικές εκλογές που έγιναν το 2012. Αυτός όμως με αναισχυντία και
άκρατο συμφεροντολογιμό, με εξαπάτησε με τον πλέον επαίσχυντο τρόπο τόσο ως
ελεύθερο στη βούληση άνθρωπό, όσο και ως Έλληνα δημοκρατικό πολίτη. Ο αρχαίος
έλληνας φιλόσοφος Δημόκριτος, (470 – 370 π.Χ.), είχε πει, «Χαλεπόν άρχεσθαι υπό
χερείονος», (είναι σκληρό να σε εξουσιάζει κάποιος κατώτερος). Έχω λοιπόν όλο
το δικαίωμα καλοπροαίρετα και χωρίς καμία υστεροβουλία, εντός των ορίων που μου
παρέχει η νομοθεσία της Ελληνικής Πολιτείας, να τον κρίνω όπως εγώ νομίζω. Όσο
για την Ιστορία δεν είμαι σε θέση να κρίνω αν θα άξιζε τον κόπο να ασχοληθεί
μαζί του, ή θα τον αποβάλει ως περίττωμα. Κάποιοι έχουν διατύπωση τη ρήση ότι
ως Έλληνες έχουμε αυτούς τους ηγέτες που μας αξίζουν. Κατά τη γνώμη μου αυτή
είναι μια υπεραπλουστευμένη κοινολογία η οποία με βρίσκει αντίθετο. Η απλή
πραγματικότητα αποκρυσταλλώνεται στο αδιάψευστο γεγονός πως σε μία εξαιρετικά
κρίσιμη περίοδο, η διακυβέρνηση του τόπου από τον Αντώνιο Κων. Σαμαρά θα
καταγραφεί με τα μελανότερα γράμματα στην νεότερη ιστορία του τόπου. Καλή τύχη
και καλή λευτεριά αδέλφια, και σε όσους δεν άντεξαν ας έχουν καλό
Παράδεισο. Εκεί οι δρόμοι μας θα
χωρίσουν δια παντός, διότι ο Σαμαράς θα είναι σίγουρα στη Κόλαση. Εκεί που
νικιέται ο φόβος, βασιλεύει η ελευθερία.
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη
ζωή, παρά σαράντα χρόνια
σκλαβιά και φυλακή.
Ρήγας Φεραίος Βελεστινλής
(1757 – 1798)σκλαβιά και φυλακή.
.png)
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου